Chapter 106 Fast demon and bone demon
速魔与骨魔
【ปิศาจกระดูก】เต๋อลี่ยืนอยู่บนหลังคาจ้องเฟยหลุน,ร่างกายของเขาปกคลุมด้วยเกราะกระดูกสีขาวหนา,บนเกราะมีเดือยกระดูกที่ชี้ออกมาเป็นลวดลายหนามแหลม คมกระจายไปทั่วขึ้นเรียงอย่างเป็นระเบียบเป็นลวดลายที่งดงามดูเป็นศิลปะ
แม้นว่าจะไม่อาจมองเห็นใบหน้าของปิศาจกระดูกเต๋อลี่ได้ชัด,ทว่าก็พอบอกได้ว่าอีกฝ่ายแสร้งทำอหังการ,แตกต่างจากรูปลักษณ์.
เฟยหลุนที่จับจ้อง,รับรู้ว่าปิศาจกระดูกดูตื่นเต้นกระสับกระส่ายอยู่เหมือนกัน.
เขาอดไม่ได้ที่จะเผยความเหยียดหยันในใจ,ที่เห็นอีกฝ่ายร้อนรน“พวกขี้แพ้หนีมาจากเมืองใหญ่,ยังกล้ามาโอหังที่นี่อีกรึ?”
ในเวลานั้นเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของปิศาจกระดูกที่ซ่อนตัวอยู่,เต็มไปด้วยจิตสังหาร.
เฟิงหลุนแค่นเสียง,จากนั้นก็ชักมีดคู่ออกมาจากเอว,พร้อมกับหายไปในทันที.
เขาคือขั้นสี่ของมนุษย์ความเร็ว,เป็นมนุษย์กลายพันธ์ที่มีความสามารถในความเร็วที่ไม่ธรรมดา.
ลำดับของมนุษย์ความเร็ว,ขั้นสองเรียกว่า【ผู้เร็วสูง】สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงและยังมีสายตาพลวัต,ขั้นสามเรียกว่า【อสูรไร้เงา】,มีความสามารถลอบเร้น,ขั้นสี่เรียกว่า【ปิศาจความเร็ว】มีความสามารถในการฉีกกระฉากและเจาะเกราะได้.
เท่าที่มองเฟยหลุนนั้น,แทบเต็มไปด้วยความสามารถที่ไร้เทียมทาน.
มีความเร็วสูง,ลอบเร้น,เคลื่อนไหวไร้ร่องรอย,และยังมีความสามารถเจาะเกราะได้อีกด้วย,ใครจะเป็นคู่มือเขาได้?
ไม่ชนะก็วิ่งหนี,แล้วใครจะหนีพ้น?
ดูเหมือนว่า...จะไม่มี!
เฟยหลุนที่เผยยิ้ม.
เห็นปิศาจกระดูก,ที่มีเกราะดูงดงามโดดเด่นมากกว่าเขา,ทำให้ภายในใจของเขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก.
แม้แต่ไม่ต้องการพูดอะไรมากมาย,เขาต้องการสะบั้นเกราะกระดูกของอีกฝ่ายทันที.
พริบตานั้นเฟยหลุนที่ฟาดฟันไปที่ด้านหลังของปิศาจกระดูกเต๋อลี่,โจมตีไปยังลำคอที่มีเกราะหนา.
“แก๊ก!”
ปิศาจกระดูก,เต๋อลี่ถูกฟันจนเกราะแตกเผยให้เห็นเนื้อช่วงลำคอ.
ทว่าขณะเต๋อลี่จะตอบโต้,ก็พบว่าเฟยหลุนได้หายไปแล้ว.
“เร็วมาก! ไม่อาจตอบสนองได้ทันเลย!”เต๋อลี่ที่ร่างกายหดเกร็ง,ทว่าเขาไม่ได้ตกใจ,เขาใช้ทักษะบางอย่างออกมาทันที.
“ผุด!”
“พรูด พรูด พรูด!”
ทั่วร่างของเต๋อลี่ปรากฎหนามแหลมมากมายปรากฏขึ้น,ร่างกายสามเมตรที่มีหนามปกคลุมไปทั่วไม่ต่างจากตัวเม่น.
นี่คือมนุษย์กลายพันธ์ลำดับสี่ของมนุษย์เกราะ,ทักษะปิศาจกระดูก“เดือยกระดูก”
เฟยหลุนไม่ได้รับบาดเจ็บจากเดือยกระดูกแต่อย่างใด,เขาไม่ได้โจมตีเข้าไป,เขาหลบหนีออกมาได้,ไม่เห็นแม้แต่ร่าง.
ปิศาจกระดูกที่เก็บเดือยกระดูกช้า ๆ,บาดแผลระหว่างคอฟื้นฟูกลับมา.
เขาเฝ้ามองพื้นที่รอบ ๆอย่างระมัดระวัง,ทว่าไม่อาจมองเห็นศัตรูได้เลย.
“แก๊ก!”
ทันใดนั้นเกราะกระดูกของเขาที่กลายเป็นเศษลอยกระเด็น,อีกฝ่ายโจมตีมายังที่จุดหัวใของเขา.
โลหิตของเขาไหลซึมออกมา.
ความสามารถของเฟยหลุนนั้นสามารถเจาะเกราะของเต๋อลี่ได้,อีกฝ่ายไม่อาจป้องกันอีกฝ่ายไม่ให้โจมตีได้เลย.
อย่างไรก็ตาม,สำหรับเต๋อลี่แม้นว่าจะได้รับบาดแผลแต่ก็เป็นเพียงแผลเล็ก ๆ,ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง,สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว.
“แก๊ก แก๊ก แก๊ก!”
ร่างของเฟยหลุนที่เคลื่อนที่ไปรอบ ๆ เต๋อลี่,ทุกครั้งที่ปรากฏ,เศษกระดูกลอยกระเด็น,ทิ้งบาดแผลเอาไว้.
อย่างไรก็ตามบาดแผลเหล่านี้ก็ไม่ได้มากมาย เต๋อลี่ฟื้นฟูกลับมาด้วยความเร็วเช่นกัน.
ไม่ว่าเฟยหลุนจะโจมตีอย่างไร,เต๋อลี่ก็ฟื้นฟูกลับมา,แม้นว่าเศษกระดูกจะกระเด็นออกไปทั่ว,ทว่าก็ไม่ได้คุกคามอะไรเขามากนัก.
การตัด! ที่เร็วขึ้นเรื่อย ๆ!
อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเต๋อลี่ได้โต้กลับในทันที.
“หนามถมสวรรค์!”
เต๋อลี่กระทืบลงบนพื้น.
“พรึด พรึด พรึด! ซี่!”
หนามมากมายที่ผุดขึ้นจากใต้ดิน,พุ่งทะยายขึ้นสู่ท้องฟ้า,สูงสิบเมตรปกคลุมในรัศมี 20 เมตรรอบ ๆ.
หนามที่แหลมคมเป็นอย่างมากสะท้อนเงาแสงที่เย็นยะเยือบของกลางคืน.
ในเวลานั้นเฟยหลุนที่ลอบเร้นอยู่ในอากาศหลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาเช่นกัน,ภายในหัวใจที่สั่นไหว,“เกือบถูกหนามแทงเข้าแล้ว! ปิศาจกระดูกผิดปรกติมากไปแล้ว!”
ทว่าจากนั้นก็หัวเราะออกมา“ร้ายกาจแล้วอย่างไร,ยังไงก็สังหารข้าไม่ได้!”
กล่าวจบเขาก็ก้าวเท้าหายออกไป,ก่อนที่จะร่อนลงที่หลังคา.
ร่างของเฟยหลุนที่หายไปอีกครั้ง,ซ่อนตัวอยู่ในความมืด,มีดคู่ในมือของเขาที่แหลมคม,มีทักษะเจาะเกราะ,พริบตานั้นก็พุ่งเข้าหาเต๋อลี่อีกครั้ง.
เต๋อลี่ราวกับสัมผัสอะไรได้,ร่างกายของเขาที่ปล่อยเดือยกระดูกอีกครั้ง.
“พรึด พรึด พรึด!”
เฟยหลุนที่ราวกับมองเห็นหนามกระดูกมากมายที่พุ่งมา,รอยยิ้มใต้หน้ากากยกขึ้น,มีดคู่ฟาดฟันร่ายรำอย่างรวดเร็ว.
“แก๊กแก๊ก แก๊ก!”
หนามกระดูกที่ถูกฟาดฟันขาดเป็นชิ้น ๆ.
“ทะลวงผ่านดาบแรก!”
เฟยหลุนที่ไม่หยุดพุ่งเข้าหาเต๋อลี่,คมดาบของเขาที่ทะลวงเข้าไปครั้งแรก.
เต๋อลี่เหวี่ยงตัวหลบเล็กน้อย.
“วีด ตูมมมมม!”
แขนของเต๋อลี่ที่ขาดลอยกระเด็นขึ้นบนอากาศ,โลหิตพุ่งกระเซ็น,เขาที่ยื่นมืออีกข้างออกไป ต้องการคว้าแขนข้างที่ขาดเอาไว้.
“วีด ตูมมมมม!”
อย่างไรก็ตาม,ขณะยื่นออกไปได้ครึ่งเดียว,เฟยหลุนที่มาปรากฏด้านหลัง,พร้อมกับฟันออกไปยังแขนข้างที่เหลือ.
......
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว,ทำให้ซูเห่าสะดุ้งตื่น,ลุกขึ้นมายืน“เกิดอะไรขึ้น? เสียงดังมาก!”
จากนั้นเขาก็ขยายเรดาร์,เปิดสัมผัสพื้นที่ไกลออกไปทันที.
ไกลออกไปหลายพันเมตร,สัมผัสได้ถึงพวกกลายพันธ์จำนวนมาก,มีสองร่างที่มีจิงซีขอบเขตบรรพจารย์กำลังต่อสู้กันอยู่.
“ต้องไปดูหน่อย!”ซูเห่าที่สวมหน้ากาก,พร้อมกับแฝงตัวเข้าไปในความมืด,เคลื่อนที่เข้าใกล้สถานที่ต่อสู้ของอีกฝ่าย.
เมื่อเข้าใกล้พื้นที่ห่างออกมา 500 เมตร,ซูเห่าก็หยุด,ปีนขึ้นไปบนพื้นที่สูง,จับจ้องมองการต่อสู้ที่รุนแรง.
อย่างไรก็ตามทุกอย่างมืดไปหมด,แทบมองไม่เห็นอะไรเลย.
ต้องเข้าใกล้อีกหน่อย!
เมื่อซูเห่าเคลื่อนที่เข้าใกล้ 300 เมตร,ท้ายที่สุดก็มองเห็นพื้นที่ไกลออกไปได้อย่างเลือนลาง.
เขาเห็นร่างกายที่ใหญ่ยักษ์สวมเกราะกระดูกปกคลุมทั่วร่าง,กำลังถูกร่างที่มองไม่เห็นกระหน่ำโจมตี,เศษกระดูกที่ปลิวว่อน,แขนทั้งสองข้างขาด,แลดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก.
ซูเห่าที่ดวงตาเบิกกว้าง,ต้องการหาร่องรอยของอีกฝ่ายตรงข้ามของอีกฝ่าย,ทว่าในครรลองสายตาไม่อาจมองเห็นร่างได้เลย,สัมผัสได้เพียงการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงบนเรดาร์,วิ่งวนโจมตีไปยังรอบ ๆ มนุษย์กระดูกถูกโจมตีกระหน่ำไม่หยุดหย่อน.
“ความเร็วนี่มันเหนือกว่าเหรินหวังซะอีก!”ซูเห่านำไปเปรียบเทียบกับราชามนุษย์ในชาติที่แล้ว.
หากเขาพบกับมนุษย์ความเร็วผู้นี้,เกรงว่าคงไม่อาจเอาชนะได้,เพราะว่าเขาไม่อาจแม้แต่สลักวาดรูนได้เลย.
“ตอนนี้ยังไม่อาจรับมือกับพวกกลายพันธ์กลุ่มนี้ได้แน่.”ซูเห่าที่ทำการวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว,เรื่องแรก,เขาไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถของมนุษย์กลายพันธ์ประเภทต่าง ๆ,เรื่องที่สอง,แม้นว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ขั้นสูง,ทว่าร่างกายเขานั้นอ่อนแอมาก,ยังมีพื้นที่ให้เติบโต,ไม่จำเป็นต้องกังวล.
เพียงไม่นาน,การต่อสู้ก็เปลี่ยนไป.
เต๋อลี่,ที่ปล่อยหนามแหลมออกไปที่แขน,ดึงมันกลับ,คล้ายจะทำการเชื่อมต่อมันใหม่.
ทว่าเฟยหลุนจะให้โอกาสเขาอย่างงั้นรึ?
พริบตานั้น,ดาบก็ฟันไปยังแขนทั้งสองระเบิดเป็นผงกระดูกไปทันที.
ปิศาจกระดูกเต๋อลี่ไม่โกรธ,หนำซ้ำยังยิ้มด้วยซ้ำ,เขาที่กัดฟัน,ก่อนที่จะเห็นร่างกายกระดูกผุดออกมา,เขาสร้างแขนทั้งสองข้างขึ้นมาใหม่ทันที.
เต๋อลี่ที่กำและหุบ,ดูเหมือนว่าแขนของอีกฝ่ายจะสมบูรณ์แบบเหมือนกับก่อนหน้า
เฟยหลุนลอยบนอากาศเผยความประหลาดใจ“ทำเช่นนี้ก็ได้อย่างงั้นรึ?!”
จากนั้นเขาก็เผยยิ้มอย่างไม่แยแส“เช่นนั้นก็ต้องตัดศีรษะของเจ้าแล้ว!”
“ฟิ้ว!”
เฟยหลุนที่หายไปอีกครั้ง,เคลื่อนที่ด้วยเร็วสูง,เคลื่อนที่ผ่านเต๋อลี่,ตัดผ่านลำคอของอีกฝ่ายขาดสะพายแล่ง.
“แก๊ก!”
คอของอีกฝ่ายที่ตัดจนศีรษะของเต๋อลี่ห้อยลงมา.
ขณะซูเห่าคิดว่ามนุษย์กระดูกคงตายแน่แล้ว,ทว่าเขากับรู้สึกราวกับขนทั่วร่างลุกตั้งชูชัน.
ร่างของเต๋อลี่ที่ยื่นนิ่งยกมือขึ้นจับศีรษะที่ห้อยขึ้นมาขยับต่อกันไม่ให้หล่นลงไป,จากนั้นก็ยกเท้ากระทืบลงบนพื้น.
“หนามฝังสวรรค์!”
