Chapter 129 Air-to-surface cannon
空对地大炮
อันไม่รู้ว่าโจมตีหยาซานไปกี่ครั้งแล้ว,อย่างไรตามหยาซานยังคงวิ่งไม่หยุด,ราวกับว่าไม่รู้สึกการมีอยู่ของเขาด้วยซ้ำ.
อันที่เป็นคนสุขุมไม่อาจควบคุมอารมณ์ของเขาได้อีกต่อไป.
ฝ่ายตรงข้ามต้องการทำอะไร? ปล่อยให้เขาโจมตีโดยไม่สนใจที่จะตอบโตแม้แต่น้อย,ยังคงวิ่งไม่หยุด.
ทว่าในเวลานี้เขายังคงไม่รู้,บนท้องฟ้าเหนือศีรษะของเขานั้น,มีนักล่าที่น่าพรั่นพรึง,กำลังล๊อกเป้ามาที่เขาแล้ว.
อันดวงตาแดงซ่าน,เขามองไปที่ดาบคู่ของเขาด้วยแววตาไม่ยินดี,เขารู้ดีว่าไม่อาจทะลวงการป้องกันของปิศาจกระดูกหยาซานได้.
ต้องการช่วยฟอร์ดและอี ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้แน่.
อันที่เริ่มสงบใจ,พร้อมกับหาเหตุผลให้กับตัวเอง“ไม่อาจลากยาวต่อไปได้,หนี!ขอโทษด้วย,ฟอร์ด,อี! ข้าทำสุดความสามารถแล้ว!”
เขาที่ตัดสินใจ,เคลื่อนที่ไปอีกทาง หนีออกจากหยาซานไปอย่างรวดเร็ว,หนีออกไปไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ.
ซูเห่าที่ยิ้มมุมปาก,ลดเพดานการบินลงโฉบลงเข้าไปหาอัน“เอาล่ะ,อยู่ห่างจากเมืองซือหลินพอแล้ว!”
ส่วนหยาซาน,ให้เขาวิ่งสักหน่อย,ทุก ๆ วันเอาแต่ฝึกทำอาหาร,ออกกำลังกายบ้างก็ดี.
ซูเห่าเคลื่อนเร็วมาก,ด้วยความเร็วเหนือเสียง,เสียงที่ดังกังวานตามหลังเขามา.
ซูเห่าที่ลดเพดานความสูงลงเวลาต่อมาจึงได้ใช้งานโหมดปิดเสียง,ไล่ตามอันเคลื่อนที่เข้าไปใกล้ ๆ,หากเขาสามารถจัดการอันได้อย่างเงียบ ๆ,จะเป็นเรื่องที่ดีมาก.
อันเวลานี้ยังอยู่ในสภาวะซ่อนเร้น,ไม่อาจมองเห็นรูปร่างของเขาด้วยตาเปล่า,ทว่าในเรดาร์ของซูเห่านั้น,อีกฝ่ายไม่อาจหลบลี้หนีหายออกไปจากการตรวจจับของเขาได้เลย.
การมองเห็นจึงไม่ส่งผลต่อการไล่ล่าของซูเห่า.
อย่างไรก็ตาม,อันนั้นระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก,เมื่อซูเห่าเข้าใกล้,กระแสลมที่โบกพัด,ทำให้อีกฝ่ายรับรู้การปรากฏตัวของเขาได้.
อันเงยหน้าขึ้นมา.
พริบตานั้นราวกับว่าเขาได้เห็นผีเข้าให้แล้ว.
ปิศาจกระดูกบินบนอากาศ,กำลังเคลื่อนที่เข้าหาเขาด้วยความเร็ว,ในมือมี ดาบยาวที่พุ่งเข้ามาพร้อมที่จะฟันเขาแล้ว.
“ปิศาจกระดูกบินได้?”อันที่ไม่มีเวลาให้คิด,เขาหลบฉากออกไปอย่างรวดเร็ว.
“ฟิ้ว!”
ดาบของซูเห่าที่ตัดผ่านความว่างเหล่า.
ซูเห่าที่รู้สึกเสียดายไม่น้อย,หากอันตอบสนองช้ากว่านี้,ดาบของเขาคงฟันร่างอีกฝ่ายขาดแล้ว.
ตอนนี้อีกฝ่ายรู้ตัวแล้ว,คงไม่ง่ายที่จะจัดการ.
ซูเห่าที่บินขึ้นท้องฟ้าอีกครั้ง,เตรียมโฉบไล่อันต่อ.
อันที่วิ่งหนีตายออกไป,ภายในใจเต็มไปด้วยความเศร้า,เขาไม่กล้าลดความเร็วเลย“ปิศาจกระดูก เกิดอะไรขึ้น? ไม่ถูกต้อง,นี่ไม่ใช่ปิศาจกระดูกที่จับตัวฟอร์ดและอีก่อนหน้านี้,เป็นอีกตัว! เมืองซือหลินมีสองปิศาจกระดูกและหนึ่งปิศาจรัตติกาลอย่างงั้นรึ?”
จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าไปมา“ไม่,มีปิศาจกระดูกเพียงสองตน!”
มนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่ลำดับเดียวกันอาศัยอยู่ในเมืองเล็ก ๆ สองตนเป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก,เพราะระดับสามต้องการเป็นระดับสี่,ก็มีแต่ต้องวางแผนสังหารลำดับสี่ที่มีอยู่ก่อนเท่านั้น,ไม่มีทางที่ลำดับเดียวกันขั้นสี่จะยอมส่งเนื้อให้กับขั้นสามง่าย ๆ.
“นอกจากนี้,ฝ่ายตรงข้ามสามารถมองเห็นการซ่อนเร้นของข้าได้.”
อันที่พ่นลมหายใจยาว,สมองที่คิดคำนวณอย่างรวดเร็ว,หาวิธีในการตอบโต้.
ซูเห่าลดเพดานบิน,โฉบเข้าหาอัน,ดาบกระดูกถูกเก็บไปด้านหลัง.
ครั้งนี้เขาไม่คิดจะใช้ดาบยาวอีกแล้ว,เพราะง่ายที่อันจะหลบได้.
เขาที่เตรียมใช้หนามบิน,เปลี่ยนมันให้กลายเป็นเหมือนกับปืนกลที่ยิงสาดจากบนท้องฟ้า.
ใกล้เข้ามาแล้ว!
ซูเห่าที่ยื่นฝ่ามือออกไปเล็งไปยังปิศาจความเร็วอัน!
วินาทีต่อมา,หนามกระดูกจำนวนมากที่ถูกยิงออกไป,ปกคลุมทั่วท้องฟ้า.
“พรึด พรึด พรึด ~”
หนามกระดูกจำนวนมากเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง,เหมือนกับกระสุนปืน,ยิ่งกวาดม้วน,ต้นไม้ใบหญ้ารอบ ๆ ที่แหลกสลายเป็นรูพรุน.
อย่างไรก็ตามยังไม่ถูกอันเลยสักครั้ง,หนามกระดูกที่ยิงออกไปนั้นมากมายจนไม่อาจหลบได้หมดก็จริง,ทว่าอีกฝ่ายกับสามารถใช้ดาบสั้นปัดป่ายฟันฟันกระสุนกระดูกของซูเห่าได้อย่างไม่ยากเย็น.
อันที่มีสายตาไดนามิค,อาวุธบินนั้นไร้ประโยชน์ต่อหน้าเขา,เพราะสายตาของเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างชัดเจน,เห็นทุกการเคลื่อนไหวและเคลื่อนไหวตอบสนองได้ทันด้วย.
ซูเห่าที่พลาดอีกครั้ง.
เขารู้ว่าปิศาจความเร็วนั้นมีก้าวเหยียบอากาศ,ดังนั้นเขาจึงไม่บินต่ำ,ไม่ยอมเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายสวนการโจมตี.
เขาเอ่ยพึมพำ“ปืนกลไร้ประโยชน์,เช่นนั้นปืนใหญ่ล่ะ!”
ซูเห่าสร้างระเบิดขึ้นมาทันที,ไม่จำเป็นต้องตัดกระดูกตัวเอง,เพียงแค่หล่อขึ้นมาใหม่ด้วยการออกแบบของเสี่ยวกวง,โดยใช้ทักษะกระจายกระดูกและควบคุมกระดูก,เพียงหนึ่งนาทีเขาก็สร้างระเบิดอักขระ 50 ตัวขึ้นมาได้แล้ว.
เขาสามารถสร้างระเบิด 100 อักขระ หรือแม้แต่ 500 อักขระที่ทรงพลังกว่านี้ได้,ทว่าเวลาในการหล่อนั้นก็จำเป็นต้องใช้เวลาเช่นกัน.
“ก่อนอื่น,ทดสอบ 50 ระเบิดอักขระ.”
ซูเห่าที่บินขึ้นสูงหาตำแหน่งเหมาะ ๆ ในการหล่อระเบิดขึ้นมา
“ก่อนอื่นสร้างตัวจุดชนวน”
“แพร่กระจายกระดูก!”
ซูเห่าที่สร้างโครงสร้างระเบิดขึ้นมาบนฝ่ามือ.
“จากนั้นก็ใส่อักขระระเบิดลงไป!”
กระดูกทรงกลม,ที่สร้างขึ้นมาจากกระดูกและมีอักขระมากมายสลักอยู่.
“ชั้นสองก็มีอักขระจุดระเบิด.”
......
ชั้นของกระดูกที่คลุมเป็นชั้นกระดูกหนาอย่างระเอียด.
ผ่านไปนานเหมือนกัน,ระเบิดกระดูกก็ถูกสร้างเสร็จ,ดูสีขาวสดใสงดงามเป็นอย่างมาก.
ซูเห่ารู้สึกพอใจกับผลงานชั้นยอดมาก,อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ.
“ลูกระเบิดปืนใหญ่,เคยเห็นใหม?”
ไม่ได้จบแค่นั้น,เขาที่ยื่นแขนซ้ายออกไป,หล่อแขนของตัวเองเป็นกระบอกปืนใหญ่,เป็นกระบอกปืนใหญ่ที่ยาวถึงสองเมตร.
“ใต้หลุมกระบอกปืนใหญ่มีอักขระปะทุห้าเท่า”
“สมบูรณ์แบบ!”
ซูเห่าที่ยัดลูกปืนใหญ่ลงในปากกระบอกปืน.
ปากกระบอกปื้นที่สลักอักขระ“แข็ง”ขึ้นเพื่อความปลอดภัยและยังเสริมอักขระม่านพลังเข้าไปอีก.
รับประกันว่ากระบอกปืนใหญ่จะไม่แตกเมื่อยิงออกไป.
ซูเห่าที่ตรวจสอบอีกครั้ง,ไม่มีปัญหาใด ๆ.
ไม่รู้ว่าแรงดีดอักขระปะทุห้าเท่ามากมายขนาดใหน,คิดว่าน่าจะไม่มีปัญหาใหญ่อะไร.
ซูเหาพร้อมแล้ว,ก็บินเข้าหาอันทันที,เริ่มลดระดับความสูงลง.
อันที่หยุดชงักระมัดระวังเป็นอย่างมาก,เฝ้ามองทุกการกระทำของซูเห่า.
ตราบเท่าที่อีกฝ่ายปล่อยกระดูกบินออกมา,เขามั่นใจว่าจะไม่ถูกร่างกายของเขา ด้วยการทักษะความเร็วสูงและสายตาไดนามิก.
เมื่อซูเห่าเข้าใกล้ในรัศมี 200 เมตร,ปืนใหญ่สีดำก็เล็งไปที่อัน.
อันที่เห็นกระบอกปืนสีดำ,ไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด,ทว่าเขานั้นเพิ่มความระมัดระวังขึ้นเป็นอย่างมาก,“นั่นอะไร? เป็นหนามบินขนาดใหญ่อย่างงั้นรึ? เช่นนั้นไม่ใช่ว่าง่ายที่จะหลบหรอกรึ?!”
ซูเห่าที่ถ่ายจิงซีเข้าไปในปืนใหญ่.
ซูเห่าที่ยังไม่วางใจ“เสี่ยวกวง,คำนวณวิถีจุดตกด้วย.”
มันเหมือนกับลำกล้องเล็งศัตรู,ทว่าซูเห่าไม่มีเวลาจึงให้เสี่ยวกวงเป็นคนคำนวณวิถียิงแทน.
จากนั้นอักขระ 50 ระเบิดถูกกระตุ้นการใช้งาน.
อักขระปะทุ ห้าเท่าเปิดใช้งาน.
“ตูมมมมมมม!”
ราวกับเสียงสายฟ้าฟาด,ซูเห่าถูกแรงดีดของปืนใหญ่ลอยกระเด็นออกมาด้านหลังเช่นกัน.
ลูกปืนใหญ่พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง,พริบตาเดียวแทบจะไปถึงตำแหน่งของอันในทันที.
“เร็วมาก!”อันตกใจเป็นอย่างมาก,เพิ่มความเร็วสูง,เบี่ยงตัวหลบไปในทันที.
เมื่อลูกปืนลอยผ่านไป,เขาก็เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา“โชคดีที่หลบได้!”
