บทที่33

“นี่ พวกมันกำลังมุ่งตรงมาทางเร็ว เร็วมาก!” นามิอุทานออกมา

“ใช่ ดูเหมือนว่าพวกเราจะถูกพบแล้ว” ทาชิงิพยักหน้าเห็นด้วย

คายะและมากิโนะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ทั้งสองก็ดูกังวลเล็กน้อยเหมือนกัน สองคนนี้แทบจะไม่ได้ออกทะเลเลย แถมคายะก็ยังไม่เคยออกมาสักครั้งด้วยซ้ำ พอเห็นคนจำนวนมาก ที่กำลังต่อสู้กัน เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่ประหม่า

สีหน้าของรอนไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย มีเพียงเรือโจรสลัดสองลำและเรือรบอีกสิบกว่าลำ พวกนี้ไม่พอมือเขาเลย

“เร็วเข้า!” อัลบีด้าประหลาดใจที่ได้เห็นเรือโจรสลัด เธอรีบออกคำสั่งทันที “มุ่งหน้าไปหาเรือโ๗รสลัดนั่น แล้วใช้เรือนั่นเป็นจุดล่อความสนใจกองทัพเรือ”

“ฮ่าฮ่า เข้าใจแล้วกัปตัน” เมื่อพวกของอัลบีด้าได้ยินก็หัวเราะ พวกเขาหันหัวเรือไปยังแมรี่

ตัวตลกบาดี้กำลังต่อสู้กับกองทัพเรืออยู่ด้านหลัง คอยเฝ้าดูลูกเรือที่บาดเจ็บและล้มตายทีละคน หัวใจของเขาเจ็บปวด คนพวกนี้เป็นลูกเรือที่มีค่าของเขาและเป็นคนที่คอยช่วยให้เขาปล้นเงินจากเกาะต่าง ๆมานาน

“กัปตันบากี้ มีเรืออยู่ข้างหน้า” ลูกเรือคนหนึ่งวิ่งตะโกนบอกบากี้ “อยู่ ๆก็มีเรือแล่นมา ถมธงโจรสลัดก็แปลก ๆ ดูเหมือนว่จะเป็นกลุ่มที่ตั้งขึ้นใหม่”

“โอ้?” บากี้ตาเป็นประกาย ทันใดนั้นเขาก็จะโกนว่า “หันหัวเรือไปทางเรือโจรสลัดที่มใหม่เดี๋ยวนี้ ถ้าโจรสลัดสามกลุ่มร่วมมือกันก็มีโอกาสชนะได้!”

“เข้าใจแล้วครับ”

“เอ๋?” บนเรือรบกองทัพเรือ พลจัตวาเลิกคิ้ว มองดูแมรี่ที่อยู่ ๆก็ปรากฏตัวขึ้น เขากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม “อยู่ ๆก็มีเรือโจรสลัดปรากฏตัวขึ้น วันนี้ฉันโชคดีมากจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า บอกให้ทหารเรือทุกคนล้อมเรือพวกมันเอาไว้ อย่าปล่อยให้เรือโจรสลัดสามลำนั้นหนีไปได้”

“เข้าใจแล้วครับท่าน”

บนเรือโกอิ้งแมรี่ รอนดูการเคลื่อนไหวและพูดออกมาด้วยเสียงขบขัน “กองทัพเรือนี่หาเรื่องจริง ๆ ฉันยังไม่ได้ไปก่อกวนพวกเขาเลย นี่คิดจะจับฉันด้วยงั้นเหรอ?”

“คุณรอนคะ ทำอย่างไรดี มีเรือเยอะมากเลย เรา... เราหนีกันเถอะ” คายะกล่าวด้วยความตื่นตกใจ มือทั้งสองข้างจับแขนรอนด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“ไม่ต้องกังวล อยู่เฉย ๆกับฉัน รับรองว่าต่อให้ฟ้าถล่มฉันก็จะปกป้องพวกเธอเอง” รอนยื่นมือไปลูบผมคายะ แม้ว่าคายะจะอายุสิบหกปีและโตเป็นสาวแล้ว แต่รอนก็ยังตามใจเธอเหมือนเด็ก ๆ แถมคายะเองก็ชอบความรู้สึกนี้ด้วย

“ฉันเชื่อคุณค่ะ คุณรอน” คายะเชื่อสิ่งที่รอนพูดแบบไม่ลืมหูลืมตา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

‘ผู้ชายคนนี้...’ นามิมองไปที่คายะที่ถูกรอนสอนจนเสียนิสัย ทันใดนั้นความอิจฉาก็ก่อตัวขึ้นในใจ ตอนเธอยังเด็ก เธอถูกกลุ่มของอารอนโจมตี ชีวิตที่ดีมาตลอดก็ได้หายไป ภายใต้แรงกดดันที่อารอนมอบให้เธอ เธอจะต้องหาเงินหนึ่งร้อยล้านเบรีเพื่อซื้อหมู่บ้านของเธอคืนมา ชีวิตวัยเด็กเธอขมขื่นมาก เธอเลยอิจฉาคายะมากที่มีรอนคอยดูแลจนเสียนิสัย

ทาชิงิจ้องมองเรือรบ แน่ใจแล้วว่านี่คือเรือรบที่มาช่วยเธอจากเงื้อมมือปีศาจชื่อรอน ตอนนั้นเองในใจเธอก็เต็มไปด้วยความสุข

ส่วนมากิโนะ เธอรู้ว่ารอนเป็นโจรสลัดค่าหัวสามสิบล้านเบรี เขาอยู่ในอันดับต้น ๆของทะเลอีสต์บลูทั้งหมด แต่ตอนนี้เรือรบสิบกว่าลำกำลังมุ่งหน้ามา เขาจะต้านมันได้จริงเหรอ

ถ้าเขาต้านไม่ได้ เขาจะต้องตายใช่หรือเปล่า?

มากิโนะถอนหายใจอย่างไร้คำพูด เธอมาเจอคนแบบนี้ได้อย่างไร ไม่ว่าเธอจะเต็มใจขึ้นเรือมาด้วยหรือไม่ก็ไม่สำคัญ อีกฝ่ายเพิ่งออกทะเลมาไม่นาน แต่ก็ได้เจอกับเรือรบมากกว่าสิบมาจับแบบนี้ มันน่าสลดใจจริง ๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า” ในตอนนี้ เรือรบแล่นมาล้อมกรอบทะเลโดยรอบหมดแล้ว เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น เสียงที่เย่อหยิ่งของพลจัตวาก็ถูกส่งมาจากบนดาดฟ้าเรือ “เจ้าพวกโจรสลัดเลว พวกแกถูกเราล้อมเอาไว้แล้ว เรามีเรือรบสิบเจ็ดลำ ยอมให้จับเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะจมเรือพวกแก อย่ามาบอกว่าพวกเราไม่ให้โอกาสพวกแกทีหลังนะ ฉันจะให้พวกแกคิดสิบนาที!”

“เวรเอ๊ย!” บากี้ตบโต๊ะด้วยความโมโห เขาหายใจหนักด้วยความโกรธ แต่เขาทำอะไรไม่ได้

เช่นเดียวกับบากี้ อัลบีด้าเองก็โกรธแทบตาย กองทัพเรือคิดว่ากลุ่มโจรสลัดของพวกเธอเป็นเหมือนนกในกรง โชคร้ายที่ตอนนี้เป็นแบบนี้จริง ๆ กองเรือได้ปิดล้อมเรือพวกเธอเอาไว้หมดแล้ว

“อย่างไรก็เถอะ เรือโจรสลัดลำใหม่นั่น” หัวใจของอัลบีด้าเต็นรัว เธอรีบสั่งให้ลูกเรือของเธอเข้าไปใกลแมรี่มากขึ้น

พอเห็นการเคลื่อนไหวของอัลบีด้า บากี้ก็บังคับเรือให้ไปทางแมรี่เช่นกัน