Chapter 20 Strikes to kill
击杀
ซูเห่ามีประสบการที่ไร้อำนาจปกป้องตัวเองในหลายชาติที่เขาเกิดมา,จะต้องตกตายในช่วงระยะเวลา 4-5 ขวบนับไม่ถ้วน,มีไม่กี่ชาติที่เติบโตมีชีวิตได้มากกว่าหกปี.
ชาติก่อนก็เกิดอุบัติเหตุโจรร้ายโจมตีเขาในโรงเรียนอนุบาล เขายังจำได้ดี,ทว่าชาตินี้ดูเหมือนจะเป็นหมาป่า.
การโจมตีของหมาป่าชาตินี้รุนแรงทรงพลังกว่าคนร้ายในชาติก่อนมาก,ไม่เพียงแค่มันเป็นนักล่าที่อมหิต,ทว่ามันยังโจมตีเข้ามาทันที,เขาแทบไม่มีเวลาตอบสนอง,หากไม่เพราะว่าเหอชิงชิงร้องเตือน,เกรงว่าหมาป่าคงกัดคอของเขาไปเรียบร้อยแล้ว.
อย่างไรก็ตา,ซูเห่าในชาตินี้แตกต่างจากชาติก่อน ๆ ชัดเจน,ถึงเขาจะเป็นเด็กที่มีอายุ 5 ขวบ,ทว่าเขาได้ครอบครองพลัง“ปราณโลหิต”นอกจากนี้ยังได้ใช้“คลื่นยกระดับปราณโลหิต.”สะสมปราณโลหิตจนถึงขีดจำกัดของร่างกายที่จะทนได้แล้ว.
สรุปแล้ว,สำหรับเขาตอนนี้,ทรงพลัง,แข็งแกร่งกว่าในทุกโลกที่ได้เกิดมา,สามารถทุบตีเด็กห้าขวบให้ร้องโฮ,เด็กสิบขวบให้วิ่งหนี,แม้แต่ผู้ใหญ่บางคนก็สู้ไม่ได้.
เขายืนประจันหน้าหมาป่าตาฟ้าที่พุ่งเข้ามา.
ซูเห่าที่เอ่ยอย่างไม่แยแส“หากเจ้าลอบโจมตีข้าคงยากจะรับมือ,แต่ข้าพบเจ้าแล้ว,ก็มีแต่ต้องร่วง!”
เขาที่เอี้ยวตัวหลบ,โน้มตัวลง,พร้อมกับต่อยหมัดขวาไปยังกรามด้านล่างของหมาป่าตาฟ้าอย่างรุนแรง.
“ตูมมมมมม-”
ปากของหมาป่าตัวยักษ์ที่หุบลงทันที,แม้แต่ฟันล่างของมันที่หลุดออกมาหลายซี่.
แรงใหญ่ถูกกระแทกอย่างรุนแรงที่ส่งหัวของหมัดลอยโด่งชูขึ้น.
เพียงแค่หมัดเดียวของซูเห่าได้ต่อยหมาป่าร่างใหญ่จนหน้าหันลอยกระเด็นไปบนอากาศ,ก่อนจะล่วงหล่นลงพื้นอย่างรุนแรง.
เหอชิงชิงอ้าปากค้าง.
เจ้าน้ำมูกเทาที่อ้าปากหวอ.
เจ้าอ้วนชุนเองถึงกับกรามค้างเช่นกัน.
หนึ่งหมัดต่อยหมาป่าตัวใหญ่กว่าตัวเอง 2-3 เท่าลอยกระเด็น,นี่คือเซี่ยงหวู่ที่พวกเขารู้จักจริง ๆ รึ? หากเป็นผู้ใหญ่ทำสิ่งนี้พวกเขาจะไม่แปลกใจเลย,แต่เซี่ยงหวู่ทำได้ มันเกินจริงไปหน่อย,นอกจากนี้เซี่ยงหวู่ยังอายุน้อยกว่าพวกเขา 1-2 ปีด้วยซ้ำ.
เหอชิงชิงยอมรับว่าหากเธอพบเข้ากับการโจมตีของหมาป่า,นอกจากหวีดร้องตัวสั่นแล้ว,เธอก็ไม่อาจทำอะไรได้แล้ว,แม้แต่หมาป่ามายืนอยู่ด้านหน้าของเธอ,ก็ทำให้เธอไม่อาจขยับตัวได้แล้ว.
ทำได้อย่างไร,เธอที่คิดได้ในทันทีว่าเธอกับเขาช่างแตกต่างกันเหลือเกิน,นี่คือคนที่เธอต้องการให้เขามาเล่นด้วยทั้งวันจริง ๆ รึ?
มันเกินจะเอ่ยอะไรออกมาได้,ในจิตใจของเหอชิงชิงที่นึกถึงคำพูดของซูเห่าขึ้นมา“ข้าไม่เล่นกับคนโง่!” เดิมทีในสายตาของเขานั้น,พวกเธอเป็นคนโง่จริง ๆ,และยังคิดถึงคำพูดที่ว่า“ข้าไม่เล่นกับคนอ่อนแออีก.” แท้จริงแล้วในสายตาของเขา,พวกเธอเป็นคนที่อ่อนแอจริง ๆ.
เหอชิงชิงที่ราวกับว่าเติบโตขึ้นในทันที,เธอเข้าใจได้,เซี่ยงหวู่ไม่ได้โกหกพวกเธอ,แท้จริงแล้วเขาไม่ต้องการเล่นสนุกกับพวกเธอจริง ๆ.
เธอที่เติบโตขึ้นทันที,ทว่าก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก,หมายความว่าอย่างไร?
ซูเห่าไม่รู้ว่าหมัดของเขาที่ต่อยหมาป่าลอยออกไป เมื่อครู่นี้ส่งผลกระทบต่อเหอชิงชิงขนาดใหน,เห็นหมาป่าตาฟ้าที่ปากเต็มไปด้วยโลหิต,ทว่ายังสามารถขยับได้,มันที่ก้มหน้าคำราม,ทันใดนั้นซูเห่าก็ชักดาบสั้นที่เอวออกมา.
ร่างกายของซูเห่าที่โค้งต่ำลง,จดจ้องเผชิญหน้ากับหมาป่าตาฟ้า.
หมาป่าตาฟ้าที่ค่อย ๆ ถอยออกไปช้า ๆ ,มันต้องการวิ่งหนี.
มุมปากของซูเห่าที่ยกยิ้ม,เขาที่ก้าวออกไป,ดินที่ฟุ้งกระจาย,พริบตาเดียวก็เคลื่อนไหวเข้าไปหาหมาป่าตาฟ้าแล้ว.
หมาป่าตาฟ้าที่คำรามต่ำ,ไม่ถอยอีกต่อไป,มันที่จ้องมองเขม็งไปยังซูเห่า,ครั้งนี้ราวกับว่ามันจะฉลาดขึ้น,ไม่อ้าปากตั้งแต่แรก,ทว่าคิดที่จะให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้,ค่อยอ้าปากและงับอีกฝ่ายทันที.
ซูเห่าที่หรี่ตามอง,ร่างกายของเขาที่ปะทุเผาปราณโลหิต,ปลดปล่อยพลังมหาศาลออกมา,ร่างกายของเขาเปี่ยมล้นด้วยพลังต่อสู้.
เขาจะต้องสังหารหมาป่าตัวนี้ให้ได้,เพื่อที่จะกำจัดวิกฤติวัยเด็กของเขาครั้งนี้ไป!
สายตาของซูเห่าและหมาป่าตาฟ้าที่สบสายตากัน.
ร่างของซูเห่าที่พุ่งเข้าไปพร้อมกับขยับกลิ้งล้มลง หลบการกัดของหมาป่าตาฟ้าทันที,ในเวลานั้นดาบสั้นของเขาได้ตะวัดฟันออกไปยังคอของหมาป่าตาฟ้าทันทีเช่นกัน.
ซูเห่าที่ลุกขึ้นในทันที,ก่อนจะจ้องมองไปยังหมาป่าตาฟ้า.
หมาป่าตาฟ้าถูกฟันคอเป็นรอยยาว,เสียสมดุลล้มลงเสียงดัง,ทว่ามันต้องการที่จะคลานหนี,จ้องมองซูเห่าอย่างระมัดระวัง.
ในเวลานี้คอของมันถูกตัดเป็นทางยาว,โลหิตที่พุ่งกระฉูดออกมา,ผ่านไปครู่หนึ่ง,หมาป่าตาฟ้าก็สูญเสียเรี่ยวแรง,หมอบกระแตลงบนพื้น,กลิ่นอายชีวิตค่อย ๆ สลายหายไปอย่างรวดเร็ว.
พวกเหอชิงชิงที่จ้องมองหมาป่ายักษ์ที่โลหิตอาบ,แม้นว่ามันจะตกตายไปแล้ว,แต่พวกเขาทั้งสามก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด.
หมาป่าที่ทรงพลังเช่นนี้,กับตกตายด้วยดาบสั้นของเซียงหวู่,ทว่าพวกเขาเวลานี้ทำได้แค่จับปลาดักหนูภูเขาเท่านั้น,เมื่อมองย้อนกลับไปถึงการกระทำพวกเขา,ก็รู้สึกเป็นเรื่องน่าหัวเราะอย่างแท้จริง.
ซูเห่าที่ก้าวเข้าไปข้างศพหมาป่า,ก่อนจะเตะซ้ำอีกสองครั้ง,พร้อมกับเอ่ยด้วยความดีใจ“ตายเรียบร้อยแล้ว!”
จากนั้นเขาก็หันหน้ามามองคนทั้งสาม“รู้จักกลัวก็ดีแล้ว! ตอนนี้ยังไม่รีบกลับอีกรึ? วันนี้หากไม่มีข้าอยู่ที่นี่,พวกเจ้าทั้งสามไม่พอ ซี่ฟันของหมาป่าตัวนี้แน่.”
เหอชิงชิงที่ต้องการปฏิเสธ,อยากพูดอะไรออกมา.
เจ้าน้ำมูกเทาและอ้วนชุนเวลานี้แทบยืนไม่อยู่ขาสั่นไม่หยุด,จ้องมองซูเห่าด้วยความกลัว,ตอนนี้ต่อหน้าซูเห่า,พวกเขาไม่กล้าต่อต้านแม้แต่น้อย.
“ไป,ข้าจะพวกเจ้ากลับไปเอง!”
กล่าวจบ,ซูเห่าที่หันหลังกลับ,ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็หดเกร็ง,หัวใจเต้นแรง,เวลานี้เขาเห็นหมาป่าสองตัวที่ปรากฏขึ้นด้านหลัง,พร้อมกับโจมตีมาแล้ว.
หมาป่าสองตัวที่เข้ามาใกล้มาก,ตัวหนึ่งโจมตีมายังคอ,อีกตัวที่โจมตีไปยังท้องของซูเห่า.
ใกล้มาก! เร็วมาก! เขามั่นใจว่าสามารถป้องกันหมาป่าตัวหนึ่งได้,ทว่าสองตัวไม่อาจรับมือได้,หากเขาจัดการหมาป่าที่เล็งโจมตีมายังคอ,จะต้องถูกหมาป่าอีกตัวโจมตีมาย้องท้องแน่ ๆ,ด้วยเสื้อผ้าที่หนาแต่ก็ไม่มีทางที่จะป้องกันเขี้ยวหมาป่าได้แน่.
ทำอย่างไร?
แต่ก็ไม่มีเวลาให้คิด,ซูเห่าที่ก้าวออกไปด้านหน้า,หลบหมาป่าด้านหน้าที่โจมตีมาก่อน,พร้อมกับฟันดาบในมือเล็งไปยังคอของหมาป่าตาฟ้าตัวหนึ่ง.
“พรึด ซี่ ~”
หมาป่าตาฟ้าที่ถูกฟันโลหิตพุ่งกระฉูดทันที.
อย่างไรก็ตามไม่มีเวลาให้เขาจัดการตัวที่สองแล้ว,เพราะว่าปากของมันเข้ามาใกล้แล้ว,ไม่มีเวลาให้เขารวมพลังหลบด้วย,หมดโอกาสที่จะหลบพ้นแล้ว.
เขาที่คิดถึงปากของมันที่กัดลงมา,ได้แต่ถอนหายใจ“การตายครั้งที่หนึ่งพัน!”
“ตัดตามขวาง!”
เวลานั้นเสียงแหวกอากาศดังก้องผ่านมาในหูของเขา.
พริบตานั้น,หมาป่าด้านหน้าของเขาก็ถูกตัดออกเป็นสองส่วน,ร่วงหล่นลงบนพื้นด้านหน้าของเขาทันที.
“พ่อ!”
ซูเห่าที่ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจดีใจ.
รอดแล้ว! เมื่อบุรุษร่างใหญ่ได้ปรากฏขึ้นด้านข้าง,ทำให้ซูเห่าสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยอย่างที่สุด.
เป็นความจริง,ตลอดการเติบโตของเขาก่อนหน้านี้ก็ขึ้นอยู่กับบิดาของเขาผู้นี้เอง,การที่เห็นอีกฝ่ายาปรากฏขึ้นเขาย่อมสัมผัสได้ถึงการปกป้องจากอีกฝ่ายเป็นธรรมดา.
ในเวลานั้น,ไม่เพียงแค่ซูเห่าที่พ่นลมหายใจยาว,อู๋หยุนเทียนเองก็ด้วย.
ขณะที่เขาเห็นหมาป่าตาฟ้ากำลังจะกัดคอของซูเห่า,เขาไม่มีเวลาช่วยอีกฝ่ายเลย,เวลานั้นทำให้เขารู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่คาดคิดว่าซูเห่าจะเป็นคนที่ขยับออกไปข้างหน้า,สังหารหมาป่าตาฟ้าหนึ่งตัวไปได้ทำ,ทำให้เขาตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก.
ด้วยเหตุนี้ทำให้เขามีเวลาจัดการหมาป่าอีกตัวได้ทัน.
ในเวลานี้,นักรบคนอื่น ๆ ที่ตามมาทัน,เห็นเหล่าเด็ก ๆ สบายดี,ก็ผ่อนคลาย.
ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว.
ว่าแต่,ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปยังซูเห่า,ที่ถือดาบสั้นที่มีโลหิตชโลมอยู่.
ในเวลานั้นลู่กัวก็ปรากฏขึ้นและเอ่ยออกมาว่า“หัวหน้า,ข้าจัดการหมาป่าตาฟ้าสองตัวที่หลุดเข้ามาในหมู่บ้านเรียบร้อยแล้ว.”
ทุกคนที่หันหน้าจ้องมองไปยังลู่กัว,จู่ ๆ ลู่กัวที่จ้องมองไปอีกมุมเห็นหมาป่าตาฟ้าที่นอนตายสามตัวก็แทบสำลักคำพูดของตัวเองทันที.
