Chapter 140: Aspect that must win
必胜的局面
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่เผยใบหน้าเคร่งขรึม,ใบหน้ากลายเป็นดุร้ายจ้องมองซูเห่า,คาดไม่ถึงว่าตัวจ้อยจะกล้าต่อล้อต่อเถียง,เวลานี้ในหัวใจของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ,ต้องการสังหารอีกฝ่ายในทันที.
ราชาเกราะเหล็กอาบีเอ่ย“ไท่,โรส,เจ้าสองคนไปสังหารอีกสองคนนั่นซะ,เจ้าหนูนี่,ข้าจะสังหารมันด้วยตัวเอง.”
“คริ คริ,วางใจได้! ราชาเกราะเหล็ก,หัวหน้าอาบี.”โรสหัวเราะชอบใจ,ก่อนที่ร่างกายของเธอจะกลายเป็นเงาไม่มีตัวตน,เป็นร่างเงาที่ดูโปร่งแสง.
ชายตาแหลมเย็นชา,พยักหน้าเริ่มเปลี่ยนร่าง,ร่างกายที่เปลี่ยนเป็นมนุษย์ค้างคาวอีกคน,เหมือนกับชวน,เป็นปิศาจรัตติกาลนั่นเอง.
หยาซานกวาดตามองเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“ชวน,เจ้านำแผ่นอักขระมาด้วยใหม?”
ชวนพยักหน้ารับ“นำมาแล้วพี่ใหญ่หยาซาน.”
หยาซานที่เอ่ยสอบถามเพิ่ม“เจ้าเพิ่งวิวัฒนาการมา,มั่นใจจัดการปิศาจรัตติกาลนั่นได้ใหม?”
ชวนที่เผยยิ้มอย่างมั่นใจ“ข้ามั่นใจมากพี่ใหญ่ชวน,ฝ่ายตรงข้ามมีทักษะอะไร,ข้ารู้หมด,ทว่าข้ามีทักษะอะไร,เขาไม่รู้แน่,ข้าย่อมเหนือกว่า.”
หยาซานที่พยักหน้ารับเอ่ยออกมาว่า“เจ้าจัดการปิศาจรัตติกาล,ระวังด้วย,หากไม่อาจจับเป็นได้,ก็สังหารไปเลย!”
ชวนพยักหน้ารับ.
หยาซานที่ก้าวไปหาสตรีงามโรส“สาวน้อย,เจ้ามาเล่นกับข้าหน่อยเป็นอย่างไร?”
โรสเหล่ตามอง,ฝ่ายตรงข้ามที่เธอต้องการเลือกนั้นเป็นปิศาจรัตติกาล,และมอบปิศาจกระดูกที่น่าจะเคี้ยวยากให้กับไท่,ไม่คาดคิดเลยว่าฝ่ายตรงข้ามกับตัดสินใจเลือกเธอก่อน.
โรสจ้องมองหยาซานไม่หยุด,คนผู้นี้ดูเป็นกันเอง,ดูเข้ากันกับเธอได้ง่าย ดังนั้นเธอจึงเอ่ยตอบรับ“ตกลง,พวกเรามาเล่นด้วยกัน!”
ชวนที่นำการ์ดกระดูกออกมา,จ้องมองปิศาจรัตติกาลไท่ด้วยความมั่นใจ“เจ้าคือปิศาจรัตติกาล! ช่างบังเอิญนัก,ข้าเองก็ด้วย!”
ปิศาจรัตติกาลไท่ไม่ชอบพูดนัก,เขาที่พร้อมเข้าปะทะต่อสู้กับอีกฝ่ายตรง ๆ,อีกฝ่ายเป็นปิศาจรัตติกาลเหมือน ๆ กัน,ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธชวนแต่อย่างใด.
ที่จริงชวนหากมองผิวเผินแล้วคงเสียเปรียบไม่น้อย,ต้องไม่ลืมว่าเขาเพิ่งวิวัฒนาการ,ยังไม่คุ้นเคยกับทักษะที่เพิ่งได้รับมาแต่อย่างใด,หากแต่ที่เขามั่นใจว่าเหนือกว่าอีกฝ่ายเพราะว่ามีอักขระ“ทะลวง” “กัดกร่อน” “เจาะเกราะ” “ม่านพลังขั้นสอง” “สายฟ้าขั้นสอง” และอีกหลายตัว.
นอกจากนี้เขายังได้รับแรงบันดาลใจจากซูเห่าที่สังหารปิศาจรัตติกาลลีนมาด้วย,ด้วยการใช้หนามปฐพีสังหารอีกฝ่ายที่ดำดินอยู่ได้อย่างง่ายดาย.
อย่างไรก็ตามในเมื่อเขาเลือกที่จะปะทะกับอีกฝ่ายด้วยตัวเอง,เขาไม่อาจประมาทเล่นกับอีกฝ่ายได้,อย่างแย่ที่สุดก็เพียงแค่ล่อให้อีกฝ่ายดำดิน,จากนั้นเขาก็ใช้หนามปฐพีปิดฉากจัดการอีกฝ่ายใต้ดินไปเลย.
การต่อสู้ครั้งนี้เขาต้องชนะ!
ซูเห่าและราชาเกราะเหล็กอาบีเวลานี้กำลังเข้าปะทะกันและกัน.
ซูเห่าที่เก็บปีกด้านหลัง,พร้อมกับยืดขยายดาบกระดูกให้ยาวขึ้นช้า ๆ,และเปลี่ยนมือซ้ายให้เป็นดาบกระดูกสั้นอีกเล่มเป็นดาบรองเพิ่มขึ้นมาด้วย.
รูปลักษณ์ของมันดูดีเป็นอย่างมาก.
เพราะรู้ว่าราชาเกราะเหล็กคือขั้นที่สูงขึ้นไปต่อจากปิศาจกระดูก,เขาจึงวางแผนที่จะเล่นกับอีกฝ่ายซะหน่อย เพื่อศึกษาความสามารถของราชาเกราะเหล็ก,ปิศาจกระดูกหลังจากวิวัฒนาการเป็นราชาเกราะเหล็กแล้ว,ยกระดับไปมากขนาดใหนนี่เป็นการเก็บข้อมูลที่ดีเยี่ยม นั่นก็เพราะมันมีประโยชน์ที่เขาจะใช้เพื่ออ้างอิงในการวิวัฒนาการในวันข้างหน้า,และจะทำให้เขาคิดค้นพัฒนาทักษะใหม่ ๆ ขึ้นมาระหว่างวิวัฒนาการด้วย.
ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้,เพราะเห็นทักษะเปลี่ยนมือเป็นดาบกระดูกของปิศาจกระดูกเต๋อลี่,หลังจากวิวัฒนาการในสถานะสอง,เขาที่พยายามอย่างไม่หยุดยั้งในการใช้ทักษะดังกล่าว,จนทำให้ได้รับทักษะควบคุมกระดูกมา.
ทำให้เขาตระหนักได้ในทันทีว่า,ทักษะจากยีนก็มีการคัดเลือกและกำเนิดขึ้นมาจากอารมณ์ความรู้สึกด้วย.
ซึ่งกุญแจดังกล่าวนั้น,จะอยู่ในสถานะวิวัฒนาการขั้นสอง,จะต้องกระตุ้น เพื่อเปิดมันขึ้นมา.
ซูเห่าได้เปิดใช้งานอักขระบนเกราะกระดูก,พร้อมกับพุ่งเข้าหาราชาเกราะเหล็ก,ฟันตามขวางออกไป.
ส่วนราชาเกราะเหล็กนั้นมือของเขาที่กลายเป็นกระบองหนามยักษ์,ฟาดออกมาเช่นกัน.
“เคร้ง!!!”
เสียงกังวานของโลหะหนักปะทะกันดังกึกก้อง,สร้างคลื่นความถี่สูงกวาดม้วนไปทั่วสารทิศ.
ทั้งคู่ต่างถูกผลักกระเด็นออกไป,ใบหน้าแต่ละคนต่างเผยความประหลาดใจ.
ซูเห่าประหลาดใจมากที่สร้างรอยตัดเล็ก ๆ บนกระบองเหล็กของอีกฝ่ายเท่านั้น,นี่แสดงว่ากระบองเหล็กนี้มีความแข็งที่สูงมาก.
ส่วนราชาเกราะเหล็กอาบีตกใจมาก,ไม่เพียงไม่อาจกระแทกให้อีกฝ่ายลอยออกไป,ทว่ากระบองเหล็กของเขายังมีรอยตัดลึกปรากฏขึ้นมาด้วย.
นี่หมายความว่าดาบกระดูกของเจ้าปิศาจกระดูก,สามารถกุดหัวของเขาได้อย่างงั้นรึ?
พริบตานั้นราชาเกราะเหล็กอาบี ก็รู้สึกลังเลขึ้นมาทันที,ครุ่นคิดอย่างหนักในสมองอย่างไรก็ตามเขากับไม่อาจคิดอะไรขึ้นมาได้,เรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานี้ มันเกินสามัญสำนึกของเขาไปมาก.
“เป็นไปได้ว่าเจ้านั่นพูดถูก,เกราะเกล็กของข้ามันอ่อนนุ่มอย่างงั้นรึ?”
“ไม่ถูกต้อง!”
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่พบความผิดปรกติเข้า,ภายในใจที่เต็มไปด้วยความสงสัย“เกราะกระดูกมีลวดลายที่แปลกประหลาดอยู่เต็มไปหมด,ซ้ำยังเรืองแสงออกมาด้วย,เป็นไปได้ว่าดาบกระดูกที่คมกริบนั่น,เกี่ยวข้องกับลวดลายแปลก ๆ นั่นหรือไม่,แล้วลวดลายเหล่านี้มันคืออะไรกัน?”
ราชาเกราะเหล็กที่คิดไม่ออกจึงเพิ่มความระมัดระวังขึ้นแทน,โดยเฉพาะเกราะที่อยู่บนลำคอหนาเป็นพิเศษ,เพื่อป้องกันการถูกกุดหัว,ตราบเท่าที่ศีรษะเขาไม่ขาด,เขาก็ไม่มีทางตาย.
รอยที่ฟันที่กินลึกเข้าไปในกระบองเหล็กค่อย ๆ ฟื้นคืนกลับมาเป็นปรกติ.
ซูเห่าที่กระชับดาบกระตุ้นอักขระ,จ้องมองราชาเกราะเหล็กอาบีที่เวลานี้เกราะช่วงบริเวณลำคอดูหนาขึ้นมาก.
ครั้งนี้เขาต้องการทดสอบความหนาและแข็งแกร่งของเกราะป้องกันลำคอของอีกฝ่ายด้วย.
ใต้เท้าซูเห่าที่เกิดปะทุขึ้น,เขาได้พุ่งเข้าไปด้วยความเร็ว,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าราชาเกราะเหล็กอาบี,พร้อมกับฟันไปยังคออีกฝ่าย.
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่เหวี่ยงกระบองเหล็กโจมตีไปยังซูเห่าให้ถอยออกไป.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
เวลานั้นร่างของซูเห่าที่หายไป,พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านข้างอีกฝ่าย,ดาบกระดูกได้เหวี่ยงลงมาแล้ว.
ราชาเกราะเหล็กอาบี,ดวงตาเหดเกร็ง,ต้องการยกกระบองขึ้นขวาง,แต่ไม่มีเวลาแล้ว.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!!”
เสียงราวกับกระแสไฟฟ้าแล่น,ราชาเกราะเหล็กอาบีที่เพิ่มความหนาของเหล็กที่ลำคอเพื่อป้องกันคมดาบของซูเห่าขึ้น.
“เคร้ง!!!!”
ดาบกระดูกที่ฟันลงไป,ผ่านฉลุยราวกับฟันไปยังเต้าหู้,ทว่าเมื่อตัดมาถึงตรงกลาง,ดาบกระดูกกับชงัก.
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่ฉวยโอกาสเอียงคอหลบ.
“แก๊ง ๆ!”
เสียงดังกังวานใส,ดาบกระดูกของซูเห่าที่ถูกหักโดยอาบี.
ซูเห่าที่จ้องมองดาบที่เปื้อนโลหิตสีแดง,พยักหน้าพึงพอใจ,ราชาเกราะเหล็กอาบีตอบสนองได้ดี,หากไม่เพราะว่าอีกฝ่ายสร้างท่อนเหล็กสองท่อนพุ่งขึ้นมาบีบอัดป้องกันใบดาบของเขาเอาไว้ได้ทัน,ศีรษะของเขาคงหลุดล่วงไปบนพื้นแล้ว.
ราชาเกราะเหล็กอาบีที่ดึงเศษดาบที่หักออกมาจากคอ,ก่อนที่จะบดขยี้,ทิ้งลงไปบนพื้น.
ภายในใจที่รู้สึกกริ่งเกรงหวาดกลัวขึ้นมาทันที“เกือบไปแล้ว! หากประมาทอีกนิดเดียว,คงได้ตายจริงแน่! เจ้าหนูปิศาจกระดูกตนนี้,ไม่ธรรมดาเลย! และ....”
เขาได้บดขยี้ใบดาบไปก่อนหน้านี้,พบว่าใบดาบกระดูกนั่นไม่ได้พิเศษอะไร,สิ่งที่ทำให้กระดูกของปิศาจกระดูกนั้นผิดปรกติ,คมกว่าปรกติ,ควรจะเกี่ยวข้องกับลวดลายที่ขึ้นอยู่บนใบดาบนั่น.
“จากนี้,ต้องระมัดระวังกว่านี้,ไม่อาจให้เจ้าเด็กนั่นเข้ามาใกล้ร่างกายได้อีก!”
เขาถูกดาบฟันสองครั้ง,มันได้สร้างแผลในใจของเขาเหมือนกัน,แทบจะสงสัยว่าเกราะเหล็กของเขานั้นมันอ่อนนุ่มไปจริง ๆ.
ราชาเกราะเหล็กที่เก็บกระบองเหล็กของเขาไป,จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นโล่หนัก,และดาบยาว.
เขาที่ครุ่นคิด“เมื่อเผชิญหน้ากับเจ้าเด็กนี่,คงต้องใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่าเอาชนะ....”
ฝั่งซูเห่าภายใต้หน้ากากกระดูกตอนนี้กำลังเผยยิ้ม“?เอาจริงแล้วรึ? หากไม่เอาจริง,ข้าเกรงว่าคงเผลอหั่นเจ้าขาดครึ่งไปก่อนแน่!”
เขาที่สะบัดแขน,จากนั้นดาบกระดูกที่หักไป ฟื้นฟูยืดขยายคืนกลับเป็นรูปลักษณ์เดิม.
จากนั้นในใจของเขาที่มีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น,หากดาบกระดูก ยังสามารถฟันอีกฝ่ายได้,แล้วถ้าใช้หนามกระดูกล่ะ,จะสามารถทะลวงร่างอีกฝ่ายได้ใหม....
