Chapter 11 Kids
小屁孩
หกเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ซูเห่าที่แทบไม่เติบโตไปจากเดิมเท่าใดนัก เวลานี้เขามีอายุสามขวบครึ่งแล้ว.
ซูเห่าคิดว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลนัก,ในช่วงเวลาที่ผ่านมา,เขาให้ความสนใจเป็นอย่างมากกับการรักษาความสมดุลและความสมบูรณ์ของโภชนาการ,กล่าวอีกนัยหนึ่ง,เขาควรจะเติบโตและแข็งแกร่งกว่านี้!
“อาหารที่เขากินไปหายไปอยู่ที่ใหนกัน?”
ทำให้เขารู้สึกสงสัยว่า,ความรู้เกี่ยวกับสูตรอาหารเพิ่มความแข็งแกร่งที่บันทึกในพื้นที่พินบอลมันมีปัญหาหรือไม่,หรือว่าคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญเหล่านั้นจะเป็นเรื่องหลอกลวง?
ซูเห่าที่เลิกคิดเรื่องราวดังกล่าวก่อน,ขณะหันมามองอู๋หยุนเทียน,นับตั้งแต่หกเดือนก่อนที่ซูเห่าเอ่ยว่าต้องการฝึกยุทธ์,อีกฝ่ายก็ตื่นแต่เช้ากลับบ้านดึกทุกวัน,ไม่รู้ว่ายุ่งอยู่กับอะไร,ช่วงนี้แทบไม่ได้คุยกับซูเห่าเลย,อีกฝ่ายที่กลับมาถึงก็เร่งรีบพักผ่อนและตื่นออกไปแต่เช้า.
คืนนี้,ขณะอู๋หยุนเทียนกำลังจะลุกขึ้น จากไป,ซูเห่าเร่งรีบเอ่ยออกไปทันที“ทานพ่อ,ท่านยังจำคำสัญญา ว่าจะสอนยุทธ์กับข้าได้หรือไม่? ตอนนี้ผ่านมาครึ่งปีแล้ว,พวกเราจะเริ่มเมื่อไหร่?”
อู๋หยุนเทียนที่ครุ่นคิดเรื่องดังกล่าว,จากนั้นก็หันหน้ามามองบุตรชาย,เอ่ยออกมาช้า ๆ“เอาล่ะ,เช่นนั้นเริ่มพรุ่งนี้เลย,ตอนเช้าให้ไปรอข้า ที่ทุ่งราบในหุบเขา.”
“อืม!”ซูเห่าที่พยักหน้าซ้ำ ๆ,ดวงตาเป็นประกายด้วยเปลวเพลิงแห่งปรารถนา.
เช้าตรู่วันต่อมา,ซูเห่าที่มาถึงทุ่งราบที่เอาไว้ใช้ตากธัญพืช,ยังไม่เห็นพ่อของเขาเลย,ทว่าเขาเห็นเด็กหญิงวัยสี่ขวบได้นำเด็กสองคนเดิน วิ่งเข้ามาหาซู่เห่า,ผมหางม้าสองข้างที่ปัดไปมา ขณะเธอวิ่งและกระโดด,ชวนน่ามองเหมือนกัน,ดวงตากลมโตน่ารักของเด็กหญิง,พอบอกได้ว่าโตขึ้นมาจะต้องกลายเป็นสตรีงามอย่างไม่ต้องสงสัย,ส่วนเด็กชายสองคนที่ตามมานั้นดูเหมือนว่าจะมีอายุห้าขวบแล้ว,คนหนึ่งสูงกว่าเธอหนึ่งศีรษะ,อีกคนก็อ้วนกลม,จากที่เห็นดูเหมือนว่าเด็กหญิง จะเป็นหัวหน้ากลุ่ม,ส่วนเด็กชายทั้งสองเป็นผู้ติดตาม.
เมื่อซูเห่าเห็นเด็กทั้งสาม,ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที,เด็กอะไร,น่ารำคาญชะมัด.
สาวน้อยผู้นี้มีนามว่า เหอชิงชิง,เป็นบุตรสาวของของหัวหน้าป้อมปราการซาซาน,หัวหน้าป้อมปราการณ์เหอเจี้ยนหยง นับว่ามีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,ทำให้บุตรสาวของเขามีสถานะพิเศษ,ไม่มีใครในป้อมซาซาน ไม่รู้จักสาวน้อยเหอชิงชิงผู้นี้,นอกจากใบหน้าน่ารักน่าชังแล้ว,เธอยังเป็นคนช่างพูด,เข้ากับทุกคนได้ง่าย,กลายเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนทั้งหมู่บ้าน.
เหอชิงชิงต่อหน้าผู้ใหญ่ก็เป็นเด็กดีอ่อนน้อมถ่อมตน,อย่างไรก็ตาม หากอยู่ในกลุ่มเด็กแล้ว,เธอมักจะแสดงตัวเป็นดั่งพี่สาวคนโต.
ผู้ติดตามด้านหลังของเธอนั้น,เป็นบุตรชายของทหารในป้อมปราการซาซานเช่นกัน,คนตัวสูงที่เปื้อนไปด้วยน้ำมูก ชื่อหลู่หงเทา,ส่วนคนอ้วนเตี้ยกลม มีชื่อว่า หลี่ชุนจื่อ,ไม่รู้ว่าทั้งสองมีเจตนาอะไร,แทบทุกวัน มักจะคอยตามวนเวียนอยู่ข้าง ๆ เหอชิงชิงอยู่เสมอ,เป็นเหมือนกับหมาที่ตามเลียมือเลียนเท้าเจ้านาย,เป็นไปได้ว่าพวกเขาต้องการปลูกสัมพันธ์รักวัยเด็กกับเธอหรือไม่?
หากเป็นดั่งนั้น,ซูเห่าพอบอกได้เลยว่า,ความพยายามของทั้งสองต้องสูญเปล่าแน่ ๆ.
“เซี่ยงหวู่,ทำอะไรอยู่,ไป,พวกเราไปตกปลากันที่ลำธารกันเถอะ!”เหอชิงชิงที่เดินเข้ามาหาซูเห่า,คล้ายกับอันธพาลน้อยที่กำลังเข้ามาหาเรื่อง.
ซูเห่าส่ายหน้าไปมาทันที“ไม่ไป,ไปได้แล้ว,ไม่ส่ง!”
เหอชิงชิงที่ยกมือขึ้นท้าวสะเอว,เอ่ยด้วยความโกรธ“อู๋เซี่ยงหวู่,เจ้ากล้าปฏิเสธข้ารึ? เชื่อใหมว่าข้าจะให้เจ้าน้ำมูกเทาและเจ้าอ้วนชุนทุบตีเจ้าได้?”
เจ้าน้ำมูก หลู่หงเทาและเจ้าอ้วน หลี่ชุนจื่อ ที่ก้าวออกไปข้างหน้าทันที,สายตาเต็มไปด้วยท่าทางยั่วยุ,เพียงแค่รอสัญญาณ,พวกเขาก็พร้อมที่จะเข้ามาต่อยซูเห่าจริง ๆ.
ซูเห่าที่ยิ้มมุมปาก,ใบหน้าไร้ซึ่งความหวาดกลัว,“ท่านหญิงชิงชิง,ข้าไม่ได้ปฏิเสธเจ้า,ทว่าข้าไม่เคยเล่นกับคนโง่,หากเจ้าต้องการให้ข้าไปเล่นด้วย,จะต้องพิสูจน์ก่อนว่าเจ้าไม่ใช่คนโง่.”
คนทั้งสามที่ดูโกรธเกรี้ยวกับคำพูดของซูเห่าเป็นอย่างมาก,แม้แต่เจ้าน้ำมูกเทาและเจ้าอ้วนชุน ที่เตรียมจะเข้าไปจัดการซู่เห่าแล้ว,แต่ถูกเหอชิงชิงขวางเอาไว้,เธอที่ย่นจมูกขยิบตาน่ารักเอ่ยปฏิเสธทันที“ข้าไม่ใช่คนโง่!”
ลูกน้องทั้งสองเองก็เร่งรีบเอ่ยตามออกมาทันที.
“พวกเราไม่ได้โง่” “ข้าเองก็ไม่!”
ซูเห่าพยักหน้าเชิงเห็นด้วยเอ่ยออกมาว่า“ข้ารู้,อย่างไรก็ตามต้องพิสูจน์,คำถามเมื่อวานนี้,เจ้าตอบได้หรือไม่?”
เหอชิงชิงที่เอ่ยเสียงดังออกมาทันที“แน่นอน,คำถามง่าย ๆ สำหรับข้าแล้วมันยากตรงใหน?”
ซูเห่าที่ดูไม่เชื่อ“จริงรึ? ข้าจะถามอีกครั้ง,5+7 เท่ากับเท่าไหร่?”
เหอชิงชิงที่ยืดอกกล่าวตอบอย่างภาคภูมิ“12 เท่ากับ 12 ใช่ใหม!”นางที่กอดอก,ราวกับว่ากำลังรอการชื่นชมจากซูเห่าอยู่.
ซูเห่าที่เผยท่าทางประหลาดใจ,กล่าวชม“โอ้ว,ท่านหญิงชิงชิงไม่เลวเลย.”
“ในเมื่อ ข้าตอบได้แล้ว! ก็พิสูจน์แล้วว่า ข้าไม่ได้โง่,ไปเล่นกับพวกเราเถอะ!”เหอชิงชิงที่รีบกล่าวชวน,นางหวังให้ซูเห่ามาเป็นลูกน้องเธอ,ซึ่งอีกฝ่ายจะได้กลายเป็นที่ปรึกษามันสมองของกลุ่ม.
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา“แม้นว่าเจ้าจะตอบได้,ทว่าคำตอบของคำถามนี้มันนานไป,ไม่อาจนับได้.”
เหอชิงชิงที่ดวงตาเบิกกว้างเอ่ยออกมาว่า“ไม่นับได้อย่างไร? แล้วต้องทำอย่างไรล่ะ?”
“กฎเดิม,ข้าจะตั้งคำถามใหม่,หากสามารถตอบได้,ก็แสดงว่าเจ้าไม่โง่,ข้าจะไปเล่นกับเจ้า.”
เหอชิงชิงที่ดูลังเล“เจ้าไม่อาจตั้งคำถามยากเกินไป.”
ซูเห่าพยักหน้ารับ.
เหอชิงชิงที่เพิ่มเงื่อนไขอีก,“ไม่อาจตั้งคำถามตัวเลขด้วย.”
ซูเห่าพยักหน้ารับ.
จากนั้นเหอชิงชิงที่ย่นจมูกขยิบตาเอ่ยเสียงดัง“เจ้าถามมา!”
“เจ้าฟังให้ดี,ข้าจะถามคำถามง่าย ๆ,เจ้ารู้คำตอบ ก็จงตอบมา.”เห็นทั้งสามตั้งใจฟัง,ซูเห่าก็กระแอมคราหนึ่งและเอ่ยออกมาว่า“ปริศนา,ใครที่ป่วยแล้ว,ไม่อาจไปหาหมอได้?”
เหอชิงชิงที่ดวงตาเบิกกว้าง,ตอบอย่างมั่นใจ“ง่ายมาก,ข้ารู้ ๆ,เป็นคนเลว! คนเลวป่วยไม่สามารถไปหาหมอได้.”
ซูเห่าที่ส่ายหน้าไปมา,“ไม่ใช่,ยังไกลจากคำตอบที่ถูกต้อง.”
“ไม่ใช่รึ? แล้วเป็นใครล่ะ?”
“เจ้าต้องคิดด้วยตัวเอง.”
เหอชิงชิงที่หันหน้าไปยังเจ้าน้ำมูกเทาและอ้วนชุน“พวกเจ้าตอบ.”
ทั้งสองที่พูดไม่ออกเหมือนกัน,ผ่านไปนานน้ำมูกเทาที่สูดน้ำมูกเสียงดัง.
“เจ้าโง่ทั้งสองนิ.”เหอชิงชิงที่กระทืบพื้น,นางได้เดาคำตอบอีกหลายครั้ง,ทว่าหลังจากตอบแล้วซูเห่าก็บอกไม่ใช่,ทำให้นางแทบร้องไห้,แม้แต่จ้องมองซูเห่าเขม็งด้วยความโกรธ.
“อู๋เซี่ยงหวู่,เจ้ารอก่อน,ข้าจะต้องหาคำตอบได้ อย่างแน่นอน.”นางที่เอ่ยเสียงดังแล้วเดินจากไป.
ลูกน้องทั้งสองที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ“ชิงชิง,พวกเราไม่ไปตกปลารึ?”
ชิงชิงที่หันหน้ากลับไปมองพวกเขา“ไม่ไป,คนโง่จับปลาไม่ได้หรอก.”
น้ำมูกเทาที่พูดไม่ออก,หันหน้าไปถามเจ้าอ้วน“เจ้าอ้วน,พวกเราไม่สามารถจับปลาได้อย่างงั้นรึ?”
เจ้าอ้วนที่คิดถึงคำว่า“เจ้าโง่” จากนั้นก็วิ่งตามชิงชิงไป,พร้อมกับตะโกนดัง“ชิงชิง,เจ้ารอด้วย,ข้าก็คิดเหมือนเจ้า.”
เจ้าน้ำมูกเทาหันมามองซูเห่าเขม็ง,ก่อนที่จะวิ่งตามเหอชิงชิงไป“ข้าด้วย,ข้าก็คิดเหมือนกัน!”
“ฟู่~ ในที่สุดก็ไปกันหมดซะที!” สำหรับซูเห่าแล้ว,การจัดการกับพวกเด็ก ๆ นั้นเป็นเรื่องยากลำบากทุกครั้ง,ในชาติก่อนก็เป็นน้องชายโหลวเจาซินที่มารวบกวนเขาตลอด,ในชาตินี้เวลานี้ เขามีแขนขาที่ผอมบางเป็นอย่างมาก,ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้,ดังนั้นจึง ทำได้แค่ใช้คำพูด.
......
หลังจากนั้นไม่นาน,อู๋หยุนเทียนก็ปรากฏขึ้นข้าง ๆ ซูเห่า,เอ่ยสอบถาม“ใครป่วยแล้วไม่อาจไปหาหมอได้?”
ซูเห่าถึงกับปวดขมับ,นี่เป็นคำถามเพื่อหลอกเด็กเท่านั้น,ผู้ใหญ่ต้องการเข้าร่วมสนุกด้วยอย่างงั้นรึ?
