Chapter 134 【Night demon】 Lynne
【夜魔】林恩
ฐานที่มั่นแก๊งซือหลิน,คนจากแก๊งเทียนซา,ที่มาเก็บเงินค่าคุ้มครองซึ่งมากันสี่คนอยู่ที่นี่.
ชายที่เป็นผู้นำไว้ผมเปีย,เปลือยร่างกายท่อนบน,มีดาบสองเล่มสะพายไขว้ด้านหลัง,ยืนจังก้าเอ่ยเสียงดังก้อง“บิดาจะไม่เอ่ยอะไรมาก,ข้าไม่สนว่าเมืองนี้จะมีกลุ่มแก๊งกี่แห่ง,ทว่ามนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมดของเมืองซือหลินจะต้องรวมเงินมาให้บิดาภายในสามวัน,ค่าคุ้มครองปีนี้และห้าปีย้อนหลังกลับไป,รวมทั้งหมดหกล้าน.”
จากนั้นเขาก็เอ่ยเน้นเผยความเย็นชา“ไม่เช่นนั้น,หากหัวหน้าแก๊งเทียนซามาด้วยตัวเอง! ฮึ ฮึ ฮึ,เขาคงไม่พูดดีเช่นนั้น! ทุกคนจะไม่มีโอกาสได้ยืนต่อหน้าเขาด้วยซ้ำ.”
ในเวลานั้น,แก๊งซือหลินมีหัวหน้าหน่วยสามคน,อสูรระเบิดซาบอน,อสูรซ่อนเร้นชวน,อสูรโคลน นานา,ที่อยู่ฝั่งตรงข้างกำลังจับจ้องมองไปยังชายผมเปีย,เตรียมตัวระมัดระวังพร้อมที่จะรับมือกับคนเหล่านี้เอาไว้ตลอดเวลา.
แม้นว่าพวกเขาจะกลัว,ทว่าก็ไม่เคยคิดละทิ้งหน้าที่,ยังคงต้องการพิทักษ์ดูแลเมืองซือหลินให้ดี.
คนทั่วไปที่อยู่รอบ ๆ เองก็ได้อพยพออกไปตั้งแต่ต้นแล้ว,หากว่าต้องต่อสู้,พวกเขาจะไม่ต้องปวดหัวกับคนทั่วไปอีก.
ส่วนผลกระทบของสิ่งก่อสร้างรอบ ๆ หากเกิดการต่อสู้,พวกเขาไม่มีอะไรต้องกังวลใด ๆ.
ในมุมมองของหยาซาน,ใจกลางเมืองซือหลินนั้นมันล้าสมัยไปแล้ว,เขาวางแผนที่จะเปิดพื้นที่ใหม่ขึ้น,สร้างสิ่งก่อสร้างพิเศษขึ้นมาใหม่,ขยับขยายเพิ่มขนาดเมือง,สร้างสัญลักษณ์ของเมืองซือหลินขึ้นมา.
สถานที่แห่งนี้ยังไงก็ต้องรื้ออยู่แล้ว,หากต้องต่อสู้ย่อมไม่มีปัญหา.
ส่วนคนของเมืองซือหลิน,ขอเพียงพี่ใหญ่เหว่ยและพี่ใหญ่หยาซานคงอยู่,พวกเขาก็ยินดีที่จะต่อสู้จนตัวตายเพื่อพิทักษ์ดินแดนแห่งนี้เอาไว้.
ขณะที่ทั้งสามจ้องมองจ้องมองชายผมเปียและลูกน้องทั้งสามด้วยท่าทางร้อนใจ,พวกเขาก็เห็นซูเห่าและหยาซานมาถึง,ทันใดนั้นใบหน้าของพวกเขาก็เผยยิ้มดีใจ“พี่ใหญ่เหว่ย,พี่ใหญ่หยาซาน!”
ซูเห่าที่จ้องมองชายผมเปียและคนอื่น ๆ,ชายผมเปียเองก็จ้องมองกลับไปยังซูเห่าเช่นกัน.
ชายผมเปียก้าวมาด้านหน้าสองก้าว,เอ่ยเสียงดังแกมหัวเราะ“เจ้าคือพี่ใหญ่ของเมืองแก๊งที่ใหญ่ที่สุดที่นี่อย่างงั้นรึ? คงมีใครบอกเจ้าแล้วในสิ่งที่พวกเราต้องการ! จากนี้,พวกเจ้าจะทำอย่างไร? จะยอมจ่าย,หรือต่อต้าน!”
ไม่รอให้ซูเห่าเอ่ย,เขาได้เอ่ยเพิ่ม“ใช่แล้ว,ลืมแนะนำตัวไป,ข้าคือปิศาจรัตติกาลลีน,ลูกน้องของราชาเกราะเหล็ก,อาบี! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!”
หลังจากหัวเราะเยาะอย่างสะใจแล้ว,ก็จ้องตาซูเห่าเอ่ยออกมาว่า“ได้ยินชัดรึยังไอ้หนู?”
ซูเห่าที่จ้องมองชายผมเปียลีนชั่วขณะ,สัมผัสถึงความหนาแน่นของจิงซี,หลังจากนั้น,ก็ส่ายหน้าไปมา,เอ่ยต่ออาซาน“พวกก๊องแก๊งนี้นะรึ? ที่มาเก็บเงินค่าคุ้มครอง?”
หยาซานที่เผยยิ้ม“ครับ,พี่ใหญ่เหว่ย!”
ลีนที่มีอารมณ์ขึ้นมาทันที แสดงท่าทางดุดันไม่เกรงใจใคร “ไอ้หนู,เจ้าหมายความว่าอย่างไร,อธิบายมา!”
ซูเห่าไม่ได้ตอบ,หันหน้าไปบอกหยาซาน“หยาซาน,เอ่ยอีกครั้งสิ,ให้พวกเขาได้ยินชัด ๆ!”
อาซานเอ่ยรับ“ครับ,พี่ใหญ่เหว่ย!”
พวกเมิ่งชวนเองก็ตะโกนเสียงดังออกมาพ้อมกัน“ครับ/ค่ะ พี่ใหญ่เหว่ย!”
ซูเห่าเอ่ย“เจ้าไม่ใช่ว่าเป็นปิศาจรัตติกาลหรอกรึ? ทำไมถึงไม่ได้ยิน!”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่โกรธยิ่งกว่าเดิม“สารเลว,เจ้ารู้ใหมว่ากำลังพูดกับใคร?”
ลูกน้องทั้งสามของลีนที่เอ่ยออกมาเสียงดัง“นี่คือหัวหน้าหน่วย ปิศาจรัตติกาลลีน! ลูกน้องผู้ไร้เทียมทานของราชาเกราะเหล็กอาบี!”
ซูเห่าที่หัวเราะออกมาทันที“ลำพังเจ้านี่รึ? ที่กล้ามาเก็บค่าคุ้มครอง,ใครให้เจ้ามีความกล้า? หรือจะเป็นราชาเกราะเหล็กอาบีอย่างงั้นรึ?”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่สงบใจลง,จ้องเขม็งไปยังซูเห่า“ไอ้หนู,เจ้าไม่รู้ชื่อเสียงของ แก๊งเทียนซาอย่างงั้นรึ?”
ซูเห่าที่ยกมือขึ้นสีคาง“โปรดกล่าว!”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่ยักไหล่,ระงับเสียงหัวเราะ,กล่าวออกมาด้วยความดุดันอหังการ“คาดไม่ถึงว่าชื่อเสียงของแก๊งเทียนซานั้นจะมีคนลืมมันไปแล้ว! น่าหัวเราะจริง ๆ,น่าสงสาร! หลายปีมานี้,แก๊งเทียนซาใจดีเกินไปงั้นรึ?”
ลีนเอ่ยเพิ่ม “บางทีการให้พวกหมาแมวได้ประสบกับการล่าสังหารอีกครั้ง,คงจะทำให้มันนึกถึงความหวาดกลัวของแก๊งเทียนซาได้.”
ซูเห่าเอ่ย“จะพูดหรือไม่พูด?”
ปิศาจรัตติกาลลีนเอ่ย“ข้าจะสาธยายถึงความยิ่งใหญ่แก๊งเทียนซาให้เจ้าได้รู้,เปิดรูหูให้กว้างไอ้หนู,เจ้าคงไม่เคยมีประสบการณ์,เพียงแค่ราชาเกราะเหล็กมาเยือนที่นี่ด้วยตัวคนเดียว,ที่นี่ก็จมไปด้วยความสิ้นหวัง,สิ่งที่เรียกว่าเงินนั้นมันหาได้สำคัญเท่าชีวิต.”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“สุดท้ายแล้วข้าจะถามอีกครั้ง,สามวัน 6 ล้าน,เมืองซือหลินจะไม่จ่ายหรือไม่จ่าย?”
ซูเห่าแค่นเสียง“ลำพังเจ้า,หกล้านคงไม่มีปัญญานำไป,หากต้องการ,ไปนำคนมาเพิ่มดีกว่า.”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่จ้องมองซูเห่า,พยักหน้าให้“ดีมาก,อย่าได้เสียใจล่ะ!”
จากนั้นเขาก็เอ่ยกับคนของเขาอีกสามคน“พวกเรา ไป!”
หลังจากปิศาจรัตติกาลลีนนำคนของเขาออกไป,หยาซานเอ่ยด้วยความเสียดายไม่เต็มใจ“พี่ใหญ่เหว่ย,จะปล่อยพวกเขาไปเช่นนี้นะรึ?”
ซูเห่าเผยยิ้ม“พวกเขาไม่มีทางหนีไปใหนพ้น,เมื่อไหร่ที่พวกเขาออกจากเมืองค่อยพูดกันอีกครั้ง,ในเมือง,อาจทำให้คนเราได้รับบาดเจ็บ.”
หยาซานพยักหน้ารับ“จริงด้วย,เข้าใจแล้วพี่ใหญ่เหว่ย!”
กลับมายังอีกฝั่ง,ปิศาจรัตติกาลลีนได้นำคนของเขาออกจากเมือง,ลูกน้องจมูกโตคนหนึ่งที่เอ่ยด้วยท่าทางไม่ยินดี“พี่ใหญ่ลีน,พวกเราจะกลับแล้วรึ? เงินยังไม่ได้เลย!”
ปิศาจลีนเอ่ย“แล้วไง,จะสู้กับพวกเขารึ?”
ลูกน้องอีกคนเอ่ย“พวกเราไม่เห็นเหมือนกับก่อนหน้านี้เลย,หากมีคนไม่จ่าย,ก็โจมตีออกไปเลย,จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าหือกับพวกเราแล้ว!”
ปิศาจรัตติกาลลีน,หัวเราะเบา ๆ“ดังนั้นข้าถึงได้เป็นพี่ใหญ่,พวกเจ้าจึงต้องเป็นลูกน้องไปตลอดกาลเช่นนี้,พวกเจ้าจงรู้จักเบิกตาให้กว้างด้วย,หากไม่มีข้า,ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเจ้าคงถูกเคี้ยวกรุบ ๆ ไปหมดแล้ว.”
ไม่รอให้ลูกน้องได้เอ่ยถาม,ปิศาจรัตติกาลลีนเอ่ยออกมาว่า“อย่าสงสัยในสันชาติญาณของข้า,ข้าคือคนที่มีสัมผัสอันตรายยอดเยี่ยมแม่นยำที่สุด,ก่อนหน้านี้พี่ใหญ่สองคนของพวกมันที่ปรากฏขึ้น,ข้าสัมผัสได้ถึงอันตรายแล้ว,หากต่อสู้กัน,ข้าคงไม่เป็นไร,แต่พวกเจ้าทั้งสามไม่มีทางหนีพ้น.”
ลูกน้องคนเล็กที่ตกใจ“อันตรายขนาดนั้นเลย,พวกเขาคือมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่อย่างงั้นรึ? ข้าไม่เห็นสัมผัสอะไรได้เลย,เพียงแค่คิดว่าพวกเขาทั้งคู่หน้าตาดีมาก!”
ปิศาจรัตติกาลลีนที่เผยยิ้มคราหนึ่ง,ไม่พูดอะไรต่อ.
ชายจมูกโตถอนหายใจ“เงินของพวกเรา จะทำอย่างไร? ตั้งมากมายขนาดนั้น!”
ปิศาจลีนเอ่ย“ทำอะไรได้ล่ะ? เปลี่ยนเมือง,ไปเรื่อย ๆ! เก็บเกี่ยวไปทีละน้อย,หลายเมืองสะสมกันก็อยู่ได้หลายปีแล้ว!”
ในเวลานั้นปิศาจรัตติกาลลีนที่หน้าผากเต้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง,เงยหน้าขึ้นมองออกไป,พบว่าบนท้องฟ้าปรากฏจุดเล็ก ๆ ขึ้น,จากนั้นก็ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ.
“นั่นมันอะไร?”ปิศาจรัตติกาลลีนที่ถักผมเปียเต้นโหยงเอ่ยด้วยความสงสัย.
อย่างไรก็ตาม,หน้าผากของเขาที่เต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ,เอ่ยสั่งลูกน้องทั้งสามทันที“หนีเร็ว,พวกเมืองซือหลินไล่ตามมาแล้ว”
จากนั้นเขาก็วิ่งไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง,พร้อมกับทำการวิเคราะห์ขณะวิ่ง“ฝ่ายตรงข้ามสามารถบินได้,ตามสัมผัสของข้าไม่น่าใช่ปิศาจรัตติกาล,อาจจะเป็นลำดับมนุษย์เลียนแบบ【ปิศาจเคี้ยว】,การโจมตีของปิศาจเคี้ยวนั้นไร้ประโยชน์,เพราะมันสามารถแยกร่างผสานเข้ากับร่างกายของศัตรู,พร้อมกับกลืนกินเลือดเนื้อ,ดังนั้นอย่าคิดจะโจมตีมัน,อยู่ให้ไกลจากมันที่สุด,วิ่งหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็พอ.”
ทั้งสามที่ยังคงสงบเช่นกัน,เอ่ยตอบรับ“รับทราบ,พี่ใหญ่ลีน!”
“ชิ! บินได้เลยทำให้เร็วกว่าข้า,ควรค่าเป็นปิศาจเคี้ยว,ก็แค่ร่างแปลง,ยังกล้าไล่ตาม,เจ้าตายแน่,แม้นว่าจะไม่ใช่เวลากลางคืน,ทว่าข้าปิศาจรัตติกาลลีนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น!”ปิศาจรัตติกาลลีนที่หันหน้ากลับไปมองอีกครั้ง,เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เขาก็มองเห็นเกราะที่งดงามระยับทันที.
ปิศาจรัตติกาลลีนถึงกับตะลึงงัน,นั่นไม่ใช่กระดูกหรอกรึ? ปิศาจกระดูก? ปิศาจกระดูกบินได้? เหี้ยอะไรเนี่ย!
ลีนถึงกับคำรามลั่น“ไม่ถูกต้อง,นี่ไม่ใช่ปิศาจเคี้ยว,ทุกคนระวัง.”
