บทที่44
หมู่บ้านโคโคยาชิ ซึ่งเป็นที่อยู่ของกลุ่มโจรสลัดอารอน
อารอนผู้ยิ่งใหญ่กำลังคุยอยู่กับทหารเรือที่มีดวงตาเล็กเหมือนหนู
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายมีวันที่แสนสบายจังเลยนะ!” นาวาเอกเนซุมิยิ้มแล้วกล่าวขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า มันก็ดี แต่ก็คงไม่ดีเท่านายหรอกท่านนาวาเอก” อารอนแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันที่แหลมคมราวกับเลื่อยตัดเหล็กแล้วเอื้อมมือไปหยิบปึกเงินขึ้นมา “นี่เป็นเงินของเดือนนี้ ขอบใจที่ช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตลอดมา”
“แน่นอน แน่นอน!” เมื่อนาวาเอกเนซุมิเห็นกองเงิน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น เขารีบรับเงินและอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที ใบหน้าของเขามีความสุขมาก “ยินดีที่ได้ร่วมมือ!”
“ดี!” อารอนชูแก้วขึ้น “ดื่มให้กับความร่วมมือที่ดีของเรา”
“เชียร์ส”
และบนทะเล แมรี่ก็เข้าใกล้เกาะซึ่งเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านโคโคยาชิแล้วในตอนนี้
“นามิ... เธอรู้จักที่แห่งนี้ได้ยังไง?” ทาชิงิมองนามิแล้วถามขึ้น
“ใช่ค่ะคุณนามิ!” คายะเองก็มีท่าทางอยากรู้อยากเห็น ในทะเลที่อื่น นามิต้องใช้เวลาในการดูกระแสน้ำและสภาพอาการ แต่พอเข้ามาใกล้เกาะนี้นามิก็ไม่ต้องดูอะไรเลย เธอไม่ต้องสังเกตและสั่งการการเดินเรือแมรี่อย่างรวดเร็ว ราวกับว่ารู้ทางมาอยู่แล้ว
นามิแค่นยิ้ม เธอไม่อยากหลอกลวงทุกคนเลยไม่ได้พูดอะไร
รอนเดินไปหัวเรือกับมากิโนะแล้วหัวเราะ “นั่นเพราะว่านี่คือบ้านเกิดนามิไง ใช่ไหม?”
“เอ๊ะ?” คายะหรี่ตาแล้วพูดด้วยเสียงประหลาดใจ “จริงเหรอ นี่คือบ้านเกิดของคุณนามิเหรอ?”
เมื่อนามิได้ยินคำของรอน เธอก็ช็อก ‘เขา... เขารู้เหรอ!’
ใช่ ความลับนี้นามิไม่ได้บอกใคร แล้วรอนจะรู้ได้ไง
เมื่อมองไปที่สีหน้าที่ตกใจของนามิ รอนก็โบกมือแล้พูดว่า “เธอคิดให้รอบคอบล่ะ แล้วค่อยตอบ”
“ไม่เป็นไร” นามิเม้มริมฝีปาก มองไปรอบ ๆพอเห็นท่าทางอยากรู้ของหญิงสาวทั้งสามคนแล้ว เธอก็กล่าวว่า “ใช่ บ้านเกิดของฉันอยู่ที่หมู่บ้านโคโคยาชิ โชคไม่ดีเลย... น่าเสียดาย เมื่อหลายปีก่อน หมู่บ้านที่เคยเงียบสงบกลับถูกกลุ่มโจรสลัดของอารอนเข้ามายึดครอง พวกเขาฆ่าชาวบ้านเพื่อเงิน และแม้แต่... ยังฆ่าแม่ของฉันด้วย”
นามิกัดฟันพูด ดวงตาของเธอเผยให้เห็นความเกลียดชังที่ซ่อนเอาไว้
“อะไรนะคะ!” เมื่อคายะได้ยินสิ่งนี้ เธอก็พูดด้วยความโกรธ “คนพวกนี้ คนพวกนี้ก็น่าเกลียดเหมือนกับทหารเรือพวกนั้นเลย”
“อารอน คือกลุ่มโจรสลัดชั้นนำของทะเลอีสต์บลูทั้งหมด” ทาชิงิถอนหายใจ “กองทัพเรือส่งเรือรบไปจับกุมมันหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ”
“อะแฮ่ม!” นามิกระแอม “ทหารเรือจับกุมมัน? อารอนและกองทัพเรือมีข้อตกลงกันเป็นการส่วนตัว และหลังจากปล้นแต่ละครั้ง พวกเขาจะมอบเงินส่วนหนึ่งให้กับนาวาเอกที่ประจำการแถวนี้ เพื่อให้พวกมันอยู่รอดได้อย่างปลอดภัยมาจนถึงตอนนี้ คิดว่ากองทัพเรือจะจับพวกมันได้จริง ๆเหรอ?”
“เป็นไปได้ยังไง...” ทาชิงิสูดหายใจเข้าลึกและพึมพำอย่างไม่อยากะเชื่อ ในฐานะจ่าเอกของทหารเรือที่ชอบธรรม เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้
“นี่คือสิ่งที่ฉันพบเจอมาโดยตรง มันไม่มีทางผิดหรอก” นามิพูดอย่างเกลียดชัง “ทหารเรือพวกนั้นเอาแต่เฝ้าดูชาวบ้านถูกกดขี่ แต่พวกเขาก็ไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย พวกเราหมดความหวังในกองทัพเรือไปนานแล้ว”
“บางที...” ทาชิงิต้องการโต้แย้ง แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย
“นามิ!” มากิโนะเม้มปากและเดินเข้ามาจับมือนามิด้วยความสงสาร “มันเป็นเรื่องขมขื่นสำหรับเธอจริง ๆ โชคดีที่เธอหนีออกมาได้แล้ว ใช่ไหม?”
“ใช่แล้วค่ะคุณนามิ” คายะพูดเสียงดัง “เป็นเรื่องดีที่คุณหนีออกมาได้ และตอนนี้คุณรอนก็มาถึงแล้ว คุณรอนจะเอาชนะพวกคนเลวพวกนั้นได้แน่ค่ะ”
“ฉัน ฉัน...” นามิก้มหน้าลงอย่างเศร้าใจ “หลังจากที่อารอนฆ่าแม่ของฉัน และยังพยายามฆ่าพี่สาวและคนในหมู่บ้าน ตอนนั้นฉันมีความสามารถในการเขียนแผนที่เดินเรือ ฉันก็เลยกลายเป็นที่โปรดปรานของอารอน ดังนั้น... ฉันเลยทำได้เพียงสร้างความเชื่อใจของอารอนและให้มันไว้ชีวิตคนในหมู่บ้าน ฉันมีข้อตกลงกับอารอนว่า ฉันจะหาเงินหนึ่งร้อยล้านเบรีมา จากนั้นมันจะปล่อยหมู่บ้านฉันให้เป็นอิสระและช่วยทุก ๆคนไว้ได้ ตอนนี้เงินที่หาได้เกือบจะพอแล้ว ฉันคงจะต้องขโมยเพิ่มอีกหน่อยแล้วค่อยกลับหมู่บ้าน แต่ดันโดนรอน...”
นามิเหลือบมองรอนแล้วก้มหน้าลง ไม่พูดอะไรต่อ
หญิงสาวทั้งสามก็ตระหนักได้ว่าเรื่องราวมันเป็นแบบนี้
“เธอคิดว่าอารอนจะรักษาสัญญาหลังจากที่มอบเงินให้มันไปหนึ่งร้อยล้านเบรีหรือเปล่า?” รอนยิ้มเล็กน้อย “เขาเป็นคนแบบไหน เธอไม่รู้เหรอ? โจรสลัดตัวฉกาจ เธอคิดว่าเขาจะยอมให้เธอไถ่หมู่บ้านคืนจริงเหรอ ไร้เดียงสาเสียจริง!”
“ฉัน...” นามิกัดริมฝีปากเธอเอง ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้่ำตา “ฉันจะทำยังไงได้ ฉันได้แต่เชื่อใจเขา ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนี่นา แม้แต่กองทัพเรือเองก็ยังมีข้อตกลงกับมัน ฉันจะไว้ใจใครให้ช่วยฉันได้อีกล่ะ!”
มากิโนะกอดนามิแน่น หญิงสาวตบไหล่เธอและปลอบโยนเธอโดยไร้คำพูด ส่วนคายะก็เช็ดน้ำตาที่หางตาของเธอ มันเป็นน้ำตาแห่งความสะเทือนใจ
ทาชิงิก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่ตอนนี้เธอค่อนข้างรู้สึกผิดหวังกับกองทัพเรือนิดหน่อย
“ไม่ต้องกังวล ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่ มันก็จะไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้น” รอนเดินไปหานามิและลูบหัวของเธอเบา ๆ “ฉันอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ฉันสัญญาว่าจะช่วยเธอกำจัดอารอนและกลุ่มโจรสลัดของพวกเขา แล้วปล่อยให้ชาวบ้านของเธอเป็นอิสระ ให้พวกเขากลับไปมีวันเก่า ๆที่สงบสุข”
“อื้ม!” นามิเงยหน้ามองรอนเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยอารมณ์เปี่ยมล้น เธอแย้มรอยยิ้มที่ผ่อนคลาย ชีวิตในอดีตหล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนที่เคร่งเครียด เธอเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่สิ้นหวังตั้งแต่เด็ก ไร้ความหวังในหัวใจ และตอนนี้ รอน... เด็กหนุ่มนิสัยหมาป่าคนนี้ เขามีพละกำลังและความแข็งแกร่งที่เยอะมาก บางทีเขา อาจจะช่วยชาวบ้านได้จริง ๆ หรือแม้แต่ฆ่าอารอนเพื่อล้างแค้นให้กับเบลเมล แม่ของเธอได้
