Chapter 156 The domain passes message
领域传音
หลังจากได้สิ่งที่เขาต้องการแล้ว,ซูเห่าและหยาซานก็ออกจากเมืองหลิงหยวน,และเดินทางกลับ.
หยาซานที่เอ่ยสอบถามด้วยความสงสัย“พี่ใหญ่เหว่ย,เรื่องนี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้วหรือไม่?”
ซูเห่าส่ายหน้าไปมา“ยังบอกไม่ได้,หลัก ๆ แล้วต้องดูว่าแก๊งสี่ราชาจะเลือกอนาคตอย่างไร,แก๊งจี่เล่อเองก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร,อย่างไรก็ตาม,ปัญหาใหญ่ก็ถือว่าจัดการเรียบร้อยแล้ว.”
หยาซานเผยยิ้ม“พี่ใหญ่เหว่ย,ข้านึกว่าท่านจะจัดการเรื่องราวเหมือนกับเมื่อครั้งหลายปีก่อนที่เมืองซือหลิน,ฆ่าทุกคนที่ขัดขืน,แล้วบังคับให้พวกเขาทำตามที่พวกเราต้องการ!”
ซูเห่าเอ่ย,“ข้าเองก็คิดแบบนั้น,ทว่าเมื่อมาถึงเมืองหลินหยวน,ก็พบว่าเมืองนี้ใหญ่มาก,ลำพังแค่พวกเราสองคน,คงไม่ได้ผล,ดังนั้นจึงได้เปลี่ยนใจ.”
ซูเห่าที่ได้แยกแยกสถานการณ์ต่าง ๆ,จัดการเป้าหมายเพื่อแก้ปัญหาที่มีตั้งแต่แรก.
การสังหารจักรพรรดิสวรรค์แสตน แก่นของปัญหาในทันที,สลายแก๊งเทียนชาไป,ผลที่ได้ข้อแรก ทำให้ทุกอย่างที่นี่วุ่นวาย,แล้วจะได้ไม่มีใครหันมาสนใจเรื่องของเมืองซือหลิน ข้อสอง,กลุ่มกองกำลังในเมืองหลินหยวนที่มีความแค้นกันก็จะออกมาต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอำนาจ,อย่างที่สาม,ทดสอบความสามารถการรับรู้อันตรายของมนุษย์กลายพันธ์ขั้นหก,ดูเหมือนว่าจะยืนยันได้แล้วว่าพวกเขามีขีดจำกัดในการรับรู้อันตราย.
กล่าวได้ผลลัพธ์ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นเป็นอย่างมาก.
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุด,การจัดการของแก๊งสี่ราชานั้นคล้ายกับแนวคิดของเขา,ที่ใส่ใจต่อผู้คนทั่วไป.
ในอนาคตข้างหน้าเมื่อแก๊งสี่ราชาทรงพลังขึ้น,จะสามารถเปลี่ยนแปลงเมืองแห่งนี้ได้แน่.
ทว่าหากไกลี่ไม่อาจควบคุมสถานการณ์โดยรวม,ไม่อาจได้รับอำนาจควบคุมแก๊งที่ยกระดับขึ้นมา,ไม่อาจเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมได้,แก๊งสี่ราชา,ท้ายที่สุดก็จะล่มสลายลงเป็นแน่.
อย่างไรก็ตาม,จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลานี้,การพัฒนาของแก๊งสี่ราชา,ก็ถือว่ามีศักยภาพเป็นอย่างมาก.
สำหรับซูเห่าแล้ว,ขอเพียงแก๊งสี่ราชาเติบโตได้อย่างมั่นคงในเมืองหลินหยวน,เมืองซือหลินของเขาก็จะพัฒนาได้อย่างราบรื่นและมั่นคง.
หากมีโอกาสในอนาคต,มีความเป็นไปได้ที่จะร่วมมือกับแก๊งสี่ราชาเช่นกัน.
ซูเห่าและหยาซานที่ออกมาด้านนอกเมือง,พบกับปิศาจเงาโรส.
คาดไม่ถึงว่าหญิงสาวผู้นี้จะไม่หนีไปไหน,ทำให้ซูเป่าประหลาดใจเล็กน้อย,ดูเหมือนว่าเธอจะหวาดกลัวกระแสไฟฟ้าจริง ๆ.
อย่างไรก็ตามปิศาจเงาโรสดูเหมือนว่าจะระมัดระวังเป็นอย่างมาก,ซูเห่าพบว่าตำแหน่งที่ซ่อนของเธออยู่ห่างจากสถานที่เดิมออกไปหนึ่งกิโลเมตร.
นี่อาจจะเป็นการลองเชิงเล็ก ๆ ก็ได้,หากซูเห่าลืมเธอ,หรือว่าจากไปโดยที่ไม่สนใจเธอ,เธอก็จะเป็นอิสระ,หากซูเห่าไปพบเธอ,ก็อธิบายได้ว่าเธอไม่ได้หนี,ปัดเป่าความคิดที่เธอจะหนีไปได้โดยสมบูรณ์.
ขณะที่เธอเห็นซูเห่า,ปิศาจเงาโรสก็เริ่มส่งเสียงพึมพำ,ท่องสโลแกนเสียงดัง“ปฏิรูปและประพฤติตัวใหม่....”
ภายในใจของปิศาจโรสที่จมลง“นี่คือโชคชะตา!”
โรสที่เข้ามาหาซูเห่าและหยาซานอย่างระมัดระวัง“พี่ใหญ่หยาซาน,แก๊งเทียนซาเป็นอย่างไรบ้าง?”
เทียบกับหยาซานแล้ว,ทำไมไม่รู้โรสหวาดกลัวซูเห่ามากกว่า,เธอรู้สึกราวกับว่าพี่ใหญ่เหว่ยนั้นอาจจะกลบฝังเธอได้ตลอดเวลา.
หยาซานเผยยิ้ม“แก๊งเทียนซา,นับจากนี้,ไม่มีอีกต่อไปแล้ว.”
โรสที่เอ่ยสอบถามออกมา“เจ้านายของพวกเราจักรพรรดิสวรรค์แสตน,ถูกไล่ออกไปแล้วรึ?”
หยาซานเอ่ย“ไม่มีเขาอีกต่อไปแล้ว!”
โรสเอ่ยเสียงสูง,เผยใบหน้าไม่อยากเชื่อ“ไม่อยู่? เป็นไปไม่ได้!”
หยาซานที่จ้องเขม็งไปยังเธอ,ทำให้เธอไม่กล้าเอ่ยอะไรต่อไป.
ด้วยสถานะของเขา,สถานะของโรส,มีอะไรให้โกหกหรือล้อเล่นอย่างงั้นรึ?
โรสที่ตระหนักได้ทันที,พี่ใหญ่หยาซานไม่จำเป็นต้องล้อเธอเล่น,ทว่าเธอนั้นรู้สึกเหลือเชื่อมาก,แม้แต่รู้สึกขัดแย้งในใจ,ใจหนึ่งก็คิดว่าพี่ใหญ่หยาซานไม่มีความจำเป็นต้องหลอก,อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าจักรพรรดิสวรรค์แสตนเป็นไปไม่ได้ที่จะตาย,เรื่องเช่นนี้มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว.
อย่างไรก็ตามหยาซานเข้าใจความคิดของโรส,หากไม่เพราะเขาเห็นด้วยตัวตัวเอง,เขาเองก็ไม่เชื่อว่ามนุษย์กลายพันธ์ขั้นหกจักรพรรดิสวรรค์,จะตายง่ายขนาดนี้.
จากเหตุการณ์ครั้งนี้,ความนึกคิดของหยาซานได้เปลี่ยนไปมาก,เขาเข้าใจความจริงแล้ว,เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกินกว่าสำนึกคิดของเขาไปมาก,ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็ไม่อาจเข้าใจมันได้,สิ่งที่เขาทำได้ก็คงทำได้แค่ต้องยอมรับ,เชื่อมั่น,กล่าวได้ว่าความรู้ที่เขามีเวลานี้มันน้อยเกินไป,น้อยเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องยาก ๆ ได้,เวลานี้ก็จงสงบใจและทำตามคำสั่งของพี่ใหญ่เหว่ยก็พอแล้ว.
เขาที่รู้สึกเห็นใจโรสที่สับสนงงงวย,คงไม่ต่างจากเขา,จึงเอ่ยออกมาว่า“โรส,เจ้าอาจจะยังไม่เข้าใจ,เพราะเจ้ามีความรู้ไม่เพียงพอ,ทว่าเรื่องนั้นหาได้สำคัญ,ผู้คนมากมายต่างก็ไม่เข้าใจเรื่องราวหลายเรื่องในโลกใบนี้,หากจะมีตัวตนไร้เทียมทานอยู่ในโลกนี้จริง ๆ,แน่นอนว่ามันจะต้องเป็นพี่ใหญ่เหว่ย.”
โรสที่ทำได้แค่รับฟัง,สมองยังคงโล่งว่างเปล่า.
หยาซานเห็นท่าทางของโรส,ได้แต่หัวเราะและส่ายหน้าไปมา“เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ,คงไม่ทำให้เจ้าเข้าใจได้หรอก,เจ้าต้องมีประสบการณ์ด้วยตัวเองถึงจะเข้าใจ.”
หยาซานสามารถสัมผัสได้,เขาที่ได้ศึกษาหลายสิ่งหลายอย่างมา! เขาค่อย ๆ บอกได้ว่าตัวเขาและจูเห่าเหรินคนอื่น ๆ นั้นต่างกัน,ไม่ใช่หมายถึงร่างกาย,ทว่าเป็นความนึกคิดต่างหาก.
......
สองสามวันหลังจากนั้น,ทั้งสามก็กลับมาถึงเมืองซือหลิน.
เมืองซือหลินไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก,สำหรับซูเห่าและหยาซาน,ทว่าสำหรับปิศาจเงาโรส,มันเป็นเหมือนกับนรกอีกแห่ง.
ยิ่งเธอเข้าใกล้เมืองซือหลินเท่าไหร่,สโลแกนในหัวของเธอยิ่งชัดแจง,เมื่อเห็นเมืองซือหลินเธอแทบจะร้องตะโกนสโลแกนออกมาดัง ๆ ทันที.
หลังจากกลับมายังที่พัก,ไท่นี่ก็วิ่งออกมาทันที,สาวน้อยกระโดดโลดเต้นกอดหยาซานเอาไว้,เอ่ยทั้งน้ำตา,พร้อมกับร้องไห้เสียงดัง“พ่อ....”
น้ำตาที่ไหลจนเปียกชื้นเสื้อผ้าของหยาซาน.
หยาซานที่กอดบุตรสาวเงียบ ๆ,ในใจที่ได้แต่คิด,หากว่าเธอยังมีพี่ชายและมารดาอยู่คงจะดี,หากโลกนี้มีการไล่ล่าสังหารน้อยลง,คนธรรมดาทั่วไปคงจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสงบ.
เดิมทีซูเห่าต้องการเอ่ยอะไรบางอย่างกับหยาซาน,ทว่าเห็นภาพดังกล่าวจึงได้เลิกล้มความตั้งใจไป.
ในเวลานั้นในสมองของซูเห่าราวกับบังเกิดความคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา“ใครบอกว่าจำเป็นต้องพูดคุยกันเพียงอยู่ต่อหน้าเล่า?”
คิดได้ดังนั้น,ซูเห่าก็เข้าไปในห้องทดลอง,เริ่มผลิตเครื่องส่งสัญญาณเสียงระยะไกลขึ้นมาทันที.
หลักการรูปแบบของลำโพงกระจายเสียงเกิดขึ้นจากแรงสั่นสะเทือน,ตราบเท่าที่สร้างบางอย่างที่สอดคล้องกับแรงสั่นสะเทือน,ก็จะสร้างเสียงที่ต้องการได้,เสียงที่เกิดจากการสั่นสะเทือนสร้างคลื่นส่งผ่านตัวนำในอากาศ,สร้างคลื่นเสียงจากการสั่นของโลหะบางอย่าง,ด้วยความถี่ที่แตกต่างกันเขาก็จะสามารถสร้างเสียงต่าง ๆ ได้ตามที่เขาต้องการ.
ดูเหมือนง่ายหรือไม่?
ซูเห่าที่เชื่อว่า,เขาสามารถใช้ทักษะเลือดเนื้อกลืนกินเปลี่ยนวัตถุบางอย่างในการควบคุม,ฝังมันเอาไว้ในพื้นที่บางแห่ง,ควบคุมโลหะแปลงดังกล่าว,สั่นสร้างคลื่นเพื่อกำเนิดเสียงขึ้น.
เพียงไม่นาน,ซูเห่าก็เริ่มควบคุมการสั่นได้อย่างเชี่ยวชาญ,เริ่มสร้างเสียงที่แปลกประหลาดขึ้นมา.
“หวึ่ง ฮึม~”
“วูววว ~”
“~”
การสั่นที่สั่นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ สร้างคลื่นความถี่ที่แตกต่างกัน ท้ายที่สุดก็กำเนิดเสียงเป็นคำพูดขึ้นได้.
หลังจากที่ทดสอบหลายครั้ง,เขาก็เริ่มควบคุมปรับแต่ง,ตำแหน่งของเสียงได้ไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ.
“สามารถส่งเสียงที่อยู่ในอาณาเขตได้!”
