Chapter 103 The big brother forgives
大哥饶命
พลังต่อสู้ของซูเห่าเวลานี้ไม่ได้ด้อยว่าชาติที่แล้วแม้แต่น้อย,โดยเฉพาะความสามารถในการวาดสลักรูนขึ้นมาใช้ได้เอง,แม้ว่าจะไม่มีหนอนขน,ทว่าก็ไม่มีปัญหาใหญ่,เพียงแค่ใช้เวลาในการกระตุ้นการทำงานนานกว่าเดิมเท่านั้น.
อย่างไรก็ตามการต่อสู้จำเป็นต้องตัดสินกันให้จบในรอบเดียว,เพื่อป้องกันสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น.
ซูเห่าเปิดใช้งาน“ม่านพลังป้องกัน” พร้อมกับเตรียมอักขระรูน“สว่างจ้า” “ปะทุ”ใต้เท่าที่ระเบิดส่งร่างของเขาพุ่งเข้าหา【ผู้บ้าบิ่น】ด้วยความเร็วสูง.
“เร็วมาก!” ผู้บ้าบิ่นดวงตาหดเกร็ง,จ้องมองซูเห่า.
ทว่าเพราะเห็นซูเห่าเคลื่อนที่เร็วมาก,【ผู้บ้าบิ่น】จึงรู้สึกวางใจระดับหนึ่ง.
ปรกติพวกมีความเร็วสูงพลังโจมตีจะต่ำ,เขามั่นใจในพลังป้องกันของตัวเอง,ดังนั้นจึงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทะลวงพลังป้องกันของเขาได้.
ใช้ดาบสั้นในมืออย่างงั้นรึ?
น่าขัน!
เขาง้างหมัดเตรียมต่อยปิดฉากอีกฝ่ายในทันที.
ซูเห่าที่ยกมือซ้ายขึ้นอย่างรวดเร็ว.
“สว่างจ้า!”
แทบจะในทันที แสงสว่างขาวโพลนที่ปะทุขึ้นทันที, 【ผู้บ้าบิ่น】ที่ดวงตาพล่า,สูญเสียการมองเห็น,ร้องโอดโอย,หลับตาลง,หมัดของเขาที่สูญเสียเป้าหมายไป.
อย่างไรก็ตามเขาก็ยังคงเหวี่ยงโดยไร้ทิศทาง,เพราะเขามั่นใจในพลังป้องกันของตัวเองมาก.
“เท้าเคลื่อนเงา!”
ซูเห่าที่หลบหมัดที่ไร้ทิศทาง,อ้อมไปด้านหลังผู้บ้าบิ่นทันที.
“ทิ่มทะลวง!”
ที่จริงทักษะนี้เรียกว่า“ลวงทะลวง” เพราะว่าความสูงของเขาไม่เพียงพอ,ดังนั้นจึงโจมตีต่ำลงมา,จึงได้เปลี่ยนชื่อของทักษะของเขาใหม่.
อย่างไรก็ตาม,การโจมตีนี้ผู้บ้าบิ่นไม่อาจหลบได้เลย,ปรกติแล้วมีดดาบไม่อาจทะลวงเอวของพวกกลายพันธ์ได้ง่าย ๆ.
“อ๊ากกก!”เสียงเจ็บปวดโหยหวนดังขึ้นในทันที.
ซูเห่าที่ดึงดาบสั้นออก,พร้อมกับถอยออกมาอย่างรวดเร็ว.
บาดแผลที่มีโลหิตไหลออกมา,หนำซ้ำรอยแผลยังเปื่อยยุ่ย,เห็นชัดเจนว่ากำลังถูกกัดกร่อน.
เพียงแค่มองก็บอกได้แล้วว่าคงเจ็บมาก.
【ผู้บ้าบิ่น】ที่สูญเสียพลัง,ยกมือขึ้นกุมเอวของตัวเองร่างกายสั่นส่ายไปมา.
ซูเห่าที่ก้าวไปด้านหน้าช้า ๆ,ยกดาบขึ้น,ขณะที่อีกฝ่ายสูญเสียพลังต่อสู้ไปแล้ว,เขาจึงคิดจะตัดเนื้ออีกฝ่ายแล้วจากไป.
【ผู้บ้าบิ่น】คุกเข่าลงทันที,จากนั้นไม่รู้นำมีดมาจากใหนเขาใช้มีดดังกล่าวเฉือนเนื้อแขนของเขาเองเลย.
“พรึดซี!”
เขาส่งเนื้อที่ตัดออกมาออกไปด้านหน้า,เอ่ยเสียงดัง“พี่ใหญ่อภัยด้วย,นี่คือเนื้อของข้า.”
ทุกกระบวนการทุกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้น,หยาซานอยู่ข้าง ๆ จ้องมองซูเห่าด้วยความตื่นตะลึง.
ซูเห่าที่จ้องมองหยาซานและมองอีกฝ่าย,พบว่าทั้งสองมีสิ่งที่เหมือนกัน,นั่นก็คือหวาดกลัวความตาย.
แม้นว่าบางครั้งสมองของซูเห่าจะส่งสัญญาความกลัวออกมา,ทว่าเขาไม่เคยหวาดกลัวความตายเลย.
เขาลอบสงสัยว่าลำดับมนุษย์เกราะ,มีความหวาดกลัวที่เป็นสัญชาติญาณของพวกเขาหรือไม่?
ซูเห่าที่ส่งชิ้นเนื้อให้กับหยาซาน.
หยาซานที่ยังคงหวาดกลัว,อย่างไรก็ตามเพื่อการวิวัฒนาการ,เขาที่พยายามระงับความกลัวในใจ,ก้าวไปด้านหน้ารับเนื้อผู้บ้าบิ่น,ก่อนกินลงท้องทันที.
ซูเห่าได้แต่ส่ายหน้า,นี่ไม่คิดเหลือไว้ให้ข้าเลยรึไง?
อย่างไรก็ตาม,เรื่องนี้หาได้สำคัญ,เขาได้นำขวดออกมา,ส่งให้กับผู้บ้าบิ่น“ใส่โลหิตให้เต็ม”
ผู้บ้าบิ่นที่หวาดกลัวเล็กน้อย,กุมเอว,ใส่โลหิตลงขวด,เอ่ยสอบถามอย่างระมัดระวัง“ต้องการเนื้อด้วยใหม?”
ซูเห่าเผยยิ้ม“ไม่จำเป็น,เจ้าเก็บไว้เถอะ!”
เมื่อเป้าหมายสำเร็จแล้ว,ก็เตรียมจากไป.
ซูเห่าที่หันไปหาอาซานเอ่ยออกมาว่า“ไป!”
อาซานเวลานี้,แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด.
แม้แต่ต้องการคุกเข่าให้กับซูเห่าพร้อมกับเรียกอีกฝ่ายว่าพ่อด้วยซ้ำ.
แน่นอน,หากซูเห่ายินยอมเขาก็ยินดี
ซูเห่าและหยาซานจากไปอย่างรวดเร็ว.
ผู้บ้าบิ่นคนดังกล่าวผ่อนคลายลง,ราวกับผู้รอดชีวิตจากหายนะ! เขาดีใจเป็นอย่างมากที่ตัวเองตอบสนองอย่างรวดเร็ว,หากลังเลแม้แต่น้อย,เกรงว่าคงถูกมนุษย์กลายพันธ์ขั้นสูงนั่นกุดหัวเอาแน่.
“เฮ้อ,เจ้ามนุษย์เกราะนั่นเมื่อผู้สนับสนุนที่ร้ายกาจจริง ๆ!”
ในใจของเขารู้สึกโชคร้ายเป็นอย่างมาก,เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น,จ้องมองบาดแผลที่แขนและเอว กัดฟันแน่น.
บาดแผลที่เอวดูเหมือนว่ามันกำลังขายตัว,เขาจึงทำการห้ามโลหิต,หยุดไม่ให้มันเปิดออก.
มองจากด้านนอก,ก็บอกได้ว่ามันไม่ใช่อาการบาดเจ็บทั่วไป.
“บาดแผลขนาดนี้คงต้องหาสถานที่รักษาตัวก่อน,รีบไปดีกว่า,คืนนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว,แม้แต่เสียเนื้อตัวเองไปด้วย,โชคร้ายชะมัด!”ผู้บ้าบิ่นเก็บมีของตัวเอง,จากไปอย่างรวดเร็ว.
พวกซูเห่าที่ออกมายังขอบรอบนอกเมืองอย่างรวดเร็ว,มาถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง.
“ที่นี่!”ซูเห่าเอ่ย,ผลักประตูเข้าไป.
หยาซานที่ง่วงเป็นอย่างมาก,เข้าไปในบ้านดังกล่าว,ก็หลับลงไปในทันที.
ซูเห่านำขวดเล็ก ๆ จำนวนมากออกมา,วางไว้ใกล้ ๆ ร่างของหยาซาน.
เขาที่ถือมีดเตรียมเก็บโลหิตของอีกฝ่ายตลอดเวลา.
เขาจำต้องเก็บตัวอย่างโลหิตในแต่ละช่วงเวลา.
ทุกกระบวนการวิวัฒนาการของหยาซาน,เขาจะเก็บโลหิตไปทุก ๆ ห้านาที,แล้วเฝ้ามองการเปลี่ยนแปลงของยีนขณะวิวัฒนาการ.
ซูเห่าที่จ้องมองขวดทดลอง,พลางเศร้าใจเล็กน้อย”มีขวดน้อยเกินไป,ไม่เช่นนั้นคงเก็บโลหิตได้ทุกวินาที,น่าเสียดายจริง ๆ.
หากหยาซานรู้แผนการของซูเห่า,ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไร,เกรงว่าคงไม่กล้าหลับอย่างสบายใจแน่.
......
อีกฝั่งหนึ่ง 【ผู้บ้าบิ่น】หลังจากกลับมายังที่พักที่เป็นอาคารสามชั้นเขาก็เข้าไปยืนอยู่ที่ประตูโลหะ เคาะยาวสามครั้งสั้นสองครั้ง.
ประตูเปิดออก ผู้บ้าบิ่นก็เข้าไปด้านในทันที,จากนั้นประตูก็ปิดลง.
ในเวลานั้นผู้บ้าบิ่นพ่นลมหายใจยาว.
ปลอดภัย!
ด้านในมีสตรีตัวสูงใบหน้าละเมียดละใม,ขณะเห็นผู้บ้าบิ่นเต็มไปด้วยโลหิต,แขนถูกเฉือนเนื้อออกไป,เอวมีแผลลึก,ปากเล็ก ๆ ของเธอ เอ่ยด้วยความประหลาดใจ“ฟอร์ด,เจ้าได้รับบาดเจ็บรึ? บาดเจ็บได้อย่างไรกัน?”
ฟอร์ดที่ไม่ยินยอมที่จะเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าสตรีงามผู้นี้,หัวเราะ หึหึ ออกมา“เซี่ยลี่,เจ้าดูแขนข้า,เจ้าเห็นว่า,ข้าบาดเจ็บจริง ๆ คิดว่าบาดแผลนี้เกิดจากศัตรูอย่างงั้นรึ? เจ้าเข้าใจผิดแล้ว,ไม่มีใครทิ้งบาดแผลแก่ข้า,ยกเว้นแต่เป็นข้าทำมันเอง!”
จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาว่า“เพราะต้องการชะลอไม่อีกฝ่ายตามมา,ข้าจึงเฉือนมันเอง!”
เซี่ยลี่ไม่เชื่อคำพูดไร้สาระของอีกฝ่าย,จึงเอ่ยถามออกมาโดยตรง“เกิดอะไรขึ้น? ไม่ใช่ว่าเจ้าออกไปสังหารชาร์ลอตต์หรอกรึ?”
เอ่ยถึงชาร์ลอตต์ทีไล,ใบหน้าของเซี่ยลี่ดูบิดเบี้ยวขึ้นมาทันที.
ฟอร์ดยักไหล่เอ่ยออกมาว่า“เธอเจ้าเล่ห์มาก,ข้าถูกเธอลอบโจมตี,จากนั้นก็แปลงเป็นนกฮูกแล้วบินหนีไปในความมืด,ข้าไม่อาจไล่ตามทัน.”
เซี่ยลี่ต้องการด่าฟอร์ดว่าขยะ,ทว่าอีกฝ่ายกำลังช่วยเธออยู่,ซ้ำยังบาดเจ็บด้วย,จึงไม่ได้เอ่ยอะไร.
พลาดโอกาสครั้งนี้,ไม่รู้ว่าครั้งหน้าจะพบที่อยู่ของฝ่ายตรงข้ามหรือไม่?
เซี่ยเลี่ยกำหมัดของตัวเองแน่น.
เมื่อไหร่จะสังหารนังสารเลวชาร์ลอตต์ได้! พี่สาวชั่วของเธอได้สักที!
ฟอร์ดกล่าวปลอบใจ“เซี่ยลี่วางใจได้,พบกันครั้งหน้า,เธอไม่อาจหนีไปใหนได้แน่.”
จากนั้นเขาก็ก้าวไปบนทางเดินขึ้นไปยังชั้นสอง,พร้อมกับเอ่ยออกมาว่า“ข้าจะไปพบกับหัวหน้ารายงานสถานการณ์,ครั้งนี้ข้าพบกับคนแปลก ๆ สองคนด้วย.”
