ตอนที่ 57 สายหมอกที่น่าหวาดกลัว

ตอนที่ 57 สายหมอกที่น่าหวาดกลัว

ชั่วโมงต่อมา

ในที่สุด หลิน ยู และคนอื่นๆก็ได้ข้ามที่ราบเข้ามาในส่วนลึกที่อยู่ หน้าทางเข้าอาณาเขตสายหมอก มันมีทั้งเสียงสายฟ้าร้องคำราม และความร้อนของเปลวเพลิงจากด้านใน

ด้วยแรงกดดันที่มันปล่อยออกมาทำให้พวกเขาถึงกับต้องหยุดอยู่กับที่

"นี้คืออาณาเขตสายหมอกที่แยก 2 ภูมิภาคออกจากกันใช่ไหม?"

หลิน ยู ที่เผชิญกับสายลมที่พัดใส่เขา ใบหน้าของเขาค่อนข้างตกใจ

แม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยิน หยิน เทียนเก่อพูดถึงสถานการณ์ในอาณาเขตสายหมอกมาก่อน แต่เมื่อเข้าเห็นมันด้วยตาตัวเอง มันก็ทำให้เขาตกตะลึงกับมันอย่างมาก

เห้นได้ชัดว่า 100 เมตรข้างหน้าเขา เป็นพื้นที่ๆมีแต่หมอกไม่มีที่สิ้นสุดไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา มีเสียงดังกึกก้อง และความร้อนเหมือนจะชำระล้างโลก

หลังจากที่ลังเลอยู่ซักพัก หลิน ยู ก็สั่งให้นายพลพรายไม้ที่มีพลังแข็งแกร่งที่สุดลองเข้าไปในอาณาเขตสายหมอกเพื่อทดลองดูก่อน

แน่นอนว่า หยิน เทียนเก่อ เคยพูดถึง มันมีพลังกันกล่อนอย่างช้าๆ เขายังสามารถทนมันได้อยู่ แต่ไม่น่าจะเกิน 10 นาที

"การกัดกร่อนของสายหมอกอ่อนแอลงกว่าแต่ก่อนมาก" หยิน เทียนเก่อ กล่าวอย่างเคร่งขรึม "ปิศาจของฉันน่าจะเข้าไปอยู่ในนั้นได้ซํก 2-3 นาที"

เผ่าธาตุของฉันสามารถดูดซับธาตุดินและไฟเพื่อฟื้นฟูตัวเองได้ มันน่ายื้อเวลาได้เพียงเล็กน้อย" หยานหวู่คิดอยู่พักหนึ่ง

"ฉันสามารถกระจายความเสียหายออกไปได้" ไป๋ ไห่ถัง พูดขึ้น

หลิน ยู ได้ยินคำพูดนั้นเขาก็พูดขึ้น "ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเถอะ เวลาของเราใกล้หมดลงแล้ว"

ระยะเวลาของไข่มุกแห่งการอพยพ นั้นคือ 5 วันเท่านั้น

ตอนนี้เป็นวันที่ 3 แล้ว หากพวกเขาไม่สามารถผ่านอาณาเขตสายหมอกไปยังภูมิภาคอื่นได้ภายใน 5 วัน คงมีเพียงทางตันเท่านั้นที่รอพวกเขาอยู่

หยิน เทียนเก่อและคนอื่นๆรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว

หลังจากสูดหายใจเข้าลึกเข้าไปได้เดินเข้าในสายหมอกพร้อมกับกองกำลังของพวกเขา

หลิน ยู ทำเช่นเดียวกันเดินของพร้อมกับเหล่าพืช

ในตอนที่พวกเขาเดินหน้าต่อไปนั้น

หลิน ยู เริ่มรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่พุ่งเข้ามาอย่างรุนแรงจากทุกทิศทางเหมือนกับมันต้องจะฉีกกระชากบดขยี้เขาลง ราวกับโลกใบนี้กำลังปฏิเสธเขา

สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือสายหมอกที่ล้อมรอบตัวเขาเริ่มที่กัดกล่อนร่างกายของเขา ผิวหนังของเขาไหม้ ความเจ็บปวดจากการเผาไหม้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้น เสาไฟก็พุ่งขึ้นมาไม่ไกลจากพวกเขา ความร้อนมหาศาลพุ่งเข้าปะทะใบหน้าของพวกเขาทันที

"เร็วเข้า พวกเราจะอยู่ที่นี้นานไม่ได้"

หยิน เทียนเก่อ ตะโกนบอกด้วยความตกใจ ค่อยๆเร่งความเร็วของเขาขึ้น

พวกเขาทั้ง 4 คน วิ่งไปตลอดทางภายใต้การกองทหารที่รอบล้อมอยู่ เคลื่อนที่ไปมาระหว่างแอ่งลาวากับพื้นดินที่แตกร้าว มีเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าอยู่ระเบิดอยู่ในหูเขา เสาเพลิงบริเวณโดนรอบก็เพิ่มขึ้นมันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ทันใดนั้นแสงสว่างสีขาวก็สว่างวาบขึ้นบนท้องฟ้า

สายฟ้าขนาดใหญ่พุ่งตรงลงมาที่พวกเขา

หลิน ยู และพวก หน้าเปลี่ยนสี พวกเขาไม่มีทันได้ตอบสอนอง สายฟ้าที่ผ่าลงมาก็กระแทกเข้ากับทหารธาตุดินระดับ 6 ข้างหยานหวู่ดัง "บรึ้มมมม!"

เพียงพริบตาเดียว ทหารธาตุก็แตกออก ไม่เหลือแม้แต่ซาก

"นี้มัน!!"

ดวงตาของ หยาน หวู่ เบิกกว้างเขามองดูภาพทั้งหมดความสยดสยอง

ทหารระดับ 6 ต้องมาตายแบบนี้งั้นเหรอ?

ถ้าเขาไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง เขาคงคิดว่าเขาต้องตาบอดแน่ๆ

แม้แต่ หลิน ยู และพวก ก็ยังหวาดกลัว

"ไปเร็ว!"

หลิน ยู ตะโกนออกไปด้วยความตกใจ พวกเขากลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

เขาไม่กล้าที่อ้อยอิ่งอยู่ที่นี้อีกต่อไป รีบไปยังส่วนที่ลึกกว่านี้

ระหว่างทางมี เสาลาวาไฟ และสายฟ้าผ่าลงมามากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่พื้นดินก็เริ่มแตกออกทำให้พวกเขาก็หลบหลีกมาขึ้น

อย่างไรก็ตามต่อให้พวกเขาระวังแค่ไหน กองทหารก็ยังคงตายเพราะเสาลาวาและสายฟ้าที่ผ่าลงมา แม้แต่ หลิน ยู ก็เสียพืชระดับ 6 ไปถึง 3 ตัว

"ระวัง!!"

ทันใดนั้น ไป๋ไห่ถัง ก็อุทานขึ้น

มันอยู่ห่างออกไปไม่ถึง 20 เมตร รอยแยกมิติแตกออก มีหนวดสีดำพุ่งออกมาจากรอยแยก มันพุ่งเข้าใส่พวกเขา

"ช่องว่างมิติ?"

หลิน ยู ตกใจเขาสั่งให้นายพลพรายไม้เดินอยู่ตรงหน้าเขาทันที

ในเวลาเดียว หยาน หวู่ ก็ได้ใช้ กำแพงไฟ หยิน เทียนเก่อ ใช้กลืนกินทมิฬ และของ ไป๋ไห๋ถัง ใช้แสงศักดิ์พิพากษา ระเบิดออกตรงหน้ากลุ่มของพวกเขา ทำให้้หนวดสีดำกระเด็นออกไป

โช้โอกาศนี้

พวกเขาเปลี่ยนทิศทางทันที และข้ามรอยแยกมิติไปทันที

แต่พวกเขาพบว่า

ช่องว่างมิติเริ่มที่จะมีมากขึ้นเรื่อยๆ และหนวดสีดำเหล่านั้นยังคงพยายามดึงพวกเขาเข้าไปในรอยแยก

หยิน เทียนเก่อ ไม่ได้สนใจปิศาจระดับ 6 2 ตัวที่ถูกหนวดสีดำลากเข้าในช่องว่างมิติพวกมันคำรามออกมาพร้อมกับร่างกายที่แตกเป็นเสี่ยงท่ามกลางรอยแยกที่ปั่นป่วน

คนอื่นๆก็ประสบความสูญเสียอย่างหนัก ทหารตายอย่างต่อเนื่อง

"พื่้นที่นี้มีความไม่มั่นคงสูง ทุกคนระวังตัวด้วย"

หลิน ยู เตือนเสียงดัง

ในเวลานี้เขาเหมือนทหารเพียง 40 ตัว

ตราบเท่าที่เขายังมี่พืชที่มีสกิลรักษา พวกเขาทั้งหมดสามารถกำลังทุ่มเทกำลังอย่างหนักในการรักษาอาการบาดเจ็บให้พวกกับกองกำลังอื่นๆ ส่วนที่เหลือจะช่วยป้องกันหนวดจากทุกทิศทาง

กองทัพเทวดา ทูตสวรรค์รอบๆไป่ไห๋ถัง ก็ไม่ว่างเช้นกัน มันพวกทั้งร้องเพลงเวทย์มนศักดิ์ รักษา บัพให้พวกเขา และฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ

เนื่องจากปิศาจของ หยิน เทียนเก่อ ไม่สามารถรับเวทย์มนต์แสงศักดิ์ได้ พวกเขาได้เพียงถอยไปอยู่ด้านข้างมีหน้าที่ป้องกันโจมจากทั้ง 2 ฝั่ง

ทั้ง 4 คนยังคงพุ่งลึกเข้าไปด้านในต่อไป

แต่ในขณะนั้นเอง

รอยแยกของมิติได้ปรากฏขึ้นโดนไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า ที่ด้านหลังจาก ไป๋ไห่ถัง ซึ่งกำลังออกคำสั่งกับกองทัพ

"ไม่ดีแล้ว รีบหนีเร็ว"

หลิน ยู และพวกตกใจอย่างมาก

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้รับการช่วยเหลือนั้น เอวและท้องของ ไป๋ไห่ถัง ก็ถูกฟันเข้าเธอกรีดร้องพร้อมกับเลือดที่สาดออกมา

โชคดีที่เถาวัลย์รอบ หลิน ยู มาช่วยทันเวลาพอดี มัด ไป๋ไห่ถังที่ล้มลงกับพื้นดึงเธอขึ้นไปและรีบหนีไปตามที่ทิศทางของรอยแยกมิติ

"คุณเป็นยังไงบ้าง โอเคไหม?"

หลิน ยู รีบให้พืชที่อยู่รอบๆรักษาบาดแผลของเธอ

ในเวลาเดียวกันนั้น แสงศักดิ์จากทูตสวรรค์ก็ส่องลงมาห่อหุ้มเธอเอาไว้ข้างใน

หยาน หวู่ และ หยิน เทียนเก่อ รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

นางฟ้า ไป๋ไห่ถัง มีความสำคัญมาก สำหรับบัพรักษาและการป้องกันของเธอ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ความยากในการฝ่าอาณาเขตสายหมอกจะเพิ่มขึ้นอีกอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้พวกเขาเป็นเพื่อนพวกทีมกันอยู่ พวกเขาจะสูญเสียทุกสิ่ง

หากเจอเหตุการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตแบบนี้อีก

"ฉันยังสบา  ย ดี... อั๊ก..."

ไป๋ไห่ถังกระอักเลือดออกมา ด้วยการรักษาของพืชและเทวดา ในที่สุดก็สามารถช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้ เธอจึงค่อยๆฟื้นตัวขึ้นมา

บาดแผลที่เอวเลือดหยุดไหลและกำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ

เมื่อ หลิน ยู และพวกเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็ดีใจออกมา

ปล่อยให้เหล่าพืชพาเธอไปกับฉันก่อน มันไม่สะดวกสำหรับเธอที่จะเดินทางต่อไปแบบนี้ เราจะพูดเรื่องนี้อีกครั้งหลังจากที่เธอหายบาดเจ็บ

หลิน ยู ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและขอให้ นางพญาปิศาจโลหิตสร้างเปญวนแบบง่ายๆและพาไป๋ไห่ถังไปกับเธอ

ไป๋ไห่ถังรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บสาหัส เธอจึงไม่ปฏิเสธความหวังดีของหลิน ยู

"ขอบคุณ"

เธอมองไปที่ หลิน ยู และขอบคุณเขา

ถ้า หลิน ยู ไม่ช่วยเธอไว้ได้ทันเวลา เธอคงติดอยู่ในรอยแยกมิติและตายลงอย่างไม่มีที่กลบฝัง

นี้เป็นครั้งที่เธอมองหลินยูด้วยสายตาอ่อนโยน

กลุ่มของเขาออกเดินทางอีกครั้ง

เดินลึกเข้าไปในอาณาเขตสายหมอก

เมื่อได้เรียนรู้จากบนเรียนที่เกิดขึ้นกับไป๋ไห่ถัง พวกเขาก็ยิ่งระวังตัวมากขึ้น ทันทีที่พวกเขาพบความผิดปกติ พวกเขาจะเปลี่ยนเส้นทางทันที โดนไม่เสียงกับมัน

อย่างไรก็ตาม ด้วยความกว้างใหญ่ของอาณาเขตสายหมอกมันไกลเกินความจินตนาการของพวกเขา

พวกเขาเดินอยู่ในอาณาเขตสายหมอกมาแล้วเป็นเวลา 1 วัน ยังไม่มีวีแววที่จะผ่านมันออกไปได้เลย

ในทางตรงกันข้าม เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ รอยแยกของมิติก็ปรากฏบ่อยขึ้น

ถึงขึ้นโผล่มาครั้งละ 2 3 ที่

"นั้นอะไรหน่ะ!?"

ทันใดนั้น เสียงร้องของหยานหวู่ก็ดังออกจากกลุ่ม

เดิมทีเขาเป็นคนที่ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา แต่จู่ๆ เขาก็ตกใจจนวิญญาณแทบออกจากร่าง

เบื้องหน้าเขากลางสายหมอกหนา มีเงาขนาดใหญ๋เท่าภูเขาปรากฏขึ้น!