Chapter 1 Beginning
开端
ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ห่างไกล,มีครอบครัวอยู่สิบกว่าครอบครัว,เก็บพืช ปลูกผัก ล่าสัตว์ประทังชีวิต.
ดวงตะวันที่กำลังลาลับขอบฟ้า,หมู่มวลวิหคขับขานแจ้งเตือนกลับจากหากิน,ควันไฟจากการทำครัวฟุ้งลอย,ไก่ขันร้องรับสอดแทรกกับเสียงวิหค
“เจ้าหมาสอง,นั่งมองภูเขาอยู่นั่นล่ะ,รีบกลับมากินข้าวได้แล้ว.”
“โฮ่ง โฮ่ง ฮ่ง~”
สุนัขสีเหลืองตัวใหญ่ที่ชื่อ“หมาใหญ่” ร้องเสียงดังตื่นเต้นส่ายหางเร็วไว,อยู่ข้าง ๆเด็กชายวัยสามขวบ.
เด็กชายที่ดูเติบโตเกินวัยตะโกนออกมาทันที,“รู้แล้ว!”
เขาที่เอ่ยเสียงเบา“บิดาชื่อซูเห่าต่างหากเฟย,ไม่ใช่จ้าวหมาสองสักหน่อย.”
เด็กชายที่ลุกขึ้น,เดินตามเสียงไป.
เจ้าหมาใหญ่เองก็วิ่งตามเช่นกัน.
สตรีชาวบ้านที่แบกเด็กทารกด้านหลัง,ยุ่งอยู่กับการทำงานบ้านไม่หยุดหย่อน,หลังจากเสร็จสิ้นทำอาหารเย็น,ก็จ้องมองออกไปด้านนอก,เห็นซูเห่า,ก็เผยยิ้มออกมาทันที.
สตรีชาวบ้านคือมารดาของซูเห่า,ที่เวลานี้กำลังแบกน้องสาวของซูเห่าอยู่.
ส่วนคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ,ปากคีบบุหรี่อยู่นั้น,หน้าผากและใบหน้าคลายกับซูเห่า,เป็นบิดาของซูเห่านั่นเอง.
สามวันที่แล้ว,เมื่อซูเห่าตื่นขึ้น,ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขา.
มันช่างเป็นความบังเอิญที่ยากจะเอ่ยเรื่องราวตามความจริงได้.
หลังจากที่ซูเห่าเสร็จจากการทำงาน,เขาที่วางแผนกลับบ้านด้วยรถยนต์ของเขา.
รถยนต์ของเขาที่วิ่งด้วยความเร็วสูงติดต่อกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง,บนถนนไม่มีรถคันอื่น,ทำให้เขาย่ามใจเหยียบคันเร่งจนมิด.
ด้วยความประมาทและพึงพอใจในการขับ ทำให้เขาเร่งความเร็วเกินกว่า 160 ไมล์ต่อชั่วโมง,ติดต่อกันยาวนานด้วยความสนุกและพึงใจ.
อย่างไรก็ตามเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจมักจะเกิดขึ้นเสมอเมื่ออยู่ในช่วงเวลาย่ามใจที่สุด.
รถของเขาที่ลื่นไถลจากน้ำที่ขังบนถนน,ควบคุมไม่อยู่วิ่งกระเด็นล่วงจากภูเขา,หลุดโค้งด้วยความเร็วสูง.
ในเวลาเดียวกัน,ความบังเอิญที่น่าตะลึงที่สุดได้บังเกิดขึ้น.
รูหนอนเล็ก ๆ ที่ปรากฏขั้นบนอากาศทันที,จิตสำนึกของซูเห่าที่กระแทกเข้าไป,หลุดเข้าไปในรูหนอนอย่างคาดไม่ถึง,หลังจากที่เขาได้สติ,รูหนอนก็ผสานเข้ามากับจิตสำนึกของเขาเรียบร้อยแล้ว.
ในเวลาต่อมารูหนอนที่เกิดขึ้นได้หายไปในทันทีเช่นกัน,พร้อมกับนำพาจิตสำนึกของซูเห่า,เข้าสู่จักรวาลส่วนลึกที่ไม่อาจบอกสถานที่ได้,จิตสำนึกที่คงอยู่ในพินบอลขนาดเล็ก,ได้ตะเวนไปในจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลข้ามผ่านเวลาไม่รู้จบ.
พินบอลรูหนอนที่ปรากฏขึ้นและหายไป,ได้ตัดผ่านห้วงมิติที่แปลกประหลาดเคลื่อนที่อย่างแปลกประหลาด,ผ่านกระบวนการบางอย่าง,จิตสำนึกของซูเห่าด้านในที่หยุดนิ่งไม่ตอบสนอง.
กล่าวได้ว่าจิตสำนึกของซูเห่านั้นฝังจมอยู่ในรูหนอน,เก็บข้อมูลจิตวิญญาณทุกอย่างเอาไว้ด้านใน,ทุกอย่างที่หยุดนิ่งอยู่กับที่พร้อมกับนำพาซูเห่าท่องไปทั่วจักรวาล,ผ่านเวลาอันยาวนาน,โดยที่ซูเห่ายังไม่ได้สตินั่นเอง.
Has not known how long, as if flickered, as if 1 million years, had the ability of ponder until Su Hao again.
ไม่อาจบอกได้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว,อาจจะเป็นชั่วครู่,หรือเวลาอาจผ่านไปยาวนานหลายล้านปีแล้วก็ได้,จนจิตสำนึกของซูเห่าได้เกิดขึ้นอีกครั้ง.
หลังจากที่ซูเห่าได้สติสัมปชัญญะ,ก็เข้าใจเกี่ยวกับรูหนอนที่ผูกพันกับเขา,ข้อมูลต่าง ๆ ที่คงอยู่,ทำให้เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมด.
เขารับรู้เรื่องราวจำนวนมาก,การที่เขากลับมามีชีวิตนั้นเพราะว่าเวลานี้เขาได้มาอยู่ในร่างของมนุษย์เด็กผู้นี้นั่นเอง,เพราะผลของพินบอลรูหนอนนั้นเหมือนกับฐานข้อมูล,ส่วนสมองของเด็กน้อยก็คือระบบประมวลผล,ทำให้ซูเห่าได้สติกลับมาอีกครั้ง.
กล่าวได้ว่าจิตสำนึกของซูเห่านั้นได้เข้ามาครอบครองร่างของเด็กชายผู้นี้ ใช้สมองของเขาประมวลผลและกำเนิดสติอีกครั้ง.
หรือจะสรุปว่าข้อมูลจิตสำนึกของเขานั้นยังคงอยู่ในรูหนอนเป็นฐานข้อมูลใหญ่,และกำลังยืมสมองของเด็กที่เข้ามาครอบครองเพื่อประมวลผลรันกระบวนการทำงานของสตินั่นเอง.
มองอย่างผิวเผินแล้ว,เขานั้นดูไม่แตกต่างจากคนทั่วไป.
นับตั้งแต่ตอนแรก,เมื่อซูเห่าเข้ามาครอบครองร่างกายของอีกฝ่าย,ข้อมูลทั้งหมดได้ถูกเก็บบันทึกเอาไว้ในรูหนอนแล้ว.
ตราบที่เขาต้องการ,เขาสามารถมองเห็นทุกกระบวนการของร่างกายตัวเองตั้งแต่เริ่มต้นจนเกิดสติขึ้นมา.
“เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจ.”
ซูเห่าที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดก็ถอนหายใจ,พินบอลรูหนอน,ควรจะเรียกว่าพื้นที่พินบอล.
“เคร้ง ติง ติง~”
ทันใดนั้นเสียงฆ้องก็ดังก้องไปทั่วหมู่บ้านเล็ก ๆ อย่างบ้าคลั่ง.
บิดามารดาของซูเห่าที่ใบหน้าเปลี่ยนสี.
“เจ้ารีบไปหาที่ซ่อนเร็ว,ข้าจะไปดูเอง.”ขณะที่ซูเห่ากำลังงงวย,บิดาของเขาก็คว่ำโต๊ะ,เก็บทุกอย่าง,วิ่งออกไป,พร้อมกับคว้าคันธนูและมีดบนผนังนำออกไปด้วย.
ซูเห่าที่งงงวย,จ้องมองมารดาเพื่อหาคำตอบ.
ทว่ามารดาที่ราวกับไม่สนใจท่าทางของเขาเลย,เวลานี้กำลังรีบร้อนอุ้มซูเห่า,และน้องสาวไปหาที่ซ่อนที่เหมาะสม.
ซูเห่าที่ตระหนักได้ว่าอันตรายใกล้เข้ามาแล้ว,ไม่คิดที่จะตะโกนใด ๆ,ยังคงเงียบงันในอ้อมกอดของมารดา.
ในเวลานั้นด้านนอกได้ยินเสียงฆ่าฟัน,เสียงหวีดร้องโอดโอย,พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของบุรุษกักฬระ,ปรากฏใกล้เข้ามาแล้ว.
ด้วยความสิ้นหวัง,มารดาของเขาได้นำเขาและน้องสาวไปวางไว้ที่ผนัง,พร้อมกับนำฟืนเข้ามาปกปิดเอาไว้.
ซูเห่าที่เงียบสงบ,ไม่เอ่ยปากแม้แต่คำเดียว.
“เจ้าหมาสอง,ฟังแม่นะ,อย่าส่งเสียง,อย่าขยับ.”
หลังจากเอ่ยเสียงต่ำ,มารดาของเขาก็หยิบมีดทำครัววิ่งออกไป.
อย่างไรก็ตามขณะจะวิ่งออกไปด้านนอก,ทันใดนั้นก็ต้องหยุดชงัก.
โจรร้ายหนวดเฟิ้มดูน่ากลัวได้ปรากฏขึ้นมามา.
“พี่สามมาดูนี่เร็ว,ดูสิพวกเราพบอะไร,สาวน้อย,อิ อิ อิ อิ!”
“ไม่ต้องรีบ,จับไว้ก่อน.”
หลังจากได้ยินคำพูดดังกล่าว มารดาของซูเห่า,ก็รู้แล้วว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร.
นางที่เป็นสตรี,ขอเพียงเชื่อฟัง,ก็มีโอกาสรอดสูง,ทว่าบุตรของนางสองคนในห้อง,หากพวกเขาพบ,เด็กทั้งสองก็ไม่อาจบอกได้ว่าจะรอดชีวิตไปได้,นางต้องล่อ โจรทั้งสองออกไปให้เร็วที่สุด.
มารดาซูเห่าที่ไม่ลังเลใจอีกต่อไป,นางยกมีดทำครัวขึ้นแทงคอของตัวเอง,โลหิตไหลกระฉูดและล้มลงช้า ๆ.
โจรทั้งสองต้องการหยุดไว้,แต่ก็สายไปแล้ว.
“เจอสตรีแบบนี้,โชคร้ายชะมัด!”
มารดาของซูเห่าที่ล้มลงบนพื้น,สายตาของนางที่จ้องมองไปยังกองฟืน,บุตรของนาง,จะต้องมีชีวิตรอด.
นางที่ได้แต่ภาวนา,ก่อนที่ประกายแสงในดวงตาจะสลายหายไป.
ซูเห่าที่ซ่อนในกองฟืน,เห็นภาพทุกอย่าง,ภายในใจที่โกรธเกรี้ยว,หากแต่ไม่อาจทำอะไรได้.
เมื่อมารดาของซูเห่าตายไป,โจรร้ายทั้งสองก็ไม่สนใจอีกต่อไป,หันหลังกลับและจากไป.
“อุแว้!”
ในเวลานั้นเสียงร้องไห้ก็ดังขึ้น,เป็นน้องสาวของซูเห่าที่ตื่นขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง,น้องสาวที่ไม่เห็นมารดาก็ร้องไห้เสียงดัง.
“แย่แล้ว!”ซูเห่าที่อุทานในใจ,ไม่มีเวลาที่จะหยุดน้องสาวไม่ให้ร้อง.
โจรร้ายสองคนที่หันหน้ากลับมา.
ซูเห่าที่เห็นโจรร้ายสองคนที่ถือดาบที่เปื้อนไปด้วยโลหิตก้าวเข้ามา,ไปยืนอยู่ที่ด้านหน้าน้องสาวของเขา.
“พี่สาม,นำ....”
“ฆ่ามันซะ! เสียงเด็กน่ารำคาญชะมัด.”
“ฉั๊วะ!”ดาบที่ฟันมาแล้ว,ซูเห่าที่เข้าขวางกลายเป็นกองโลหิตไป.
“ฉั๊วะ!”คมดาบที่ฟาดฟันลงมาซ้ำอีกครั้ง.
เสียงร้องที่หยุดลงในทันที.
“ข้ามผ่าน....ตายแล้วรึ?”
ชีวิตที่แสนสั้น,ซูเห่าไม่ยินดีเลยสักนิด,เขาที่เต็มไปด้วยความสงสัยในต่างโลก,ถึงกับได้วางแผนถึงอนาคตเอาไว้,เขาจะออกจากหมู่บ้านบนเขา,ออกไปท่องโลกกว้างที่ไม่เคยเห็น.
อย่างไรก็ตาม,อายุสามปี,เขาได้ตายเสียแล้ว.
สติของซูเห่าได้หายไปอีกครั้ง.
ในมิติพินบอลได้นำจิตสำนึกของซูเห่า,ท่องไปในจักรวาลอีกครั้ง.
ในพื้นที่พินบอลที่เคลื่อนที่ไปในจักรวาลที่กว้างใหญ่,ยังคงเดินหน้าไม่หยุด,พบเข้ากับสนามพลังต่าง ๆ ดูดดึง,ดีดออก,เร่งความเร็ว,หยุด.....เด้งไปเด้งมาไม่รู้หยุด.
วันเวลาที่ผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่,ท้ายที่สุดซูเห่าก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง,กลับมามีสติอีกครั้งแล้ว.
ข้อมูลที่บันทึกไว้ในพื้นที่พินบอล,ทำให้เขาเข้าใจว่าผ่านอะไรมาบ้าง,จนมาถึงโลกใหม่.
ร่างใหม่ของเขา,เวลานี้เป็นเด็กชายมีอายุสองขวบ.
เด็กชายสองขวบที่ยังไม่ได้มีการตระหนักรู้ที่แข็งแกร่ง,ได้ถูกซูเห่าบุกรุกยึดครองอย่างง่ายดาย,สำนึกของซูเห่าที่ได้ครอบครองด้วยจิตสำนึกและสติของผู้ใหญ่,และกดจิตสำนึกร่างต้นเอาไว้,ไม่ให้เติบโตจนแหลกสลาย,นี่อาจเป็นสาเหตุที่ทำไมเขาฟื้นคืนชีพขึ้นมาแต่ละครั้งต้องอยู่ในร่างเด็ก.
และด้วยเหตุผลนี้,ทำให้ซูเห่าตระหนักได้ว่าการเดินทางเข้ายึดครองร่างของเขานั้น,เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ใจจริง ๆ.
จักรวาลนั้นกว้างใหญ่ไพศาล,ทว่าพื้นที่พินบอลนั้นได้เคลื่อนที่อย่างไร้จุดหมาย,คาดไม่ถึงว่าจะสำเร็จสองครั้งแล้ว,เขาสามารถยึดครองร่างของเด็กชายวัยสองขวบได้ในที่สุด.
โชคดีอะไรเช่นนี้!
ซูเห่าที่ถอนหายใจยาว“ครั้งนี้ข้าจะรักษาโอกาสนี้ไว้ให้ดี,ข้าจะต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้,เพราะ,หลังจากนี้อาจจะไม่ได้โชคดีอีกก็ได้.”
จากนั้น.
เมื่อซูเห่าอายุได้สามขวบ,ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่เขาอาศัยอยู่เกิดโรคระบาดขึ้น,เขายังไม่ได้รับวัคซี,ทำให้ต้องตายไปอีกครั้ง.
