Chapter 147 Turns over a new leaf
重新做人
ในอดีตพวกเขาได้จับตัวอสูรหนามทะลวง,ฟอร์ด,อสูรซ่อนเร้น,อี นอกจากนี้ยังมีชายจมูกโตและอีกหลายคน,รวมทั้งปิศาจเงา,โรสที่จับมาล่าสุด,หยาซานไม่ได้สังหารคนเหล่านี้,ทว่าให้โอกาสพวกเขาได้ปรับปรุงตัวก่อน.
วิธีการเปลี่ยนแปลงตัวเองนั้นง่ายมาก,ขั้นตอนแรกก็คือให้พวกเขาจดจำ,หลักการของแก๊งซือหลิน,เข้าใจความหมายและสามารถเขียนมันออกมาในกระดาษได้.
ขั้นตอนที่สองคือให้พวกเขาใช้แรงงานที่ยากและเหนื่อยที่สุด,ในการพิทักษ์เมืองแห่งนี้,ปกป้องสิ่งก่อสร้าง,และจับกุมคนที่ต้องการสร้างความเสียหายให้กับบ้านเรือน.
ขั้นที่สาม,เป็นขั้นตอนที่มีประสิทธิภาพ,คือกักบริเวณให้พวกเขาอยู่ในพื้นที่กำหนด,แล้วค่อยปล่อยพวกเขาออกมาอีกครั้ง.
หากคนเหล่านี้ไม่เชื่อฟัง,ต่อต้าน,แม้แต่หลบหนี,กุญแจมือที่อยู่ในมือพวกเขาก็จะปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาทันที,ซึ่งพวกเขาก็จะหมดสภาพไร้ทางขัดขืน.
นอกจากนี้ยังมีการลงโทษคุมขังในคุกมืดเป็นเวลาสามวันสามคืนด้วย.
เวลาเช้าตรู่,คนมากว่าสิบคนที่สวมกุญแจมือ,สวมชุดลายขวาง,ยืนตะโกนสโลแกนเสียงดัง“รักผู้คน,รักชีวิต,เปลี่ยนแปลงตัวเอง,เป็นคนใหม่....”
อสูรหนามทะลวง,ฟอร์ดที่ตะโกนคำขวัญ,และสาปแช่งออกมาพร้อมกัน“อย่าให้ข้าหนีไปได้นะ,คำขวัญบ้าบออะไร,น่าอายที่สุด! วันหนึ่งข้าเป็นอิสระ,ข้าจะคืนกลับไปร้อยเท่า....”
“ซี่~”
เวลานั้นฟอร์ดที่ถูกไฟฟ้าแล่นพล่านล้มคว่ำไปบนพื้น,ร่างกายกระตุก,ควันที่ลอยออกมาจากปากทันที.
คนอื่น ๆ ที่เห็น ร่างกายสั่นเทิ้ม,แม้แต่ตะโกนสโลแกนดังยิ่งกว่าเดิม.
ในหมู่พวกเขามีหนึ่งร่างที่เป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่,ปิศาจเงา,โรสอยู่ด้วย.
เธอกลัวไฟฟ้าเป็นอย่างมาก,ในช่วงนี้เธอประพฤติตัวดีเป็นอย่างมาก,ไม่เผยความโกรธแค้นใด ๆ ออกมาเลย.
เธอได้พยายามหลบหนีแล้ว,ด้วยความสามารถของปิศาจเงา,ในเวลากลางคืนมีที่ใหนที่เธอไม่สามารถหนีไปได้.
อย่างไรก็ตามเธอพบว่าเธอคิดผิด,เธอไม่มีที่ใหนไปเลย,ทันทีที่เธอพยายามหนีออกจากเมือง กระแสไฟฟ้าก็ทำงานทันที.
หลังจากนั้นเธอก็ถูกจับขังคุกมืดไม่เห็นแสง,ด้วยเหตุนี้เธอจึงต้องยอมจำนนอย่างราบคาบ.
พี่ใหญ่เหว่ย,นี่คือตัวตนที่เธอไม่อาจยั่วยุได้เลย.
ส่วนอสูรซ่อนเร้นอี,สหายอสูรหนามทะลวงฟอร์ดหลังจากเห็นฟอร์ดในสภาพน่าสงสาร,เธอที่มองข้าม,แสร้งเป็นไม่เห็นไปในทันที.
ทำไมเธอไม่ทำอะไร? กล่าวได้ว่าเวลานี้เธอสิ้นหวังเป็นอย่างมาก! ก่อนหน้านี้จะไปใหนมาใหนก็ได้,ทำไมต้องมายังเมืองแห่งนี้ด้วย?
อีกอย่าง,ทำไมอันถึงไม่มาช่วยพวกเธอ?
ความเห็นของคนอื่น ๆ,อันได้ตายไปแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมา,อย่างไรก็ตามเธอเชื่อว่าอันยังไม่ตาย,อันจะต้องมาช่วยเธออย่างแน่นอน.
......
การสร้าง“ปืนซุ่มยิง” ปัจจัยสำคัญก็คือการสร้างกระบอกปืน,ซึ่งต้องสร้างจากโลหะระดับสูง.
ด้วยเทคโนโลยีของจูเห่าเหรินเวลานี้,เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างมันขึ้นมาได้.
แน่นอนว่า,ซูเห่าไม่อาจลดระดับคุณภาพของโลหะได้.
อย่างไรก็ตามเขาสามารถใช้อักขระ“แข็ง”และ“ม่านพลัง” เสริมพลังให้กับลำกล้องปืนได้,เรื่องนี้จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร.
มีปัญหาเดียวก็คือความแม่นยำ.
ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว,นอกจากการให้เสี่ยวกวงค่อย ๆ หล่อขึ้นมา,ปรับแต่งทีละน้อย ๆ ,จนกว่าจะได้ความแม่นยำตามที่กำหนด.
หลังจากใช้เวลาอีกหลายวัน,ลำกล้องปืนก็สร้างขึ้นมาเสร็จ.
ซูเห่าที่พ่นลมหายใจยาว,ชิ้นส่วนอื่น ๆ จากนี้ไม่ยากแล้ว.
สามวันหลังจากนั้น,ซูเห่าก็นำปืนไรเฟิลที่แปลกประหลาดออกมา,พร้อมกับนำหยาซานออกมานอกเมือง.
ซือเห่าที่ยกปืนขึ้น,บั้นท้ายปืนดันไหล่,พร้อมกับเปิดอักขระกล้องส่องทางไกลเพื่อใช้เล็งเป้า.
หน้าที่ของอักขระกล้องส่องทางไกลนั้น สร้างขึ้นมาจากการหักเหของแสง ซึ่งสามารถปรับแต่งความแม่นยำได้ด้วย.
“ก่อนอื่นต้องปรับศูนย์ก่อน!
ซูเห่าที่นำหยาซานออกมานอกเมืองวันนี้,มีจุดประสงค์มีสองประการ,หนึ่งคือปรับศูนย์ของปืนไรเฟิล,อีกข้อคือสอนหยาซานใช้งานปืนไรเฟิล.
หลังจากหยาซานชำนาญแล้ว,เขาก็จะเดินทางไปยังเมืองหลินหยวน,เพื่อจัดการปัญหาของแก๊งเทียนซา!
ซูเห่าที่สร้างโลหะที่เหมือนกับซ่อมตั้งขึ้นมาจากพื้น,เป็นขาตั้งปากปืนไรเฟิล.
ส่วนลูกกระสุนนั้นเขาสร้างขึ้นมาเองมีขนาดเท่ากับนิ้วมือมีรูปลักษณ์เหมือนกับกรวย,นอกจากนี้เขายังสลักอักขระ“แข็ง” “ตัดอากาศ” บนกระสุนด้วย.
“แก๊ก แก๊ก!”
สลักเกลียวที่ดึงกระสุนเข้าไปในรังเพลิง,ซึ่งด้านในนั้นได้สลักอักขระ“ปะทุขั้นสอง”เอาไว้เพื่อเป็นตัวขับกระสุน.
ห้าอักขระปะทุขั้นสอง,นี่คือพลังสูงสุดที่รังเพลิงสามารถทนได้,ไม่เช่นนั้นรังเพลิงอาจจะระเบิดใส่หน้าอกตัวเองได้.
ซูเห่าที่ค่อย ๆ ถ่ายจิงซีเข้าไปด้านใน,เปิดใช้งานอักขระแข็งขั้นสองและอักขระม่านพลังขั้นสอง,เพื่อปกป้องกระบอกปืนไรเฟิลอีกครั้ง.
จากนั้น,ห้าอักขระปะทุขั้นสอง,ก็ถูกถ่ายจิงซีเข้าไป,ดวงตาของเขาที่ล๊อกไปที่ก้อนหินที่ห่างออกไป 500 เมตร,จ้องมองผ่านลำกล้องส่องทางไกล.
กระตุ้น! ทำงาน.
“ปัง!”
เสียงดังกึกก้อง,ร่างกายของซูเห่าที่สั่นไปมา,ถึงแม้นว่าจะเตรียมตัวไว้แล้ว,ทว่าร่างกายก็ยังถูกกระแทกดีดห่างออกมาถึงสองเมตร.
ทว่าห้าร้อยเมตรที่ห่างออกไป,เกิดฝุ่นหินดินทรายที่ลอยคลุ้ง,ก้อนหินที่ซูเห่าเล็งเป้ายังคงมีสภาพสมบูรณ์.
หยาซานที่จ้องมองตาม,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความสงสัย“นี่มัน?”
ซูเห่าที่ทำการปรับแต่งกล้องส่องทางไกล,ปรับศูนขึ้นอีก 15 องศา,ขยับข้างอีก 6 องศา.
ลองยิงอีกครั้ง.
“ปัง!”
ซูเห่าที่ถูกแรงดีดออกมาสองเมตรเช่นเดิม,ทว่าก้อนหินที่เล็งเป้าระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ แล้ว.
ซูเห่าขมวดคิ้ว,เอ่ยพึมพำ“พลังโจมตีใช้ได้,มนุษย์กลายพันธ์ระดับสูงที่ไม่ใช่ลำดับมนุษย์เกราะ,คงไม่มีโอกาสรอด.”
เขายังคงปรับแต่งต่อไป.
จากนั้นก็เล็งเป้าห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร.
กระตุ้นเปิด!
“ปัง!”
เศษหินดินทรายที่ระเบิด,ก้อนหินยังคงสมบูรณ์.
ปรับแต่งอีกครั้ง.
ยิงทดสอบ.
“ปัง!”
ก้อนหินระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ!
หยาซานที่ดวงตาเป็นประกาย,รู้สึกดีมาก.
“ต่อไปเป็นระยะสองกิโลเมตร!”
หลังจากปรับแต่งหลายครั้ง,เขาก็พบว่าไม่อาจยิงเป้าที่ห่างออกไปสองกิโลเมตรได้.
หลังจากนั้นเขาก็ได้วิเคราะห์ถึงเหตุผล,ไม่ใช่ว่ามันไกลเกินกว่าจะยิงได้แม่นยำ,ทว่าลมนั้นได้รบกวนลูกปืนให้เบี่ยงไปจากเป้า.
สำหรับเรื่องนี้,ซูเห่าไม่ได้ใส่ใจนัก,เขาสามารถให้เสี่ยวกวงช่วยคำนวณก่อนยิงได้,ทว่าเขาต้องการให้หยาซานใช้ได้ด้วย,สมองของหยาซานคงยากที่จะเข้าใจเกี่ยวกับแรงลมได้.
“กระสุนที่ราชาเกราะเหล็กสร้างขึ้นมานั้น,แม้นว่าจะแข็งพอ,แต่ก็เบาเกินไป,ทำให้ง่ายที่จะถูกเบี่ยงเบนวิถีได้,ดังนั้นจำเป็นต้องเพิ่มน้ำหนักของกระสุนเพิ่มขึ้น.
ด้วยเหตุนี้,ซูเห่าจึงได้หล่อกระสุนหนาขึ้นมาเหมือนกับตะเกียบ.
ก่อนที่จะใส่เข้าไปในรังเพลิง,และเล็งเป้าออกไป.
เล็งไปยังก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปสองกิโลเมตร,ยิงอีกครั้ง.
“ปัง!”
ร่างของซูเห่าที่ส่ายไปมา,เท้าสองข้างที่จมลงบนพื้น.
ส่วนก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปสองกิโลเมตรระเบิดออกมาทันที.
“ฟู่~”
ซูเห่าพ่นลมหายใจยาว,ทุกอย่างพร้อมแล้ว,ส่วนระยะไกลออกไปสามกิโลเมตรหรือสี่กิโลเมตร,ต้องรอให้หยาซานเชี่ยวชาญก่อน,ค่อยเอ่ยอีกครั้ง.
ซูเห่าเริ่มสอนหยาซานใช้ปืน “หยาซาน,เจ้าเห็นต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปนั่นใหม? บนเนิ่นเล็ก ๆ ที่มีต้นไม้ต้นเดียว.”
สายตาของจูเห่าเหรินนั้นมองได้ไกลมาก,หยาซานสามารถมองเห็นเช่นกัน“ต้นไม้ที่มีหลุมด้านข้างนะรึ?”
ซูเห่าเอ่ย“ใช่!”
จากนั้นซูเห่าก็เอ่ยออกมาว่า“เจ้าเห็นงูยักษ์ที่อยู่บนต้นไม้นั่นใหม?”
หยาซาน“....”
กล่าวตามจริง,ซูเห่าก็มองไม่เห็น,ทว่าเขามองผ่านเรดาร์,จึงพบว่ามีงูนอนอยู่บนนั้น.”
ซูเห่าเผยยิ้ม“ไม่เห็นไม่เป็นไร,ดูข้าให้ดี,ข้าจะระเบิดหัวงูนั่น,เราจะนำมันกลับไปทำซุปกัน.”
ยิงหัวงูอย่างงั้นรึ? หยาซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย,ทว่าก็ทำได้แค่พยักหน้ารับ.
คำพูดพี่ใหญ่เหว่ยถูกต้องเสมอ!
