Chapter 30 Lingyun town/subdues
凌云镇
ซูเห่าที่หันหน้าไปมองเหอชิงชิงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม“ไม่มีอะไร,เพิ่งเข้าเมืองเป็นครั้งแรก,ข้าค่อนข้างสนใจ!”
เหอชิงชิงดูตกใจกับการตอบสนองโดยไม่ตั้งใจของตัวเองเหมือนกัน,ทันใดนั้นเธอก็ก้มหน้าลงทันที.
หลายปีมานี้,เหอชิงชิงเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง,นับตั้งแต่ซูเห่าสังหารหมาป่าตาฟ้าครั้งนั้น,เธอดูเติบโตขึ้นในทันที,นับจากนั้นก็ไม่เคยไปขอให้ซูเห่าเล่นกับเธออีกแล้ว.
นับจากวันนั้น,ความสัมพันธ์ของเหอชิงชิงและซูเห่าที่กลายเป็นแปลกประหลาด,ไม่ใช่ซูเห่าต้องซ่อนตัวจากเหอชิงชิงอีกต่อไป,แต่เป็นเหอชิงชิงที่หลบหน้าซูเห่า,แม้นว่าจะพบกันโดยบังเอิญ,ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยพูดคุยกันแต่อย่างใด.
เรื่องนี้ทำให้ซูเห่าสงสัยขึ้นมาเหมือนกับ,สตรีนางนี้ป่วยหรือไม่?!
มีเพียงเสียงปัง,ที่ไม่ต่างจากเดิมนัก,ตลอดการเดินทางเขาที่จ้อไม่หยุด,สอบถามทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเห็น.
“ท่านพ่อ! ท่านบอกว่าเคยศึกษาที่สถาบันหลิงหยุนมาก่อนรึ? โม้ป่าว!”เสี่ยวปังที่หันหน้าจ้องมองบิดาตัวเอง.
เหล่าหลี่ที่ถลึงตาใส่“โม้งั้นรึ? บิดาของเจ้าไม่เคยโม้! บิดาของเจ้าในอดีตนั้นโด่งดังมาก,มีใครกันที่จะไม่รู้จักพี่หลี่? บอกเจ้าเลย,ในอดีตนั้น....”
เสี่ยวปังและเหอชิงชิงที่ได้ยินแล้วดูจริงจังสนใจเป็นอย่างมาก,จ้องมองเหล่าหลี่ตาโต,หลังจากรับฟัง,เสี่ยวปังที่ไม่เชื่อคำพูดของบิดาตัวเอง,จึงเอ่ยออกมาว่า“ท่านพ่อ,รู้สึกเหมือนว่ากำลังเล่าความเท็จยังไงยังงั้น.”
เหล่าหลีที่เอ่ยอย่างไม่แยแส“ไม่เชื่อก็ช่าง,เมื่อครั้งข้าตามจีบแม่ของเจ้า,เด็กผู้ชายคนอื่น ๆ ไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าข้าเลย,ใครที่กล้าปรากฏ,ล้วนแต่ถูกพวกเราทุบตีอย่างรุนแรง.”
เสี่ยวปังที่ยืดอกเอ่ยออกมาทันที“แน่นอน,ข้าเองก็จะไม่น้อยหน้าท่านพ่อ,ข้าจะปกป้องชิงชิง,ใครกล้ารังแกพวกเรา,ข้าจะทุบตีพวกมันเลย,ใช่ใหมเซี่ยงหวู่!”
ซูเห่าที่ตอบอย่างไม่แยแส“ใช่!”
เสี่ยวปังที่จ้องมองเสี่ยวชิงและเอ่ยออกมาว่า“อัยยะ,น่าเสียดายซาเทาไม่อาจหาปราณโลหิตพบ,ไม่เช่นนั้นจะได้มาช่วยปกป้องชิงชิงพร้อมกันแล้ว.”
จากนั้นเขาก็หันหน้ากับไปพูดกับชิงชิง“ชิงชิง,เจ้าวางใจได้เลย,จะไม่มีใครรังแกเจ้าได้อย่างแน่นอน.”
เหอชิงชิงที่กรอกตามองบน,“ข้าต้องการให้เจ้าปกป้องด้วยรึ?”
เสี่ยวปังที่เอ่ยอย่างอักอ่วน“ยังไงข้าก็ยังยืนยันคำพูดของข้า.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยถึงซูเห่า“เซี่ยงหวู่นั้นร้ายกาจมาก,หากข้าสู้คนอื่นไม่ได้ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากเซี่ยงหวู่ได้.”
เหอชิงชิงที่เอ่ยด้วยความสงสัย“พวกเราเป็นเพียงนักเรียน,มีอันธพาลมากมายต้องการออกมารังแกพวกเราโดยเฉพาะด้วยรึ?”
ในเวลานั้นเหล่าหลี่ที่หัวเราะออกมาเล็กน้อย“แน่นอนว่าย่อมมี,ไม่เช่นนั้นจะเรียกได้ว่าสถาบันฝึกยุทธ์ได้อย่างไร? การเรียนก็คือการต่อสู้นั่นล่ะ,หึ หึ หึ!”
ซูเห่าที่จ้องมองไปยังเหอชิงชิงและเสี่ยวปัง,พร้อมกับเอ่ยออกมาในใจ“นี่ล้อเล่นกันใช่ใหม? ข้ายังต้องดูแลเด็กสองคนนี้ด้วยรึ? แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว! เอาไงดี,ออกไปทุบตีเพื่อนร่วมห้องให้ร้องไห้ทั้งหมดก่อนเลยใหม? หากข้าสามารถเป็นผู้มีอำนาจในห้องแล้ว,จะมีปัญหาน้อยลงหรือไม่?”
เหอชิงชิงที่ขมวดคิ้วไปมาตอนแรง,ก่อนที่จะนึกอะไรได้,แววตาที่ราวกับว่าต้องการแข็งแกร่งขึ้นให้ได้.
เสี่ยวปังที่ยกหมัดขึ้นกล่าวอย่างภาคภูมิ“ยกเว้นเซี่ยงหวูรุ่นเดียวกันใครจะสู้ข้าได้? หากใครมาหาเรื่องข้าจะทุบตีมัน,ข้าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นต้น,ใกล้จะเป็นขั้นกลางแล้ว!”
จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองซูเห่าเอ่ยด้วยความสงสัย“เซี่ยงหวู่,ตอนนี้เจ้ามีระดับอะไรแล้ว?”
เสี่ยวปังที่ถามซูเห่า,ทำให้คนอื่น ๆ กระทั่งเหอเจี้ยนหยงยังเงียบเงี่ยหูฟังไปด้วย.
เป็นความจริงเขาสงสัยเป็นอย่างมากว่าซูเห่านั้นอยู่ในระดับอะไร,เพราะสัมผัสอันคมกริบของเขา,บ่งบอกได้ถึงกลิ่นอายที่น่าเกรงขามของซูเห่า,ไม่ธรรมดาและไม่ปรกติเลย.
เขาไม่อาจสัมผัสความรู้สึกนี้กับบุตรสาวของตัวเองหรือเด็กคนใหนมาก่อนเลย.
ซูเห่าที่หัวเราะหึหึ“เรื่องนี้~ ข้าเองก็ไม่ชัดเจนนัก,น่าจะเกือบเหมือนเจ้านั่นล่ะ!”
คำพูดของซูเห่าทำให้เสี่ยวปังไม่พอใจเป็นอย่างมาก.
ดังนั้นเขาจึงได้เอ่ยคาดเดา.“เซี่ยงหวู่,เจ้าควรจะเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงใช่ใหม? หลายปีก่อน,ข้าได้ยินคนอื่นบอกว่าเจ้าเกือบจะอยู่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นกลางแล้ว,ตอนนี้ข้าคิดว่าเจ้าควรจะอยู่ขั้นสูงแล้ว!”
ซูเห่าที่หัวเราะ“หึหึ,ก็ประมาณนั้นล่ะ,ข้าก็ไม่แน่ใจ.”
เห็นซูเห่าที่คล้ายจะเอ่ยยอมรับ,เสี่ยวปังก็เอ่ยอุทาน“เซี่ยงหวู่เจ้าร้ายกาจมาก,ได้ยินมาว่าอายุเท่าเจ้าแล้วเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูง,ถือเป็นยอดพรสวรรค์ของสถาบันเลย,พวกเขาล้วนแต่จะกลายเป็นตัวตนที่ได้รับการฝึกฝนหลักด้วย.”
ซูเห่าที่แสร้งแสดงท่าทางประหลาดใจ“ใช่แล้ว! เสี่ยวปังเจ้ามีความรู้มากมายจริง ๆ.”
เสี่ยวปังที่เผยความภาคภูมิ “มันแน่อยู่แล้ว.”
......
ขณะเดินทางไปยังเส้นทางป่าเขาและพื้นที่ต่าง ๆ,เสี่ยวปังคิดจะแสดงผลงานรอให้สัตว์ร้ายปรากฏ,แต่กับไม่เห็นแม้แต่เงา.
กลุ่มพวกเขาที่เดินทางไม่หยุด,ท้ายที่สุดก็ถึงที่หมายตอนบ่าย,เมืองหลิงหยุน.
“นี่คือเมืองหลิงหยุนอย่างงั้นรึ?”เสี่ยงปังที่เอ่ยอุทานเสียงดังที่เห็นประตูเหมืองหลิงหยุน.
เหอชิงชิงเองก็เช่นกัน“เมืองหลิงหยุนใหญ่มาก,กำแพงเมืองสูงมาก,ยิ่งใหญ่อลังการ!”
เหล่าหลี่ที่หัวเราะออกมา“ฮ่าฮ่าฮ่า! หลังจากเข้าไปในเมือง,อย่าได้แสดงท่าทางเช่นนี้อีก,เดียวพวกเขาจะหาว่าบ้านนอกคอกนา,ถูกดูแคลนเอา.”
เห็นเมืองด้านหน้า,ซูเห่าที่มีประสบการณ์ก็อดตื่นตะลึงไม่ได้เช่นกัน
โดยไม่ได้ต้องเอ่ยว่าเมืองหลิงหยุนนั้นกว้างใหญ่เพียงใด,ทว่าเพียงแค่กำแพงเมืองที่สูงใหญ่,แทบมองไม่เห็นยอด,เห็นป้อมปราการที่สูงเด่นเป็นจุด ๆ กระจายบนกำแพง,ขนาดเท่ากับตึกสิบห้าชั้น? อาจจะสูง 40-50 เมตร,เพียงเท่านี้ก็ดูเหลือเชื่อแล้ว.
คนผู้หนึ่งมายืนด้านหน้ากำแพงเมือง,จะรู้สึกว่าตัวเองนั้นเล็กจ้อยขนาดใหน.
กำแพงเมืองที่สูงขนาดนี้,ไม่ได้ใช้เพื่อป้องกันการโจมตีของมนุษย์,ทว่านำมาใช้เพื่อป้องกันสัตว์ร้ายขนาดใหญ่,อย่างไรก็ตามจำเป็นต้องสร้างสูงขนาดนี้เลยรึ?
ไม่เข้าใจก็ถาม,ซูเห่าเป็นเช่นนั้น,จึงได้เอ่ยออกมาว่า“ลุงหลี่,ทำไมต้องสร้างกำแพงสูงขนาดนี้? เอาไว้ป้องกันศัตรูที่ทรงพลังโจมตีรึ?”
เหอชิงชิงและเสี่ยวปังเองก็สงสัยเช่นกัน“ใช่,ทำไมต้องสร้างสูงขนาดนั้น?”
เหอเจี้ยนหยงที่หัวเราะ“ฮ่าฮ่า,เอาไว้ใช้ป้องกันสัตว์ร้ายก็ส่วนหนึ่ง,ทว่าที่ต้องสร้างสูงนั้นก็เพื่อใช้ปกคลุมปกปิดผู้คนไม่ให้สัตว์ร้ายเห็นแล้วเกิดหิวขึ้นมา แล้วเข้ามากินคน,กำแพงที่สูงใหญ่นั้นสามารถป้องกันสัตว์ร้ายที่ทรงพลังบางตัวได้.”
ซูเห่าเข้าใจว่าสัตว์ร้ายนั้นคืออะไร,สัตว์ร้ายมีระดับที่แตกต่างกันออกไป,มีหลากหลายสายพันธ์.
สัตว์ร้ายที่แข็งแกร่งมักจะเป็นสัตว์ร้ายที่มีขนาดใหญ่,ความแข็งแกร่งของมันนั้นเหนือกว่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงขึ้นไปอีก.
สัตว์ร้ายนั้นไม่มีขีดจำกัด,รูปร่างแตกต่างกัน,มีทั้งขนาดเท่ากับกำปั้นไปจนถึงขนาดใหญ่ยักษ์เท่าภูเขา,ซึ่งทรงพลังน่าเกรงขามมาก.
สัตว์ร้ายที่ทรงพลังบางตัวสามารถทำลายเมือง ๆ หนึ่งให้พังทลายลงได้เลย.
เหอชิงชิงที่ได้ยินมาว่าสัตว์ร้ายกินคน,เธอก็สั่นกลัวทันที,บิดาของเขาที่หัวเราะและเอ่ยออกมาว่า”เจ้าไม่ต้องกังวล,ป้อมปราการณ์ซาซานของพวกเรานั้นปลอดภัยมาก,มีทหารที่แข็งแกร่งปกป้องอยู่,พวกเราจะพบกับสัตว์ร้ายที่น่าเกรงขามก่อน,และขับไล่มันออกไปในทันที.
กล่าวจบเขาก็เดินนำทุกคนเข้าเมือง“ไปเถอะ! พวกเราต้องเข้าเมือง,ลงทะเบียนให้เร็วที่สุด.”