บทที่50
ชาวบ้านกำลังดื่มเหล้าอย่างมีความสุข รอนเองก็ด้วย
ในบางครั้งชาวบ้านจะมาชวนรอนดื่มและขอบคุณเขา ผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ที่ช่วยทั้งหมู่บ้านและเกาะเอาไว้
“อือ... เหล้านี่ื่ดื่มยากชะมัด” คายะแอบจิบเหล้าที่อยู่ด้านข้างและทันใดนั้นก็แลบลิ้นออกมา
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องดื่มสิ!” รอนลูบหัวเล็ก ๆของอีกฝ่าย จากนั้นก็หยิบจานขนมยื่นให้เธอ “กินนี่สิ”
“ค่ะคุณรอน” คายะยิ้มแล้วหยิบเนื้อย่างส่งไปให้รอน “คุณก็กินมันด้วยสิคะ”
“คายะ ไปรอที่เรือ เดี๋ยวฉันจะทำไซเดอร์หวานให้ มันเหมาะที่ผู้หญิงจะดื่มมัน”มากิโนะพูดด้วยรอยยิ้ม
“ดีเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณมากิโนะ” คายะปิดปากหัวเราะสนุกสนาน
นามิดึงโนจิโกะมานั่งข้าง ๆรอน
“รอน พี่สาวของฉันจะไปทะเลกับเราด้วย!” นามิยิ้มแล้วเล่าให้รอนฟัง
“โอ้? นั่นเรื่องจริงเหรอ?” รอนตาเป็นประกายและมองไปที่โนจิโกะ
เธอมองไปที่รอน และเธอก็กล่าวว่า “แน่นอน ฉันจะรบกวนให้กัปตันช่วยดูแลฉันหน่อยนะ ได้ไหม?”
“ฮ่าฮ่า นี่เป็นเรื่องดีจริง ๆ มา เราไปดื่มกันเถอะ!” รอนยกแก้วขึ้นดื่มด้วยอารมณ์ที่ดีแบบสุด ๆ
“ว้าว” คุณโนจิโกะ ดีใจจัง ในที่สุดคุณก็ตัดสินใจจะออกเดินทางกับเราแล้ว! คายะเงี่ยหูแอบฟัง และเมื่อเธอได้ยินคำพูดของโนจิโกะ เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขทันที
“ยินดีต้อนรับ” มากิโนะและทาชิงิก็ยิ้มให้โนจิโกะ
ทุกคนกินเหล้า กินเนื้อกันอย่างเอร็ดอร่อยและสนุกสนาน จนกระทั่งงานเลี้ยงได้จบลง
จากนั้นทุกคนก็กลับไปที่บ้านของโนจิโกะ แม้ว่าจะมีคนเยอะ เตียงจะไม่พอ แต่ก็ยังมีโซฟาอยู่ โนจิโกะกำลังจะยกเตียงให้รอน แต่รอนกลับเลือกที่จะนอนบนพื้นคายะกับมากิโนะนอนบนเตียง นามิกับโนจิโกะนอนบนโซฟา ส่วนทาชิงิผู้น่าสงสารก็ถูกรอนดึงไปนอนที่พื้น
ในตอนกลางคืน รอนผล็อยหลับไปเพราะฟังเสียงกระซิบกระซาบของเหล่าสาว ๆหลายคน
เช้าวันต่อมา ทุกคนได้ตื่นกันแต่เช้า โนจิโกะ นามิ รวมไปถึงทาชิงิก็ได้เตรียมอาหารเช้าสำหรับทุกคนเอาไว้พร้อม แม้ว่าจะไม่ครบห้าหมู่เพราะอาหารไม่เพียงพอ แต่ทุกคนก็มีความสุขกันมาก
หลังจากกินมื้อเช้า นามิก็ยิ้มแล้วลุกขึ้น “ฉันจะพาทุกคนไปดูสมบัติที่ฉันทำงานหนักมาตลอดหลายปี”
เพราะว่าเธอกำลังจะออกทะเล นามิจึงต้องเอาสมบัติที่เธอขโมยมาหลายปีออกไปอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่จะฝังมันเอาไว้ตลอดเวลาหลังจากที่เธอออกจากเกาะไป
“สมบัติ?” คายะเบิกตาขึ้น “คุณนามิคะ คุณยังมีสมบัติอีกเหรอ?”
“อื้อ!” นามิพยักหน้า “ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ว่าฉันตกลงกับอารอน เมื่อฉันหาเงินมาให้มันครบหนึ่งร้อยล้านเบรี ฉันจะไถ่ถอนหมู่บ้านนี้ให้เป็นอิสระได้ ดังนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันจึงได้ขโมยเงินและสมบัติจากโจรสลัดข้างนอก จำนวนเงินที่ซ่อนไว้ก็เรียกได้ว่าเยอะเลยล่ะนะ”
เมื่อพูดอย่างนั้น นามิก็สะอึกด้วยความเขิน เธอถูกรอนจับได้เพราะเธอขโมยกระเป๋าเงินของรอนและถูกบังคับให้เข้าร่วมกลุ่มโจรสลัดดาบกุหลาบของเขา แต่โชคดีที่รอนช่วยเธอจัดการกับอารอนและพวกพ้องของมัน ดังนั้นคนในหมู่บ้านเลยได้รับอิสระ
นามิและโนจิโกะหยิบพลั่วและพารอนไปที่ต้นส้ม จากนั้นพวกเขาก็ลงมือขุด คายะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณนามิ สมบัติฝังอยู่ในดินหรือคะ?”
“ใช่” นามิพยักหน้า “นี่คือสิ่งที่ฉันสะสมมาตลอดหลายปีนี้”
“นามิทำงานหนักมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา!” โนจิโกะมองไปที่นามิแล้วพูด “เธอออกทะเลไปตามเกาะต่าง ๆและบ่อยครั้งก็จะกลับมาพร้อมกับสมบัติและเงิน บางทีเธอก็แผลตามร่างกายกลับมาด้วย”
“มันไม่เป็นไร!” นามิจำฉากการหนีและการไล่ล่าของโจรสลัดพวกนั้นได้ แต่เธอก็โบกมือด้วยรอยยิ้ม “พวกนั้นหายไปหมดแล้ว แล้วตอนนี้หมู่บ้านก็เป็นอิสระ สมบัติที่ขุดขึ้นมาก็จะช่วยหมู่บ้านใหม่ได้”
ขณะที่พวกเธอพูด หญิงสาวทั้งสองคนก็เริ่มขุดดิน ไม่นานนักพวกเธอก็ขุดเจอหีบสมบัติใบใหญ่ ซึ่งแทบจะล้นไปด้วยสมบัติ
“คุณนามิ นี่คือสมบัติที่คุณหามา ดังนั้นคุณเลยเอามันออกมาเพื่อช่วยสร้างหมู่บ้านใหม่ใช่ไหม” ดวงตาคายะเป็นประกายสวยงามเมื่อเธอมองไปที่นามิ เธอรู้สึกว่านามิเป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่และน่านับถือมาก
“อื้ม!” นามิพยักหน้า มองรอนแล้วกล่าวว่า “โนจิโกะกับฉันกำลังจะออกทะเลกับนาย แล้วเราก็ได้เงินจำนวนมากมาจากอารอนเมื่อวานนี้ ฉันจะทิ้งเงินเอาไว้ให้หมู่บ้าน”
“คุณนามิจิตใจดีจริง ๆ!” คายะอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปกอดแขนนามิ
“ใช่” มากิโนะเองก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน เมื่อมองไปที่นามิ แววตาของเธอก็ปรากฏความอ่อนโยนขึ้น
รอนยิ้มแล้วกล่าวสำทับว่า “การตัดสินใจครั้งนี้ฉลาดมาก เงินนี้เป็นเงินเก็บของเธอ เธอมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะใช้มันยังไง เพียงแค่สมบัติอารอนก็เพียงพอให้เราใช้แล้ว”
“ขอบคุณกัปตัน!” นามิมองรอนอย่างซาบซึ้ง เธอคิดว่ารอนจะหาทางเอาสมบัติเหล่านี้ให้ได้ เพราะยังไงเสีย รอนก็เป็นโจรสลัด และเขาก็เป็นกัปตันของเธอด้วย เขามีอำนาจที่จะสั่งให้เธอทำอย่างนั้น เมื่อเธอตัดสินใจจะขุดมันขึ้นมา เธอก็ลังเลใจครู่หนึ่ง ทว่าดูเหมือน่าชายตรงหน้าเธอในตอนนี้จะดูไม่เลวนัก
นามิมองรอนด้วยสายตาวาววับ
