Chapter 126 Nosing
查探
ซูเห่ายังคงจำได้อย่างชัดเจน,สี่ปีที่แล้วความวุ่นวายใหญ่ในเมืองซือหลิน,การตายของปิศาจความเร็วเฟยหลุน,แน่นอนว่าเกี่ยวข้องกับบุคคลที่ชื่ออัน,เป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้.
เรื่องราวแท้จริงซูเห่าไม่อาจรู้แน่ชัด,และไม่จำเป็นต้องรู้,รู้เพียงว่าอันนั้นเป็นตัวอันตรายก็พอแล้ว.
ตอนแรกอีกฝ่ายได้เนื้อที่ต้องการแล้วจากเมืองซือหลินไปแล้ว,ซูเห่าไม่ได้สนใจแต่อย่างใด,ไม่คาดคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะกลับมา.
“ทำไมถึงกลับมา? กลับมาทำอะไร?”ซูเห่าที่ขมวดคิ้วไปมา.
ซูเห่าตอบสนองทันที,เตรียมแจ้งไปยังหยาซาน,ให้แก๊งซือหลินคอยติดตาม,หากมีโอกาสก็ลงมือจัดการฝ่ายตรงข้ามซะ.
อย่างไรก็ตามคนทั้งสี่นั้นไม่ได้อ่อนแอเลย,นอกจากนี้ยังมีขั้นสี่ปิศาจความเร็วคนหนึ่ง,การส่งคนออกไปจัดการอีกฝ่าย,ดูเหมือนจะได้ไม่คุ้มเสีย.
ซูเห่าที่คิดอยู่ชั่วครู่,ก่อนที่จะไปหาหยาซน“หยาซาน,ในเมืองมีสี่คนที่เป็นอันตราย,เกี่ยวข้องกับความวุ่นวายเมื่อสี่ปีก่อน,ไม่รู้ว่าพวกเขามีแผนอะไร,ดังนั้นเจ้าส่งอสูรซ่อนเร้น,ชวนไปสืบข่าวฝ่ายตรงข้ามซะ,อย่างไรก็ดี,จำเอาไว้,ฝ่ายตรงข้ามเองก็มีขั้นสามอสูรซ่อนเร้นเช่นกัน,ระวังตัวให้ดี,อย่าเข้าใกล้,เป้าหมายเพียงแค่ฟังว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการอะไร!”
อสูรความเร็วใช่แล้ว,ขั้นสามของลำดับมนุษย์ท่องรัตติกาล,มีความสามารถบินเงียบ,คลื่นเสียงสัมผัส,สัมผัสชีวิต,กลมกลืนกำแพง,กงเล็บเหยี่ยว,และมุดดิน.
ทว่าซูเห่าจำต้องระวังฝ่ายตรงข้าม,เพราะมีทักษะคลื่นเสียงสัมผัส.
ถึงแม้ว่าจะซ่อนตัวอยู่,มุดอยู่ในดิน,ก็ยังมีวิธีในการหาเป้าหมาย.
เป็นทักษะตรวจจับที่ทรงพลังมาก.
ส่วนอสูรซ่อนเร้น,วิธีการต่อสู้มักจะซ่อนอยู่ใต้ดิน,พร้อมกับเข้าจู่โจมตีเป้าหมายทันที,ด้วยใช้กงเล็บเหยี่ยวพุ่งขึ้นมาจากใต้ดิน,หรือแม้แต่สร้างหลุมโคลนให้เป้าหมายจมลงใต้ดินด้วย.
แน่นอน,ซูเห่าได้เตรียมอักขระตราประทับ,ทิ่มแทง,ให้กับแก๊งซือหลิน,เผื่อไว้ในเวลาจำเป็น.
เพนสะหากถูกลากลงใต้พื้นดิน,ก็จะกลายเป็นเป้านิ่งให้ศัตรูสังหารในทันทีได้.
ส่วนซูเห่าไม่อาจติดตามอีกฝ่ายด้วยตัวเอง,หลัก ๆ แล้วเขานั้นเด่นเกินไป,ทุกที่ที่เขาเดินไป,ผู้คนมากมายต่างก็ทักทายเขาไม่หยุด,ซึ่งอาจจะกลายเป็นที่สังเกตต่อฝ่ายตรงข้าม.
หยาซานพยักหน้ารับคำแนะนำ,จากนั้นก็เอ่ยสอบถามออกมาว่า“พวกเขาอยู่ที่ใหน?”
ซูเห่าเอ่ย“พวกเขาเตรียมเข้าเมืองทางทิศใต้! มีสี่คนมีลักษณะพิเศษอย่างชัดเจน,นำกระดาษมา,ข้าจะทำการวาดภาพพวกเขาขึ้นมา,แล้วเจ้าจะรู้เอง.”
จากนั้นซูเห่าก็ให้เสี่ยวกวงให้นำทาง,ร่างภาพวาด ภาพเหมือนของคนทั้งสี่,ที่เหมือนเป็นอย่างมาก.
เหมือนจริงมาก.
หากไม่เพราะว่ามีเสี่ยวกวงช่วยเหลือ,เขาคงคิดว่าตัวเองเป็นยอดจิตรกรอย่างไม่ต้องสงสัย.
หยาซานจ้องมองรูปภาพด้วยแววตาตื่นตะลึง,นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นภาพเหมือนขนาดนี้.
ประทับใจเป็นอย่างมาก,ไม่คาดคิดเลยว่าเพียงแค่ลากเส้นก็สามารถสร้างรูปร่างที่เหมือนขนาดนี้ได้.
ซูเห่าเอ่ย“ใช่แล้ว,ข้าจะบอกตำแหน่งให้,เจ้าและอสูรซ่อนเร้นชวนจะรับรู้ทันที,เป็นผู้ชายสองสตรีสอง,ง่ายที่จะระบุตัวตน.”
มนุษย์กลายพันธ์ก่อนจะแปลงร่าง,ไม่อาจสัมผัสตัวตนของกันและกันได้,พวกเขาดูไม่แตกต่างจากคนธรรมดา,มีเพียงแค่เสียงที่ต่างออกไปหลังวิวัฒนาการ,ส่วนกลิ่นอายของมนุษย์กลายพันธ์ต้องแปลงร่างก่อนเท่านั้นถึงจะสัมผัสถึงกันได้.
ถึงหยาซานจะเดินผ่านข้าง ๆ เป้าหมาย,พวกเขาเหล่านั้นก็จะไม่พบปัญหาใด ๆ.
หยาซานที่กล่าวตอบรับ“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”
ซูเห่าเอ่ย“หากฝ่ายตรงข้ามเพียงแค่แวะผ่านมาเยี่ยมญาติเท่านั้น,ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจพวกเขา,แต่หากพวกเขาคิดร้ายต่อเมืองซือหลิงให้กลับมาบอกข้าทันที.”
“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”
ในเวลาต่อมา,หยาซานไปยังตึกแห่งหนึ่งเพื่อพบกับอสูรซ่อนเร้นชวน.
ตึกแห่งนี้อยู่ใจกลางเมือง,เป็นที่ทำงานของแก๊งซือหลิน.
ท่าทางของหยาซานในเวลานี้ดูแตกต่างออกไป ไม่เหมือนกับเมื่อยู่ต่อหน้าซูเห่า.
เขาดูโหดเหี้ยม,ดุร้ายเป็นอย่างมาก.
ทุกคนที่เห็นหยาซาน,อดไม่ได้ที่จะหัวใจสั่นไหว.
เพราะพวกเขารู้ดี,หยาซานเป็นคนดุร้ายเป็นอย่างมาก,เพียงเอ่ยผิดแค่คำเดียวก็ถูกตบร่วงแล้ว.
ต่อหน้าหยาซาน,ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำพูดไร้สาระใด ๆ.
หยาซานเอ่ยออกมาทันที.“ซ่อนเร้น ชวน! ตามข้ามา!”
หัวใจของชวนที่สั่นไปมาทันที,ท่าทางของคนอื่นที่ราวกับยินดีกับคราวเคราะห์ของคนอื่นไปด้วย.
ชวนเป็นจูเห่าเหรินที่ค่อนข้างเตี้ยกว่าคนอื่น ๆ,แม้แต่เอวของเขายังงอเล็กน้อยด้วย.
อย่างไรก็ตาม,ทักษะของซ่อนเร้นชวนนั้นไม่เลวเลย.
ความสามารถในการติดตามของเขานั้นไม่ธรรมดา,ข่าวใหญ่ข่าวเล็กในเมืองแห่งนี้,ไม่สามารถหลบจากหูของเขาได้.
อย่างไรก็ตามต่อหน้าหยาซานเขาได้แต่ก้มหน้าเชื่อฟังอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก,นอกจากนี้เขายังชอบบรรยากาศของเมืองในตอนนี้เป็นอย่างมาก,ด้วยเหตุนนี้เขาจึงยินดีทำงานให้อีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ.
ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ใหญ่หยาซานเมื่อเอ่ยสั่ง,ถึงจะต้องเผชิญอันตรายใด,ซ่อนเร้นชวนก็มีแต่ต้องก้าวตามไป.
หยาซานนำเหรียญตราออกมาพร้อมกับส่งออกไป“ซ่อนเร้นชวน,ข้ามีงานให้เจ้า,หากสำเร็จอักขระ”ทะลวง“นี่จะเป็นของเจ้า!”
ชวนที่ดวงตาเบิกกว้าง,รับเหรียญตราดังกล่าวมา,เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจในทันที.
......
หลังจากอันและสามผู้ใต้บังคับบัญชาเข้ามาในเมืองซือหลิน,ต้องตื่นตะลึงไปเหมือนกัน.
นี่คือเมืองซือหลินอย่างงั้นรึ? แตกต่างจากที่พวกเขารู้จักมาก!
ถนนที่สะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก,ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เต็มไปด้วยน้ำเสียคราบสิ่งสกปรกมากมาย,กลิ่นขยะที่ฟุ้งไปทั่วในอดีตก็ลดลงเป็นอย่างมาก.
นอกจากนี้ผู้คนที่เดินไปมา,ดูเหมือนว่าจะมีรูปลักษณ์และจิตใจที่ดีขึ้นมากกว่าสี่ปีที่แล้ว.
อสูรหนามทะลวงฟอร์ดที่เผยความประหลาดใจ“หัวหน้าอัน,เมืองซือหลินเปลี่ยนไปมาก!”
อันพยักหน้ารับไม่เอ่ยอะไร,นับตั้งแต่เข้ามาในเมือง,เขาก็สามารถบอกได้ทันทีเช่นกัน.
เขาสามารถตัดสินมองเห็นสิ่งที่แตกต่างมากมาย.
ยกตัวอย่างบนถนนที่เป็นระเบียบเรียบร้อย,เป็นไปได้ว่ามีกองกำลังที่มีอำนาจควบคุมสร้างกฎบังคับให้พวกเขาทำความสะอาด,นอกจากนี้ การต่อสู้ในเมือง,ดูเหมือนจะไม่ได้รับอนุญาตด้วย.
เห็นได้จากสถานที่ต่าง ๆ ที่ดูสมบูรณ์ไม่มีความเสียหาย,ไม่มีร่องรอยการต่อสู้,บอกได้เลยว่าการต่อสู้ในเวลากลางคืนนั้นลดลงมาก,หรือมีการต่อสู้แต่พวกเขาหลีกเลี่ยงไม่ทำความเสียหายสิ่งก่อสร้าง.
นอกจากนี้ยังมีสโลแกนที่ถูกเขียนไว้บนกำแพงด้วย“ร่วมกันสร้างพัฒนาเมืองซือหลิน” “เมืองซือหลินที่แม้แต่คนธรรมดายังสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข” ....
สิ่งเหล่านี้ทำให้อันรู้สึกไม่ปลอดภัย.
ใบหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม,เต็มไปด้วยความระมัดระวังขึ้นมาทันที.
แปลกประหลาดเกินไปแล้ว!
อย่างไรก็ตามฟอร์ดกับไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้,เขาเห็นสโลแกนบนผนัง,ทว่าเขาไม่เข้าใจ,ราวกับว่าสมองของเขานั้นละเลยเรื่องดังกล่าวโดยอัตโนมัติ.
เขาเอ่ยออกมาเสียงสูง“หัวหน้า,ข้าคิดว่าเมืองซือหลินเปลี่ยนไปมาก,นั่นจึงทำให้เซี่ยลี่ไม่ยินดีมาหาพวกเราหรือไม่? เธอชอบที่นี่,จึงวางแผนที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดไป!”
อสูรซ่อนเร้นอาลัยหัวเราะ“บางที เธออาจจะไม่ได้ต้องการสังหารชาร์ลอตต์!”
ฟอร์ดที่หัวเราะ เอ่ยออกมาว่า“เป็นไปได้,อสูรตัดไล่ล่าผู้บิดเบื้อน,สี่ปีกับไม่อาจสังหารได้อย่างงั้นรึ?,นี่ไม่ใช่นิสัยของเซี่ยลี่เลย.”
อันยังคงมองเมืองแห่งนี้อย่างจริงจัง,ไม่ละเลยรายระเอียดแม้แต่นิดเดียว.
สมองของเขาที่ครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว.
“พวกเจ้าต้องรู้ให้ชัดแจ้งก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นในเมืองซือหลิน,อย่ารีบร้อน!”
