บทที่34
“เฮ้ ไง... นายเป็นโจรสลัดใช่ไหม ฉันชื่อกัปตันบากี้ผู้ยิ่งใหญ่ เรียกกัปตันเรือของพวกนายออกมาคุยกับฉันหน่อย” บากี้พูดขณะที่ยืนอยู่กราบเรือด้านเดียวกับแมรี่ ไม่ว่าจะน่าอายแค่ไหน แต่บากี้ก็ยังคงเอกลักษณ์ของตัวเองเสมอ ราวกับว่าเขาไม่เคยถูกกองทัพเรือไล่ล่ามาก่อน
“ฉันชื่ออัลบีด้า ใครคือกับตันเรือพวกนาย?” อัลบีด้าตะโกนพร้อมยกกระบองของเธอขึ้น
คายะ มากิโนะและทาชิงิมองหน้ากัน และแทนที่จะตอบ พวกเธอกลับมองไปที่รอน
รอนยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบพวกเขาไปว่า “ฉันชื่อรอน เป็นกัปตันกลุ่มโจรสลัดดาบและดอกกุหลาบ ทั้งสองคนจะมาคุยกันที่เรือของฉันไหม?”
“ไปกันเถอะ” บากี้มองอัลบีด้าแล้วชำเลืองมองกัน แม้ว่ามันจะอันตรายที่จะข้ามไปเรือโจรสลัดของคนอื่น แต่ตอนนี้ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดคือกองทัพเรือที่ปิดล้อมอยู่ ไม่ใช่กลุ่มโจรสลัดดาบและกุหลาบที่พวกเขาพบ
หลังจากที่เรือเข้ามาใกล้กัน ทั้งสองคนก็กระโดดขึ้นเรือแมรี่ ทันทีที่พวกเขาขึ้นมา พวกเขาก็เห็นสาวสวยน่ารักสี่คน หน้าของบากี้ไม่เปลี่ยนแปลงแต่อัลบีด้าขมวดคิ้ว เธอทั้งเตี้ยและอ้วน แถมใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยกระ แม้ว่าเธอจะรักความงามและบังคับให้ลูกเรือเรียกเธอว่าคนที่สวยที่สุดก็ตาม แต่พอเธอได้เห็นสาวน่ารักของจริง เธอก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
แต่ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดสิ่งนี้ การฝ่าวงล้อมของเรือรบกองทัพเรือไปเป็นเรื่องใหญ่ที่สุดในเวลานี้
“นาย... รอนใช่ไหม” บากี้พูด “ตอนนี้เราอยู่บนเรือลำเดียวกันแล้ว เราควรร่วมมือกันเพื่อหาทางฝ่าวงล้อมไป”
“เรือรบสิบเจ็ดลำของกองทัพเรือล้อมไว้ เราจะหนียังไง?” อัลบีด้าขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ จำนวนเรือรบมากเกินไปและพวกเขากำลังถูกอีกฝ่ายล้อม เป็นเรื่องยากที่จะหลบหนี
“แค่กองทัพเรือ พวกนายกลัวกันเหรอ?” รอนเยาะเย้ย “ฉันได้ยินมาว่าพวกนายเป็นกลุ่มโจรสลัดระดับท็อปของอีสต์บลู มันเป็นเรื่องล้อเล่นเหรอ?”
“แก...!” บากี้และอัลบีด้าหน้าบูดบึ้ง พวกเขาอยากแก้ตัวแต่พูดไม่ออก พวกเขาเป็นโ๗รสลัดที่แข็งแกร่งที่สุดในแถบทะเลอีสต์บลู มีคนไม่กี่คนที่แข็งแกร่งพอ ๆกับพวกเขา แต่ตอนนี้พอถูกกองทัพเรือไล่ล่ามันก็เป็นเรื่องจริงที่พวกเขากลัว
“แก แกยังไม่เห็นเหรอว่าเราถูกกองทัพเรือปิดล้อมเนี่ย!” บากี้ตะโกนด้วยความโกรธ
“ใช่ เรากำลังถูกล้อมด้วยเรือของกองทัพนะ!” อัลบีด้าเองก็อดที่จะเอ่ยไม่ได้
“เรา?” รอนพ่นหัวเราะแล้วมองไปที่หน้าของทั้งสองคน “แน่ใจเหรอ? เรากำลังจะแล่นผ่านไป แล้วก็เจอพวกนายกำลังถูกไล่ล่านะ”
“ไอ้บ้านี่!” บากี้กัดฟัน
“หมอนี่มันหยิ่งมาก ไอ้ผู้ชายคนนี้!!” อัลบีด้าเองก็โกรธเช่นเดียวกัน
“คุณรอน คุณช่วยพวกเขาด้วยเถอะ!” คายะดึงแขนเสื้อรอน เธอเห็นว่าบากี้และอัลบีด้ากำลังเสี่ยงจะโดนจับ สุดท้ายแล้วพวกเขาก็กำลังถูกล้อมด้วยเหมือนกัน
“ไร้ประโยชน์!” ทาชิงิยิ้มแล้วกล่าว “ภายใต้การปิดล้อมของเรือรบสิบเจ็ดลำ ไม่มีทางหลบหนีได้”
“ใช่” นามิถอนหายใจ “เรือกองทัพสิบเจ็ดลำ ไม่ว่าจะเป็นกำลังพลหรือกำลังทำลาย เราไม่มีทางรอดได้”
“คุณรอน!” มากิโนะพูดด้วยเสียงเป็นห่วง “หรือว่า เราจะยอมจำนน ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นโจรสลัค่าหัวสามสิบล้านเบรี แต่อีกฝ่ายมีคนมากเกินไปแถมยังมีเรือรบมากมาย ไม่มีทางจริง ๆ...”
“จะเป็นไปได้ยังไง!” รอนส่ายหน้า อยู่กับฉัน พวกเธอจะปลอดภัย ฉันคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด“
“คายะจัง” มากิโนะจับมือคายะแน่น “เราทำไม่ได้หรอก ฝ่ายนั้นมีเรือตั้งสิบเจ็ดลำ เราต้านทานไม่ได้ ส่งเขาไปตายยังดีกว่า...”
“ทำไมไม่ยอมแพ้เสียล่ะ?”
รอนยิ้ม เขาเดินผ่านบากี้และอัลบีด้าไปที่กราบเรือและมองไปยังเรือรบสิบเจ็ดลำที่อยู่รายล้อมรอบตัวด้วยสีหน้าสงบ “สำหรับคนอื่น เรือรบสิบเจ็ดลำนี่หาที่เปรียบไม่ได้จริง ๆ”
“ไอ้เด็กเวร!” กัปตันบากี้โกรธ “หาทางหนี อย่าเสียเวลาเลย เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกมัน”
“หนี... หนีเหรอ!” อัลบีด้ามีสีหน้าน่าเกลียด “แต่เราจะหนีรอดไปจากวงล้อมนี่ได้ยังไง มันยากเกินไป เฮ้อ...”
“นี่ง่ายมาก!”
รอนฉีกยิ้ม เขาเอื้อมมือไปที่ดาบแล้วค่อย ๆชักมันออกมา ใบดาบคมกริบที่ยากจะมองเห็นด้วยตาเริ่มเปล่งแสงสะท้อน
ฟุบ!
ประกายดาบส่องสว่าง!
ออร่าดาบพุ่งสูงขึ้นบนฟ้า
ทันใดนั้นท้องทะเลที่เงียบสงบก็เกิดพายุใหญ่ขึ้น
ครืนนนนน!!!
ออร่าดาบพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย
เหล่าคนที่อยู่บนเรือแมรี่ต่างก็เบิกตากว้าง ตอนนี้... พวกเขากำลังเห็นอะไรอยู่?
