บทที่47
“นายกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าฉันเหรอ?”
รอนพึมพำแล้วเท้าของเขาก็เคลื่อนไหว ทักษะขั้นสูงสุดทำงานอย่างรวดเร็ว รอนเกือบจะบินบนท้องฟ้า เขากระโดดข้ามไปหลายสิบเมตรจากบนแมรี่ไปยังพื้นดินบนเกาะ
“ฮะ?”
อารอนและกลุ่มมนุษย์เงือกหน้าเปลี่ยนสี พวกเขาค่อย ๆถอยหลังไปทีละก้าว
“พวกนายนี่น่าตายจริง ๆ!” รอนมองอารอนด้วยสายตาเย็นเยียบ ดาบที่คาดเอวเอาไว้ถูกชักออก แม้ว่าซังไดคิเทซึจะไม่แข็งแกร่งเท่าดาบที่เขาเคยตีมาก่อน แต่ดาบปีศาจสามารถสร้างความเสียหายให้กับศัตรูได้เจ็บปวดมากกว่า
‘ไอ้เวรนี่แข็งแกร่ง!’ อารอนหรี่ตาลง เขาบอกได้จากการที่รอนกระโดดข้ามเรือมาเมื่อกี้ ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายไม่ได้อ่อนแอเลย ร่างของเขาขยับและเตรียมจะลงไปในทะเลทันที
แน่นอนว่าเขาไม่ได้จะหนี แต่การต่อสู้ในน้ำของเขาทรงพลังที่สุดและอารอนก็พร้อมจะใช้พลังทั้งหมดสู้กับรอน
รอนชักดาบซังไดคิเทซึออกมาแล้วฟันลงไป เป้าหมายคือมนุษย์เงือกที่ถืออาวุธ ไม่ช่อารอน
เพียงดาบเดียว มนุษย์เงือกเหล่านี้ก็ถูกแยกส่วนออกจากกันและเสียชีวิตทันที แม้ว่าจะมีบ้างที่บางตัวที่อยู่ไกลจะรอดไปได้
“นี่มันเกินไปแล้ว!” มนุษย์เงือกปลาหมึกซ่อนตัวอยู่ในระยะไกลคอยเฝ้ามองดูฉากนี้อย่างสั่นเทา เขาจับหัวตัวเองแล้วล้มตัวนอนลงพื้นไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
มนุษย์เงือกคนอื่น ๆที๋โชคดีพอไม่ถูกฆ่าก็ตัวสั่นด้วยความกลัว หวังว่าอารอนจะเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้
รอนจัดการมนุษย์เงือกส่วนใหญ่ด้วยดาบ จากนั้นก็ค่อย ๆมองอารอนที่ดำลงไปใต้ทะเล
ขณะนี้ อารอนได้ดำลงไปในทะลลึก เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าตอนนี้เขาทรงพลังและร่างกายก็แข็งแกร่งขึ้น “ฮ่าฮ่าฮ่า ในทะเล เป็นเวลาที่ฉันจะแข็งแกร่งที่สุด ไอ้เด็กเวร กล้ามาที่อาณาเขตปกครองของฉัน เตรียมตัวตาย!”
“ชาร์ค ออน ทูธ!!” กระแสน้ำวนเวียนอยู่รอบตัวอารอน ร่างของเขาเร่งความเร็วใต้น้ำเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ร่างกายของเขาเหมือนกับลูกธนูที่ถูกยิงออกจากคันศร ร่างของอารอนพุ่งขึ้นไปเหนือน้ำราวกับภาพติดตา
“อืม!” ใบหน้าของรอนไม่เปลี่ยนไปเลย เขาไม่กลัวกับพลังของอารอนแม้สักนิด ดาบปีศาจในมือเขาถูกยกขึ้นจากนั้นดาบก็หายวับไป “พื้นฐานวิชาดาบ ตัดสายลม”
รอนฟังดาบออกไปด้วยวิชาดาบพื้นฐานที่ถูกเพิ่มจนเลเวลเต็ม จากนั้นก็มีเสียงคลิ๊ก รอนเก็บดาบแล้วยืนตรง
“เป็นไป... ไม่ได้...!”
เสียงดาบฟันผ่าร่างกาย ร่างอารอนถูกแยกออกเป็นชิ้น ๆ ใบหน้าของเขาถูกผ่าครึ่ง ดวงตาเบิกโพลงอย่างไม่อยากเชื่อ อารอนไม่อยากเชื่อว่าการโจมตีสุดแรงของเขาจะถูกทำลายด้วยการฟันธรรมดาด้วยวิชาดาบพื้นฐานแบบนี้
“เหวอ!!!” มนุษย์เงือกที่ยังคงรอนจากดาบของรอนได้ร้องออกมาด้วยความตกใจ
“หัว... หัวหน้าตายแล้ว!”
“พระเจ้า หัวหน้าถูกฆ่า!”
“หัวหน้าอารอน!!!”
มนุษย์เงือกผวากับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พวกเขาอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ ทว่ารอนมองพวกเขาแล้วพูดอย่างเฉยเมย “ใครกล้าหนี?”
พวกมันไม่แม้แต่จะกล้าขยับแม้แต่น้อย
ในเวลานี้ ในที่สุดแมรี่ก็เข้าจอดที่ฝั่งได้สำเร็จ นามิ มากิโนะและสาว ๆที่เหลือก็เดินลงมาจากเรือ มองดูฉากนองเลือดอันยุ่งเหยิงนี้ คายะและมากิโนะสีหน้าดูขยะแขยงเล็กน้อย เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นฉากนองเลือดมากนัก ส่วนทาชิงิและนามิไม่ได้มีท่าทีอะไรมากนัก พวกเธอทั้งสองคนปะปนและพบเจอโจรสลัดมามากมาย ฉากการตายก็มีมาให้เห็นหลายแบบ
“ฉัน... ไม่คิดเลยว่าอารอนกับพรรคพวกจะตายง่ายขนาดนี้” นามิกล่าวด้วยท่าทางซับซ้อน สำหรับเธอ อารอนและกลุ่มของมันเป็นเหมือนกับภูเขาสูงที่เธอไม่สามารถข้ามมันได้ตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้ รอนได้มาถึงและได้แก้ไขมันให้เธอได้ในทันที เธอรู้ได้ทันทีว่ารอนนั้นแข็งแกร่งมากเกินกว่าใคร
“นามิ!” มากิโนะหันหน้าไปทางนามิเพื่อไม่ให้ตัวเองเห็นฉากนองเลือด “มนุษย์เงือกพวกนี้ถูกรอนฆ่าไปแล้ว หมู่บ้านของเธอก็เป็นอิสระแล้วใช่ไหม?”
“อืม!” นามิเม้มริมฝีปากชมพูของเธอ แววตาที่มองไปยังร่างของรอนดูตื่นเต้นเล็ก ๆ “ขอบคุณ... ในที่สุดหมู่บ้านของฉันก็รอนพ้นจากเงื้อมมืออารอนได้เสียที”
รอนยิ้มแย้ม เก็บดาบในมือแล้วกล่าวง่าย ๆว่า “เธอเป็นต้นหนบนเรือของฉัน เธอถูกรังแก ฉันจะเมินเฉยได้ยังไงล่ะ... ยังไงก็ตาม เธอรู้ใช่ไหมว่าอารอนเก็บสมบัติของมันไว้ที่ไหน เธอไปหาสมบัติของมันก่อนแล้วค่อยไปหมู่บ้านทีหลังแล้วกัน”
“ได้เลย ฉันคิดว่ายังมีมนุษย์เงือกรอดอยู่สองสามคน ถ้าให้พวกเขานำทาง น่าจะเจอได้ไม่ยาก”
“อืม” รอนพยักหน้า สายตาของเขามองนามิที่กำลังเดินไปยังอารอนพาร์ค ในขณะนั้น หางตาของรอนก็เหลือบไปเห็นคายะสีหน้าไม่ดีสักเท่าไหร่ รอนก็รู้ได้ทันทีว่าฉากนองเลือดตรงหน้าทำให้หญิงสาวคนนี้หวาดกลัวมาก เขาจึงเดินเข้าไปข้าง ๆคายะแล้วใช้หมัดของเขาทุบไปที่พื้นจนเป็นหลุมลึก จากนั้นก็ไล่โยนร่างมนุษย์เงือกที่เสียชีวิตไปลงหลุมแล้วฝังมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว รอนคิดว่าจะมอบมันให้กับชาวบ้านจัดการหลุมศพพวกมันหลังจากนี้แทน
