Chapter 25 3 years
3年
ซูเห่าที่เคลื่อนที่เข้าหาเสือดาวหิมะอย่างรวดเร็ว,เสือดาวหิมะที่โค้งตัวลงด้วยระมัดระวัง,คำรามใส่ซูเห่า,มันตั้งใจจะโจมตีสังหารอีกฝ่ายให้ได้เช่นกัน,หากไม่อาจจัดการฝ่ายตรงข้ามได้,เสือดาวหิมะมันได้ตัดสินใจหนีแล้ว.
ซูเห่าที่เคลื่อนที่เข้าใกล้,กงเล็บของเสือดาวหิมะที่ตบเข้ามา,เพื่อกระแทกอีกฝ่ายกระเด็นไป,จากนั้นก็จะพุ่งขย้ำคออีกฝ่าย,ทว่าไม่มีเวลาให้ได้กระทำแล้ว,ร่างกายเล็ก ๆ ที่กระโดดหายไปจากมุมสายตาของมันอย่างคาดไม่ถึง.
“ตัดตามขวาง!”
“ฟิ้ว!”
ริ้วแสงดาบที่ฟันไปยังคอด้านหลังเสือดาวหิมะ,เป็นแผลยาว,โลหิตไหลซึมออกมา.
พื้นหิมะรอบ ๆ ถูกยอมไปด้วยสีแดง,เสือดาวหิมะฟุบลงนอน,ร้องครางด้วยความไม่เต็มใจ.
หนึ่งนาทีหลังจากนั้น,ลมหายใจของมันก็ค่อย ๆ หายไป ตกตายโดยที่ไม่ยินยอมกระทั่งไม่อาจหลับตาลง.
ในเวลานี้อู๋หยุนเทียนที่ก้าวมาด้านข้างซูเห่า,จ้องมองเสือดาวหิมะที่เต็มไปด้วยบาดแผล,กล่าวชม“ทำได้ดี!”
ซูเห่าที่โบกมือที่ถือดาบสั้น“ฮิฮิ,เพียงแค่โชคดี.”
ที่จริงอู๋หยุนเทียนเผยท่าทางเศร้าเล็กน้อย เอ่ยออกมาว่า“น่าเสียดายขนเหล่านี้,ดูเหมือนจะขายไม่ได้ราคาแล้ว.”
เห็นซูเห่าที่ดูไม่แยแส,เขาจึงเอ่ยออกมาว่า“หากขายขนสัตว์ได้,ข้าจะเปลี่ยนดาบให้เหมาะกับเจ้า,ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่พอ.”
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาทันที“ท่านพ่อ,มีเหยื่อที่ใหนอีก,ข้าคิดจะใช้มันฝึกทักษะต่อสู้ของข้าให้เพิ่มขึ้นอีก!”
อู๋หยุนเทียนที่เผยยิ้ม“ดี,พวกเราจะไปยังสถานที่อื่นพรุ่งนี้.”
......
เช้าวันถัดมา,เขาได้นำอีกฝ่ายไปเผชิญกับไก่ฟ้าตัวยักษ์.
ซูเห่าที่คิดว่าเสือดาวหิมะยังจัดการได้ ไม่ยากเย็น,นี่เพียงแค่ไก่? ทว่าท้ายที่สุดกับถูกไก่ฟ้ายักษ์ไล่จิก,ท้ายที่สุดอู๋หยุนเทียนก็เข้ามาช่วย,ด้วยเหตุนี้การเริ่มต้นเหยื่อตัวที่สองของซูเห่าจึงพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง.
ไก่ฟ้าที่มีจงอยปากที่แหลมคมเหมือนดาบ,สามารถบินได้ในระยะเวลาสั้น ๆ,แล้วยังรวดเร็วอีกด้วย,ซูเห่าที่เตี้ยระยะโจมตีสั้นจึงไม่อาจทำอะไรอีกฝ่ายได้เลย.
เขาถูกไก่ฟ้าไล่จิกอยู่หกวัน,ท้ายที่สุดก็สร้างกับดักขึ้นมาช่วยก่อนจะจัดการฝ่ายตรงข้ามได้.
เช้าวันถัดมา,เขาที่ถูกจำกัดไม่ให้ใช้อย่างอื่นอีก,ให้ใช้ได้เพียงแค่ดาบสั้นและเกราะเท่านั้น,ทว่าเกราะของซูเห่าดูเหมือนว่าจะยกระดับขึ้นเล็กน้อย,สามารถปกคลุมส่วนสำคัญของร่างกายเอาไว้หมด.
......
ครั้งนี้เขาพบกับหมู่ป่าขนดำ,นี่คือสัตว์ร้ายที่มีพลังทำลายในการชนสูงมาก,ซูเห่าที่รู้สึกว่ามันไม่ต่างจากกระทิงป่าที่ดุร้ายมากกว่า,พลังทำลายในการชนน่ากวาดกลัวมาก,เขาต้องใช้เวลาสิบวันในการรับมือและใช้ฝึกฝนทักษะต่อสู้อีกครึ่งเดือนจึงจัดการมันไป.
......
ครั้งนี้เขาปะทะกับหมีพิโรธ,ที่มีหนังหนามาก,คมดาบไม่อาจสร้างบาดแผลให้กับมันเลย,กระทั่งเท้าของเขาที่เตะออกไปยังไม่สะเทือนมันเลยแม้แต่น้อย,ซูเห่าที่คิดว่าตัวเองกำลังเผชิญกับพลังป้องกันของรถถัง,ทว่าก็ทำให้ซูเห่าได้เรียนทักษะการทุบสังหาร,และจัดการหมีพิโรธได้ในเวลาสองเดือน.
......
จากนั้นก็พบกับหมาป่าเจ้าเล่ห์,เสือดาวภูเขา,วิหคชิงเชียว,อสรพิษแห่งความเร็ว....
อู๋หยุนเทียนที่นำซูเห่าตะเวนไปทั่วภูเขา,จัดการสัตว์ต่าง ๆ มากมายเพื่อฝึกฝนทักษะ,ยกระดับความสามารถของเขา.
ภายใต้การปกป้อง,สนับสนุนและชี้แนะของอู๋หยุนเทียน,ทำให้ซูเห่ายกระดับครั้งแล้วครั้งเล่า,ทุกเป้าหมายทุกช่วงเวลา,ทำให้เขาได้รับประสบการณ์ต่อสู้มากมาย,กลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูง,ที่มีความสามารถไม่ธรรมดา.
เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ,เขาเริ่มมีความสูงเพิ่มขึ้น,แขนขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ,ทุกส่วนกล้ามเนื้อแทบล้นปริออกมา,เกราะที่ใหญ่ขึ้นและดาบเองก็ถูกแทนที่ด้วยดาบยาวที่ขึ้นเรื่อย ๆ.
......
สามปีหลังจากนั้น,ซูเห่ามีอายุ 8 ขวบ.
เวลานี้เขาสูงหนึ่งเมตรห้าสิบเซ็นติเมตรแล้ว,ทว่ากล้ามเนื้อที่ล้นออกมาสมส่วน,ดูสูงใหญ่สวมเกราะแล้วดูทรงพลังเป็นอย่างมาก,ใบหน้าที่ดูเติบโตเหมือนกับผู้ใหญ่,มีเพียงแก้มที่ยังคงกลมเกลี้ยงเหมือนเด็ก,ดวงตาโตสดใสผมสั้น,ไม่กี่ปีข้างหน้า จะต้องกลายเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่ทำให้สตรีต้องมองตามอย่างแน่นอน.
“ท่านพ่อ,เป้าหมายวันนี้คือพยัคฆ์ที่มีลายคลื่นที่มีความยาวห้าเมตรสีขาวน้ำเงินอย่างงั้นรึ?”เสียงซูเห่าที่แตกห้าว,ดังกังวานเหมือนกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งอย่างชัดเจน.
ก่อนที่อู๋หยุนเทียนจะเอ่ย,มุมปากกระตุก,เอ่ยด้วยความประหลาดใจ“เป็นความจริงคือพยัคฆ์ลายน้ำเงิน,ว่าแต่เจ้ารู้ได้อย่างไร?”
“ข้าเห็นมันแล้ว.”ซูเห่าที่หัวเราะออกมาเล็กน้อย.
หลายปีมานี้เขาได้รวบรวมข้อมูลของเหล่าสัตว์ร้าย,ใส่ลงไปในฐานข้อมูลมากมาย,นอกจากนี้เสี่ยวกวงยังสามารถแยกแยะสิ่งมีชีวิตได้อย่างแม่นยำ,แม้นว่าอีกฝ่ายจะซ่อนตัวอยู่ก็ไร้ประโยชน์.
ด้วยฟังก์ชันความสามารถในการค้นหาอัตโนมัติ,ที่เขาปรับแต่งมาตลอดสามปี,ฟังก์ชันดังกล่าวมีความสามารถไม่ธรรมดา,เขาได้ตั้งชื่อและค้นหาสิ่งมีชีวิตต่าง ๆ,บันทึกมันลงในฐานข้อมูลไม่หยุด,กล่าวได้ว่าซูเห่าเวลานี้มีความสามารถในการค้นหาที่ร้ายกาจมาก.
สิ่งที่ได้บันทึกลงในฐานข้อมูลแล้ว,เขาจะสามารถระบุตัวตนของมันได้ทันที,ส่วนสิ่งที่ยังไม่เคยเห็น,ก็จะถูกแจ้งเตือนเพื่อระบุชื่อ,ตลอดสามปีมานี้,สัตว์ร้ายรอบ ๆ ป้อมซาซานล้วนแต่ถูกบันทึกเอาไว้จนหมดเกลี้ยงแล้ว.
พยัคฆ์ลายน้ำเงิน,ซูเห่าพบมันเมื่อสองปีก่อนแล้ว,ทว่าอู๋หยุนเทียนไม่ยอมให้ซูเห่าจัดการมัน.
“ในเมื่อเป้าหมายคือมัน,ก็ไม่มีปัญหา,ท่านพ่อรออยู่ที่นี่สักครู่.”จากนั้นซูเห่าก็กระโดดออกไป,พุ่งตรงเข้าหาพยัคฆ์ลายน้ำเงินทันที.
ทิ้งให้อู๋หยุนเทียนกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความหดหู่“เจ้าเด็กนี่มีตาเหยี่ยวรึไง? พยัคฆ์ลายน้ำเงินอยู่ที่ใหน,ทำไมข้าไม่เห็น?”
ตลอดสามปีมานี้เขาได้เป็นพยานเห็นซูเห่าเติบโตด้วยความเร็วที่เกินจะพรรณนา,เขารู้สึกงงงวยตกใจไม่น้อย,เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ,จนเริ่มเฉื่อยชา หากมีเรื่องน่าประหลาดใจเผยออกมาให้เห็น เวลานี้ก็ไม่แปลกอะไรแล้ว.
ซูเห่าเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูงตั้งแต่สามปีก่อน,ด้วยการสะสมประสบการณ์จนถึงตอนนี้,การจะจัดการกับพยัคฆ์ลายน้ำเงิน ไม่ทำให้เขาต้องกังวลอะไร,ที่ต้องกังวลควรจะเป็นหนังของมันจะเสียหายไม่ได้ราคาต่างหาก.
ใช่แล้ว,ซูเห่ายังเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสูง,เพราะยังไม่ได้เรียนรู้วิธีนำปราณโลหิตออกมาใช้นอกร่างกายจึงยังไม่ได้ก้าวไปเป็นจอมยุทธ์,อย่างไรก็ตาม,พลังต่อสู้ของเขานั้นได้ก้าวข้ามผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงทั่วไป ไปไกลแล้ว,แม้แต่อาจจะเกินจอมยุทธ์ขั้นต้นแล้วก็ได้.
สำหรับอู๋หยุนเทียน,เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาประหลาดใจเช่นกันและยังเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจเกี่ยวกับปราณโลหิตของซูเห่าได้,เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนนั่นเอง.
ราวกับว่าปราณโลหิตของซูเห่านั้นเหนือล้ำอยู่ในขีดจำกัดไม่เคยเปลี่ยน,นอกจากนี้ยังอยู่ในสภาวะไหลพล่านไปทั่วร่างตลอดเวลาอีกด้วย
“คลื่นยกระดับปราณโลหิต”มันคืออะไรกัน,อู๋หยุนเทียนที่ศึกษามาสามปีแล้ว,ทว่าไม่อาจค้นหาพบคลื่นดังกล่าวเลย,ทำให้เขาได้แต่ทอดถอนใจ ราวกับว่าเขาไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสมที่จะรับรู้.
ขณะจ้องมองแผ่นหลังซูเห่าที่เคลื่อนออกไปไกล,เขาก็พยักหน้าอย่างภูมิใจ,เอ่ยออกมาว่า“สมแล้วที่เป็นบุตรชายของข้า”
ซูเห่าที่ก้าวเข้าไปในป่า,เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,เมื่อเข้าใกล้พยัคฆ์ลายน้ำเงินในระยะ 50 เมตร,พยัคฆ์ลายน้ำเงินก็ขยับหูเล็กน้อย,ทว่าซูเห่ายังพุ่งเข้าหามันไม่หยุด.
“โฮกกกก!”
เสียงคำรามของราชาป่าดังกึกก้อง.
“ฟิ้ว!”เสียงแหวกอากาศพุ่งเข้าหาพยัคฆ์ลายน้ำเงิน.
ราชาแห่งป่า,พยัคฆ์ลายน้ำเงินที่คำรามเตือน,ทว่ายังเห็นซูเห่ากระโดดพุ่งมา ทำให้มันเคลื่อนไหวพุ่งออกไปเช่นกัน.
ร่างสองร่างที่พุ่งเข้าหากัน.
“ตูมมมมมมมม!”
พยัคฆ์ลายน้ำเงินตัวใหญ่ที่ล่วงหล่นลงบนพื้น,มีโลหิตไหลออกมาจากหัวของมัน.
กล่าวได้ว่า,ดาบสั้นของซูเห่าที่โจมตีเข้าไปในทะลวงสมองผ่านคางของมัน,สังหารพยัคฆ์ลายน้ำเงินให้ตายไปในทันที.
“เรียบร้อย!”ซูเห่าที่เก็บดาบเข้าฝัก,ก่อนปรบมือแล้วคว้าดึงหางของมันดึงลากออกมา.
