Chapter 18 Attack
来袭
น้ำมูกเทาและอ้วนชุนที่ไม่ค่อยถูกตากับซูเห่าอยู่แล้ว,เจ้าเด็กนี่น่ารำคาญมาก,พวกเขาไม่ชอบเลย,ชิงชิงชวนเขาเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า,คาดไม่ถึงว่าจะกล้าปฏิเสธ,พวกเขาที่อดทนไว้ตลอด,หากไม่เพราะว่าชิงชิงห้ามไว้,คงทุบตีซูเห่าไปนานแล้ว,ตอนนี้ด้วยคำสั่งของชิงชิง,ทำให้ทั้งสองพุ่งเข้าหาซูเห่าราวกับหมาป่าหิวโหย,ดวงตาเป็นประกาย,ต้องการทุบตีซูเห่าให้หมอบทันที.
ซูเห่าที่เห็นทั้งสองพุ่งเข้ามา,ไม่ตื่นตกใจแม้แต่น้อย,เขาที่ขยับหลบไปทางขวาจากเจ้าน้ำมูกเทา,และขยับซ้ายหลับเจ้าอ้วนชุน,กระโดดย่ำบนพื้นถ่ายเทน้ำหนักอย่างพอดี,ปล่อยให้พวกเขาทั้งสองพุ่งไถลพื้น ฝุ่นคลุ้งไปในทันที.
เจ้าน้ำมูกเทาที่หันหลังกลับ,ด้วยความโกรธเกรี้ยว,มือทั้งสองที่ตะวัดคว้าไปยังซูเห่าอีกครั้ง,ทว่าเวลานั้นซูเห่าที่กระโดดสูง,จากนั้นก็ต่อยหมัดลงมาที่จมูกของเขา.
“อ๊ากก ~”
เสียงร้องเจ็บปวด,เจ้าน้ำมูกเทาที่กุมจมูกของตัวเองเอาไว้.
หมัดของซูเห่าที่เปื้อนน้ำมูก,ขณะยกมันขึ้นมา,ก่อนที่จะยกหมัดที่เปื้อนน้ำมูกต่อยเจ้าอ้วนชุน.
“อ๊าก น้ำมูก,อย่ามาใกล้ข้า....”
ซูเห่าที่ต่อยไปยังด้านหลังที่วิ่งหนีพร้อมกับเช็ดน้ำมูกอีกฝ่ายบนหลังของเจ้าอ้วนชุนไปด้วย.
ในเวลานั้นเหอชิงชิงที่จ้องมองชงัก,เธอไม่คาดคิดเลยว่าหมัดเล็ก ๆ ของซูเห่าจะต่อยเจ้าน้ำมูกเท่าคว่ำและชกเจ้าอ้วนชุดที่สูงเลยศีรษะของเขาล้มลงอย่างง่ายดาย.
เหอชิงชิงที่ตระหนักได้ว่าเธอต้องออกโรงแล้ว,หากไม่ลงมือ,เธอจะยังอยู่ในตำแหน่งพี่สาวใหญ่ของที่นี่ได้อย่างไร.
“เซี่ยงหวู่,เจ้าอย่าได้ผยอง!”
จากนั้น,เหอชิงชิงก็กระโดดออกไป,พร้อมกับต่อยหมัดของเธอออกไปด้วย.
ซูเห่าที่ขยับหลบ,อ้อมไปด้านหลังเหอชิงชิง,พร้อมผลักเธอลอยออกไป,ล้มทับเจ้าอ้วนชุนที่นอนอยู่บนพื้น.
“อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วข้าต้องออมมือให้,หากว่ามารบกวนข้าอีก ข้าจะทุบตีพวกเจ้าจนร้องไห้แน่”หลังจากที่ทั้งสามกองรวมกันอยู่บนพื้น,เขาก็เอ่ยเสียงดัง.
“อู๋เซี่ยงหวู่,เจ้ารังแกพวกเรา!”เหอชิงชิงน้ำตาเอ่อล้น,คล้ายว่าจะร้องไห้.
“อะไรนะ? ใครที่รังแกใคร?”เซี่ยงหวู่เอ่ยเสียงดัง“เป็นพวกเจ้าที่รังแกข้าด้วยจำนวนคนที่มากกว่าชัดเจน! อีกอย่าง,ข้าต้องการอยู่เงียบ ๆ คนเดียว,หลังจากนี้อย่ามาหาเรื่องข้าอีก,ข้าไม่มีเวลาเล่นกับพวกเด็กน้อยหรอก.”
“ชิ,ข้าจะไม่สนใจเจ้าอีกแล้ว!”เหอชิงชิงที่กระทืบเท้า,ก่อนวิ่งไปไกล,ท้ายที่สุดเธอก็อดร้องไห้ออกมาไม่ได้.
สองลูกน้องที่วิ่งตามไปในทันที.
เจ้าอ้วนชุน,ที่หันหน้ากลับมาตะโกนดัง“อู๋เซี่ยงหวู่,ฝากไว้ก่อนเถอะ.”
เจ้าน้ำมูกเทาที่กุมจมูกที่พูดพึมพำไม่รู้เรื่อง“อู ๆ...”
ซูเห่าที่ยกกำปั้นขึ้นเอ่ยออกมาว่า“ยังไม่ไปอีก,รอให้ข้าทุบตีเจ้าอีกครั้งรึไง.”
จนกระทั่งเด็กทั้งสามหายไปลับตา,ซูเห่าก็ผ่อนคลาย,หลังจากผ่านไปหนึ่งปีกว่า,ท้ายที่สุดเขาก็สามารถสลัดเด็กเหล่านี้ออกไปได้ซะที,เหอชิงชิงมักจะมาหาซูเห่า,ให้ซูเห่าไปเล่นกับเธอ,แม้แต่ขู่ใช้กำลังกับเขามาตลอด,ทำให้ซูเห่ารู้สึกรำคาญเป็นอย่างมาก.
ซูเห่ารู้ว่าเหอชิงชิงต้องการอะไร,เธอต้องการให้ซูเห่าเป็นลูกน้อง,เหมือนกับเจ้าอ้วนชุนและน้ำมูกเทา,อย่างไรก็ตามซูเห่ามีเวลาไปเล่นกับพวกเด็กทั้งสามที่ใหน? เขากลับมาเกิดใหม่ครั้งนี้,อันตรายไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่,หากไม่มีพลังป้องกันรักษาชีวิตของตัวเอง,เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างไร.
......
หนึ่งปีหลังจากนั้น,หิมะที่ล่วงหล่นลงปรอย ๆ,ทั่วทั้งป้อมปราการซาซานทุกอย่างที่ขาวโพลนไปหมด.
ซูเห่าอายุห้าขวบ,เขาสวมเสื้อโค้ทหนาห่อหุ้มร่างกายตัวเองเอาไว้,ทว่าเด็กเล็กคนนี้,ดูแตกต่างจากเด็กห้าขวบทั่วไป.
ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ,ตลอดปีที่ผ่านมา,ทีมเด็กเหอชิงชิงได้มาท้าประลองซูเห่าหลายครั้ง,ทว่าก็จบลงด้วยความล้มเหลว,พวกเขารับรู้แล้วว่า,ไม่อาจเป็นคู่มือของซูเห่าได้แล้ว.
ในเวลานี้,กลุ่มเด็กทั้งสามที่สวมเสื้อหนามารวมตัวกันอีกครั้ง.
“คุณหนูใหญ่,พวกเราจะไปจัดการเจ้าสารเลวเซี่ยงหวู่อีกใหม?”
“แน่อยู่แล้ว,ครั้งนี้พ่อข้าได้สอนหนึ่งกระบวนท่า,อ้อมโจมตีด้านหลัง,มาแล้ว,ข้าสามารถเอาชนะเซี่ยงหวู่ได้แน่.”
ใบหน้าน้อย ๆ อีกคนที่เอ่ยอย่างลังเล“คุณหนูใหญ่,ท่านเอาชนะเขาได้จริง ๆ รึ? เจ้านั่นแข็งแกร่งขึ้นทุกวัน,ข้าไม่อาจแตะต้องได้แม้แต่เสื้อของเซี่ยงหวู่ได้ด้วยซ้ำ.”
“เลิกพูดพล่ามได้แล้ว,ข้าบอกว่าข้าชนะได้ก็คือชนะได้,เจ้าเชื่อข้าใหม?”
“เชื่อ!”ทั้งสองที่เอ่ยตอบรับพร้อมกัน.
“ดี,มาวางแผนกันเถอะ.”เหอชิงชิง,ที่ทำการประชุมวางแผนกับเด็กทั้งสองทันที.
“แบบนี้,เจ้าทำแบบนี้...จะต้องเอาชนะเขาได้แน่นอน.”
“ยอดเยี่ยม! คุณหนูใหญ่ฉลาดล้ำ!”
......
กำแพงป้อมปราการซาซานที่มีหิมะจับหนา,มองเห็นเพียงแสงไฟส่องสว่างบนกำแพงป้อม.
ทหารที่สวมชุดหนาปิดร่าง,เขย่าร่างกายอีกฝ่ายไปมาเป็นระยะ ๆ,เอ่ยออกมาว่า“เหล่าหลี่,รีบตื่นเร็วเข้า,มาดูนี่หน่อย!”
เหล่าหลี่ที่สะดุ้งตื่นขึ้นมา,ก่อนที่จะยืนขึ้นมองออกไป,จากนั้นจากที่ไกลออกไปเขามองเห็นบางอย่าง,บนพื้นหิมะที่ห่างออกไปจากประตูเมืองนั้นมีจุดสีเทาเล็ก ๆ เคลื่อนที่ด้วยความเร็วมุ่งตรงมายังป้อมปราการซาซาน,ด้วยความเร็วขนาดนี้นี้คงจะมาถึงเร็ว ๆ นี้.
“ฝูงหมาป่าตาฟ้า,นอกจากนี้ยังมีกว่าร้อยตัวด้วย,เห็นชัดเจนว่าอาหารบนเขาไม่เพียงพอ,มันกำลังจะโจมตีหมู่บ้านของพวกเรา”เหล่าหลี่ที่สามารถบอกได้ในทันที,ในมือถือโล่และดาบที่ขยับปะทะกัน,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“ลู่กัว,เจ้ารีบไปแจ้งเตือนทุกคนในหมู่บ้าน,ให้ผู้หญิงและเด็กกลับเข้าบ้าน ปิดหน้าต่างและประตูให้ดี.”
“ตกลง!”ลู่กัวที่หันหลังกลับวิ่งออกไปทันที.
เหล่าลี่ที่จ้องมองหมาป่าตาฟ้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ,เขาที่กำลังใช้ผ้าพันแขนเอาไว้แน่นจนพอใจ,ก่อนที่จะเผยยิ้มเอ่ยออกมาว่า“นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ขยับร่างกาย,ขณะที่ทุกคนยังไม่มา,ข้าคงต้องอุ่นเครื่องรอก่อนเป็นคนแรก,หึหึ!”
จากนั้น,เหล่าหลี่ถือโลกไว้แน่นแล้วกระโดดลงกำแพงสูงทันที.
“เคร้ง~เคร้ง~เคร้ง~”
เสียงเคาะระฆังดังกังวานไปทั่วหมู่บ้าน.
เหอเจี้ยนหยงที่ลืมตาแล้วลุกขึ้น,วิ่งเข้าไปคว้าดาบที่ห้อยบนผนัง,วิ่งออกไป,พร้อมกับตะโกนออกมาว่า“มีสัตว์ร้ายโจมตี,ผู้หญิงและเด็กรีบหลบไป,ทหารทุกคนตามข้าไปยังกำแพงป้อง.”
อู๋หยุนเทียนที่กำลังเค้นสมองค้นหา“คลื่นยกระดับปราณโลหิต” ที่ซูเห่าเอ่ย ไม่รู้ว่ามันมีจริงใหม,ทว่าเวลานั้นเขาได้ยินเสียงระฆังแจ้งเตือน,เขาก็ลุกขึ้นทันที,พร้อมกับนำดาบและโล่ออกมา,ก่อนที่จะผลักประตูออกไป,เขาจ้องมองไปรอบ ๆ หาซูเห่า,แต่กับไม่เห็นแม้แต่เงา.
“เซี่ยงหวู่ไปเล่นที่ใหนกัน?”เขาที่ไม่เห็นคน,อู๋หยุนเทียนจึงไม่คิดอะไร,เร่งรีบตรงไปยังกำแพงเมือง,เขาเข้าใจอย่างชัดเจน,ขอเพียงป้องกันสัตว์ร้ายเอาไว้ด้านนอกหมู่บ้าน,ภายในหมู่บ้านก็ไม่มีอันตรายอะไร.
แล้วซูเห่าเวลานี้อยู่ที่ใหนกัน?
