บทที่37
พลังแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเขา แน่นอนว่าต้องไม่รวมไปถึงฮาคิราชัน (ไม่มี ย์ นะครับ)
เบ็คแมนและทุกคนไม่ได้สนใจรอนเลย ในโลกใหม่ ไม่มีใครไม่แข็งแกร่ง ความแข็งแกร่งแต่ละระดับ ไม่สามารถวัดกันได้ง่าย ๆ
ในสถานที่อื่น ในแถบครึ่งแรกของแกรนด์ไลน์ มันกลับแตกต่างกัน
“มิสเตอร์วัน มีแผนอะไรบ้าง?” คร๊อกโคไดล์นั่งสูบซิการ์อย่างเฉยเมยอยู่บนเก้าอี้หนังจระเข้และถามเสียงนิ่ง “แผนของเรากำลังจะเริ่มขึ้น แล้วการเตรียมการของนายล่ะ มีอะไรผิดพลาดไหม?”
“มิสเตอร์ซีโร่” มิสเตอร์วัน ดาซ บอเนสได้กล่าวรายงานพลางโจมตีศัตรูไปด้วย “การเตรียมการทั้งหมดพร้อมแล้ว แค่รอคำสั่งของคุณ”
“ฮ่าฮ่า” คร๊อกโคไดล์หยุดสูบซิการ์ไปแวบหนึ่ง เขาหยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะมาอ่าน สายตาจ้องไปที่เด็กหนุ่มที่พกดาบบนหน้ากระดาษหนังสือำพิมพ์เป็นเวลานาน “รอไม่ไหวแล้ว เรารีบดำเนินการตามแผนให้เร็วที่สุด”
“เข้าใจแล้ว มิสเตอร์ซีโร่!” ชายผู้แข็งแกร่งตอบกลับด้วยท่าทางที่ไร้การเปลี่ยนแปลง
“ดี” คร๊อกโคไดล์หัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ฉันไม่คิดจริง ๆว่าจะมีคนเช่นนี้ปรากฏตัวอยู่ในทะเลอีสต์บลู มิฮอร์ค เด็กนี่คงจะกลายมาเป็นคู่ต่อสู้ของนายใช่ไหม?”
มิสเตอร์วันไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่ม เขาหันตัวกลับแล้วจากไป
ในทะเลไร้ลม เขตคามเบลล์ เกาะคุจา หญิงสาวงดงามได้โยนหนังสือพิมพ์ในมือทิ้งแล้วลูบผมตัวเองเบา ๆ “น่าเบื่อ น่าเบื่อจริง ๆ ก็แค่พวกโจรสลัด กองทัพเรือของอีสต์บลูช่างไร้ความสามารถจริง ๆ”
บนเกาะขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์ แมรี่จัวร์
ชายผู้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา นั่งอยู่ในปราสาทอันสวยงาม ถือหนังสือพิมพ์ในมือแล้วพึมพำ “นักดาบชั้นยอดและโจรสลัดหน้าใหม่ที่แข็งแกร่ง น่าสนใจ ฉันอยากลองวัดความแข็งแกร่งของนายจริง ๆ”
แหลมแฝด ใต้ประภาคาร ชายชราคร๊อกคัสโยนหนังสือพิมพ์ในมือทิ้งและเฝ้าดูเรือลำเล็กออกจากกระแสน้ำและมุ่งไปที่ทะเลอีสต์บลู
“มิฮอร์ค... ชายคนนี้กำลังจะไปที่อีสต์บลูเพราะหน้าใหม่คนนี้จริง ๆเหรอ”
ทะเลอีสต์บลู อาณาจักรโกอา หมู่บ้านฟูซา
“ลูฟี่ เธอกำลังจะออกทะเลจริง ๆเหรอ?” หัวหน้าหมู่บ้านที่สวมหมวกมองไปที่ลูฟี่ที่ขึ้นเรือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ด้านข้างก็มีชาวบ้านที่เป็นห่วงมายืนอยู่ด้วยเหมือนกัน
“ใช่แล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันจะพามากิโนะกลับมาอย่างปลอดภัยเอง” ลูฟี่กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
ในตอนนี้สีหน้าของลูฟี่จริงจังมาก เอสได้จากไปได้สามปีแล้ว และตอนนี้ถึงเวลาที่เขาต้องไปเหมือนกัน แต่คราวนี้เขาออกทะเลเพื่อตามหามากิโนะที่ถูกจับตัวไป เขาสาบานว่าจะต้องช่วยมากิโนะกลับมาให้ได้ นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องทำก่อนสิ่งอื่นใด
“เอาล่ะ เราจะไม่ห้ามเธอ แต่มากิโนะจะต้องไม่ได้รับอันตราย นอกจากนี้เธอจะต้องระวังตัวเองให้ดีเป็นอย่างแรก” หัวหน้าหมู่บ้านพูดด้วยความลังเล
“ฉันรู้แล้วปู่” ลูฟี่โบกมือให้กับทุกคนจากนั้นก็ออกเรือไปตามทางของเขาเอง
เมื่อเขามองไปที่ทะเลอันกว้างใหญ่ เขาก็พูดในใจกับตัวเอง ‘ฉันมาแล้วเอส ฉันมาแล้วแชงค์! แล้วก็มากิโนะ ฉันจะช่วยเธอกลับมาให้ได้’ (ลูฟี่มันเรียกมากิโนะ คุณมากิโนะหรือพี่มากิโนะหว่า?)
ลูฟี่นึกไปถึงสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านพูด มากิโนะถูกชายที่ชื่อรอนลักพาตัวไป แม้ว่าเขาจะเป็นโจรสลัดเหมือนกัน แต่ลูฟี่ไม่ชอบโจรสลัดอย่างรอน
“มากิโนะ รอฉันก่อนนะ ฉันจะไปช่วยเธอเอง!”
****************************************
ฐานทัพเรือ ศูนย์บัญชาการใหญ่มารีนฟอร์ด
“บ้าเอ๊ย!”
จอมพลเรือ เซนโกคุแห่งพุทธองค์ทุบโต๊ะด้วยเสียงดังสนั่นและคำรามด้วยความโกรธ “พวกไม่ได้เรื่อง แม้แต่โจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านก็ยังไม่สามารถจัดการมันได้ เป็นเรื่องแย่จริง ๆที่ปล่อยให้มันเติบโตได้แบบนี้”
เมื่อมองไปที่เนื้อหารายงานที่ส่งมา เซ็นโกคุยิ่งรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม “มอร์แกนเองก็แย่เหมือนกัน กล้าเผยแพร่เรื่องน่าขายหน้าแบบนี้ได้ยังไง!”
ข่าวเกี่ยวกับการทำลายเรือรบสิบเจ็ดลำที่ทะเลอีสต์บลูได้กระจายไปทั่วโลก เห็นได้ชัดว่ามันสายเกินไปที่จะระงับการเผยแพร่นี้แล้ว หากออกคำสั่งระงับการเผยแพร่นี้ ปิดหูปิดตาประชาชน รัฐบาลโลกจะต้องถูกวิจารณ์แน่ “ความสำเร็จไม่มี มีแต่ความล้มเหลว”
“เข้ามา!” เซ็นโกคุตบโต๊ะและตะโกน
“ท่านจอมพล!” นอกประตูห้องมีทหารเรือมาอย่างรวดเร็ว
“แจ้งทางรัฐบาลโลก ฉันตัดสินใจเพิ่มค่าหัวให้กับโจรสลัดหนุ่มที่อีสต์บลูแล้ว ฉันไม่ต้องการให้เขาไปที่แกรนด์ไลน์ได้ เพิ่มค่าหัวของมันเป็นหนึ่งร้อยล้านเบรี ปล่อยให้นักล่าโจรสลัดจัดการเขาเอง”
“ครับท่าน!” ทหารเรือที่ทำหน้าที่แจ้งข่าวรับคำสั่ง ในเวลาไม่นานช่องทางข่าวของรัฐบาลโลก รางวัลค่าหัวของรอนก็ได้เพิ่มขึ้นและมันก็ได้แพร่กระจายไปโลกใหม่ด้วย ไม่เพียงแค่ทะเลทั้งสี่อีกต่อไป
