Chapter 19 Attack
袭击
ในเวลานี้ซูเห่ากำลังเล่นซ่อนแอบกับเด็กน้อยทั้งสามคนอยู่นั่นเอง.
เมื่อเข้ารู้ว่าพวกเหอชิงชิงมาหาเขาที่บ้าน,เขาก็รู้แล้วว่าเจ้าโจรน้อยทั้งสามมีเจตนาไม่ดี,ดังนั้นซูเห่าจึงไปซ่อนตัวจากพวกเขาทั้งสาม,คิดว่าเหอชิงชิงหาเขาไม่เจอแล้วจะกลับไปอย่างรวดเร็ว.
หากแต่เมื่อพวกเหอชิงชิงหาซูเห่าที่บ้านไม่เจอ,ก็ยังคงออกค้นหาเขาจนมาถึงตอนนี้
ในเวลานั้น,เสียงระฆังแจ้งเตือนก็ดังขึ้นสามครั้ง.
ซูเห่าที่ดวงตาเบิกกว้าง,นี่มันคืออะไร? ซูเห่าไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน,เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น,ทว่าเขาเห็นบ้านเรือนแต่ละแห่งปิดประตูหน้าต่างอย่างรวดเร็ว,และเห็นทหารที่สวมเกราะเต็มชุด วิ่งออกไปยังประตูเมืองอย่างเร่งรีบ.
ซูเห่าก็พอบอกได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น,น่าจะเกิดเหตุสัตว์ร้ายโจมตี,ทหารแต่ละคนล้วนแต่เป็นระดับจอมยุทธ์,หากไม่ใช่ระดับจอมยุทธ์แล้วไม่มีทางที่จะป้องกันได้,ศีรษะเล็ก ๆ ของเขาที่ยื่นออกมาจากที่ซ่อน,ในเวลานี้ทางที่ดีที่สุด,เขาควรจะปล่อยให้คนอื่นจัดการ,แล้วเขาก็กลับบ้านปิดประตูหน้าต่างซ่อนตัวอยู่เงียบ ๆ จนกว่าทุกอย่างจะจบลง.
อย่างไรก็ตาม,แล้วเจ้าเด็กแสบสามคนนั่นล่ะ? จะปล่อยไปเช่นนี้หรือไม่?
“เป็นปัญหาจริง ๆ! เจ้าเด็กพวกนี้,น่ารำคาญชะมัด.”ซูเห่าที่กระโดดลงจากต้นไม้ทั,ก่อนที่จะกลับเข้าห้องนำดาบสั้นออกมา,แล้วตามไปยังทิศทางกลุ่มของเหอชิงชิงไปทันที.
ในเวลานั้นเหอชิงชิงที่ได้ยินระฆังแจ้งเตือนเช่นกัน,เธอรู้ว่าเวลานี้สัตว์ร้ายฝูงใหญ่กำลังโจมตีหมู่บ้าน.
ตีหนึ่งครั้ง,ไม่มีอันตราย,สามครั้ง,มีความอันตราย,หกครั้งอันตรายขนาดทำลายหมู่บ้านครึ่งหนึ่ง,หากตีเก้าครั้ง,บอกได้ว่าคลื่นสัตว์ร้ายใกล้เข้ามาแล้ว,จะต้องรีบหนีทันที.
“ชิงชิง,ตอนนี้พวกเราทำอย่างไรดี? ยังจะหาเซี่ยงหวู่อีกใหม?”ในเวลานั้นใบหน้าของเจ้าอ้วนชุนที่เป็นกังวล,ตอนนี้เขาต้องการกลับบ้านแล้ว.
เหอชิงชิงที่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง,ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น“มีพวกท่านพ่ออยู่,ย่อมไม่มีปัญหา,พวกเราคิดว่ายากลำบากขนาดใหนที่จะคิดวิธีจัดการเซี่ยงหวู่ได้,จะยอมแพ้แค่นี้รึ?”
เห็นเจ้าอ้วนชุนและน้ำมูกเทาดูลังเล,เธอก็เอ่ยอย่างหนักแน่น“พวกเราหาต่อครู่หนึ่ง,หากไม่พบ,พวกเราจะกลับ.”
“ตกลง!”
......
เหล่าหลีที่ยกโล่ป้องกันหมาป่าตาฟ้าที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว,พร้อมกับหลบอีกตัวที่โจมตีเข้ามา,พร้อมกับตะวัดดาบฟันออกไป.
“ซี่~” ดาบที่ฟันร่างหมาป่าตาฟ้ากลางอากาศ,โลหิตที่พุ่งกระฉูด,อาบไปทั่วพื้นสีขาว,เครื่องในของมันที่หลุดลอยออกมา,กำลังดิ้นพล่านอาบไปทั่วพื้นหิมะ,พร้อมกับร้องโหยหวนใส่เหล่าหลี่.
อย่าไรก็ตาม รอบ ๆ เหล่าหลี่ ยังมีหมาป่าอีก 7-8 ตัว.
ในเวลานี้มันกำลังล้อมวงเข้ามา,สายตาจ้องมองอย่างดุร้ายไปยังเหล่าหลี่.
“เข้ามาเจ้าเดรัจฉาน! ฮ่าฮ่าฮ่า!”เหล่าหลี่ที่ยกโล่,ชี้ดาบออกไป,คำรามเตือนพวกมัน.
หมาป่าตาฟ้าที่พุ่งเข้ามาทันที,เคลื่อนที่โจมตีเข้ามาพร้อมกันห้าตัว.
“กำแพงโล่!”
ปราณโลหิตของเหล่าหลี่ที่พลุ้งพล่าน,อาบไปทั่วโล่ปกคลุมร่างของเขาเอาไว้.
นี่คือวิชาต่อสู้ของเหล่าหลี่,สามารถป้องกันหมาป่าจำนวนมากเข้าใกล้เขาได้,หมาป่าจำนวนมากที่ลอยกระเด็นออกไป,ทว่ามันกระเด็นลงไปบนพื้นหิมะไม่ได้รับความเสียหายมากนัก.
“แย่แล้ว!”เหล่าหลี่,ที่ตกใจ.
เวลานั้นมีหมาป่าตัวหนึ่งที่หลุดรอดเข้ามา,อ้าปากกัดข้อเท้าของเขา.
เหล่าหลี่,ที่รู้ว่าข้อเท้าของเขาถูกหมาป่าตาฟ้ากัด,ยากที่จะสลัดได้,กล่าวได้ว่าหมาป่าตาฟ้านั้น,เขี้ยวของมันแหลมคม ถึงจะเป็นกับดักก็ยังไม่อาจทนเขี้ยวของมันได้.
เหล่าหลี่ที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด,เขาที่ฟันไปยังหมาป่าที่กัดข้อเท้าสังหารมัน,ทว่าเวลานี้เขาไม่มีเวลาป้องกันหมาป่าอีกสี่ตัวที่โจมตีอ้าปากพุ่งเข้ามาหาเขาแล้ว.
เหล่าหลี่ยกโล่ขึ้นกันหนึ่งตัว,ทว่าอีกสามตัวไม่อาจป้องกันไว้แล้ว,หนึ่งตัวที่เล็งเป้าไปยังคอของเขา.
“พรึด ซี่” อย่างไรก็ตามเวลานั้นมีรัศมีแสงที่เย็นยะเยือบพุ่งเข้ามา,หมาป่าตาฟ้าทั้งสามที่ถูกฟันกลายเป็นศพ,เวลานั้นต่อมาปรากฏร่างที่ใหญ่ยักษ์ขึ้นด้านข้างของเหล่าลี่,เป็นหัวหน้าป้อมซาซาน,เหอเจี้ยนหยงนั่นเอง.
“หัวหน้า!”เหล่าหลี่ที่ดวงตาเป็นประกาย,กลับมามีพลังใจอีกครั้ง,ฟื้นฟูพลังของเขา,หลังจากนั้นก็เริ่มสังหารหมาป่าที่โจมตีเขา.
ด้วยการมีเหอเจี้ยนหยงช่วยเหลือ,หมาป่าหลายสิบตัวก็ถูกสังหารไป,มีสองตัวที่หนีรอดไปได้.
เหล่าหลี่ที่นั่งหอบบนพื้น,ทำความสะอาดแผล,เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้น“โชคดีที่หัวหน้ามาทัน,ไม่เช่นนั้นเกรงว่าข้าคงไม่โชคดีรอดชีวิตได้แน่.”
หัวหน้าเหอเจี้ยนหยงไม่เอ่ยอะไร,เหล่าหลี่กล้ามาก ถึงกับออกมาเผชิญกับหมาป่าตาฟ้ากลุ่มใหญ่เพียงคนเดียว,ทำเช่นนี้จะมีกี่ชีวิตก็ไม่พอ,ทว่าเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ร้ายแรงแล้ว,เขาก็เอ่ยออกมาว่า“ยังมีหมาป่าอีกจำนวนมากที่โจมตีด้านหลังหมู่บ้าน,ข้ากลับก่อน,เก็บกรวดที่นี่,ระวังตัวด้วย.”
หลังจากนั้นเขาก็กลับกำแพงป้อมปราการ,ที่เวลานี้หมาป่าตาฟ้ากำลังโจมตีกำแพงป้อมหลายร้อยตัว,ทว่าด้วยทหารป้องกันป้อมสามสิบคน,ซึ่งเป็นจอมยุทธ์ทั้งหมด,สามารถจัดการหมาป่าจำนวนมากได้.
หมาป่าตาฟ้าขนาดใหญ่,ที่สามารถกระโดดขึ้นมาบนกำแพงแปดเมตรได้อย่างง่ายดาย,ทว่าด้วยการร่วมมือกันอย่างดีของทหารป้องกันประตูเหมือง,ยังคงรับมือกับพวกมันได้ถึงจะตรึงมือเล็กน้อย.
ในเวลาต่อมาเหอเจี้ยนหยงได้เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย,ดาบของเขาที่รวดเร็วเป็นอย่างมาก,ทำให้สามารถสังหารหมาป่าตาฟ้าให้ตกตายลงอย่างรวดเร็ว,เพิ่มขวัญกำลังใจให้กับทหารป้อมปราการเป็นอย่างมาก.
เพียงไม่นานหมาป่าตาฟ้าก็ถอยออกไป,ทิ้งไว้เพียงศพหมาป่าตาฟ้ากว่าสามสิบศพ.
“หัวหน้า,มีหมาป่าตาฟ้าหลุดเข้าไปด้านในสองสามตัว”ทหารคนหนึ่งที่นึกอะไรได้,เร่งรีบเอ่ยออกมา.
“อะไรนะ? แล้วเจ้าไม่บอกก่อนหน้านี้เล่า! ไป,รีบกลับหมู่บ้าน,ตามหาพวกมันให้เจอเร็วที่สุด”ร่างกายของเหอเจี้ยนหยงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสะกดข่ม,เร่งรีบนำคนกลุ่มหนึ่งกลับหมู่บ้านทันที.
ในเวลานั้น หนึ่งในนั้น,อู๋หยุนเทียนที่มีโลหิตหมาป่าอาบไปทั่วร่าง,เร่งรีบวิ่งกลับไปยังหมู่บ้านทันที”
“เซี่ยงหวู่,อย่าได้เป็นอะไร!”อู๋หยุนเทียนที่เสียภรรยาไปแล้ว,หากเขาเสียบุตรชายไปอีก,เขาจะอยู่ในโลกนี้อย่างไร,ยิ่งคิดเรื่องดังกล่าวทำให้เขาเพิ่มพลังเร่งความเร็วขึ้นไปอีก.
......
ในเวลานั้นซูเห่าที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วแทบจะบินไปบนพื้น,แตกต่างจากรูปลักษณ์เด็กห้าขวบอย่างสิ้นเชิง.
เพียงไม่นานซูเห่าก็มาทันกลุ่มของเหอชิงชิง,ที่เวลานี้เห็นซูเห่าก็ดวงตาเป็นประกาย.
ซูเห่าที่ไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้พูด,ก็เอ่ยเสียงดังขึ้นมาทันที“ทำไมพวกเจ้ามาอยู่ที่นี่? รู้ใหมตอนนี้มันอันตรายขนาดใหน? รีบกลับไปเร็วเข้า.”
ซูเห่าที่ตัวเตี้ยกับพวกเขา,แต่กับกล่าวด่าว่า พวกเขาราวกับผู้อาวุโส,ไม่เพียงแค่พวกเขาไม่ฟัง,ยังทำให้พวกเขาโกรธเกรี้ยวขึ้นมาด้วย.
เหอชิงชิงที่เบ้ปากเอ่ยแค่นเสียง“ข้าไม่ไป!”
ซูเห่าที่รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาทันที“คุณหนูใหญ่,เจ้าไม่รู้รึไง เวลานี้ไม่ควรเอาชีวิตมาล้อเล่น?”
“ข้าไม่ฟังเจ้าหรอก,ข้าเป็นคนใช้เจ้ารึไง? ทำไมต้องฟังเจ้าด้วย?”เหอชิงชิงที่เห็นซูเห่าเอ่ยสั่งสอนนาง,นางไม่สนใจด้วยซ้ำ,แม้แต่คิดหาวิธีจัดการซูเห่า,ตามแผนการที่นางวางไว้.
ซูเห่าที่รู้สึกอยากเขกกะโหลกเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้มาก,เขาอยากจับลากเด็กพวกนี้ไปในทันทีเลย,อย่างไรก็ตาม,ร่างกายของเขานั้นเล็กกว่าเด็กเหล่านี้,ดูเหมือนว่าจะไม่อาจใช้วิธีดังกล่าวได้.
เขาที่ครุ่นคิดและเอ่ยปากออกมาว่า“แล้วต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะกลับ.”
เหอชิงชิงที่เอ่ยออกมาทันที“ง่ายง่าย ๆ,ขอเพียงเจ้ามาเล่นกับพวกเรา,ข้าก็จะฟังเจ้า.”
ซูเห่าที่พูดไม่อออก จากนั้นก็เอ่ยออกมาทันที“ตกลง! ได้ ฟังนะ,เดี๋ยวข้าจะเล่นกับเจ้า,ตกลงใหม? ตอนนี้กลับไปก่อน!”
เหอชิงชิงที่เผยความดีใจ“เจ้าพูดจริงใช่ใหม? ห้ามผิดสัญญานะ!”
“ไม่ผิดสัญญาแน่นอน!”
เหอชิงชิงที่เอ่ยออกมาทันที“น้ำมูกเทา,อ้วนชุน,พวกเรารีบกลับบ้านเร็ว.”
“ตกลง!”
ขณะที่เหอชิงชิงจะหันหลังกลับ,เวลานี้เธอกับชี้ออกไปด้านหลังซูเห่า,พร้อมกับร้องเสียงดัง“ระวัง! หมาป่า!”
ซูเห่าที่หันกลับไป,เห็นหมาป่าพุ่งเข้ามาแล้ว,หมาป่าตัวนี้สูงกว่าเขามาก,ปากที่มีฟันแหลมคมเรียงตัวกันอ้ากว้างพุ่งเตรียมงับเขาแล้ว.
