บทที่45

หลังจากที่เนซุมิจากไป อารอนก็ได้หันไปโบกมือ “หมู่บ้านนั้น ถึงเวลาต้องจ่ายส่วยให้เราแล้ว คนที่ไม่สามารถจ่ายได้ต้องถูกฆ่า”

“ได้เลยหัวหน้า!”

เมื่อมนุษย์เงือกได้ยินคำพูดของอารอน พวกเขาก็เริ่มหัวเราะ จากนั้นจึงได้จัดกลุ่มไปยังหมู่บ้านเพื่อไล่เก็บเงิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า รู้สึกดีจริง ๆที่ได้ครอบครองเกาะนี้แล้วคอยเรียกเก็บส่วยจากพวกมันทุกเดือน!” อารอนเห็นแบบนี้ก็ยิ้มและรู้สึกสบายอกสบายใจ

ในขณะนี้ นอกฐานของกลุ่มโจรสลัดอารอน มนุษย์เงือกคนหนึ่งว่ายเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วและตะโกนว่า “หัวหน้า มีเรือโจรสลัดกำลังมา”

“หืม? เรือโจรสลัด” อารอนเลิกคิ้ว มีโจรสลัดมาในเวลานี้ นี่พวกมันไม่รู้ถึงชื่อเสียงของเขาเหรอ?

“มีเรือโจรสลัดทั้งหมดกี่ลำ พวกมันคือกลุ่มของตัวตลกบากี้หรือเปล่า?” อารอนถาม

“ไม่ครับ ไม่ใช่!” มนุษย์เงือกที่มารายงานกล่าวด้วยความหวาดวิตก “มีเรือเพียงลำเดียว แต่...”

“แต่อะไร?” เมื่ออารอนได้ยินแบบนี้ เขาก็หัวเราะ “มีเรือโจรสลัดเพียงลำเดียว ไม่ว่าพวกมันจะเป็นกลุ่มอะไร แต่ถ้าพวกมันกล้ามาต่อสู้กับฉันล่ะก็ พวกมันก็ต้องล้มตายเป็นใบไม่ร่วง”

“ฮ่าฮ่าฮ๋า หัวหน้า บางทีนี่อาจจะเป็นคนที่ได้ยินชื่อเสียงของคุณแล้วต้องการมาเข้าร่วมกับกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกของเราก็ได้นะ” มนุษย์เงือกปลาจูบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง

“ใช่ ฮ่าฮ่า เป็นไปได้นะ” อารอนได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าทันที ไม่น่าแปลกใจ ด้วยบารมีและชื่อเสียงของเขา มีกลุ่มโ๗รสลัดไหนในทะเลลอีสต์บลูไม่รู้จักบ้าง

“หัวหน้า!”

มนุษย์เงือกที่มารายงานเห็นสิ่งนี้เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้น ธงโจรสลัดที่เขาเห็น มันไม่ใช่โจรสลัดตัวเล็ก ๆไร้ชื่อเสียง นั่นมัน...

“ยังไง?” อารอนเหลืองมอง

“หัวหน้า นั่นมันเป็นเรือที่มีธงโจรสลัดเป็นรูปดาบและดอกกุหลาบสีแดง” มนุษย์เงือกคนนั้นกล่าวด้วยความกังวล

“ดาบ... กลุ่มโจรสลัดดาบกุหลาบ!!!”

เมื่ออารอนได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้น มนุษย์เงือกคนอื่น ๆก็เหมือนกัน

“หัวหน้า นี่มันเป็นธงของกลุ่มโจรสลัดดาบกุหลาบ” มนุษย์เงือกอีกคนกล่าวอย่างระมัดระวัง

“ฉันรู้แล้ว” ใบหน้าอารอนมืดลง แน่นอนว่ากลุ่มโจรสลัดดาบกุหลาบเป็นที่รู้จักของกลุ่มเขา เขารู้ว่านี่เป็นกลุ่มที่เพิ่งผงาดใหม่ และเขาได้ยินว่ากัปตันของมันคือชายที่แข็งแกร่ง ซึ่งมีความแข็งแกร่งพอ ๆกันกับเจ็ดเทพโจรสลัด วิชาดาบของเขาสามารถบดขยี้เรือรบสิบเจ็ดลำได้ด้วยการตวัดดาบเพียงครั้งเดียว ซึ่งมันค่อนข้างน่ากลัวทีเดียว

“อือ... ฉันอยากจะลองดูว่าเจ้าพวกโจรสลัดดาบกุหลายอะไรนั่นมันจะแข็งแกร่งขนาดไหน พวกมันถึงกล้าบุกเข้ามาในอาณาเขตของพวกเราแบบนี้” ดวงตาอารอน เผยแววเย็นชา คนอื่นอาจกลัวรอน แต่เขาไม่เกรงกลัวชื่อเสียงของรอน

“บอกให้ทุกคนระวังตัว!” อารอนออกคำสั่งไปให้มนุษย์เงือกที่กำลังจะเป็นไปเก็บเงินของชาวบ้าน ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถออกไปไหนได้เพราะต้องเตรียมตัวรับมือกับโจรสลัดที่ทรงพลังที่เพิ่งจะผงาดขึ้นมา แถมผู้นำของพวกมันยังเป็นโจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านเบรีด้วย (เหมือนข่าวไม่ได้อัพเดทอ่ะ ตอนนี้รอนร้อยล้านแล้วนะครับ) แม้ว่าอารอนจะไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้ แต่การเตรียมการไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย

บนเรือแมรี่ รอนยืนมองชายฝั่งอยู่ที่หัวเรือแมรี่พร้อมกับหญิงสาวทั้งสี่คนของเขา คายะและมากิโนะมองไปที่นามิซึ่งกำลังตัวสั่นเล็กน้อย สองสาวอดไม่ได้ที่จะจับมือให้กำลังใจนามิแล้วกระซิบปลอบเธอ

ใบหน้าของทาชิงิดูหนักอึ้ง เธอไม่ได้พูดอะไร แต่มือของเธอกำดาบแน่น แม้ว่าเธอจะอยู่บนเรือโจรสลัดของรอนแต่เธอก็ไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นกองทัพที่ชอบธรรม และแน่นอนว่าเธอจะต้องรับมือกับกลุ่มโจรสลัดชั่วร้ายอย่างอารอน อย่างน้อย ๆเธอก็คิดว่าตัวเองควรจะทำบางอย่าง

เมื่อเทียบกับสาว ๆแล้ว รอนตอนนี้ก็เหมือนกับการออกไปเที่ยวเกาะตามปกติ ใบหน้าเขาสงบนิ่ง มีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก

“เป็นสภาพแวดล้อมที่ดีเลย!” รอนมองไปที่ทะเลรอบ ๆและนกนางนวลที่บินบนฟ้า ท้องฟ้าสีครามและเมฆขาว รวมไปถึงปลาที่กระโดดพ้นน้ำมาเป็นครั้งคราว ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก

เมื่อมองไปที่นามิที่กำลังหดหู่ใจ รอนยิ้มแล้วกล่าวว่า “เธอกังวลเรื่องอะไร รอก่อนเถอะ ฉันจะให้เธอพาไปเที่ยวเกาะบ้านเกิดของเธอ”

“แต่อารอน...” นามิได้ยินรอนพูดก็อดชะงักไปไม่ได้ วงจรสมองของชายหนุ่มตรงหน้าเธอนี่มันอะไร เกาะนี้ถูกครอบครองโดยอารอน ถ้ายังไม่แก้ปัญหานี้ เธอจะมีปัญหาพาเขาไปเที่ยวชมเกาะไหม?

“อารอน... นั่้นเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อยเอง” รอนเห็นสีหน้าของนามิก็รู้ได้ทันที่าในใจของเธอ อารอนคือฝันร้าย ฝันร้ายที่เธอหลีกหนีมันไม่ได้ เขาจำเป็นต้องแก้ปัญหาก่อน

ในที่สุดโกอิ้งแมรี่ก็เข้าเทียบท่าโดยไร้การขัดขวางจากกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกอารอน

บนท่าเรือ อารอนเป็นผู้นำกลุ่มมนุษย์เงือกเดินมาเป็นกลุ่มใหญ่ที่ดูทรงพลัง ทุกคนมองมาที่กลุ่มของรอนด้วยสายตาอาฆาตและเย็นชา

“นายคงเป็นรอน กัปตันของกลุ่มดาบกุหลาบนี่สินะ” อารอนยิ้มเย็น เขาอ้าปากที่มีแต่ฟันแหลมคมแล้วพูดกับรอนด้านข้างเรือ “นายมาทำอะไรที่อาณาเขตของฉัน อยากจะตายเหรอ?”

“ช่างหยิ่งผยองเหลือเกินนะ” รอนพูดอย่างเฉยเมย เมื่อเขาเปิดปาก มันอาจจะดูสงบ แต่เขาก็ปล่อยออร่าที่ไม่มีใครเทียบได้ออกมา “ไม่ใช่ฉันที่จะตาย... แต่เป็นนาย!”