บทที่48
หลังจากนั้นไม่นาน นามิก็เดินออกมาจากอารอนพาร์คพร้อมกับมนุษย์เงือกสองคน
“เรารวยแล้ว!!” นามิวิ่งออกมาพร้อมกับกล่องในอ้อมแขน เธอกล่าวด้วยเสียงดีใจและดวงตากลายเป็นรูปเงิน “นายรู้ไหม ฉันเจอสมบัติมากมายในห้องเก็บของใต้ดินในอารอนพาร์คล่ะ”
แกร๊ก!
นามิวางกล่องในมือลงแล้วเปิดล็อกกล่องทันที ฝากล่องเปิดออก เผยให้เห็นเหรียญทองและเพชรพลอยจำนวนมากดูระยิบระยับ สาว ๆที่เฝ้าดูอยู่ก็อดไม่ได้ที่ตาเบิกตากว้างและมีประกายในตาของพวกเธอ ของสวยงามไม่ได้มีเพียงโจรสลัดที่ชื่นชอบ แต่มันยังเป็นที่ชื่นชอบของสาว ๆด้วยเช่นกัน
ปัง ปัง ปัง...
มนุษย์เงือกที่ตามนามิมาก็ได้วางหีบในมือพวกเขาลงด้วย ด้านในเต็มไปด้วยสมบัติ และหีบใบหนึ่งมีปึกเงินอัดแน่นเอาไว้
“โอ้ สมบัติและเงินมากมาย เพียงพอที่เราจะใช้ไปได้อีกระยะหนึ่งเลย” รอนอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งนี้ “หลังจากนี้ เงินพวกนี้นามิจะเป็นคนจัดการมัน”
“เยี่ยม!” นามิยิ้มร่าเริง วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขแบบสุด ๆ ไม่เพียงแต่อารอนหายไป แต่ยังได้รับสมบัติมากมายจากอารอนพาร์คด้วย วันนี้เธอรู้สึกชื่นใจจริง ๆ
“มันมีเงินจำนวนมากอยู่ในหีบจริง ๆ!” คายะมองไปที่หีบสมบัติ เธอเดินไปยังหีบใบหนึ่งแล้วลงมือนับ สีหน้าของเธอดูประหลาดใจและตื่นเต้น “มันมีอยู่หลายสิบล้านเบรีแน่ะ”
“นี่เป็นเงินที่อารอนรวบรวมมาจากชาวบ้านในช่วงหลายปีที่ผ่านมา” นามิได้ยินก็กัดฟันพูด “ดีที่ตอนนี้เราได้มันคืนมาแล้ว”
“รอน แล้วตอนนี้เอายังไงต่อล่ะ?” นามิมองไปที่รอนแล้วถาม
รอนได้ยินก็มองไปที่มนุษย์เงือกที่ยืนก้มหน้าแล้วพูดตอบนามิว่า “ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ตอนนี้เราจะไปที่หมู่บ้านของเธอ แล้วให้พวกเขามาสร้างอารอนพาร์คใหม่”
“เยี่ยม!” เมื่อนามิได้ยินสิ่งนี้ เธอก็ยิ้มหวานอย่างมีความสุขทันที “อย่างนั้นฉันจะพาพวกนายไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!”
“เรื่องนั้น...” คายะถามด้วยเสียงแผ่วเบา “เรือของเราจอดที่นี่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ถ้าพวกเขาทำลายมันล่ะ?” คายะชำเลืองมองไปยังมนุษย์เงือกที่รอดชีวิตอยู่สองสามคน
“ไม่ ๆ ๆ!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ มนุษย์เงือกก็หวาดกลัวและรีบโบกมือ “เรา... เราจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ เราจะออกไปทันที เราจะไม่ทำลายเรือของพวกนายด้วย!”
พระเจ้า รอนฆ่าผู้นำของพวกเขาและเหล่ามนุษย์เงือกที่ทรงพลังกว่าพวกเขาด้วยการฟันครั้งเดียว ที่เหลืออยู่ก็มีแค่มนุษย์เงือกอ่อนแอ พวกเขาจะกล้าไปทำลายเรือของคนแบบนี้ได้ยังไง
มนุษย์ปลาหมึกฮาจิ พร้อมกับชาวประมงที่รอดชีวิตหลายคน พวกเขาก็รีบกระโดดลงทะเลและหนีไปในมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว
“คิกคิก คุณรอนคะ พวกเขาดูกลัวคุณมากเลยค่ะ” คายะปิดปากหัวเราะ
“คนพวกนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาทำเรื่องเลวร้ายมากมากขนาดไหน ไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาฆ่าคนไปกี่คน” รอนลูบหัวคายะ “ฉันฆ่ามนุษย์เงือกพวกนี้ด้วยมือของฉัน คิดเสียว่าฉันล้างแค้นให้กับคนที่พวกเขาฆ่าไปก่อนหน้านี้แล้วกัน แล้วก็เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาทำชั่วในอนาคตอีกต่อไป”
“ฉันรู้ค่ะ คุณรอนไม่ฆ่าโดยไม่มีเหตุผลหรอก” คายะพยักหน้า
เหล่าสาว ๆคนอื่น ๆที่คิดว่ารอนเป็นคนโหดเหี้ยม ทว่าพอได้ยินรอนกล่าวแบบนี้ พวกเธอก็คิดว่าสมเหตุสมผลดีแล้ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นามิรู้สึกเสียใจกับผู้บริสุทธิ์ที่เสียชีวิตไปด้วยน้ำมือกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือก รวมไปถึงแม่ของเธอด้วย
“ไปขนสมบัติขึ้นเรือกันก่อนเถอะ” นามิส่ายหัว นามิละทิ้งสิ่งที่ไม่มีความสุขในหัวเธอ ตอนนี้เธอมีความสุขดีแล้ว ในอนาคตก็คงมากขึ้นกว่านี้ “ก่อนอื่นขนสมบัติขึ้นเรือ แล้วหลังจากนั้นฉันจะพาพวกนายไปในหมู่บ้านของฉัน ฉันไม่ได้เจอโนจิโกะนานแล้ว!”
“เอาล่ะ มาช่วยกันขนเถอะ” รอนยิ้มไม่หุบและเอื้อมมือไปหยิบหีบหนัก ๆสองใบ คายะและมากิโนะถือไว้คนละใบ นามิและทาชิงิเดินตามทั้งสามคนไปด้านหลัง ในเวลานี้หีบทั้งสี่ใบที่เต็มไปด้วยเงินและสมบัติก็ถูกย้ายเอาไปไว้ในห้องใต้ท้องเรือของแมรี่
ต่อจากนั้น นามิก็เดินพากลุ่มของเธอเดินไปที่เกาะ เดินไปได้สักพักก็มาถึงหมู่บ้าน
เมื่อเห็นนามิมาถึง ผู้คนในหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็ดูมีท่าทางแปลก ๆ ปิดประตูหน้าต่างราวกับว่ากลังหลบโรคระบาด
“เอ๋?” คายะถามนามิ “คุณนามิคะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ พวกเขาดูกลัวพวกเรามากเลย?”
มากิโนะกล่าวเสียงจริงจัง “เราไม่ใช่กลุ่มโจรสลัดอารอน พวกเขาจะกลัวเราได้ยังไง?”
นามิกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “เพราะว่าฉันเคยทำงานให้อารอนมาก่อน ทุกคนเกลียดฉันและคิดว่าฉันเอาเปรียบชาวบ้านคนอื่น ๆ”
“เอ๋ พวกเขาขี้ขลาดจังเลย!” คายะพึมพำ “เห็นได้ชัดว่าคุณนามิปกป้องพวกเขาเอาไว้”
นามิส่ายหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
รอนได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มบาง ๆ เขารู้ว่าถึงแม้ชาวบ้านพวกนี้จะทำแบบนี้ แต่พวกเขาก็รู้สึกขอบคุณนามิอยู่ในใจ ทว่าก็แสดงออกมาไม่ได้ เพราะถ้าอารอนกับพรรคพวกรู้เข้า พวกเขากลัวว่าอารอนจะจัดการกับนามิ
หลังจากนั้นไม่นาน นามิก็พาทุกคนไปที่บ้านของเธอ เธอมองดูบ้านของเธอด้วยท่าทางซับซ้อน ราวกับว่านึกย้อนกลับไปตอนที่เธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับเบลเมลแม่ของเธอเอง
แอ๊ดดด!
ประตูบ้านถูกเปิดออก หญิงสาวที่มีผมสั้นก็เดินออกมา รูปร่างของเธอคล้ายกับนามิ แต่อายุของเธอนั้นดูมากกว่านามิเล็กน้อย ผิวของเธอคล้ำแดด แต่มันก็ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงสุขภาพดี
ดวงตากลมโตของเธอมองไปที่นามิและรอน เผยให้เห็นความประหลาดใจ “นามิ... เธอกลับมาแล้วเหรอ แล้วพวกเขาคือ...”
“โนจิโกะ!” นามิมองไปที่หญิงสาว แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “จบแล้วล่ะ ความยากลำบากและความทุกข์ทรมานมันจบลงแล้ว!”
นามิวิ่งเข้าไปกอดโนจิโกะแน่น
โนจิโกะสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆนามิก็โผเข้ากอด เธอไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นด้วยซ้ำ
