Chapter 116 From Su vast instruction
来自苏浩的指导
“ฟิ้ว-”
ภายในถนนความมืดปรากฏเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้น
“ฟิ้ว-”
เงาที่กระพริบเคลื่อนที่กระโดดลงบนถนน.
เงาดังกล่าวเป็นแมวดำตัวใหญ่ที่ยืดหยุ่น,กระโดดหายไปที่ปลายถนน.
จากนั้นก็มีผู้หญิงตัวสูงผมหยิงสวมเสื้อผ้าเปิดเผยมีผ้าปิดใบหน้าของเธอ.
นี่คือเซี่ยลี่สมาชิกหลิวซิ่ง,เธอเป็นอสูรตัดขั้นสามของลำดับมนุษย์ปั่น,กำลังไล่ตามพี่สาวเธอชาร์ลอตต์ซึ่งเป็น【ผู้บิดเบือน】ขั้นสองของลำดับมนุษย์เลียนแบบ,ในเวลานี้เธอถูกน้องสาวที่เป็นอสูรตัดไล่ล่า,ทำได้แค่หนีตายออกไปด้วยความหวาดผวา.
เซี่ยลี่อสูรตัดที่หัวเราะผิดปรกติ,ไล่ตามผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ไม่ปล่อย,พร้อมกับหัวเราะดัง“โอ้วพี่สาวที่รัก,คืนนี้คงต้องตายแล้ว! ไม่อาจหนีพ้นแน่นอน! อิ อิ อิ!”
อสูรตัดเซี่ยลี่ตลอดสองปีในการไล่ตาม,ทุกครั้งจะสังหารชาร์ลอตต์อีกฝ่ายก็หนีหายได้ตลอด,ทว่าสองสามวันก่อนเธอได้ความสามารถใหม่มาก,หนึ่งในความสามารถควบคุมด้าย,เรียกว่าด้ายติดตาม.
ด้ายติดตามมีความยืดหยุ่น,ไม่อาจสลัดทิ้งได้,แม้นว่าผู้บิดเบือนจะแปลงร่างก็ตาม,ขอเพียงแค่ผูกมัดฝ่ายตรงข้ามได้,ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะหนีไปใหน,ก็จะสามารถค้นหาได้ตลอด.
คืนนี้,พี่สาวทรยศของเธอ,จะต้องตายอย่างแน่นอน,เมื่อไหร่ที่ไล่ทัน,เธอจะสับพี่สาวให้ละเอียด,โยนทิ้งในคลองเหม็น,หมักเนื้อให้เน่า,เพื่อระบายความแค้นทั้งหมด.
อสูรตัดเซี่ยลี่ยิ่งเข้าใกล้เป้าหมายเท่าไหร่ก็ยิ่งหัวเราะลั่นด้วยน้ำเสียงบ้าคลั่ง “อี อี อี~”
ชาร์ลอตต์ที่หนีตายกระโดดไปยังหลังคา,ก่อนเข้าไปซ่อนในพื้นที่แห่งหนึ่ง.
เท้าขวาของเธอที่มีโลหิตซึมออกมา.
ก่อนหน้านี้เธอไม่ระวังถูกด้ายทะลวงจนเป็นแผล.
ไม่คาดคิดเลยว่าน้องสาวจะโชคดีขี้หมาเลื่อนลำดับเป็นขั้นสามอสูรตัดได้,ตลอดสามปีมานี้,ถือเป็นช่วงชีวิตที่ย่ำแย่ที่สุดของเธอ.
ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ถอนหายใจด้วยความหวาดหวั่น,น้องสาวของเธอไล่ตามมาด้านหลังแล้ว.
ตัดเฉือน!
ชาร์ลอตต์ที่กระโดดหลบอย่างหวุดหวิด.
“จะหนีไปใหน!”อสูรตัดเซี่ยลี่ที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง,เผยท่าทางอหังการ,นางกำลังไล่ล่าเหมือนกับแมวไล่จับหนู,นอกจากนี้ยังขึงด้ายกับดักเอาไว้รอบ ๆ เต็มไปหมด.
ด้ายขึงพรึดเต็มไปทั่ว,ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ได้แค่วิ่งวนไปมา.
ชาร์ลอตต์ในร่างแมวเต็มไปด้วยความเย็นชา,เธอใช้กงเล็บของเธอตัดด้าย,เพื่อเปิดทาง.
“ฟิ้ว!”
กงเล็บของเธอที่ตัดด้ายเปิดทาง,พร้อมกับกระโดดหนีไป.
พริบตาที่เธอกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ,ขาหลังของเธอปรากฏด้ายพันรัดดึงรั้งเอาไว้ทันที.
“ตูมมมม!”ร่างของเธอที่ล่วงหล่นกระแทกหลังคา.
เสียงของคนในบ้านหวีดร้องดัง.
ชาร์ลอตต์ที่ยื่นกงเล็บไปตัดด้าย,อย่างไรก็ตามมันช้าไปแล้ว,ทั่วร่างของเธอเวลานี้ด้ายมากมายพันรัดดึงรั้งจนเธอลอยขึ้นไปบนอากาศ,จนยากจะขยับ.
“อี อี อี ~พี่สาว,หนีอีกสิ! ไม่หนีแล้วรึ?! รู้ใหมว่ามันลำบากขนาดใหนที่ไล่ล่าเธอ?”อสูรตัดเซี่ยลี่ใบหน้าบิดเบี้ยวหัวเราะอย่างสยดสยอง.
ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์จ้องมองน้องสาว,เอ่ยออกมาเล็กน้อย“เอาเลย! น้องสาวของข้า!”
อสูรตัดเซี่ยลี่เผยใบหน้าบิดเบี้ยว,กล่าวอย่างดุดัน“แน่นอน,พี่สาว,ข้าไม่อยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่แม้แต่วินาทีเดียว!”
เธอยกมือขึ้นเตรียมตัดร่างชาร์ลอตต์.
ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ หลับตาลง,ยอมรับชะตากรรม.
“ตูมมมม!”
เสียงทึบด้านที่ฟาดลงมา,อสูรตัดเซี่ยลี่ล้มลงกับพื้นทันที.
จากนั้น,ก็ได้ยินเสียงของผู้เยาว์ดังขึ้น“เจ้าสองคนนี้มันอย่างไรกัน? พี่น้องกัน,สู้กันเองอย่างงั้นรึ? บ้าบอชะมัด.”
ผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์ขณะลืมตาขึ้น.
“ตูมมมม!”
ชาร์ลอตต์ที่ร่างกายสั่นเทิ้ม,ร่างกายอ่อนระทวย,ล้มลง,แต่ยังไม่หมดสติ.
“หยาซาน,เก็บไป!”ซูเห่าเอ่ย,จากนั้นก็เดินต่อไป.
ด้วยการทุบคนนั้นทีคนนี้ที,มากขึ้นและก็มากขึ้น,ซูเห่าที่ลงแรงแค่ทุบอีกฝ่าย,โดยไม่ได้ใช้ความพยายามมากนัก.
“พี่ใหญ่เหว่ย....เฮ้อ,ช้า ๆ หน่อย,พี่ใหญ่เหว่ย,คนมากตอนนี้ข้าเริ่มแบกไม่ไหวแล้ว!”
เวลานี้,หยาซานที่แบกร่างมนุษย์กลายพันธ์กว่ายี่สิบคน,ซ้อนทับกันเป็นกองใหญ่.
ซูเห่าที่หันหน้ากลับไป,ครุ่นคิด,ดูเหมือนว่า 20 คนคือขีดจำกัดของหยาซานแล้ว.
คิดได้ดังนั้นเขาก็เอ่ยต่อหยาซาน“หยาซาน,วางลงก่อน,ข้าจะสอนเจ้าทำอะไรบางอย่าง.”
หยาซานที่พ่นลมหายใจ,ก่อนที่จะวางมนุษย์กลายพันธ์ลงพื้น.
ทุกคนถูกโยนลงพื้น.
มนุษย์กลายพันธ์มีร่างกายที่แข็งแกร่ง,การล่วงหล่นลงพื้นย่อมไม่เป็นอะไร.
ซูเห่าเอ่ย“การควบคุมกระดูกของเจ้า,คงอยู่ได้นานแค่ใหน”
อาซานเอ่ย“หากหล่อเลี้ยงด้วยจิงซี,ก็คงอยู่ได้นาน.”
ซูเห่าเผยยิ้ม“ดีเลย,มานี่,เจ้าลองสร้างมันขึ้นมาเป็นเหมือนกับรถเข็นกระดูก...”
หยาซานงงงัน“พี่ใหญ่เหว่ย,นอกจากเกราะกระดูก,ข้าก็ทำได้แค่เปลี่ยนมันเป็นเดือยกระดูก,รูปร่างอื่นยังทำไม่ได้!”
ซูเห่าครุ่นคิด“กระดูกมันไร้ประโยชน์ปานนั้นเลย....”
ซูเห่าที่ครุ่นคิดหาวิธีการเคลื่อนไหวใหม่.
ดังนั้นซูเห่าและหยาซานจึงทำการปลุกคนที่พวกเขาทุบไป,มนุษย์เลียนแบบคนหนึ่งถูกปลุกขึ้นมา.
มนุษย์เลียนแบบคนดังกล่าวเป็นบุรุษผอมสูง,หลังจากฟื้น,ก็ดิ้นรนขัดขืน.
“เผลี๊ยะ!”
ซูเห่าที่สะบัดฝ่ามือฟาดใบหน้าอีกฝ่าย.
ชายคนดังกล่าวยิ่งดิ้นรนมากกว่าเดิม.
“เผลี๊ยะ!”
ซูเห่าไม่พูดอีก,ฟาดแรงยิ่งกว่าเดิม.
ท้ายที่สุด,ชายคนดังกล่าวก็ยอมแพ้,ไม่ขัดขืน,ดวงตาจ้องมองซูเห่าด้วยความงงงวย,เอ่ยออกมาช้า ๆ “ข้า...ข้าอยู่ที่ใหน? เกิดอะไรขึ้น?”
ซูเห่าที่เอ่ยออกมาอย่างนุ่มนวล“เอาล่ะ,ตอนนี้เจ้าอยู่บนถนน! จงเชื่อฟังข้า,อย่าวิ่งไปรอบ ๆ,เข้าใจใหม?”
ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้ารับ.
ซูเห่าเอ่ยเพิ่ม“หากหนี,ครั้งแรกตัดแขนหนึ่งข้าง,ครั้งต่อมาตัดแขนอีกข้าง,หากไม่เชื่อฟังอีก,ตาย,เข้าใจใหม?”
ชายคนดังกล่าวที่พยักหน้าหงึก ๆ.
ซูเห่าหันหน้าไปมองหยาซาน,เอ่ยออกมาว่า“หยาซานเห็นรึยังว่าจะสื่อสารอย่างไร,อย่าให้เสียเวลา.”
หยาซานเอ่ย“ตกลง...ได้เลย,พี่ใหญ่เหว่ย!”
ซูเห่าเอ่ย“มา,ปลุกทุกคน,แล้วสื่อสารกับพวกเขา.”
ซูเห่าที่แสดงตัวอย่าง,หยาซานเต็มไปด้วยความฮึกเหิม,ราวกับว่านี่คือนวัตกรรมใหม่,ที่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก.
ซูเห่าได้เปิดประตูสู่โลกใหม่ให้กับหยาซานแล้ว,ทำให้หยาซานเข้าใจศิลปะการสื่อสารกับคนอื่น ๆ.
ขณะซูเห่าปลุกผู้บิดเบือนชาร์ลอตต์,เธอที่กระโดดโหยงเหมือนกับลูกแมวที่ตื่นกลัวกระโดดหนี.
อย่างไรก็ตามซูเห่านั้นเร็วกว่า,พุ่งเข้าไปพร้อมกับฟาดฝ่ามือกระแทกชาร์ลอตต์กระแทกพื้นเสียงดังสนั่น.
จากนั้นซูเห่าก็ร่อนลงเดินเข้าไปหาช้า ๆ.
