Chapter 113 Artillery
榴弹炮
ด้ายล่องหนเหล่านี้ไม่อาจแตะได้,ไม่งั้นจะกระตุ้นเตือนปิศาจเส้นด้าย,นอกจากนี้เส้นด้ายเหล่านี้ยังคมเป็นอย่างมาก,ไม่อาจยื่นมือหรือขาเข้าไปได้โดยตรง.
นอกจากนี้,ซูเห่าเวลานี้ยังซ่อนตัวอยู่,ถือว่ามีประโยชน์มากกว่า,ไม่จำเป็นต้องแหวกหญ้าให้งูตื่น,สามารถเตรียมการได้เท่าที่ต้องการ,พร้อมการโจมตีที่หนักหน่วงรุนแรง,จะทำให้ได้รับประโยชน์มากกว่า.
ซูเห่าที่ถอยห่างออกมาช้า ๆ,ก่อนที่จะไปยืนอยู่บนหลังคาของตึกฝั่งตรงข้าม.
“ก่อนอื่นคงต้องส่งลูกปืนใหญ่ทักทายฝ่ายตรงข้าม!”ซูเห่าคิดง่ายมาก,แม้ว่าเส้นด้ายจะคมมาก,ทว่ามีแนวโน้มที่จะแพ้ไฟและการกัดกร่อน,ขอเพียงเผาไหม้เส้นด้ายที่บางเฉียบ,ก็จะสูญเสียงพลังตัดไป,ซึ่งน่าจะสามารถโจมตีไปถึงร่างของปิศาจเส้นด้ายได้.
จากมุมมองของซูเห่า เขามีข้อได้เปรียบปิศาจเส้นดายหลายอย่าง,การเข้าปะทะขอเพียงโจมตีด้วยวงแหวนเพลิง,ปิศาจเส้นด้ายก็ไม่อาจรับมือกับเขาได้แล้ว.
ซูเห่าที่เตรียมการพร้อม,เตรียมลงมือทันที.
บอลขนาดเล็ก 20 ระเบิดอักขระที่ถูกเติมจิงซีเข้าไป,พร้อมกับกระตุ้นแล้วนับเวลาย้อนหลัง.
ผิวหน้าของมันมีอักขระ“กัดกร่อน” และ“อุณหภูมิสูง” สองคุณสมบัติสถิตอยู่.
มือทั้งสองข้างถือบอลเล็ก,เล็งไปยังตำแหน่งของปิศาจเส้นด้าย,ที่กำลังหลับอยู่ในใยล่องหน.
เกราะของเขาที่กระตุ้น“แข็ง” “ม่านพลัง” เตรียมหล่อช่องว่างระหว่างมือขึ้นเป็นกระบอกปืน.
“เขตแดนปะทุ!”
ฝ่ามือที่เปิดเขตแดนปะทุทันที.
“ตูมมมมมมมม!”
มือของซูเหาที่เกิดระเบิด,ร่างกายถูกดีดถอยออกมาถึงห้าเมตร,ลากครูดไปบนหลังคา.
ทว่าบอลระเบิด 20 อักขระสามลูกได้พุ่งผ่านหน้าต่าง,ความร้อนและกัดร่อน ตัดผ่านเส้นด้าย,บินเข้าหาปิศาจเส้นด้ายทันที.
ปิศาจเส้นด้ายซือเข่อที่ไม่ได้ตกใจกับเสียงระเบิด,ทว่าเป็นเส้นด้ายของเขาที่ขึงเอาไว้ถูกทำลายจำนวนมากทำให้เขาสะดุ้งขึ้นมาทันที.
จากนั้นเสียงระเบิดดังกึกก้องก็พุ่งเข้ามา,ไม่มีเวลาให้ซือเข่อได้คิดเลย.
ร่างกายที่ปกคลุมด้วยเส้นด้ายลุกขึ้นทันที,ดวงตาเบิกกว้าง.
มองเป็นภาพช้า,เขาพบว่าเส้นด้ายที่พันไปทั่วร่างกายของเขานั้นปรากฏรูขึ้นมีลูกบอลสามลูกขนาดเท่ากับกำปั้นพุ่งเข้ามาที่ท้องจุดหนึ่ง.
“มันคืออะไร?”สมองของซือเข่อที่มีเพียงคำถาม.
บอลสามลูกหนึ่งในนั้นปะทะเข้ากับแขนของเขา.
“ตูมมมมมมมมม-”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น,ราวกับฟ้ารั่ว.
พลังงานมากมายที่กวาดไปทั่วห้อง,ทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง,ปะทุออกหน้าต่าง,ผนังตึกเต็มไปด้วยรอยร้าวเต็มไปหมด.
“ปัง!”หนึ่งริ้วแสงที่พุ่งออกมาจากตึกดังกล่าว,หนีไปอย่างรวดเร็ว.
ใช่แล้วเป็นปิศาจด้ายซือเข่อนั่นเอง.
ในเวลานี้ซือเข่ออยู่ในสภาพอนาถเป็นอย่างมาก,เสื้อผ้าฉีกขาด,ร่างกายเสียหาย,ท้องเป็นรูใบหน้าอาบไปด้วยโลหิต,ทุกส่วนร่างกายได้รับบาดเจ็บทั้งหมด,หากเป็นคนทั่วไป,เกรงว่าคงตายไปแล้ว.
ผมเผ้าหยิกงอถูกเผาไหม้จนหมด.
คงเรียกอนาถไม่พอ,ต้องเรียกว่าน่าสงสารอย่างที่สุด.
“หนีรึ?”ซูเห่าเผยยิ้ม,ตลอดสองปีอีกฝ่ายสร้างความวุ่นวายไปทั้งเมือง,ไม่รู้ว่าเวลานี้เขากำลังคิดอะไรอยู่.
ซูเห่าไล่ตามไปทันที.
เพียงไม่นาน,ซูเห่าพบว่าปิศาจเส้นด้ายได้วางกับดักขณะเขาหนี,มีเส้นด้ายล่องหนเต็มไปหมด,เพื่อไม่ให้เขาไล่ตาม.
ขอเพียงแค่เขาประมาท,เกรงว่าคงถูกตัดเป็นชิ้น ๆ.
หากเป็นคนอื่น,บางทีคงไม่อาจไล่ตามได้,อย่างไรก็ตามสำหรับซูเห่า,การหลบหลีกสิ่งกีดขวางเหล่านี้ง่ายดายมาก.
ร่างกายของเขาที่เปิดใช้งานอักขระความร้อนสูงและกัดกร่อนบนร่างทันที.
นอกจากนี้บนแขนทั้งสองข้างยังมีเปลวเพลิงที่ลุกไหม้.
“ซี่ ๆ!”
ด้ายล่องหนถูกเผาอย่างง่ายดาย.
ซูเห่าไล่ไปอย่างไม่ลังเล,ด้วยชุดเกราะที่มีอุณภูมิสูงและกัดกร่อน,สองอักขระสนับสนุน,ไม่มีสิ่งใดที่จะกีดขวางเขาได้.
นอกจากนี้เขายังเปิดใช้งาน“วงแหวนเพลิง”เป็นระยะ ๆ เผาเส้นด้ายล่องหนที่ขวางทางเขาด้วย.
ซูเห่าต้องการจบการต่อสู้ให้เร็ว,เพราะว่า.....เขาเองก็ร้อนเหมือนกัน.
ซือเข่อเคลื่อนที่ไม่เร็วนัก,ขั้นสี่ของมนุษย์ปั่นนั้น,เรียกว่าปิศาจเส้นด้าย,มีความสามารถเจ็ดอย่าง“ปั่นด้าย” “สร้างใย” “กระแสด้าย” “ด้ายสัมผัส” “ตัดเฉือน” และยังมี“ด้ายทะลวง” “ด้ายล่องหน.”
ความสามารถเหล่านี้,ไม่มีทักษะใหนที่ช่วยเพิ่มความเร็ว.
ดังนั้นการจะหนีจากซือเห่าแทบเป็นไปไม่ได้.
ในเวลานั้นปิศาจเส้นด้ายเองดูเหมือนว่าจะสัมผัสได้ถึงกับดักเส้นด้ายที่เขาทิ้งไว้ด้านหลังหายไปอย่างรวดเร็ว,ใบหน้าของเขาที่สั่นกระตุก“เป็นไปไม่ได้.”
ใบหน้าของซือเข่อมีโลหิตที่แห้งเกรอะกรัง,เผยท่าทางเหลือเชื่อเผยออกมาอย่างปิดไม่มิด.
เขาอดไม่ได้ต้องหันหลังกลับไปมอง.
ทันใดนั้นเขาก็รู้ว่าทำไมด้ายของเขาไม่อาจหยุดอีกฝ่ายได้.
“เพลิงบัดซบ!”ซือเข่อที่สาปแช่งในใจ,ลำดับมนุษย์ปั่นนั้น,ศัตรูที่น่ากลัวที่สุดคือ เปลวเพลิง,แม้ว่าด้ายของเขาจะทนทานและแหลมคม,ทว่าต่อหน้าอุณภูมิสูงแล้ว,ก็เปื่อยยุ่ยไม่ต่างจากระดาษ.
“หนี!”ซือเข่อที่มีความคิดเดียว,เขาเร่งรีบหนีอย่างบ้าครั้ง.
อย่างไรก็ตามความเร็วของเขาไม่มากนัก,แล้วจะหนีอย่างไร?
พริบตาเดียวซูเห่าก็มาถึงด้านหลังแล้ว.
ซูเห่าที่ปะทุพลังที่เท้า,พุ่งเข้าหาซือเข่อทันที.
ซือเข่อไม่อาจหนีพ้น,ทำได้แค่หยุด,รอหาโอกาส.
เขากระโดดลงมาจากหลังคา,มาถึงถนนใจกลาง,พร้อมกับหาพื้นที่เอื้อประโยชน์,เตรียมกระแสด้าย!
ทันใดนั้นร่างกายของซือเข่อก็ปล่อยเส้นด้ายหลายหมื่นเส้นมากมายนับไม่ถ้วนพุ่งโถมทับไปยังทิศทางของซูเห่าทันที.
“มังกรเพลิง!”
รูนอักขระของซูเห่าที่ถูกใช้งานอีกครั้ง.
ทันใดนั้นเพลิงมังกรขนาดใหญ่จากดาบมือขวา,ได้ยืดยาวพุ่งออกไป,ปกคลุมท้องฟ้า,เข้าปะทะเส้นด้ายทันที.
“ซูมมมมม!”
เพลิงมังกรที่กระแทกเข้ากับกระแสด้ายของซือเข่อทันที,พริบตานั้นกระแสด้ายจำนวนมากถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน,แม้แต่พุ่งเข้าหาร่างซือเข่อด้วย.
ซือเข่อที่ไม่มีทางเลือกตัดส่วนเส้นด้ายให้ขาดออกจากกัน.
จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นปล่อยเส้นด้ายพุ่งเข้าหาซูเห่า.
“ตัดเฉือน!”
ซูเห่าที่เปิดใช้งาน“วงแหวนเพลิง”ทันที
เส้นด้ายไหม้ไฟ,กลายเป็นเถ้าถ่านไม่อาจเข้าถึงร่างซูเห่า.
ซือเข่อยังไม่ยอมแพ้,นิ้วทั้งสิบชี้ไปยังซูเห่า.
“ด้ายทะลวง!”
นิ้วของเขาที่ยิงเส้นด้ายเพื่อเจาะร่างซูเห่า.
ดาบในมือซือเห่าที่เหวี่ยงตัดเส้นด้าย,ทว่ามากมายจนเกินไป,มีหลายเส้นที่พุ่งไปถึงเกราะของซูเห่า.
“ซี่!”
เหมือนกับเส้นผมที่ปะทะเข้ากับเหล็กร้อน,มันเปื่อยยุ่ย,สูญเสียประสิทธิภาพทันที.
“เป็นไปไม่ได้!”ซือเข่อแทบบ้า.
กระแสเส้นด้ายถูกใช้ออกมาอีกครั้ง,นอกจากนี้ยังแหลมคมและเหนียวแน่นกว่าก่อนหน้า.
อย่างไรก็ตามทุกอย่างไร้ประโยชน์,ต่อหน้าเพลิงของซูเห่า,มันกลายเป็นเถ้าถ่านอย่างรวดเร็ว.
เส้นด้ายของเขานั้นสูญเสียพลังทั้งหมดเมื่ออยู่ต่อหน้าความร้อน.
ซือเข่อต้องการสวนกลับอีกครั้ง,ทว่าร่างของซูเห่ามาถึงด้านหน้าเขาแล้ว,ดาบในมือที่ยกขึ้น.
ซือเข่อ,พริบตานั้นราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้,ดวงตาเบิกกว้าง,คำรามลั่น“เจ้าคือ ปิศาจรัตติกาล!”
