บทที่40
“แค่ก แค่ก!”
รอนเดินออกมาจากห้องนอนโดยเอามือไพล่หลัง “เราไม่มีอาหารและน้ำมากพอใช่ไหม?”
ได้ยินแบบนั้น ทาชิงิและนามิก็มองไปที่มากิโนะ เธอเป็นคนรับผิดชอบเรื่องอาหาร และมากิโนะก็พยักหน้า “ใช่ อาหารและน้ำมีไม่มากนัก มันเพียงพอแค่สำหรับสองถึงสามวัน”
“ดูเหมือนว่าด้านหน้าจะเป็นภัตตาคารลอยทะเล วันนี้เราไปกินที่นั่นกันเถอะ” รอนมองไปที่ทะเลเบื้องหน้า จุดสีดำจาง ๆที่เขามองเห็นก็คือเรือลำใหญ่
“ภัตตาคารลอยทะเล?” ทาชิงิเบิกตาขึ้น “ฉันได้ยินมาว่าอาหารที่นั่นอร่อยสุด ๆ!”
“หืมมม!” มากิโนะยิ้ม “ได้ยินว่าเชฟที่นั่นมาจากแกรนด์ไลน์ ฝีมือเขาต้องดีมากแน่ ๆ”
“ว้าว! เชฟมาจากแกรนด์ไลน์!” คายะมองไปที่ภัตตาคารลอยทะเลด้วยสายตาคาดหวัง “คุณรอนคะ ในเมื่ออาหารอร่อย เราไปกินที่นั่นกันเถอะค่ะ”
“อื้ม วันนี้ฉันตัดสินใจจะไปกินมื้อเย็นที่นั่น แล้วก็จะให้คนที่นั่นเติมเสบียงอาหารให้เราด้วย เราจะได้ไม่ต้องไปเติมเสบียงที่โร๊คทาวน์ กองทัพเรือที่นั่นดูเหมือนจะไม่ต้อนรับฉัน” รอนยิ้มแล้วก็ยักไหล่
ทาชิงิกลอกตา แน่นอนว่าต้องไม่ต้อนรับแน่ ทหารเรือเกลียดนาย
ที่ภัตตาคารลอยทะเล บาราติเอ รอนเดินเข้าไปในร้านอาหารหรูหราพร้อมกับสาว ๆกลุ่มหนึ่ง
“สภาพแวดล้อมดีมาก” คายะกล่าวขณะที่เธอจับแขนรอนและมองดูบรรยากาศในร้าน
“สมกับเป็นร้านอาหารชื่อดังของอีสต์บลูจริง ๆ” มากิโนะก็พยักหน้าเช่นกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบคุณสำหรับคำชมเหล่าเลดี้ทั้งหลาย!” ในเวลานี้พ่อครัวตัวสูงเดินมาพร้อกมกับเมนูและพูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ลูกค้าผู้มีเกียรติ ยินดีต้อนรับสู่ภัตตาคารลอยทะเล บาราติเอ เชิญนั่งโต๊ะนี้ครับ”
พ่อครัวและพนักงานเสิร์ฟพารอนและคนอื่นไปนั่งที่โต๊ะ
รอนนั่งลงและเริ่มสั่งอาหาร โดยปกติรอนที่เป็นกัปตันจะเป็นคนที่ต้องสั่งอาหารนี้
“เอาทั้งหมดนี่เลย” รอนกวาดตาดูเมนูอย่างไม่ได้ตั้งใจแล้วสั่งอาหาร
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่มีปัญหาครับ” พ่อครัวมองดูแล้วก็มีความสุขทันที ค่าอาหารทุกเมนูราคารวมแล้วเป็นหมื่นเบรี มันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมาก
“รอสักครู่ เราจะเริ่มเตรียมอาหารให้พวกคุณ” เชฟกล่าวจบก็หายตัวไป แต่รอนก็โบกมือให้เขาก่อน “เดี๋ยวก่อน เรือของเราไม่มีอาหารและน้ำมากนัก ร้านของพวกคุณช่วยเตรียมเสบียงให้พวกเราหน่อยได้ไหม?”
“โอ้ นี่มัน...” พ่อครัวอึ้ง “ฉันต้องถามเจ้าของร้านก่อน”
“ได้เลย!”
หลังจากนั้น เจ้าของร้านบาราติเอ เซฟขาแดงก็เดินออกมา เขามองไปที่รอนด้วยรอยยิ้ม “คุณต้องการเตรียมอาหารและน้ำใช่หรือเปล่า?”
“ใช่ แต่มันต้องคคุ้มค่ากับเงินที่ต้องเสียไปนะ” รอนมองไปที่เซฟ ผู้ชายคนนี้เป็นอาจารย์ของซันจิ เชฟของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง แต่ตอนนี้ซันจิน่าจะต้องการเป็นเชฟอยู่ที่นี่ และไม่ต้องการเข้าร่วมกลุ่มโจรสลัด ซันจิเป็นหมาป่า พอเห็นสาวสวยก็จะต้องพุ่งเข้าไปหาทุกครั้งไป
ทันทีที่เซฟพูดจบ เขาก็เห็นเด็กวัยรุ่นคิ้วม้วนเดินเข้ามาหา
“สุภาพบุรุษท่านนี้ จะไม่มีปัญหาเรื่องเสบียงอาหารอย่างแน่นอน ไว้ใจฉันได้เลย” ซันจิตบหน้าอกตัวเองและกล่าวออกมา จากนั้นเขาก็วางแก้วสี่ใบไว้ด้านหน้า นามิ คายะ มากิโนะและทาชิงิ พร้อมกับเทไวน์แดงใส่แก้วให้กับพวกผู้หญิงเป็นพิเศษ “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ที่ได้เห็นสาวงามทั้งสี่คนในวันนี้”
“ค่ะ” คายะและมากิโนะชะงักไปและยิ้มด้วยความเขิน พวกเธอไม่รู้ว่าชายผมบลอนด์นั้นหมายถึงอะไร ในขณะที่ทาชิงิกับนามิยิ้มและไม่ทำตัวสุภาพกับซันจิ พวกเธอยกแก้วขึ้นดื่มทันที
รอนหน้าเครียด นายให้บริการผู้หญิงสี่คคนของฉันต่อหน้าต่อตาฉัน นายถึงกับเตรียมแก้วของตัวเองด้วยแต่ไม่เอาแก้วมาให้ฉัน?
“อะแฮ่ม!” รอนกระแอม “เอาล่ะ รีบเสิร์ฟอาหารให้พวกเราเถอะ บริการพวกคุณมีปัญหานะ”
รอนดึงเงินปึกใหญ่ออกมา ดูคร่าว ๆน่าจะประมาณหนึ่งแสนเบรี “เงินนี้น่าจะเพียงพอแล้วใช่ไหม?”
“อื้ม พออยู่แล้ว!” เซฟขาแดงเห็นว่ารอนไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยก็ตบหัวซันจิและนำเขามาข้าง ๆตัวเอง หมอนี่ตาบอดจริง ๆ ทำตัวสุภาพแค่กับผู้หญิง นี่คือแขกผู้มีเกียรติเชียวนะ
“อาหารมาเสิรฟ์แล้ว ขอโทษที่ให้รอนาน” พ่อครัวหลายคนเอาจานอาหารที่ส่งกลิ่นหอมมาเสิร์บนโต๊ะของรอน
เซฟยิ้มแล้วกล่าวกับรอนว่า “นี่คืออาหารขึ้นชื่อของเรา เชิญกินให้อร่อย”
“เยี่ยม!” รอนอดยิ้มไม่ได้ที่ซันจิถูกเซฟจับตัวไปทันทีที่พูดจบ
