Chapter 117 Strange people standard of conduct
异人行为准则
ชาร์ลอตต์ที่รวมจิงซีมหาศาล,แปลงกายเป็นนกฮูกกลางคืน,ต้องการบินหนีไป.
ใต้เท้าของซูเห่าปะทุพุ่งออกไป.
“ตูมมมม!”
ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือน,นกฮูกกลางคืนถูกกระแทกลงลงบนพื้น,มือของซูเห่าคว้าไปที่คอนกฮูกบีบเอาไว้แน่น.
“ปัง!”
พื้นดินที่สั่นไปมาอย่างแรง.
นกฮูกตัวใหญ่ที่ดิ้น,โงหัวขึ้น,ทว่าถูกซูเห่าทุบลงบนพื้นซ้ำอีกครั้ง!
“พรึด!”
นกฮูกกลางคืนที่พ่นโลหิตอาบใบหน้า,ราวกับว่าตอนนี้ยอมรับชะตากรรม,ร่างกายอ่อนแอ,อยู่ในความสงบ.
ซูเห่าที่ที่จ้องมองใบหน้านกของเธอ.
นกฮูกกลางคืนที่ไม่ตอบ.
ซูเห่าที่ยกร่างของเธอขึ้นอีกเตรียมทุ่ม.
นกฮูกกลางคืนที่เอ่ยเสียงแหลม“รู้แล้ว!!!!”
ซูเห่าเผยยิ้มก่อนที่จะปล่อยเธอ“ดี,ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ.”
ทว่าอีกฝั่ง,หยาซานที่ปลุกอสูรตัดเซี่ยลี่.
เซี่ยลี่อสูรตัดที่ร้องคำรามลั่น“ชาร์ลอตต์อยู่ใหน? นังสารเลวชาร์ลอตต์!!!!!”
จากนั้นหยาซานก็ทุบตีเธอทันที.
อย่างไรก็ตาม,หยาซานไม่คาดคิดแม้แต่น้อย,อสูรตัดเซี่ยลี่จะบ้าคลั่งไปแล้ว,ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย,หิวกระหายราวกับต้องการกินใครสักคน.
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ที่นั่งสงบอยู่อีกฝั่ง,เธอก็บ้าคลั่ง,ปล่อยด้ายจำนวนมากออกไป,เพื่อสังหารชาร์ลอตต์ทันที.
วงแหวนเพลิง!
เปลวเพลิงที่กวาดม้วนออกไป,ด้ายทั้งหมดของเธอกลายเป็นเถ้าถ่าน.
อย่าซานที่ตบอสูรตัดจนหมดสติอีกครั้ง.
อย่างไรก็ตามเธอที่บ้าคลั่งมาก,ทุกครั้งที่ฟื้นขึ้นมาก็คุมไม่อยู่
อสูรตัดเซี่ยลี่ดูเหมือนว่าจะหมดทางเยียวยาแล้ว.
“เคร้ง!”
ซูเห่าที่ชักดาบฟันออกไปทันที.
“ฟิ้ว!”
“พรึด ซี่!”
ศีรษะของอสูรตัดเซี่ยลี่ลอยกระเด็นออกไป.
พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นเงียบขึ้นมาทันที.
เวลานี้คนที่ฟื้นขึ้นมามากกว่าสิบคนแล้ว.
ชาร์ลอตต์ที่ดวงตาเบิกกว้าง,ร่างกายสั่นเทิ้ม,เรี่ยวแรงหดหายไป,ทรุดลงกับที่.
ซูเห่าเอ่ย“หยาซาน,บางคนที่ไม่อาจสื่อสารได้,ก็ไม่ต้องสื่อสาร,เพื่อหลีกเลี่ยงตัวเองบาดเจ็บ,จึงตระหนักถึงเป้าหมายของเรา,จัดการให้เด็ดขาด.”
หยาซานที่ถูกเลือดกระเซ็นอาบ,พยักหน้าอย่างจริงจัง“ทราบแล้ว,พี่ใหญ่เหว่ย!”
ต่อจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่น,ซูเห่ารับผิดชอบหามนุษย์กลายพันธ์,ส่วนหยาซานทำการควบคุมนักโทษเหล่านี้.
แน่นอนว่ามีคนที่พยายามหนีเช่นกัน,ทว่าหยาซานก็ไล่ตามทันอย่างรวดเร็ว,จากนั้นก็ตัดแขนอีกฝ่ายไปหนึ่งข้าง.
ทว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมแพ้,ต้องการหนีอีก,ทว่าท้ายที่สุดก็กลายเป็นศพไป.
หยาซานครุ่นคิด“พี่ใหญ่เอ่ยถูกแล้ว,ในเมื่อต้องการจัดระเบียบ,ก็ต้องเข้าใจแจ่มแจ้งถึงเป้าหมาย,ระหว่างกระบวนการ,จะต้องจัดการให้เด็ดขาด,ไม่ให้เสียเวลา.”
หยาซานที่ตรงไปตรงมา,รับฟังคำพูดของซูเห่าทุกคำ.
คนที่ถูกจับมีมากขึ้นเรื่อย ๆ,มีมนุษย์กลายพันธ์ทุกประเภท,เวลานี้พวกเขาที่นั่งอยู่เงียบ ๆ,ไม่ปริปากแม้แต่น้อย.
เพราะมีคนที่ไม่เชื่อฟังมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนล้วนแต่ถูกสังหารกันหมด.
หลังจากผ่านไป,พวกเขาก็รับรู้ว่าหากไม่เชื่อฟัง,พวกเขาจะต้องตายทันที.
แน่นอนว่า,พวกเขาย่อมต้องการมีชีวิตเป็นธรรมดา.
จนกระทั่งทั้งคืน,ซูเห่าก็ลากมนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมดในเมืองซือหลินออกมารวมตัวกันทั้งหมด
ในเมืองซือหลินแห่งนี้,มีมนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมด 900 คน.
ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ถือว่ามีจำนวนไม่มากนัก,ทว่าหากร่วมมือกัน,ก็สร้างพลังทำลายที่น่าเกรงขามได้เช่นกัน.
มนุษย์กลายพันธ์ 900 คนเหล่านี้แฝงตัวอยู่ลับ ๆ ,ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีใครรู้จักกัน,พวกเขาไม่อาจร่วมมือกันเพื่อต่อต้านซูเห่าและหยาซานได้.
หลังจากนั้นเขาก็นำทุกคนออกมาจากเมือง.
ซูเห่าที่หันหน้าไปหาหยาซานเอ่ยออกมาว่า“หยาซาน,ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการจัดการเมืองใหม่อย่างงั้นรึ? เอาล่ะดูให้ดี!”
หยาซานพยักหน้ารับ“รับทราบพี่ใหญ่เหว่ย!”
ซูเห่าที่ตะเบ็งเสียงเอ่ยออกมาว่า“มนุษย์กลายพันธ์เมืองซือหลินทั้งหมด,ไม่ว่าจะเป็นแก๊งใหญ่แก็งเล็ก,สวัสดีตอนเย็น!”
ไม่มีเสียงปรบมือ! ทุกอย่างเงียบสงัด.
ซูเห่าเผยยิ้ม,เอ่ยต่อ“ก่อนอื่น,ขอแนะนำตัวเอง,ข้ามีนามว่าเหว่ย,เป็นคนธรรมดา,นับจากนี้จะเป็นผู้นำของเมืองซือหลินแห่งนี้! ใครเห็นด้วย,ใครโต้แย้ง?”
ทุกคนยังเงียบสงบ.
ซูเห่าเอ่ยออกมาว่า“พวกเจ้าเบิกกตาให้กว้าง,ดูใบหน้าของข้าให้ชัด,นับจากนี้เป็นต้นไป,ทุกคนในเมืองซือหลินเห็นข้าต้องเรียกข้าว่าพี่ใหญ่เหว่ย! จากนี้ห้ามใครสร้างปัญหา,อย่าให้ข้าต้องลงมืออีกครั้ง.”
“ไม่ว่าเจ้าจะยินดีหรือไม่,จากนี้หากใครกล้าละเลยคำพูดข้า,ข้าเห็นหนึ่งครั้งทุบตีหนึ่งครั้ง,จัดการจนเจ้าจะจำมันได้!”
“แน่นอนว่าหากวันใหนพวกเจ้าสามารถเอาชนะข้าได้,เมื่อนั้นสิ่งที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้ก็ให้ลืมมันไป,แม้แต่ข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ใหญ่แทน!”
ซูเห่าที่ชี้ไปยังอาซานเอ่ยออกมาว่า“คนที่อยู่ข้าง ๆคือผู้ช่วยของข้า,คำพูดของเขาหลังจากนี้,คือคำพูดของข้า,หากไม่ยอมรับก็ให้มาพูดคุยกับข้าโดยตรง,นับจากนี้ทุกคนในเมืองจะเป็นสหายกัน,สามารถต่อสู้เชื่อมสัมพันธ์,กินเนื้อกันและกันอย่างสงบได้!”
“งั้นมาเข้าเรื่องกันเลย,คืนนี้ข้าเรียกมนุษย์กลายพันธ์ทั้งหมดมาที่นี่,เพื่อจะสร้างกฎเกณฑ์ของเมืองซือหลินขึ้นมาใหม่,วางแผนเพื่อพัฒนาเมืองซือหลินให้ดีขึ้น,สองปีก่อน ปิศาจกระดูกเต๋อลี่และปิศาจเส้นด้ายซือเข่อละเลยสภาพแวดล้อม,ทำลายทุกอย่างไปรอบ ๆ,ทำให้ผู้คนทั้งเมืองต่างเต็มไปด้วยความหวาดกลัว,ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงจะเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง.”
“เพื่อหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมที่จะเกิดขึ้นในอนาคต,พวกกลายพันธ์ทุกคนในเมืองซือหลินจะต้องร่วมด้วยช่วยกันปกป้องเมืองซือหลิน,ปกป้องความสงบของเมืองซือหลิง,ไม่ให้ผู้คนในเมืองได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กันอีก.”
เมื่อซูเห่าเอ่ยมาถึงตรงนี้,เหล่ามนุษย์กลายพันธ์ก็รู้สึกหงุดหงิด,เกิดขัดแย้งขึ้นในใจขึ้นมา.
มนุษย์กลายพันธ์หลายคนที่เกิดความสงสัย“แค่นี้? เพื่อเรื่องแค่นี้,ถึงกับจับทุกคนมา? แล้วสังหารไปกว่าสิบคน.....”
ในเวลานี้ความรู้สึกซับซ้อนอึงคะนึงอัดแน่นอยู่ในใจ,นี่มันเรื่องไร้สาระอะไรกัน.
พวกเขารู้สึกเสียใจแทนพวกกลายพันธ์ที่ต่อต้านก่อนหน้านี้,ไม่ได้ตายเพื่อแย่งเนื้อ,แต่ตายเพราะเหตุผลที่ไร้สาระเหล่านี้,ช่างน่าสงสารจริง ๆ.
อย่างไรก็ตามซูเห่าไม่รู้ว่ามนุษย์กลายพันธ์เหล่านี้คิดอะไร,ถึงแม้นว่าจะรู้ก็ไม่สนใจ,ใครที่ไม่เชื่อฟัง,ในอนาคตก็ไม่เชื่อฟังอยู่ดี,การสังหารแต่เนิ่น ๆ ดูจะเป็นการง่ายในการจัดการ,และเป็นการเตือนคนอื่น ๆ ได้ดีด้วย.
เห็นชัดเจนว่าการสังหารนั้นเป็นสิ่งจำเป็นหลีกเลี่ยงไม่ได้.
ซูเห่าเอ่ย“ฟังให้ชัดเจน,ข้าจะพูดครั้งเดียว,ใครจำได้สามารถไปได้,หากใครจำไม่ได้,หลังจากนี้ต้องจำให้ได้ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน.”
ซูเห่าทีหยุดชั่วครู่เห็นทุกคนฟังอย่างตั้งใจก็เอ่ยออกมาว่า“มนุษย์กลายพันธ์หลังจากนี้จะต้องทำตามสองแก่นสามกฎ,แก่นที่หนึ่ง,มนุษย์กลายพันธ์เมืองซือหลินจะต้องมีความสามัคคีช่วยกันและกัน,แก่นที่สองต้องช่วยกันดูแลคนทั่วไปให้สามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข.”
ไม่รอให้ทุกคนได้คิด,ซูเห่าก็เอ่ยเพิ่ม“จากนั้นสามหลักการ,ข้อแรกห้ามทำลายสิ่งก่อสร้างภายในเมืองซือหลิน,ข้อสอง,ช่วยเหลือเด็กจรจัด,ข้อสาม,ต้องรู้จักสร้างมูลค่าผ่านการทำงาน.”
หลังจากนั้นก็เงียบไปชั่วครู่,ซูเห่าก็เอ่ยออกมาว่า.“จำได้หรือไม่?”
อย่างไรก็ตาม,ซูเห่าที่เห็นคนกลุ่มหนึ่งที่ใบหน้าห่อเหี่ยว.
หลายคนที่เอ่ยอธิบาย“มันยาวไปยากที่จะจำได้!”
“ยากที่จะจำหรือว่าไม่ต้องการจะจำ!”
“จะจำหรือว่าจะตาย.....”
......
ซูเห่าที่เงียบไป,จากนั้นก็หันหน้าไปมองหยาซาน,เอ่ยออกมาช้า “หยาซาน,เจ้าจำได้หรือไม่?”
หยาซานที่สั่นสะท้าน,หลั่งเหงื่อเม็ดใหญ่ออกมาอย่างคาดไม่ถึง.
