Chapter 131 Courage vigor slightly exercise
血气微操
หลังจากซูเห่ายิงลูกระเบิดไปสองครั้ง,เรดาร์จิงซีของอันก็สลายหายไป,มั่นใจได้ว่าอันได้ตายไปแล้ว,จากนั้นเขาก็ร่อนลงที่ด้านข้าง,พบกับร่างของอันที่ไร้หนังหุ้ม.
กล่าวตามจริง,ซูเห่ารู้สึกชื่นชม อันเป็นอย่างมาก,คนที่มีชีวิตปรกติแล้วไม่มีใครแน่ ๆ ที่กล้าปลอกหนังตัวเองออกมาเช่นนี้.
เพียงแค่คิดก็รู้สึกสั่นสะท้านแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,อันกับลงมือโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย.
หากไม่ใช่ศัตรูกัน,คงเป็นสหายที่ดีต่อกันได้.
อย่างไรก็ตามไม่มีคำว่าหาก,เพราะชะตาได้กำหนดมาให้เป็นศัตรูกันตั้งแต่แรกแล้ว.
ซูเห่าที่ตัดชิ้นเนื้อของอันส่วนหนึ่ง,ก่อนที่จะขุดหลุมฝังอันไป.
ในเมื่อเลือกเส้นทางมนุษย์กลายพันธ์,ไม่ว่า จะมีชีวิตหรือตายก็ไม่สามารถโอดครวญได้.
ซูเห่าที่กระโดด,ใต้เท้าเกิดปะทุส่งร่างเขาบินขึ้นไป,บินตรงกลับเมืองซือหลิน.
อย่างไรก็ตาม,เวลานี้ราวกับว่าเขาลืมอะไรบางอย่างไป,มันคืออะไร?
“ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้ว,ในเมื่อจัดการปัญหาเสร็จแล้ว,ข้าก็จะกลับไปวิจัยทดลองต่อไป! เรื่องราวหลังจากนี้,ให้คนอื่นรับผิดชอบก็แล้วกัน.”
ยังมีการทดลองเกี่ยวกับชิ้นส่วนยีน,แคส9 ที่ต้องผลิตเป็นจำนวนมาก,จำเป็นต้องใช้เวลาทดสอบอยู่อีกมาก.
หนูทดลอง,ภายใต้การเลี้ยงดูของไท่นี่,หนูตัวน้อยมีจำนวนมาก,เพียงพอให้เขาได้ใช้ทดลองไม่หมด.
อีกฝั่งหนึ่ง.
หยาซานที่จับตัวคนสองคน,ยืนอยู่บนพื้นที่รกร้าง.
“ที่นี่ที่ใหน? ปิศาจความเร็วล่ะ? ไปใหนแล้ว? พี่ใหญ่เหว่ยล่ะ? แล้วข้าจะทำอย่างไรต่อ?”
“วิ่งต่ออย่างงั้นรึ? พี่ใหญ่เหว่ยบอกว่า ยิ่งไกลยิ่งดี...”
“เอาล่ะ,วิ่งต่อ!”
อีกฝั่งมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสามของแก๊งซือหลินที่ล้อมจับอสูรกัดกร่อนอาลัย,พวกเขาต่างก็ขวางก้อนหินใส่อาลัยไม่หยุด.
ไม่ว่าอาลัยจะหลบอย่างไร,ก็ต้องถูกก้อนหินโจมตีเข้าเป้าอยู่ดี,เมื่อถูกก้อนหินกระแทกก็ได้รับบาดเจ็บขึ้นเรื่อย ๆ
ภายในใจของเธอรู้สึกหดหู่เป็นอย่างมาก,เธอไม่เคยเผชิญกับการต่อสู้แบบนี้,จึงไม่รู้จะรับมืออย่างไร.
เธอคือมนุษย์พิษที่ไม่มีใครขวางได้,ทว่าฝ่ายตรงข้ามไม่เข้ามาประจันหน้ากับเธอตรง ๆ,พวกเขากับใช้ก้อนหินขว้างใส่เธอแทน.
การจะหลบหนี,ทว่าความเร็วไม่ใช่จุดแข็งของเธอ,ไม่อาจหนีพ้นได้.
เธอต้องการวิ่งกลับเมืองเพื่อจับใครสักคนเป็นตัวประกัน,ทว่าเมื่อเธอคิดจะวิ่งกลับเมือง,ก้อนหินมากมายก็พุ่งมาจากบนท้องฟ้า,ขับเธอออกจากเมืองทันที.
นี่มันทางตันชัด ๆ!
เวลานี้เธอไม่มีพลังต่อต้านอีกแล้ว,ในใจได้แต่ครุ่นคิด“หากอันอยู่ที่นี่,ต้องรู้แน่ว่าต้องทำอย่างไร...น่าเสียดาย!”
จากนั้นเธอก็ยอมแพ้,ยอมให้ก้อนศิลาโจมตีเข้ามา.
หนึ่งวันหลังจากนั้น,ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ที่เปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าตัวน้อย,ดมกลิ่นหาศพของอัน.
หลังจากรู้ว่าอันตายแล้ว,ชาร์ลอตต์ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทิ้ม“แม้แต่อันยังตาย,แล้วข้าจะไปล้างแค้นให้เจ้าได้อย่างไรกัน? น้องสาวของข้าเซี่ยลี่...”
“เจ้าคิดว่าข้าฆ่าแม่,ทว่าที่จริงแล้ว,คนที่ลงมือคืออันต่างหาก,ข้าไม่รู้ว่าเป้าหมายของเขาคืออะไร,ที่วางแผนให้แม่ตาย,ข้าเพียงแค่ฉวยโอกาสกินเนื้อแม่ส่วนหนึ่ง,แล้วเจ้ามาพบเข้า,เจ้าน้องสาวโง่.....”
“ความแค้น,คงไม่อาจล้างแค้นได้! คงต้องจากไปแล้ว! ออกจากเมืองนี้,ไปหาสถานที่คนไม่รู้จักเริ่มต้นใหม่! หาคนธรรมดาแต่งงาน,กลายเป็นเพียงคนธรรมดาก็ดีเหมือนกัน!”
จากนั้นชาร์ลอตต์ก็กลบฝังศพอันต่อ,จากนั้นก็หนีหายไปในความมืด.
......
ความสงบกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว,เมืองซือหลินที่เงียบเชียบสงบเช่นเดิม,ผู้คนธรรมดาที่ราวกับไม่สนใจเรื่องราวอื่นใด,แม้แต่ออกมาพูดคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว,ขอเพียงพวกเขาได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข,ทุกอย่างก็ทำให้พวกเขาพอใจแล้ว.
ส่วนซูเห่าที่อยู่ในห้องทดลอง,นึกขึ้นมาได้เกี่ยวกับหยาซาน,ก็ยกมือขึ้นตบหน้าผาก“อัยยะ,ลืมบอกหยาซานว่าไม่ต้องวิ่งแล้ว!”
อย่างไรก็ตามเมื่อคิดถึงหยาซานแล้ว,เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้จักคิด,ดังนั้นจึงละเลยเรื่องดังกล่าวไป.
ทว่าสามวันหลังจากนั้น,หยาซานก็กลับมาเมืองซือหลินด้วยความสับสน.
ในมือของเขามีร่างสองร่างที่ปางตายแล้ว.
ในวันนั้นซูเห่าที่ได้กลิ่นอาหารจึงก้าวออกมา,เห็นหยาซาน,ก็เอ่ยทักทาย“หยาซาน,เหมือนว่าเจ้าจะหายไปหลายวัน,ไปอยู่ที่ใหนมา.”
หยาซานที่ต้องการเอ่ยอะไรแต่ก็พูดไม่ออก,จึงเผยยิ้ม“อย่าพูดถึงเลย! พี่ใหญ่เหว่ยข้าเตรียมอาหารเสร็จแล้ว,มาชิมเร็วเข้า!”
ซูเห่าที่เปลี่ยนเรื่องเอ่ยถามออกมาว่า“อาจารย์สอนหนังสือที่ให้หามาสอนไท่นี่,เจ้าไปหารึยัง?”
อาซานเอ่ย“พี่ใหญ่เหว่ยโปรดวางใจ,พรุ่งนี้ข้าจะไปหาคนมาสอนเธอ.”
ไท่อี้เอ่ยถาม“อาจารย์อะไร?”
ซูเห่าเผยยิ้ม“อาจารย์สอนอ่านเขียนให้กับเจ้า,หากไท่นี่เรียนรู้ได้ดี,เชื่อว่าเจ้าจะต้องตกหลุมรักในการเรียนรู้อย่างแน่นอน.”
ไท่นี่ดวงตาเป็นประกาย“จริงรึ?”
......
ซูเห่าที่ขลุกตัวอยู่ในห้องทดลอง,หาวิธีใช้จิงซีในการถอดรหัสยีน.
เขาที่คิดว่าสามารถใช้จิตสำนึกของตัวเองควบคุมจิงซีในระดับโมเลกุลได้,ไม่คิดเลยว่ามันจะยากเย็นขนาดนี้,หากว่าอยู่ในโลกบ่มเพาะเซียน,คงมีวิธีการใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ในการควบคุมจิตสัมผัสได้ดีกว่านี้.
บางทีในอนาคตอาจจะมีสักชาติที่เขาได้ไปเกิดในโลกเซียน.
อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเป็นเพียงปุถุชน,จิตสัมผัสระดับปุถุชน,ไม่สามารถควบคุมในระดับโมโลกุลได้.
เช่นนั้นทำอย่างไรดี?
ต้องการความช่วยเหลือจากเสี่ยวกวง,ให้เสี่ยวกวงเป็นคนลงมือในการสังเคราะห์แคส9 ขึ้นมา.
วิธีการของซูเห่านั้นคือการสร้างคลื่นสมองควบคุมจิงซี,ด้วยการฟัง พูด อ่าน,เขียน,โดยใช้สมองเป็นตัวแปลในการสร้างคลื่น,เพื่อควบคุมผลิตผลที่ต้องการ.
ในการทำเช่นนี้,ซูเห่าต้องทำสองสิ่ง.
หนึ่งคือการควบคุมการเคลื่อนไหวของจิงซี,หลอมกลั่นจิงซีให้ระเอียดที่สุด,สะสมคลื่นไฟฟ้าในการผลิตจิงซีเหล่านี้.
การเคลื่อนไหวของจิงซีนั้นจะไม่กระทำการเคลื่อนไหวอย่างไร้เหตุผล,จะต้องการมีการชี้นำอย่างใกล้ชิด,เพื่ออให้มีความหนาแน่นในตำแหน่งที่ต้องการ.
แน่นอนว่าการกระทำเช่นนี้,จำเป็นต้องมีการควบคุมในระบบการเคลื่อนไหวแบบสามมิติ,โดยใช้พิกัดเวกเตอร์เข้ามาช่วยด้วย,เพราะจิงซีและกระแสไฟฟ้านั้นจะต้องระเอียดเล็กระดับโมเลกุล.
ซึ่งจำเป็นต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก.
อย่างที่สองต้องทดสอบในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน,ควบคุมจิงซีและกระแสไฟฟ้าจากคลื่นสมองให้เข้าคู่กัน.
การกำหนดสภาพแวดล้อม,กระบวนการคิดออกแบบให้เป็นตัวอักษรเพื่อสร้างกระบวนการเคลื่อนไหวในรูปแบบต่าง ๆ.
กล่าวได้ว่าวิธีที่เขาคิดค้นนี้,ไม่ว่าเขาจะเกิดในภพชาติใด,ก็สามารถใช้วิธีการดังกล่าวทำให้เขาเกิดการกลายพันธ์ได้.
ความพยายามเหล่านี้เป็นการลงทุนในการสร้างรหัสเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของจิงซีและกระแสไฟฟ้าในรูปแบบต่าง ๆ ให้เกิดการกลายพันธ์ตามสัญลักษณ์ที่กำหนดไว้แล้วนั่นเอง.
ดังนั้นซูเห่าจำเป็นต้องทดลองซ้ำ ๆ หลายครั้ง,แทนด้วยสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในการควบคุมการเคลื่อนไหวในรูปแบบต่างและผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น.
เขาใช้เวลานานมากในการสร้างรหัสเหล่านี้.
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าไม่ขาดแคลนเวลา.
เพียงพริบตาเดียว,สองปีผ่านไป,ซูเห่ามีอายุ 13 ปีแล้ว.
รหัสจับคู่คลื่นสมองและจิงซีท้ายที่สุดก็สำเร็จ.
และวิธีการที่เขาคิดค้นขึ้นมาเขาเรียกว่าการควบคุมจิงซีระดับโมเลกุล.
ยกตัวอย่างต้องการให้จิงซีเคลื่อนไหวไปยังทิศทาง( 5 ,-3,2 ) เขาก็ส่งสัญญาให้กับเสี่ยวกงทำการลงมือเพียงแค่ใส่สัญลักษณ์ลงไป.
ซูเห่าที่รู้สึกมั่นใจเป็นอย่างมาก“จากนี้,เพียงแค่ทดสอบกับหนูตัวน้อย!”
