Chapter 130 „Ruthless person” secure
“狠人”安
อย่างไรก็ตามมีสิ่งที่เขาไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น.
บอลกระดูกที่ล่วงหล่นลงพื้น,เกิดระเบิดขึ้นมาทันที.
“ตูมมมมม-”
แรงกระแทกกวาดม้วนไปทั่วสารทิศ,ทุกสิ่งทุกอย่างปลิวว่อน,เศษหินดินทรายที่ลอยฟุ้ง,ทิ้งไว้เพียงหลุมที่มีรัศมีมากกว่าสิบเมตร ทิ้งเอาไว้.
พริบตาที่เกิดการระเบิด,ได้ส่งทุกสิ่งทุกอย่างลอยกระเด็นออกไป.
หนึ่งในนั้น,ร่างกายที่ชุดขาดวิ่น,เงาร่างที่เต็มไปด้วยคราบโลหิต,กำลังพยายามลุกขึ้น,กระอักโลหิตออกมาสองครั้ง.
ซูเห่าที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าต้องอุทานออกมา“ไม่ตายอีกรึ? ขั้นสี่มนุษย์กลายพันธ์มีร่างกายทรงพลังจริง ๆ! ก่อนหน้านี้ระเบิด 20 อักขระสามลูก,ก็ไม่สามารถสังหารปิศาจด้ายในทันทีเช่นกัน.”
อันที่กำลังคลานอยู่จ้องมองมือของตัวเอง,สมองที่โปร่งโล่ง“ข้าเป็นใคร,ข้าอยู่ที่ใหน,กำลังทำอะไร?”
ผ่านไปชั่วครู่สติของเขาก็ค่อย ๆ คืนกลับมา,จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้.
เขาที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า,ปิศาจกระดูกกำลังบินด้วยความเร็วสูงพุ่งตรงมา,แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
สมองของเขาที่คิดอย่างรวดเร็ว“แย่แล้ว,ฝ่ายตรงข้ามบินสูงมาก,ก้าวเหยียบอากาศของข้าไม่เพียงพอ,ไม่รู้ว่าจะโจมตีอย่างไร,ไม่ได้การ,ข้าต้องหารวิธีโจมตีมันให้ได้!”
อันที่กระชับดาบคู่แน่น,แม้แต่ถูกแรงระเบิดลอยกระเด็นเขาก็ไม่กล้าปล่อย,เพราะรู้ดี,ดาบทั้งสองเล่มคือความหวังสุดท้าย,ถึงแม้นว่ามันจะงอไปบ้าง.
“หนี!”วินาทีต่อมา,อันที่ไม่ลังเลเข้าสู่สภาวะซ่อนเร้นอีกครั้ง,พุ่งไปยังพื้นที่ไกลออกไป,วิ่งหนีไปในทันที,ซูเห่าที่ตรวจสอบตำแหน่ง,ไล่ตามอันไปอีกครั้ง.
“เอาปืนใหญ่ไปกินอีกครั้ง,50 ระเบิดอักขระ”
เขาสามารถสร้าง 100 อักขระระเบิดได้,ทว่า 100 อักขระนั้น,ค่อนข้างใหญ่,จำเป็นต้องหล่อกระบอกปืนใหม่,หากแต่ซูเห่าไม่ต้องการเสียเวลา.
กระบอกปืนตอนนี้ก็พอแล้ว,ยิงออกไปสักสามสี่ลูก,น่าจะไม่มีปัญหา!
นอกจากนี้,ยังสามารถเก็บเกี่ยวข้อมูลการยิง,เพื่อสร้างกระบอกปืนที่เยี่ยมกว่านี้ในครั้งหน้าด้วย.
หลังจากหล่อลูกปืนเสร็จ,ก็ใส่ลงไปในกระบอกปืน.
ปืนใหญ่นับว่ายอดเยี่ยม,ทว่าระยะเวลารอให้เย็นนั้นค่อนข้างใช้เวลาเล็กน้อย.
เล็ง!
ยิง!
“ตูมมมม!”
ลูกปืนใหญ่ที่พุ่งเข้าไป!
อันที่เตรียมพร้อม,ต้นขาที่ขยายใหญ่,วิ่งหน้าตั้งด้วยความโกรธออกไป,หลบหลีกหนีไปให้ไกลที่สุด,ภายในใจได้แต่ร้องบ่นด้วยความโกรธ“ทำไม!”
กระสุนปืนใหญ่ที่ตกห่างจากอันสองเมตร,เกิดระเบิดดังสนั่น,ซัดร่างของเขาลอยกระเด็นออกไปอีกครั้ง.
“ตูมมมมมมมม-”
แรงระเบิดทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างกระเด็นไปทั่วสารทิศ,ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน,ร่างของอันที่กระแทกเข้ากับศิลาก้อนใหญ่ก่อนจะหยุดลง.
“พรึด!”
อันกระอักโลหิตออกมาทันที,พยายามยืนขึ้นร่างกายส่ายไปมา,ก่อนที่จะล้มคว่ำ,ไม่ขยับอีกต่อไป.
ซูเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา“ตายแล้วรึ?”
เขาที่เผยความคิดขึ้นมาทันที,จิงซีของอันที่มากมายลดลงจริง ๆ,ทว่ายังไม่เพียงพอให้หมดสติหรือตาย“ไม่ใช่ว่าแกล้งตาย,หลอกลวงข้าให้เข้าไปหา,เพื่อที่จะสวนการโจมตีหรอกนะ?”
อย่างไรก็ตามไม่มีประโยชน์,ซูเห่าที่มีประสบการณ์มากมาย,ไม่มีทางที่จะหลงกลง่าย ๆ.
ซูเห่าที่บินขึ้นสูง,หล่อลูกปืนใหญ่ขึ้นอีก,ความคิดของเขานั้นง่ายดาย,จะแกล้งตายหรือไม่หาได้สนใจ,เพียงแค่ส่งลูกปืนใหญ่อีกสักสองสามลูกลงไปก็พอแล้ว.
หลังจากนั้นหนึ่งนาที,ซูเห่าที่โฉบบินกลับมา,เขาที่ลดเพดานบิน,ปากกระบอกปืนเล็งไปยังอันที่นอนอยู่.
อันไม่อาจนอนได้อีกต่อไป.
ในเวลานี้หัวใจของเขาที่เต้นไปมา,ไม่เคยพบการต่อสู้ที่เลวร้ายขนาดนี้มาก่อน.
ฝ่ายตรงข้ามทรงพลังมาก,เขาไม่อาจวิ่งหนีได้ง่าย ๆ,ไม่อาจเอาชนะด้วย,การซ่อนเร้นก็ถูกพบตัว,แทบไม่มีทางให้เขารอดได้เลย.
อย่างไรก็ตามด้วยจิตใจที่มั่นค งทำให้เขารู้จักอดกลั้น.
เขากระโดดขึ้นในทันที,ซ่อนเร้นแล้ววิ่งออกไป.
ทันทีที่เขาวิ่ง,ลูกปืนใหญ่ก็มาถึงสถานที่เขานอนแล้ว,พริบตานั้นแรงระเบิดที่ส่งร่างเขาลอยกระเด็นอีกครั้ง,อาการบาดเจ็บที่มากยิ่งขึ้น,เกรงว่าเขาอาจจะไม่อาจต้านแรงกระแทกได้ในเร็ว ๆ นี้.
เสื้อผ้าของอันที่ฉีกขาดไปหมด,เหลือเพียงกางเกงในแล้วที่ยังติดกาย,เป็นการวิ่งตัวเปล่ากลางแดดจ้าที่ทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย.
หลังจากยิงปืนใหญ่ไปแล้ว,ซูเห่าที่บินขึ้นอีกครั้ง,หล่อกระสุนปืน ลูกที่สี่ขึ้นมา.
ทว่า.....
จิตใจของอันเวลานี้แทบล่มสลายไปแล้ว.
เขาที่ยังคงเหลือเหตุผล,เวลานี้กำลังคิดย้อนกลับไป,เขาผิดพลาดที่ตรงใหน.
“อย่างแรก,ข้าไม่ได้เปรียบในความเร็ว,ไม่อาจหนีได้,ถัดมาฝ่ายตรงข้ามระมัดระวังตัวเกินไป,ข้าไม่อาจสวนการโจมตีได้เลย,ท้ายที่สุด,ทักษะซ้อนเร้นไร้ผล,ไม่มีทางหลบฝ่ายตรงข้ามได้,กล่าวอีกอย่างหนึ่ง,ไม่ว่าข้าจะหนีไปใหน,อีกฝ่ายก็ มีวิธีรู้ตำแหน่งของเขา,ข้าจะต้องลบเครื่องหมาย,ก่อนซ่อนเร้นค่อยหนี.”
อันที่พ่นลมหายใจยาว,เขาวางแผนและลงมือทันที.
เป็นการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว,ก่อนระเบิดครั้งต่อไปจะมา.
อันที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว,วิ่งไปยังหนองน้ำและกระโดดลงไป,ไม่ว่าจะมีเครื่องหมายบนร่างของเขาหรือไม่,เขาต้องชำระล้างร่างกายของเขา.
ซูเห่าบนท้องฟ้าจ้องมองแอนด้วยความประหลาดใจ,เห็นอีกฝ่ายยังมีอารมณ์อาบน้ำชำระร่างกายอีก,อดไม่ได้ที่เขาเอ่ยด้วยความสงสัย“ก่อนตาย,ต้องการทำให้ร่างกายสะอาดก่อนอย่างงั้นรึ?”
อย่างไรก็ตามแม้นว่าจะประหลาดใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาลังเล,เมื่อเข้าใกล้ระยะ,เขาก็ยกปากกระบอกปืนเล็งออกไปในทันที.
อันกระโดดขึ้นจากบ่อน้ำ,ซ่อนเร้นและหนีอีกครั้ง.
ซูเห่าที่ยิงปืนใหญ่ออกไป.
“ตูมมมมม!”
อันที่ลอยกระเด็นลอยออกไปอีกครั้ง,เขาที่นอนหมดสภาพบนพื้น,ไม่อาจแม้แต่ลุกขึ้น,ครั้งนี้เขาไม่เหลือแรงแล้ว.
“ไม่สะอาดพอ,ไม่อาจลบเครื่องหมายบนร่าง,หรือมันซ่อนอยู่ที่ใหนกัน!”
จากนั้นอันที่เหยียดกายลุกขึ้นนั่ง นำดาบสั้นออกมา,ก่อนเริ่มโกนผมออกไปจากหัวจนเกลี้ยง,คิดว่าเครื่องหมายตรวจจับอยู่บนผมของเขา.
ส่วนซูเห่าบนท้องฟ้าต้องตะลึงงันอีกครั้ง“ทำไมถึงอยากตัดผมตัวเองกัน,ถึงกับต้องโกนผมทำความสะอาดเลยรึ? เป็นไปได้ว่ามันเป็นธรรมเนียมพิเศษหรือไม่?”
ซูเห่าที่สงสัย,ก่อนเล็งปืนใหญ่ออกไป.
“ตูมมมมม-”
อันที่ลอยกระเด็นอีกครั้ง,เขาหายใจหอบ ๆ,หน้าอกที่ขยับติดขัด,รู้สึกว่าร่างกายเริ่มไม่ไหวแล้ว.
อันบอกได้ในทันที,เขาเหลือโอกาสสุดท้าย,เพราะครั้งหน้า,เขาคงไม่อาจหลบพ้น.
เขาไม่ลุก,ใบหน้าที่สงบยกดาบขึ้น,ก่อนที่จะเริ่มเฉือนคอ,เลาะหน้าอก,กรีดหนังท้อง,โลหิตที่ไหลซึมออกไป.
ดาบที่ลากยาวไปบนแขนข้า,ต้นขาไปทั่วร่าง...
กำลังปลอกเปลือกตัวเอง.
อันเลาะหนังตัวเองออก!
มันเกินกว่าที่จะจินตนาการได้.
เป็นเรื่องที่ใครเห็นก็ต้องตกใจ.
หลังจากนั้นไม่นานร่างกายที่ถูกเลาะหนังออกไปหมด,โลหิตที่ยังคงไหลซึม,เห็นผิวหนังชั้นในและกล้ามเนื้อ,จากนั้นเขาก็ซ่อนเร้นและวิ่งหนีตายอีกครั้ง.
นี่เป็นการพยายามครั้งสุดท้าย,เพื่อที่จะมีชีวิต!
หากแต่......
ไม่มีคำว่าหากอีกแล้ว.
เขาควรจะเข้าใจได้ว่าตั้งแต่เขาออกมาช่วยฟอร์ดและอี,ชะตากรรมของเขาแทบจะถูกกำหนดเอาไว้แล้ว.
ไม่,บางทีชะตากรรมของเขานั้นควรจะถูกกำหนดตั้งแต่เขานำผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามกลับมายังเมืองแห่งนี้แล้วก็ได้.
สำหรับเขาผู้นำกลุ่ม,การตัดสินใจกลับมาล่าเนื้อปิศาจกระดูกนั่นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดของเขา.
ซูเห่าบนท้องฟ้าที่จ้องมองภาพเหตุการณ์ต้องสูดหายใจเย็นยะเยือบ.
อันนับเป็น,มนุษย์ที่อมหิตอย่างแท้จริง.
จากนั้นเขาที่เล็งปืนใหญ่ไปยังอัน.
“ตูมมมมมมมมมม-”
