Chapter 136 Drills the mole
钻地�
ซูเห่าที่ตามปิศาจรัตติกาลมาหยุดที่จุด ๆ หนึ่ง,จากนั้นจิตสำนึกของเขาก็เข้าไปในพื้นที่พินบอล,กำลังพัฒนาอักขระ“หนามปฐพี”แบบใหม่ขึ้นมา.
ทว่าซูเห่าคงไม่รู้,ปิศาจรัตติกาลใต้ดินเวลานี้กำลังใกล้จะเสียสติไปในเร็ว ๆ นี้.
ปิศาจรัตติกาลลีน ไม่ต่างจากอันที่ไม่อาจเอาชนะและหนีจากฝ่ายตรงข้ามได้.
“ทำไมเจ้ามนุษย์กระดูกนั่นรู้ตำแหน่งของข้ากัน?”
ปิศาจรัตติกาลได้ทดสอบเปลี่ยนทิศทางไปหลายทิศแล้ว,ด้วยการใช้ทักษะปล่อยคลื่นอินฟราโซนิคเพื่อระบุตำแหน่งและทักษะตรวจจับสิ่งมีชีวิต,สองทักษะ,เขาพบว่าไม่ว่าจะไปทางใหน,ซูเห่าก็มาหยุดอยู่เหนือขึ้นไปบนตำแหน่งร่างเขาทุกที.
เขาที่คิดว่าในร่างกายของเขามีสิ่งแปลกปลอมที่ใช้ระบุตำแหน่งตัวเองติดอยู่หรือไม่?
คิดถึงตรงนี้,ปิศาจรัตติกาลก็รู้สึกโศกเศร้าและสับสนเป็นอย่างมาก.
สิ่งที่เขาคิดนั้นเหมือนกับอันมาก,ซูเห่าควรจะใส่อะไรบางอย่างติดไว้บนร่างกายของเขา,ด้วยเหตุนี้เขาจึงถอดเสื้อผ้าทิ้งทั้งหมด,จากนั้นก็เปลี่ยนทิศทาง,ดำดินหนี.
อย่างไรก็ตามความสิ้นหวังยังคงตามหลอกหลอน,มนุษย์กระดูกที่ยังคงก้าวเดินไปบนตำแหน่งบนร่างของเขาเสมอ,เดินเอื่อยเฉื่อยราวกับกำลังเดินชมสวน.
“ทำอย่างไรดี?”
เพียงไม่นาน,ไม่มีเวลาให้ปิศาจรัตติกาลได้ครุ่นคิดเลย,เพราะว่าซูเห่าได้พัฒนารูนอักขระแบบใหม่ขึ้นมาสำเร็จแล้ว,เวลานี้อยู่ในช่วงทดสอบ,ทว่าการทดสอบ,เห็นชัดเจนว่าเป็นปิศาจรัตติกาลที่อยู่ใต้ดินนั่นเอง.
ซูเห่าที่ยื่นมือออกไป,บนฝ่ามือมีกระดูกปรากฏกระดูกรูปถ้วยคว่ำ,รูปร่างอาจจะดูเหมือนกับกรวยมากกว่า,พื้นผิวเหมือนกับสกรู,ที่พันรอบมัน.
ซูเห่าได้สลักอักขระสองตัวบนกรวยกระดูก,“หมุนวน” และ “หนามปฐพี” เป็นการใช้ทักษะพลังหมุนวนเจาะทะลวงดินด้วยความเร็วเมื่อถึงเป้าหมายก็จะเปิดใช้งานทักษะหนามปฐพีขึ้นมา.
ความคิดของซูเห่านั้นง่ายมาก,สร้างสว่านกระดูกขึ้นมา,แล้วเจาะทะลวงไปจนถึงตำแหน่งที่แน่นอนของศัตรูแล้วสร้างหนามปฐพีรอบ ๆ ขึ้นมา.
เป็นการโจมตีที่สมบูรณ์แบบมาก.
สว่านเจาะดินที่เขาสร้างขึ้นมานี้เขาได้เรียกมันว่า“เจาะตัวตุ่น”
ซูเห่าถ่ายจิงซีลงไปช้า ๆ,กระตุ้นสว่านเจาะตัวตุ่น,มันหมุนด้วยความเร็วสูง,ส่งเสียงดังหึ่ง ๆ.
จากนั้นเขาก็ขว้างมันลงไปบนพื้นดิน.
ซูเห่าที่เผยยิ้ม,สัมผัสได้ถึงปิศาจรัตติกาตใต้ดิน,เผยแววตาไม่แยแส.
สว่านเจาะตัวตุ่นพุ่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว,พริบตาเดียวก็หายไปแล้ว,ดินที่ลอยกระเด็นออกมา,หลุมขนาดใหญ่ที่ถูกเปิดออก.
สว่านเจาะตัวตุ่นที่มีจิงซีของซูเห่า,ทำให้เขาสามารถสัมผัสได้ถึงตำแหน่งการเจาะได้อย่างระเอียด.
สว่านเจาะตัวตุ่นที่พุ่งเจาะลึกลงไปเรื่อย ๆ,เคลื่อนที่ไม่หยุด,ทว่าระหว่างทางมันกระแทกเข้ากับก้อนกรวดขนาดใหญ่,ทำให้ทิศทางถูกเบี่ยงไปจากเป้าหมายเช่นกัน.
ท้ายที่สุดเมื่อทิศทางมันผิดพลาดไป,เป้าหมายที่เล็งไว้ตอนแรกตำแหน่งสุดท้ายจึงผิดตำแหน่งไป 20 เมตร.
นอกจากนี้ทักษะหนามปฐพีนั้น,รัศมีหนามปฐพีที่พุ่งออกขึ้นมานั้นยังกินรัศมีราว ๆ 20 เมตรเท่านั้น.
“พรึด พรึด พรึด!”
เสียงทะลุทะลวงที่ดังกังวาน,ทำให้ปิศาจรัตติกาลขวัญผวา,หยุดฟังเสียงอย่างระมัดระวัง.
“พรึด!”
หนามปฐพีสองอันที่ทะลวงมาบนร่างของเขาจมลึกเข้าไปสองเซนติเมตร.
หากเขาหลบช้าไปเพียงก้าว,ไม่จำเป็นต้องบอกชะตากรรมเลย.
เมื่อคิดได้ดังนั้น,ปิศาจรัตติกาลก็หวาดกลัวแทบเยี่ยวเล็ด.
ร่างกายสั่นเองโดยไม่อาจห้ามคุมได้.
“หนี!”
ปิศาจรัตติกาลที่หันหลังเตรียมหนีทันที.
จากนั้นเขาก็พบว่าตัวเองไม่อาจหนีพ้นได้เลย.
“ดำลงไปอีก,ความลึกยังไม่พอ!”เวลานี้หัวใจของเขาที่ร้อนรน,ใช้ทักษะดำดินดำ,ดำลึกลงไปอีกทันที.
ซูเห่าสัมผัสได้ถึงปิศาจรัตติกาลที่เคลื่อนที่อีกครั้งแล้ว,เขาก็เอ่ยพึมพำด้วยความผิดหวัง“ดูเหมือนว่าจะไกลออกไปจริง ๆ,จะต้องเพิ่มความเร็วและพลังการเจาะให้มากกว่านี้.”
จากนั้นซูเห่าก็คิดกลับไปถึงชาติที่แล้ว,อสูรตัวแรกที่เขาสังหารเมื่อเขาเข้าสู่ดินแดนรกร้าง,เขายังคงจำรูปแบบสัตว์ร้าย“ควบคุม”ของมันได้.
รูปแบบสัตว์ร้าย“ควบคุม” นั้นค่อนข้างซับซ้อน,ต้องการวาดอักขระควบคุม,จะต้องมีสองพอร์ท,เพราะว่า พอร์ทแรกก็คือพอร์ทที่ถูกควบคุม,และอีกพอร์ทก็คือร่างต้นซึ่งเป็นตัวควบคุม,อักขระของทั้งสองพอร์ทนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง,และยังมีความซับซ้อนมาก,จวบจนถึงตอนนี้เขายังไม่เคยนำมาใช้งานเลย.
หลักการของของอักขระควบคุม,นั้นก็เหมือนกับรีโมทควบคุมและเครื่องบินบังคับ,ซึ่งมีรีโมทที่ทำหน้าที่ควบคุมและเครื่องบินบังคับที่ถูกควบคุม.
ดังนั้นซูเห่าได้เข้าไปในพื้นที่พินบอลอีกครั้ง,เริ่มออกแบบสว่านเจาะตุ่นแบบใหม่.
หลังจากนั้นไม่นาน,กรวยกระดูกในมือ,ถูกสลักอักขระสามตัว“ควบุคม” “หมุนวน” “หนามปฐพี!”
ยังไม่จบแค่นั้น,เขายังสร้างรีโมท,เพื่อใช้ควบคุมกรวยกระดูกอีกอัน.
หลังจากถ่ายจิงซีลงไป,คำนวณความลึกตำแหน่งของปิศาจรัตติกาลอยู่,ปรับแต่งอีกหน่อย,จากนั้นก็โยน เจาะตัวตุ่นที่หมุนด้วยความเร็วลงพื้น.
“ซูมมม-”
เศษหินดินทรายที่ลอยฟุ้ง,เจาะตัวตุ่นที่ดำหายลงไปใต้ดินในเสี้ยวพริบตา.
, guarantees roughly the steering-invariance.
ในมือของซูเห่าที่มีรีโมท,กำลังควบคุมปรับตำแหน่งของสว่านเจาะตัวตุ่น,เป็นเหมือนกับพวงมาลัยขับระยะไกล.
พริบตาเดียว,สว่านเจาะตัวตุ่นก็มาอยู่ด้านข้างของปิศาจรัตติกาลแล้ว.
ส่วนปิศาจรัตติกาล,ได้ยินเสียงบางอย่างที่กำลังเคลื่อนที่เข้ามาหาตัวเองอย่างรวดเร็ว,เวลานั้นขนลุกชูชันหนังหัวชาหนึบ,ราวกับได้เห็นผีเข้า,หน้าผากที่กระตุกเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.
เขาไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด,ทว่าสัมผัสอันตรายของเขานั้น,มันเต้นเร็วสุด ๆ.
เขาไม่อาจหนีและจัดการศัตรูได้,ดำดินลึกลงมา,คาดไม่ถึงว่าศัตรูจะไล่ตามมาได้.
อะไรที่ไล่ตามมา,ปิศาจรัตติกาลไม่อาจบอกได้,สิ่งสำคัญ,เจ้าปิศาจกระดูกนั่นมันผิดปรกติเกินไป,เป็นไปได้ว่านอกจากบินได้แล้ว,ยังดำดินได้ด้วยรึ? พูดไปใครจะเชื่อกัน.
ปิศาจรัตติกาล,เวลานี้เริ่มสงสัยในชีวิต,เขาไม่เคยสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนเลย.
จากสัมผัสของเขา,สิ่งดังกล่าวเมื่อมาอยู่ใกล้ ๆ เขาก็หยุดลง,จากนั้นก็ส่งเสียงเบา ๆ,ทำให้พื้นดินรอบ ๆ สั่นไปมา.
“พรึด พรึด พรึด!”
หนามปฐพีมากมายที่ผุดทะลวงผืนแผ่นดินไปทั่วทุกสารทิศ.
“ซี่ ๆ”
หนามปฐพีขนาดเขื่องสามแท่งแทงทะลวงร่างของปิศาจรัตติกาลไปในทันที.
ปิศาจรัตติกาลที่ดวงตาเบิกกว้าง,ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง,เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ“เป็นไป....”
โลหิตที่ไหลทะลักออกจากปาก,ชุ่มกระจายไปทั่ว,พลังชีวิตค่อย ๆ สลายหายไปช้า ๆ.
จวบจนถึงตอนนี้,เขาไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองตายได้อย่างไร,เขารับรู้เพียงบางอย่างที่เข้ามาใกล้,จนเขาไม่อาจหนีได้....ทว่า,ทำไม?
ซูเห่าที่สัมผัสได้ถึงปิศาจรัตติกาลพลังชีวิตเหือดหายไปหมดแล้ว,จากนั้นก็เก็บรีโมทไป.
“สว่านเจาะตัวตุ่น,นับว่าใช้ได้!”
ซูเห่าสามารถกำจัดหนึ่งในจุดอ่อนของเขาไปได้แล้ว,ทำให้เขารู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก.
นับจากนี้,หากพบกับศัตรูที่ดำดินได้,ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลแต่อย่างใด,ด้วยสว่านเจาะตัวตุ่นนี้,สามารถสังหารอีกฝ่ายได้โดยไม่มีปัญหา,หากหนึ่งอันไม่พอ,ก็ใช้สองอัน.
หากยังไม่พออีก,เขาสามารถสร้างสว่านเจาะตัวตุ่นนับร้อย,พุ่งทะลวงเจาะพื้นดิน,ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวเร็วหรือช้าเมื่ออยู่ใต้ดินก็ไร้ทางหนี.
นี่คือการทดแทนการโจมตีที่พลังในการยิงไปไม่ถึง.
ซูเห่ารอคอยให้หยาซานและคนอื่น ๆ มาถึง,ไม่นานเท่าไหร่,หยาซานก็มาอยู่ด้านข้างซูเห่า“พี่ใหญ่เหว่ย,พวกเราจับตัวมนุษย์กลายพันธ์ทั้งสามเรียบร้อยแล้ว,ท่านเป็นไรหรือไม่?!”
ซูเห่าเอ่ย“ไม่เป็นไร,ข้าเองก็จัดการศัตรูเรียบร้อยแล้ว.”
ทุกคนที่จ้องมองไปรอบ ๆ,ศัตรู? นอกจากนี้พวกเขายังไม่เห็นร่องรอยการต่อสู้เลย.
อย่างไรก็ตาม,พวกเขาไม่กล้าสงสัยในคำพูดของซูเห่า.
พี่ใหญ่เหว่ยในความคิดของพวกเขา,อย่างน้อยก็เป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นหกไปแล้ว,เป็นดั่งสมมติเทพที่ปกครองพวกเขา.
ก่อนหน้านี้พวกเขาผ่านหลุมระเบิดมาแล้ว,สิ่งดังกล่าวนั้นยังทำให้พวกเขาตื่นตะลึงไม่จางหาย.
ใครบางคนเอ่ยออกมาว่า“ใครมาขุดหลุมขึ้นที่นี่กัน?”
เป็นไปได้ว่าเป็นฝีมือราชาทำล้ายล้าง,ลำดับมนุษย์จอมพลังขั้นห้าถูกเรียกว่า“ราชาทำลายล้าง”นั่นเอง
ซูเห่าที่ชี้ไปยังพื้นดินใต้เท้าของเขา,เอ่ยต่ออสูรซ่อนเร้นชวน“ซ่อนเร้นชวน,ร่างของปิศาจรัตติกาลอยู่ด้านล่างนี้,สามารถช่วยเจ้าวิวัฒนาการเป็นปิศาจรัตติกาลได้,ไปนำมันขึ้นมา!”
ชวนทีแรกก็ตกใจ,จากนั้นใบหน้าก็กลายเป็นดีใจ เอ่ยตอบรับทันที“รับทราบ,พี่ใหญ่เหว่ย!”
จากนั้นเขาก็ใช้ทักษะดำดินลงไปในทันที.
ซูเห่าเอ่ยสอบถามหยาซาน“หยาซาน,เจ้าปลุกพวกเขา,พวกเราจะสอบสวนคนเหล่านี้.”
อาซานที่ก้าวไปยังชายจมูกโต ก่อนจะยกฝ่ามือฟาดไปหน้าเอ่ยเสียงดัง“ตื่น ๆ”
ชายจมูกโตที่ฟื้นขึ้นมาช้า ๆ.
พริบตานั้นเมื่อรู้ว่าตัวเองเวลานี้อยู่ท่ามกลางศัตรู,ก็ขาอ่อนระทวยเอ่ยขอความเมตตาในทันที.
หยาซานยังคงก้าวเข้าไปตบหน้าเขาอีกหลายครั้งอย่างรุนแรงจนใบหน้าอีกฝ่ายบวมปูด จึงหยุดลง,หยาซานเอ่ย“ตอนนี้ยินดีจะพูดดี ๆ หรือไม่?”
ชายจมูกโตที่รู้สึกหัวใจแทบล่มสลาย,“ข้าต้องการจะพูดดี ๆ ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”
ชายจมูกโตที่น้ำตาไหลอาบใบหน้าเอ่ยออกมาทันที“พี่ใหญ่ข้าขออภัย....”
หยาซานที่ยกมือขึ้น,ก่อนเปลี่ยนคำพูด“ข้าถามอะไร,ก็ตอบสิ่งนั้น!”
