Chapter 31 money Zhao
钱找不着了
ถนนเมืองหลิงหยุนที่สะอาดสะอ้าน,ที่นี่ไม่เหมือนกับเมืองตะวันตกยุคกลางในบันทึกของชาติก่อน,ที่ดูยุ่งวุ่นวายจอแจ,ที่นี่ไม่มีกลิ่นขยะ,มูลสัตว์,น้ำเสียอันไม่พึงประสงค์เลย,พื้นถนนปูด้วยศิลาเงา,ยืดยาวออกไปมองเห็นสุดลูกหูลูกตา.
ผู้คนที่เข้าและออกเมืองแห่งนี้ไม่หยุด,ส่วนมากแล้วเป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านรอบ ๆ ที่นำสินค้าของตัวเองมาขาย,มีรถเข็นขนาดต่าง ๆ ทั้งใหญ่และเล็กปรากฏขึ้นไม่ขาดสาย,ดูคึกคักเป็นอย่างมาก.
เหอชิงชิงและเสี่ยวปัง,นับเป็นครั้งแรกที่เห็นคนมากขนาดนี้,ดวงตาเบิกกว้าง“คนมาก....”สายตาของพวกเขาที่กวาดไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจ.
“อสูรหวานน้อย~ สองทองแดง!”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังที่จ้องมองแล้ว,กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ.
“ซาลาเปาหมูภูเขา,ลูกใหญ่ ๆ สด ๆ ชิ้นละ สามทองแดง!”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังสูดกลิ่นอาหาร,น้ำลายสอขึ้นมาทันที.
“ขนมเปี๊ยะร้อน ๆ ~”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังรู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว
......
เหอเจี้ยนหยงและเหล่าหลี่ที่เห็นบุตรพวกเขาสนใจคอแทบยืดออกไป,ทำให้พวกเขาหยุดและจ่ายซื้อสินค้าเหล่านั้นให้บุตร,แม้แต่ซื้อให้กับซูเห่าด้วย.
ซูเห่าที่ทนความหอมของอาหารเหล่านี้ไม่ไหวเช่นกัน!
จากนั้นเหอเจี้ยนหยงก็นำทุกคนไปยังร้านตัดเสื้อ,สั่งตัดชุดพิเศษให้กับพวกเขา,จากนั้นก็รอสักพักให้ช่างทำการตัดชุดออกมา.
ซูเห่าที่ไม่ค่อยรู้วัฒนธรรมของที่นี่,แทนที่จะเลือกเองก็ให้ช่างเลือกแบบให้กับเขา,ชุดของเขาเป็นเสื้อผ้าเข้ารูป,มีซับในสีขาว,เสื้อคลุมสีน้ำเงินอ่อน,มีรูปแบบที่ดูเหมือนกับผู้ใหญ่มีอายุหน่อย,จากนั้นก็รัดเข็มขัดที่มีขนาดใหญ่ดึงรั้งชุดเอาไว้.
เหอชิงชิงเลือกชุดสีฟ้าขาว,ที่ดูเข้าคู่กันเป็นอย่างมาก,รูปร่างกระชับทำให้ร่างของเธอดูสะโอดสะองผอมเพรียวแลดูงดงามเหมือนกับท่านหญิงน้อยเป็นอย่างมาก.
ส่วนเสี่ยวปังนั้นเลือกชุดที่ดูฉูดฉาดเป็นอย่างมาก,ดูโอ่อ่าล่ำซำราวกับบุตรเศรษฐี,หากมีแว่นตากันแดดคงไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวตามชายหาด.
ซูเห่ารู้สึกเกรงใจเหอเจี้ยนหยงมาก,เขาต้องการจ่ายเอง,ทว่าหลังจากนำกระเป่าเงินออกมากับมีเพียงแค่สองเหรียญเงิน,ไม่พอจ่ายให้กับตัวเองด้วยซ้ำ.
จากนั้นเหอเจี้ยนหยงก็นำทุกคนไปยังร้านอาวุธเลือกเกราะและดาบ.
ร้านอาวุธที่นี่ค่อนข้างใหญ่,มีเกราะมากมายหลายชุด,อาวุธก็มีหลากหลายประเภท,ค้อนยักษ์,ขวาน,ดาบยาว,หอก,อาวุธมากมายเรียงกันเป็นแนวยาว,ทว่ากับไม่ยักกระเห็นกระบี่ที่นี่.
นี่เป็นความฝันวัยเด็กของซูเห่าเลย,สำหรับมือกระบี่,ทว่าในโลกใบนี้มนุษย์ที่ต้องต่อสู้กับสัตว์ร้ายที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเอง,ความทนทานและแข็งแกร่งของกระบี่นั้นต่ำ,จึงไม่อาจสู้กับดาบใหญ่หรือมีดที่มีความหนากว่าได้.
ซูเห่าเพิ่งเปลี่ยนเกราะเมื่อปีที่แล้ว,ตอนนี้ยังสวมใส่ได้ไม่มีปัญหา,ทว่าดาบสั้นของเขาดูเหมือนว่าจะมีรอยบิ่นอยู่หน่อย,ดังนั้นเขาจึงได้ขายดาบสั้นได้มาสองเหรียญเงิน,จากนั้นเวลานี้เขาก็มีห้าเหรียญเงินแล้ว,และเขาก็ใช้ 3 เหรียญเงินซื้อดาบที่มีความยาว 70 ซม.มา.
ดาบใหม่ของเขาที่ดูคมมาก,ถูกใจซูเห่าไม่น้อย
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังเองก็ซื้อดาบยาวและเกราะที่ตัวเองชอบเช่นกัน,จากนั้นพวกเขาก็ออกจากร้านอาวุธ.
หลังจากเดินเตร็ดเตร่อยู่ครู่หนึ่ง,ซื้อสิ่งของในชีวิตประจำวันเสร็จ,พวกเขาก็ตรงไปยังสถาบันหลิงหยุน.
วันนี้มีการรับสมัครนักเรียนใหม่,ที่ด้านหน้าและด้านในสถาบันดูคึกคักเป็นอย่างมาก.
การลงทะเบียนเรียนนั้นง่ายมาก,ขอเพียงอายุไม่เกิน 12 ปี สัมผัสได้ถึงปราณโลหิตได้,รู้วิถียุทธ์เบื้องต้น,มอบเงิน 1 ทอง,หรือร้อยเงิน ก็ลงทะเบียนเรียนได้แล้ว.
เงื่อนไขที่ดูธรรมดามาก,ทว่าคนที่สำเร็จกับมีไม่มาก,อายุ 12 สัมผัสได้ถึงปราณโลหิต,แล้วยังต้องจ่ายหนึ่งทอง,เป็นราคาสูงมาก,ครอบครัวทั่วไปไม่อาจจ่ายเงินจำนวนมากขนาดนั้นได้ในทันทีได้.
ซูเห่าที่พยายามค้นกระเป๋าอยู่นาน,สัมผัสหนึ่งเหรียญทอง,เสียดายกับค่าลงทะเบียนมาก,ก่อนที่จะจ่ายและได้รับบัตรประจำตัวมา.
“นี่คือใบรับรองประจำตัวนักเรียนสถาบันหลิงหยุน,อย่าทำหาย,ไม่เช่นนั้นเจ้าต้องจ่ายเงินเพื่อออกใหม่”พนักงานลงทะเบียนเอ่ยอย่างจริงจัง.
ซูเห่าที่ยืนนิ่งอยู่นานเหมือนกัน,เขาไม่ยอมให้มันหายอย่างแน่นอน,จากนั้นเขาก็เก็บใส่กระเป่าไป.
การลงทะเบียนเรียนเสร็จอย่างง่ายดาย,หลังจากนั้นก็เข้าพักที่หอของสถานบัน,เมื่อได้ที่พักแล้ว,เหอเจี้ยนหยงและเหล่าหลี่ก็กลับป้อมซาซาน.
......
หอพักหนึ่งห้องพักอาศัยได้สี่คน,เสี่ยวปังและซูเห่าอยู่ในห้องเดียวกัน,และมีเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนที่ยังไม่ปรากฏ.
ส่วนนักเรียนหญิงนั้นมีน้อยมาก,หอพักอยู่ในอีกส่วนของสถานบัน,หลังจากซูห่าเก็บข้าวของเสร็จ,ก็ออกไปหาเหอชิงชิงพร้อมกับเสี่ยวปังด้านนอกหอหญิง.
ในเวลานั้นเสี่ยวปังที่หันหน้าไปมองซูเห่า“เซี่ยวหวู่,พวกเราจะทำอะไรต่อไป?”
ซูเห่าที่เอ่ยอย่างไม่เข้าใจ“ทำอะไรล่ะ?”
เสี่ยวปังที่เอ่ยด้วยความประหม่า“พ่อข้าบอกว่าพวกเขากลับแล้ว,ตอนนี้พวกเราสามคนต้องอยู่ที่นี่,....”
ซูเห่าที่เข้าใจ,เสี่ยวปังรู้สึกหวาดกลัวนั่นเอง.
นับเป็นครั้งแรกที่อีกฝ่ายออกจากอ้อมกอดบิดามารดา,เป็นธรรมดาจะต้องรู้สึกอ้างว้าง.
ซูเห่าที่ตบไหล่ออีกฝ่ายเอ่ยออกมามาว่า“ไม่ต้องทำอะไร,รอให้สถาบันเปิดสอนก็พอ,เจ้าไม่ต้องคิดอะไร? ให้ทุกอย่างเป็นไปตามปรกติก็พอแล้ว.”
เสี่ยวปังที่ดูยึกยัก“ทว่า...มันดูเหงา ๆ,เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลยรึ?”
ซูเห่าที่เผยยิ้ม“รู้สึกอะไรรึ? แล้วต้องรู้สึกอะไรด้วยรึ? เสี่ยวปังเจ้าสงบใจได้,เมื่อเปิดเรียนแล้ว,เจ้าจะมีเพื่อนมากมาย,จากนั้นเจ้าต้องชอบที่นี่แน่.”
เสี่ยวปังที่พยักหน้ารับ,ไม่เอ่ยอะไรอีกต่อไป.
ผ่านไปไม่นาน,เหอชิงชิงที่ก้าวออกมา,ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ,ทว่าพวกซูเห่าและเสี่ยวปังรับรู้ว่าเธอปรากฏแล้ว ทำให้เธอทำได้แค่ต้องก้าวออกมาหา.
ซูเห่าที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาเอ่ยกล่าวในใจด้วยท่าทางเหนื่อยล้า“เด็กน้อยจริง ๆ.”
“ไป!”ซูเห่าที่โบกมือ.
“ไปใหน?”เสี่ยวปังเอ่ย.
ซูเห่าที่ยกมือขึ้นเอ่ยอย่างสุขุม“พาพวกเจ้าไปรอบ ๆ,ทำความคุ้นเคยกับสถานที่,ไม่เช่นนั้นเดี๋ยวพวกเจ้าหลง,จากนั้นค่อยไปทานอาหารเย็น.”
เสี่ยวปังที่เอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว“ไม่ใช่ว่าเจ้ามาที่นี่เป็นครั้งแรกหรอกรึ?”
ซูเห่าพยักหน้ารับ,“ใช่เป็นครั้งแรก.”
เสี่ยวปังที่รู้สึกนับถือเป็นอย่างมาก,แววตาเหอชิงชิงที่เผยความอิจฉาอย่างอธิบายไม่ได้,เธอต้องการเป็นเหมือนกับเซี่ยงหวู่ที่ดูสงบสุขุมและฉลาดล้ำ,ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขา.
“ที่นี่คือโรงอาหาร,หลังจากนี้พวกเราจะต้องมาทานอาหารที่นี่...ตรงนั้นคือสนามฝึกยุทธ์,สามารถออกมาฝึกฝนพื้นฐานยุทธ์ทั่วไปได้,ข้าคาดว่า,จะอยู่ที่นี่เป็นประจำ...ที่นี่เป็นโรงอาบน้ำ,เป็นสถานที่ใช้อาบน้ำ...นั่นเป็นห้องเรียน,ห่างออกเป็นห้องสมุด...ตรงนั้นเป็นสถานที่พักของครูฝึก,ปรกติแล้วห้ามนักเรียนเข้าไป...”
เสี่ยวปังและเหอชิงชิงที่ดวงตาเป็นประกายด้วยความอัศจรรย์ใจ.
“เอาล่ะ,เกือบหมดแล้ว,จำได้ใหม?”
เหอชิงชิงที่พยักหน้ารับ,เสี่ยวปังเองก็ด้วย,ทว่าหลังจากนั้นเขากับส่ายหน้าไปมา“เซี่ยงหวู่,มีเจ้าอยู่,ข้าต้องจำด้วยรึ?”
ซูเห่าแค่นเสียง“เพ่ย,เจ้าอ้วน,เจ้าต้องการให้ข้าเป็นพี่เลี้ยงเด็กรึไง?”
เสี่ยวปังที่เผยยิ้มอักอ่วนจากนั้นก็เงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา.
ซูเห่าเห็นดวงตะวันที่ใกล้ลาลับขอบฟ้าก็เอ่ยออกมาว่า“ไป! กินข้าวกันเถอะ.”
เสี่ยวปังที่เอ่ยออกมาทันที.“ตกลง! วันนี้วันแรก,ข้าจะเลี้ยงอาหารพวกเจ้าเอง!”
หลังจากนั้น,ไม่รั้งรอให้ซูเห่าและเหอชิงชิงคัดค้าน,เขาก็ลากทั้งสองไปหอพักชายทันที“ไป,พาข้ากลับไปเอาเงินก่อน.”
ซูเห่าที่ขมวดคิ้ว“เสี่ยวปัง,หลังจากนี้ของมีค่าห้ามเก็บไว้ในหอเด็ดขาด,จะต้องติดตัวมาด้วยตลอด.”
เสี่ยวปังที่โบกมือไปมาเล็กน้อย“ไม่เป็นไรหรอกนา,เจ้าวางใจได้ข้าซ่อนไว้อย่างดี.”
หลังจากลับหอ,เสี่ยวปังที่เข้าไป,ก่อนที่จะวิ่งออกมาตะโกนเสียงดัง“เซี่ยวหวู่,เจ้าช่วยข้าหาเร็วเข้า,ถุงเงินข้าหายไป!”
“!!!”ซูเห่าที่รู้สึกลางสังหารใจไม่ดีขึ้นมาทันที.
