Chapter 137 Fifth-generation rune/symbol Wenzhen plate
第5代符文阵盘
ชวนดำดินลงมา,จนถึงตำแหน่งของปิศาจรัตติกาล,ในเวลานั้นภาพที่เขาได้เห็น ทำให้เขาตื่นตะลึงไปเหมือนกัน.
อักขระ“หนามปฐพี” เขาเองก็มีอันหนึ่งซึ่งได้รับมาเป็นรางวัลจากพี่ใหญ่หยาซาน,ไม่คาดคิดเลยว่าอักขระหนามปฐพีนั้นจะทรงพลังขนาดนี้,ลึกลงมาใต้ดินถึงเพียงนี้ ยังโจมตีได้,กระทั่งฝ่ายตรงข้ามไม่อาจหนีพ้น ทำได้แค่รอรับชะตากรรมตัวเองอย่างสิ้นหวัง.
“พี่ใหญ่เหว่ย,ที่จริงแล้วแข็งแกร่งขนาดใหนกัน?”ชวนอดไม่ได้เลยที่จะคาดเดาความแข็งแกร่งของพี่ใหญ่เหว่ย,เขาแทบไม่อาจจินตนาการถึงได้เลย,ราวกับว่าซูเห่านั้นไม่เคยมีขีดจำกัดอยู่เลย.
เขารู้สึกว่าคนที่พี่ใหญ่ได้จับตาแล้ว,ไม่มีใครสามารถหนีไปใหนได้,ไม่มีสถานที่ซ่อน,ไม่ว่าจะมีความเร็วขนาดใหนก็ตาม.
ในเวลานี้ภาพพจน์ของซูเห่าในใจของเขานั้นสูงส่งขึ้นไปอีก.
ชวนเร่งรีบสงบใจลง,ก่อนที่จะเริ่มกวาดล้างหนามปฐพี,จากนั้นก็นำศพปิศาจรัตติกาลกลับขึ้นมาสู่บนพื้นดิน.
ส่วนการขโมยกินเนื้อ...,แม้นว่าเขาจะแอบคิด,ทว่าก็ไม่คิดที่จะทำแต่อย่างใด.
......
ส่วนซูเห่าบนพื้น,ได้สอบสวนศัตรู ได้รับข้อมูลมาอย่างรวดเร็ว.
ข้อมูลที่ได้รับมาทำให้เขาหมดคำจะพูดไปเหมือนกัน,เจ้าพวกนี้ช่างอหังการนัก,คาดไม่ถึงว่าจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎ.
ด้วยการใช้อำนาจของแก๊งเทียนซา เมืองหลินหยวน,เดินทางมาที่นี่เพื่อหลอกลวงเก็บเงินค่าคุ้มครองโดยพลการ.
อย่างไรก็ตามทักษะการแสดงของคนเหล่านี้นับว่าใช้ได้,หากไม่เพราะว่าซูเห่าต้องการสังหารพวกเขา.โดยตรง,หากให้หยาซานจัดการ,เป็นไปได้ว่า คงถูกคนเหล่านี้หลอกลวงจนเหลือแค่กางเกงในเป็นแน่.
หยาซานเมื่อได้รับการอธิบายจากซูเห่า,ก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวอับอาย,ถึงกับทุบตีชายจมูกโตอย่างบ้าคลั่ง,นับจากวันนี้,คนหลอกลวงเหล่านี้จะต้องกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ให้กับเขาตลอดไป.
ชวนและพรรคพวกเองเมื่อรู้ว่าปิศาจรัตติกาลลีนหลอกลวงก็ตื่นตะลึง,กระทั่งก้มหน้างุด ๆ,ด้วยความอับอาย.
อย่างไรก็ตามจะเรียกว่าหลอกลวงก็ไม่ถูกนัก,ปิศาจรัตติกาลลีนไม่ได้โกหกทั้งหมด,เขาเป็นคนจากแก๊งเทียนชาจริงและมาจากเมืองหลินหยวนจริงเช่นกัน นอกจากนี้เมืองหลินหยวนเองก็กำลังวางแผนที่จะมาเก็บค่าคุ้มครองเมืองซือหลินจริง ๆ.
หากแต่ในปัจจุบันกองกำลังใหญ่ในเมืองหลินหยวนหลายกลุ่มกำลังหารือกัน ว่าเมืองซือหลินนั้นควรเป็นของกลุ่มใด.
ในสายตาของกองกำลังต่าง ๆ ในเมืองหลินหยวน,พบว่าเมืองซือหลินพัฒนาขึ้นมากในปีที่ผ่าน ๆ มา,แต่ละกลุ่มจ้องจับตาเป็นมัน,ทุกกลุ่มล้วนแต่ละโมภน้ำลายไหล,ไม่ยอมให้หลุดมือไปได้ง่าย ๆ.
ทว่าปิศาจรัตติกาลลีนนั้นมีความคิดที่อหังการเป็นอย่างมาก,ฉวยโอกาสจับปลาน้ำขุ่น,ทั้งที่ยังไม่สรุปใด ๆ,พวกเขาก็ชิงลงมือก่อนแล้ว.
เป็นความจริง,มนุษย์กลายพันธ์ทั้งสี่นี่,นับว่ามีทักษะไม่ธรรมดาโดยแท้จริง.
หลังจากซูเห่าเข้าใจเรื่องราวเหตุผลทั้งหมด,เขาก็ให้หยาซานควบคุมคนที่เหลือ,พร้อมกับนำเนื้อของปิศาจรัตติกาลไปส่วนหนึ่ง,ก่อนที่จะบินกลับเมืองซือหลินโดยตรง.
อย่างไรก็ตามเรื่องที่เมืองหลินหยวนต้องการเก็บค่าคุ้มครองเมืองซือหลินนั้น,นับเป็นปัญหาเหมือนกับกางปลาติดคอ,ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก.
หากคนของเมืองซือหลินได้ข้อสรุปแล้วมาเก็บเงินค่าคุ้มครองจริง ๆพรุ่งนี้,เขาคงหยุดรอเตรียมสังหารคนเหล่านั้นให้หมด ๆ ไปเลย,ทว่าปัญหาคือไม่รู้ว่าคนเหล่านั้นจะมาตอนใหน,การรอคอยทำให้เขาไม่สมาธิในการทำอย่างอื่นอย่างแน่นอน.
รอให้คนอื่นมาหาเรื่องตัวเอง,เป็นเรื่องที่เกินจะทนได้เช่นกัน.
ตามความคิดของซูเห่าเวลานี้,ทางที่ดีที่สุดคือเดินทางไปยังเมืองหลินหยวนตรง ๆ,เก็บกวาดกลุ่มแก๊งทั้งหมดที่นั่น,แสดงพลังให้พวกเขารู้,ว่าเมืองซือหลินเป็นของเขาอย่าได้มาสร้างปัญหา,จากนั้นเขาก็จะสามารถอยู่เมืองซือหลิน,ทดลองวิจัยได้อย่างสบายใจ.
อย่างไรก็ตามปัญหาปัจจุบัน,เขายังขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับมนุษย์กลายพันธ์ของเมืองหลินหยวนอยู่,เหล่ามนุษย์กลายพันธ์นั้นมีความสามารถและทักษะแตกต่างกันมากมายหลากหลาย,มันไม่ง่ายที่จัดการมนุษย์กลายพันธ์จำนวนมากด้วยตัวคนเดียวเช่นกัน.
“จะต้องระมัดระวังให้มากกว่านี้!”
ซูเห่าที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง,ก่อนที่จะเปิดพลังตรวจจับเต็มกำลัง,อดทนรอคอยคนจาเมืองหลินหยวนมาถึง.
รัศมีตรวจจับเรดาร์ของเขามีรัศมีหกกิโลเมตร,ไม่เพียงปกคลุมเมืองซือหลิน,ทว่ายังรวมทั้งเมืองข้างเคียงที่ห่างออกไปกว่าสองพันเมตรด้วย,เพียงพอให้ซูเห่าตอบสนองได้ตลอดเวลา.
ขอเพียงมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่ต้องการเข้ามาในเมือง,เขาสามารถส่งหยาซานออกไปขวางได้.
และระหว่างนี้,เขาได้วางการวิจัยยีนเอาไว้ก่อน,ตอนนี้กลับมาพัฒนาฟังก์ชันอักขระ,เพื่อสร้างวิธีการโจมตีที่หลากหลายขึ้นมาแทน.
เพื่อรับประกันว่าจะรับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆได้อย่างมีประสิทธิภาพ,เขาเวลานี้ต้องการวิธีลงมือที่เร็วที่สุดอีกด้วย.
ซูเห่าที่เข้าไปในพื้นที่พินบอล,พร้อมกับเปิดหน้าบันทึกข้อมูลเกี่ยวกับร่างกาย,ตรวจสอบทักษะที่เขาเชี่ยวชาญที่เขามีเวลานี้,ความหนาแน่นของจิงซี,วิเคราะห์ความสามารถในการโจมตีตลอดจนจุดอ่อนในการโจมตีด้วย.
“การพัฒนาอักขระนั้นยังไกลเกินกว่าจะถึงจุดสุดยอด,ข้ายังสามารถพัฒนายกระดับมันได้,แม้นว่าจะออกมาจากโลกสัตว์อสูรแล้วก็ตาม,ทว่าทักษะของมันกับไม่ได้สูงมากนัก,ประสิทธิผลพลังโจมตียังมีขีดจำกัด,โดยเฉพาะพลังในการต่อสู้ในระดับสูง”
“ดังนั้น...ในเวลานี้,จะต้องพัฒนาแผ่นจานอักขระ,ให้มันยกระดับกลายเป็นอักขระรูนรุ่นที่ห้า.”
หลังจากกำหนดเป้าหมายการวิจัยได้แล้ว,ซูเห่าก็ขลุกตัวในห้องทดลอง,ศึกษาทั้งวันทั้งคืน.
ในปัจจุบันเขามีวัตถุดิบที่ดีกว่าหนอนขนของเมื่อชาติที่แล้ว,มีประสิทธิภาพดีกว่าร้อยเท่า,รูนอักขระที่นำมาใช้,สามารถหล่อฐานอักขระขึ้นมาใหม่จากกระดูกด้วยรูปร่างใด ๆ ก็ได้ตามแต่ใจต้องการ.
ดังนั้น,ลำดับมนุษย์เกราะนั้น,นี่คือลำดับที่เหมาะกับซูเห่าที่สุดแล้ว.
......
หยาซานได้เรียกประชุม,โดยมีอสูรซ่อนเร้นชวน,อสูรโคลนนานา,อสูรระเบิดชาบอน.
หลังจากที่ทุกคนมาพร้อมหน้า,เขาก็เอ่ยออกมาว่า“ในเมื่อพวกเจ้าทั้งสามทำงานได้ดีตลอดทั้งสามปี,เมืองซือหลินมีวันนี้ได้นั้น,ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพวกเจ้าตั้งใจทำงานกันมาก.”
ทั้งสามที่ราวกับรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น,แต่ละคนต่างก็เผยท่าทางแตกต่างกันไป.
ซ่อนเร้นชวนที่ตื่นเต้น,ใบหน้ากระตุกร่างกายสั่นเทิ้ม,เป็นเช่นนี้มาหลายวันแล้ว.
ส่วนอสูรโคลนนานา,และอสูรระเบิดซาบอนที่เผยแววตาอิจฉาซ่อนเร้นชวนมาก,หวังว่าพวกเขาจะมีโอกาสในอนาคตเช่นกัน.
เป็นความจริง,หยาซานไม่อ้อมค้อมใด ๆอีก,เอ่ยกล่าวตามตรง“ดังนั้น,เมื่อทำดีย่อมต้องได้รางวัล,ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนจะได้รับรางวัล.”
อสูรโคลนนานาและอสูรระเบิดซาบอนที่เผยความประหลาดใจดีใจ,ไม่คาดคิดว่าพวกเขาเองก็ได้รับรางวัล.
หยาซานจ้องมองไปยังอสูรโคลนนานาเอ่ยออกมาว่า“อสูรโคลนนานา,เจ้าจะได้รับอักขระการ์ดกระดูก”สว่างจ้า“”ม่านพลัง”
นานาดวงตาเป็นประกาย,เอ่ยเสียงใส“ขอบคุณพี่ใหญ่หยาซาน.”
หยาซานจ้องมองอสูรระเบิดซาบอน“อสูรระเบิดซาบอน,เจ้าจะได้รับรางวัลเป็นการ์ดกระดูก อักขระ”แข็ง“”วงแหวนเพลิง””
ซาบอนที่ดวงตาเป็นประกาย,แทบอดรอไม่ไหวที่จะลองใช้อักขระทั้งสอง,เอ่ยขอบคุณทันที“ขอบคุณพี่ใหญ่หยาซาน!”
หยายานที่จ้องมองไปยังชวน,เผยยิ้ม“ซ่อนเร้นชวน,เจ้าโชคดีที่สุด,เจ้าได้รับรางวัลวิวัฒนาการเป็นปิศาจรัตติกาล.”
ซ่อนเร้นชวนที่คุกเข่าลงบนพื้นเอ่ยออกมาว่า“ขอบคุณพี่ใหญ่หยาซาน,และพี่ใหญ่เหว่ย,ชีวิตของข้าชวน,มอบให้กับพี่ใหญ่หยาซานแล้ว,หลังจากนี้,ชวนผู้นี้พร้อมบุกน้ำลุยไฟตามแต่พี่ใหญ่หยาซานจะสั่ง!”
หยาซานเผยยิ้มด้วยความพอใจ“ซ่อนเร้นชวน,ข้าหวังว่าเจ้าจะจดจำให้ชัดแจน,แก๊งซือหลินของพวกเรานั้นคือพิทักษ์เมืองซือหลิน,เจ้าต้องทำตามปรัชญาเมืองซือหลิน,ด้วยร่างกายและจิตใจของเจ้า,ห้ามมีความคิดเป็นอื่นเด็ดขาด.”
ชวนที่แทบสำลักเอ่ยออกมาว่า“ข้าทราบแล้ว,พี่ใหญ่หยาซานโปรดวางใจ!”
หยาซานที่เอ่ยอย่างจริงจัง“เอาล่ะ,พวกเจ้าไปเรียกสมาชิกแก๊งซือหลินทั้งหมดมา,ให้มารวมกันที่นี่,จากนั้นข้าจะประกาศผลงาน,และมอบรางวัลให้กับทุกคน!”
“รับทราบ,พี่ใหญ่หยาซาน!”
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว,หยาซานก็เผยยิ้มเอ่ยพึมพำ“เคล็ดลับซื้อใจผู้คนของพี่ใหญ่เหว่ย,ได้ผลยอดเยี่ยมจริง ๆ.”
การเกาะต้นขาพี่ใหญ่เหว่ย,ในความคิดหยาซานรู้สึกว่าเขาได้ตัดสินใจถูกต้องที่สุดแล้ว.
