Chapter 127 Steady
稳了
หลังจากอันและคนอื่น ๆ เข้ามาในเมือง,ก็ไม่เร่งรีบกระทำการอะไร,ทว่าหาสถานที่พัก,จากนั้นก็ตามหาเซี่ยลี่อย่างลับ ๆ,ตลอดจนสืบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองแห่งนี้.
อสูรตัดเซี่ยลี่ถูกซูเห่ากุดศีรษะไปแล้ว,ไม่มีทางที่จะหาเจอ.
หลังจากนั้นสามวันไม่พบอะไร,อันก็เลิกล้มค้นหา,สืบสวนเกี่ยวกับเรื่องราวต่าง ๆ ในเมืองซือหลินต่อไป.
วิธีการสืบของพวกเขานั้นง่ายมาก,ปลอมตัวเป็นคนนอกต้องการย้ายเข้า,ต้องการซื้อบ้าน,เมื่อไปพบกับพนักงานขาย,นำพวกเขาไปดูบ้าน,จากนั้นก็สอบถามราคาบ้านและเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเมืองนี้.
พนักงานขายที่พูดจ้อไม่หยุด.
ข้อมูลทุกอย่างที่อันต้องการก็ได้รับมาอย่างรวดเร็ว.
แน่นอน,ว่าเขาไม่เชื่อคำพูดทั้งหมด,เขาส่งผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสามออกไป,ท้ายที่สุดก็ได้รับข้อมูลที่เชื่อถือได้.
ในเย็นวันหนึ่งอันนั่งเงียบ ๆด้านหน้าโต๊ะ,พร้อมกับครุ่นคิดและสรุปข้อมูลที่ได้รับมา.
ประเด็นแรก,เมืองซือหลินได้เปลี่ยนผู้ปกครองแล้ว,โดยกองกำลังผู้ควบคุมก็คือ“แก๊งซือหลิน” สโลแกนบนถนนใหญ่ ถนนเล็ก ตรอกซอกซอยเป็นฝีมือของแก๊งซือหลินทั้งหมด.
ประเด็นที่สอง,ปิศาจกระดูกเต๋อลี่และปิศาจด้ายซือเข่อตายแล้วเมื่อสองปีก่อน,เนื้อปิศาจกระดูกนั้นอยู่ในมือแก๊งซือหลิน,ต้องการเนื้อปิศาจกระดูก,จะต้องเผชิญหน้ากับพวกเขา.
ประเด็นที่สาม,สองปีก่อนเกิดการต่อสู้รุนแรง,มนุษย์กลายพันธ์ขั้นสูงของแก๊งซือหลินนั้นน่าจะมีขั้นสี่,เรียกตัวเองว่า“พี่ใหญ่เหว่ย”และ“พี่ใหญ่หยาซาน” มนุษย์กลายพันธ์ขั้นห้าไม่ปรากฏ,เพราะมนุษย์กลายพันธ์ขั้นห้าจะไม่ยอมสู้กับขั้นสี่,เพราะพวกเขาสามารถสังหารขั้นสี่ในทันทีเลย.
ข้อสี่,แก๊งซือหลิน,ได้ปกป้องชีวิตทั่วไปของคนธรรมดาและสร้างกฎเกณฑ์ในการต่อสู้ของมนุษย์กลายพันธ์ขึ้นมาด้วย.
ข้อห้า,เกี่ยวกับเซี่ยลี่,เธอน่าจะตายไปแล้ว,ด้วยฝีมือของแก๊งซือหลิน.
......
อันที่เขียนเป้าหมายของตัวเอาไว้หลายข้อ.
จากนั้นเริ่มครุ่นคิดถึงเป้าหมายของตัวเอง.
เป้าหมายแรก หาเซี่ยลี่.
สามารถลบออกไปได้แล้ว.
เป้าหมายสอง รับเนื้อ ปิศาจกระดูก.
อันหลับตาลง,พร้อมกับพิงหลัง,ครุ่นคิดช้า ๆ ว่าทำอย่างไรถึงจะทำเป้าหมายให้สำเร็จได้รับเนื้อปิศาจกระดูกได้.
เขาคือมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่ ปิศาจความเร็ว,มีทักษะ“ซ่อนเร้น” “สุดยอดความเร็ว” “สายตาไดนามิค” “ฉีกกระชาก” “ก้าวอากาศ”
หากปิศาจกระดูกยังเป็นเต๋อลี่,สำหรับเขา การจะได้เนื้อนั้นมาง่ายมาก,เพียงแค่เข้าประจันหน้าตัดแขนอีกฝ่ายมาก็พอแล้ว.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้ไม่มีปิศาจกระดูกเต๋อลี่แล้ว,ทว่าเป็นคนสองคนที่เรียกว่า“พี่ใหญ่เหว่ย”และ“พี่ใหญ่หยาซาน”
เขาไม่อาจยืนยันได้ว่าใครคือปิศาจกระดูก.
เมื่อลงมือหนึ่งครั้งแล้ว,หากไม่ได้รับเนื้อปิศาจกระดูกมา,ก็จะสูญเสียความได้เปรียบในการอยู่ในที่ลับ.
สำหรับเขา,การเผชิญหน้าอันตรายตรง ๆ,ไม่ใช่สถานการณ์ที่เขาต้องการ.
นอกจากนี้,หนึ่งในนั้นคือปิศาจกระดูก,ส่วนอีกหนึ่งเป็นมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสี่ลำดับอะไร,เขาไม่อาจบอกได้.
บางที.....
【ปิศาจรัตติกาล】!!!
อันยังจำได้เมื่อสี่ปีก่อนนั้น,เขาสงสัยว่ามีปิศาจรัตติกาลในเมือง.
ใช่แล้ว.
ทุกอย่างสมเหตุผลแล้ว.
ปิศาจรัตติกาลที่ซุ่มโจมตีผู้คนในเมืองซือหลิน,ช่วยมนุษย์เกราะวิวัฒนาการ,ครั้งหนึ่งเป้าหมายของเขาคือผู้บ้าบิ่นฟอร์ด,ผ่านมาหลังจากนั้นปิศาจรัตติกาลได้โอกาสสังหารปิศาจกระดูกเต๋อลี่และปิศาจด้ายซือเข่อ,แล้วกลายเป็นผู้ปกครองเมืองแห่งนี้.
เกี่ยวกับรายระเอียดที่ฟอร์ดบอกเขาเวลานั้น,คนตัวเตี้ยน่าจะปิศาจรัตติกาล,ส่วนคนตัวสูงควรจะเป็นปิศาจกระดูกผู้ช่วยของเขา.
เช่นนั้นตราบเท่าที่เห็นพี่ใหญ่เหว่ยและพี่ใหญ่หยาซาน,ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าใครคือปิศาจกระดูก,และควรจะโจมตีใคร.
อันที่คิดได้แล้วก็ลุกขึ้นยืนช้า ๆ,คนอื่น ๆ จับจ้องไปยังอันทันที.
อันเผยยิ้มเอ่ยออกมาว่า“ไม่ต้องกังวล! เลือดเนื้อของปิศาจกระดูก,จะได้รับมาช้า ๆ! ปิศาจกระดูกรอก่อนเถอะ,ข้าจะกุดหัวเจ้าแก้แค้นให้กับเซี่ยลี่.”
อสูรหนามทะลวงฟอร์ดที่รู้ว่าเต๋อลี่ได้จากไปแล้ว,การได้มาซึ่งเนื้อปิศาจกระดูกไม่ง่าย.
ทว่าเมื่ออันเผยยิ้ม,อธิบายได้ว่าอันมั่นใจว่าจะได้รับเนื้อปิศาจกระดูกมาอย่างแน่นอน.
ฟอร์รู้ดีว่าอันนั้นเมื่อมั่นใจไม่เคยพลาดเลย.
......
เช้าวันถัดมา,หยาซานมาพบกับซูเห่า.
อาซานเอ่ย“พี่ใหญ่เหว่ย,ซ่อนเร้นชวน สืบอยู่สี่วัน,ได้ข่าวที่เป็นประโยชน์แล้ว,พวกเขาต้องการเนื้อปิศาจกระดูก.”
ซูเห่าที่ยิ้มมุมปาก,เอ่ยออกมาเล็กน้อย“เช่นนั้นก็ง่ายที่จะจัดการ! ก่อนอื่นก็ล่อพวกเขาออกมา,จากนั้นก็จัดการซะ! ส่วนปิศาจความเร็วอัน,ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า!”
ซูเห่าไม่คิดจะรอให้อีกฝ่ายวางแผนการก่อความวุ่นวายใด ๆ,ในเมื่อรู้ว่าเป้าหมายของอีกฝ่ายไม่บริสุทธ์,เขาก็ไม่มีทางละเลย,ชิงลงมือก่อนเพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นหลังจากนี้.
เมื่อต้องรับมือกับคนเจ้าแผนการ,ซูเห่าก็ต้องเล่นกับอีกฝ่ายด้วยพลังที่เหนือกว่า.
หากมีพลังไม่พอ,ก็ไม่ควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว.
ไม่เช่นนั้นอาจจะได้รับทุกข์ทรมาน.
หยาซานที่เกาศีรษะ,“พี่ใหญ่เหว่ย! ในเมืองมีคนมากมาย,แล้วจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?”
ซูเห่าเอ่ย“เจ้าต้องลงมือทันที,จับตัวมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสาม 1-2 คน,จากนั้นก็วิ่งออกจากเมืองทันที,วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะได้,จำไว้ว่าอย่าลืมเปิดรูนป้องกันเอาไว้ตลอดเวลาด้วย.”
หยาซานที่ดวงตาเต็มไปด้วยความเคารพ,ทำไมข้าคิดไม่ถึงกัน?
สมกับเป็นพี่ใหญ่จริง ๆ.
“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”
ซูเห่าเอ่ย“ไม่ต้องรอให้ถึงตอนกลางคืน,ลงมือตอนนี้ได้เลย.”
“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”หยาซานเอ่ยออกมาทันที.
ซูเห่าที่พ่นลมหายใจ,เอ่ยพึมพำ“อัน...เจ้านับว่ามีความสามารถจริง ๆ,ทว่าเจ้าเพียงแค่โชคไม่ดีเท่านั้น! เจ้าต้องการเนื้อแต่ไม่ควรคิดถึงเมืองซือหลินแห่งนี้!”
เขาไม่ต้องการเห็นอะไรก็ตามที่มาขัดขวาง,การพัฒนาของเมืองซือหลิน.
และเมืองซือหลินไม่ใช่สถานที่เก็บขนแกะของคนใหนก็ตาม.
เมื่ออันและผู้ใต้บังคับบัญชาแยกย้ายหาขาว,หยาซานแสร้งสบโอกาส,เข้าไปสวนทางกับอสูรซ่อนเร้น.
หยาซานที่เลือกมนุษย์กลายพันธ์อสูรซ่อนเร้นอี,เพราะว่าอีกฝ่ายมีความสามารถดำดิน,ยากที่จะจับตัว,ดังนั้นเธอจึงเป็นเป้าหมายที่ควรลงมือก่อน.
ส่วนอสูรซ่อนเร้น,อี,เธอไม่คาดคิดแม้แต่น้อยว่าจะมีอันตราย.
ขณะเดินสวนกับหยาซาน.
หยาซานที่ถือก้อนศิลาใหญ่,ฟาดไปบนศีรษะของอสูรซ่อนเร้น,อี,ทันที.
ก้อนศิลาที่ถูกฟาดลงไปทันทีทันใด,ทำให้อีกฝ่ายตาเหลือกขาว,ร่างกายล้มลงบนพื้น,หยาซานที่สวมกอดอีกฝ่าย,คล้ายกับเป็นคู่รักที่รักกันเป็นอย่างมาก.
คนทั่วไปรู้จักเพียงซูเห่า“พี่ใหญ่เหว่ย” ทว่าไม่รู้ว่าใครคือ“พี่ใหญ่หยาซาน”ดังนั้นจึงไม่ได้เป็นที่สังเกตุของคนอื่นแต่อย่างใด.
หยาซานใช้ก้อนหินใหญ่อย่างคุ้นมือ,หลัก ๆ แล้ว เพราะได้รับการเรียนรู้ในการใช้งานจากของซูเห่า,เกี่ยวกับทักษะเชื่อมต่อกับก้อนหิน.
หยาซานที่กอดอสูรซ่อนเร้นอี,มุ่งหน้าไปยังเป้าหมายต่อไป,อสูรหนามทะลวงฟอร์ด.
ทำไมไม่เลือกอสูรกัดกร่อนอาลัย?
นั่นเพราะอสูรกัดกร่อนอาลัยนั้นร่างกายเต็มไปด้วยพิษ,เขาไม่กล้าเข้าใกล้,ตราบเท่าที่จับตัวคนทั้งสองก็เพียงพอแล้ว.
หยาซานที่ฝึกฝนการใช้จิงซีมานาน,ถึงแม้นว่าจะไม่แปลงร่างเป็นปิศาจกระดูก,เพียงแค่สภาวะคนธรรมดา,ก็ทรงพลังพอแล้ว.
สำหรับมนุษย์กลายพันธ์,แม้นว่าสภาวะคนธรรมดา ก็นับว่าแข็งแกร่งเช่นกัน,แต่ก็ไม่มีทางเทียบกับอาซานได้อยู่แล้ว.
เพียงไม่นาน,อาซานก็มาปรากฏขึ้นที่ด้านหลังฟอร์ด,ปิศาจหนามทะลวง,ซึ่งอีกฝ่ายไม่ได้ระมัดระวังเลย.
“ตูมมมม!”
เสียงฟาดดังสนั่น,ฟอร์ดที่งงงวย,แต่ไม่ได้หมดสติ,ทันนั้นก็ทำการเปลี่ยนร่างเป็นอสูรหนามทะลวงทันที.
หยาซานที่รู้สึกเศร้าใจมาก ที่จัดการไม่เสร็จในกระบวนท่าเดียว.
ไม่หมดสติ,งั้นก็ต้องลงมือรุนแรงกว่านี้!
