ตอนที่ 1200 พลังเทพกับพลังสร้างโลก

ดอกหนามยักษ์และกลีบดอกไม้ยักษ์ร่วมกันทุบตีบุรุษลึกลับ

ตามความปรารถนาของเย่ว์หยาง

คงเป็นการดีที่สุดที่คนลึกลับถูกหมัดตั่วตั่วเล่นงานทรุดลงกับพื้นแล้วแกล้งตายพอเผลอก็เผ่นหนีจากไปก็คงจะสมบูรณ์แบบ การฆ่าตัวหัวหน้าอย่างบุรุษลึกลับนั้น เย่ว์หยางไม่มีความละโมบในเรื่องนี้เพราะคนลึกลับนี้มีสมบัติน้อย มีอสูรศึกน้อย อย่างไรก็ตามความจริงอันโหดร้ายก็คือปีศาจเฒ่านี้ฝึกฝนมาหลายหมื่นปีแล้ว? จะฆ่าคนผู้นี้ในสามหมัดได้อย่างไร?  คนเก่าแก่ขนาดนี้จะไม่มีสมบัติเทพสักชิ้นหรือสองชิ้นในมือหรือ?  ไม่มีอสูรเทพสักตัวหรือสองตัวหรือ?

ต้องรู้ว่าตอนนี้บุรุษลึกลับไม่เคยเรียกอสูรเทพออกมาไม่ได้ใช้สมบัติเทพออกมาสู้

เขาไม่ได้ใช้  ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มี

เหตุผลที่เขาไม่ได้ใช้บางทีคนผู้นี้อาจไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องใช้

หลังจากปล่อยให้ตั่วตั่วทุบอย่างเมามันเย่ว์หยางไม่ต้องเดาก็รู้ว่าชายชราผู้นี้กำลังกังวล

“ตั่วตั่วกลับมา” เย่ว์หยางรีบบอกให้ตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีกลับมา   หากไม่สามารถเอาชนะได้ ก็สามารถหลบหนีได้พวกเขาสามารถหนีเข้าไปในโลกคัมภีร์  แม้ว่าต้องซ่อนตัวเป็นเวลาสิบปีสิบแปดปีก็ไม่มีอะไรน่าอาย

ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าจะเสียหน้าบ้าง

ก็ยังดีกว่าเสียชีวิตอย่างไร้สาระ

“ฮึ่ม,พวกเจ้าเล่นกันพอหรือยัง?” เสียงของบุรุษลึกลับพูดขึ้นอย่างหงุดหงุดภายใต้การระดมกำปั้นของต้นดอกหนามยักษ์

พลังแสงเทพระเบิดออกมาจากร่างของบุรุษลึกลับ  ซวงหานที่มองดูอยู่แต่ไกลร้องตกใจ  “เจ้าผู้นี้ยังมีร่างที่สามอีกหรือ?”

เขาพูดยังคงก้องอยู่ในหูคนลึกลับที่โดนทุบตีอย่างโหดเหี้ยมได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเหลือแต่เพียงแสงเทพสีทองสว่างเจิดจ้าสูงเป็นหมื่นๆ เมตรฉายกระทบขอบฟ้าโดยตรงที่ด้านบนขอบฟ้าสูงมีพลังกดดันไร้ต่อต้านพุ่งลงมายังเบื้องล่าง  ซวงหานจ้าวซีทั้งคู่รู้สึกได้ถึงความยอมจำนนนอบน้อม ร่างของพวกเขาถูกพลังเทพกดข่มไว้เท้าทั้งสองจมลึกลงไปในพื้น พวกเขาถูกบังคับให้ต้องใช้มือค้ำพื้นเอวพวกเขาเหมือนคันธนูไม่อาจต่อต้านแรงกดได้

แม้แต่นักสู้อย่างซื่อเสินได้แต่ใช้กระบี่วิถีกำศรวลช่วยค้ำพยุงตัวเองเท่านั้น

จึงจะยืนอยู่ได้

เย่ว์หยางกลับไปที่ดาบเทาเถี้ยในฐานะอาวุธเทพร่างอสูรพวกเขาไม่จำเป็นต้องใช้บทบาทเดิมสู้ในครั้งต่อไป

เสี่ยวเหวินหลีกลับมาคุ้มกันด้านข้างเย่ว์หยาง ดาบน้ำแข็งคู่ของเธอมีศักยภาพพอต่อต้านพลังกดดันดุจภูเขากดทับนี้ได้เต็มที่  ตั่วตั่วยังดูสง่างาม นางเปลี่ยนทะเลดอกไม้ที่ก่อนหน้านี้เปลี่ยนแปลงได้ง่ายแต่ตอนนี้กลับทำได้ยาก นางแทบจะสูญเสียพลังควบคุมทั้งหมด

ต้นดอกหนามยักษ์และกลีบดอกไม้ยักษ์เหยียดกลีบและก้านดอกเพื่อปกป้องนางเสี่ยวเหวินหลีและเย่ว์หยาง

ในท้องฟ้ามีบุรุษร่างทองดูเหมือนเทพเจ้ามีรัศมีเจิดจ้า

ค่อยๆลอยลงมา

ถ้าคนที่ไม่เคยเห็นเทพเจ้าแล้วมาเห็นบุรุษร่างทองผู้นี้ที่ค่อยๆลอยลงมายังพื้นโลก ก็จะเข้าใจว่าเทพมีลักษณะหน้าตาเป็นเช่นไรเขามองดูเหมือนเทพเจ้าในตำนาน ดูศักดิ์สิทธิ์ งดงาม สง่างามและยิ่งใหญ่...  ไม่เพียงแต่จากสายตาเย่ว์หยางเท่านั้นแม้แต่พวกซื่อเสินก็ยังคิดว่าคนลึกลับผู้นี้จะเป็นใครไปอีกไม่ได้แล้วนอกจากเทพผู้ยิ่งใหญ่  แม้ว่ารู้ว่านี่คือศัตรูแต่ขณะนี้ซวงหานไม่สามารถยืนหยัดคิดต่อต้านและในใจของพวกเขาตะลึงกับการปรากฏตัวของคนลึกลับ!

ตอนนี้บุรุษลึกลับฟื้นฟูร่างเดิมในสภาพสูงสุดแล้ว  แต่ตอนนี้ร่างของเขาเป็นร่างเทพ

แสงเทพหมุนวนอยู่รอบๆร่างบุรุษลึกลับ

ก่อตัวเป็นม่านรัศมีศักดิ์สิทธิ์

ด้านหลังรัศมีทองมีภาพฉายร่างเทพทองขยายมากขึ้นอย่างไม่มีขีดจำกัด ในช่วงสิบวินาทีก็ขยายตัวออกไปมีขนาดสองกิโลเมตรเป็นร่างฉายขนาดยักษ์ใหญ่ทำให้เทือกเขาที่อยู่ไกลๆมองดูคล้ายก้อนกรวดเล็กก้อนหนึ่ง

เย่ว์หยางและคนอื่นๆยืนอยู่ที่แทบเท้าร่างฉายสีทองมองจากข้างล่างมิอาจเห็นร่างด้านบนของภาพฉายยักษ์นี้ได้ ตอนนี้ดอกหนามยักษ์และดอกไม้ยักษ์เมื่อเทียบกับยักษ์ทองที่สูงเกินสองกิโลเมตรกลายเป็นเหมือนคนแคระเมื่ออยู่ต่อหน้ารูปเทพยักษ์ทอง  ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือประกายเทพของบุรุษลึกลับผู้เป็นอยู่มานานถึงหมื่นปี  เสี่ยวเหวินหลีและตั่วตั่วไม่อาจเทียบได้แม้ว่าทุกคนจะมีพรสวรรค์ แต่ก็เพียงฝึกมาในระยะไม่นาน ส่วนยอดฝีมือหมื่นปีผู้นี้ผ่านการเคี่ยวกรำฝึกฝนมาอย่างหนักในอดีต!

แม้ว่าบุรุษลึกลับจะไม่พูดออกมาแต่พวกซวงหานก็รู้กันทุกคนว่านี่ควรจะเป็นร่างที่สาม ร่างสุดท้ายแน่นอน

ซวงหานตอบสนองรำพึงกับตนเอง

ช่างเป็นปากนกปากกาจริงๆ

เขารำพึงกับตนเอง

บุรุษลึกลับอัญเชิญคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์แต่น่าประหลาดใจที่เขาไม่ได้อัญเชิญอสูรพิทักษ์ออกมาด้วยแค่เพียงใช้ทักษะแฝงเร้นพิเศษของตนเองไม่ทราบว่าเขาไม่จำเป็นต้องอัญเชิญหรือว่ามีเจตนาแฝงเร้นอย่างอื่น

เขาเปิดทำงานทักษะแฝงเร้นพิเศษและเรียกอสูรชนิดพิเศษเหมือนกับมีปีกช่วยพยุงตัวเองในอากาศได้พลังของบุรุษลึกลับเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าในทันใด

เขาหลับตาจากนั้นลืมตาทันที

และยืนอยู่ที่ด้านหน้าเย่ว์หยาง

ราวกับถูกค้อนสายฟ้าหวดฟาดใส่ทั้งที่อยู่ในความคุ้มครองของตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีทุกคนต่างปลิวกระเด็นออกไป

คนทั้งหมดกระเด็นราวกับกระสุนปืนใหญ่ชนเนินเขาลูกแล้วลูกเล่าติดต่อกันเป็นแนวเส้นตรงกิ่งก้านดอกหนามที่กระจายคลุมพื้นที่ไม่อาจปกป้องคุ้มครองร่างของเขาได้ทันเหลือให้เห็นแต่เพียงอุโมงค์ขนาดใหญ่กว้างสิบเมตรลึกยาวถึงสิบกิโลเมตร  ซวงหาน จ้าวซี และซื่อเสินที่อยู่ห่างจากเย่ว์หยางออกไปมากกว่าสิบกิโลเมตรแม้ว่าคนลึกลับจะไม่จ้องมองพวกเขา แต่พวกเขารู้สึกว่าหัวใจของพวกเขากำลังเต้นแรงราวกับกระทิงบ้าจนมิอาจควบคุมได้

นี่เป็นแค่เพียงพลังจ้องมอง

บุรุษลึกลับพอปลดผนึกฟื้นฟูร่างสุดท้ายกลับมีพลังถึงระดับที่ซวงหานกับพวกมิอาจจินตนาการถึงได้

ตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีตอบโต้ทันทีหลังจากเย่ว์หยางถูกโจมตี  ร่างฉายปีศาจอสรพิษที่ด้านหลังตั้งท่าป้องกันเจ้านายก่อนขณะที่ตั่วตั่วบุกเข้าโจมตีบุรุษลึกลับข้างหน้าทันที

ติง!

ร่างยักษ์ทองข้างหลังบุรุษลึกลับระเบิดพลังออกจากฝ่ามือทันทีมือขนาดยักษ์คลุมเต็มท้องฟ้า

และจับยึดไหล่ของดอกหนามยักษ์ไว้ทันที

เถาดอกหนามยักษ์ถูกถอนออกมาฉีกกระชากดอกหนามยักษ์ไม่สามารถยืนต้นได้อยู่กลางทะเลดอกไม้ถูกกระชากขึ้นจากพื้นอย่างรุนแรงและเหวี่ยงออกไปในอากาศไกลออกไป

เถาและรากจากดอกหนามยักษ์ยืดขยายในอากาศกลับมาเชื่อมกับทะเลดอกหนามมากมายและกำจัดสลายพลังของร่างยักษ์ทองและตั้งลำตันได้อีกในที่สุดภาพฉายยักษ์ทองที่สูงยิ่งกว่าภูเขาย่ำเท้าใส่หัวต้นดอกหนามยักษ์และกดลงกับพื้น

“ปัง!”

อีกด้านหนึ่งร่างยักษ์ทองใช้หมัดที่หนักหน่วงกระหน่ำใส่โล่สีรุ้งที่ดอกไม้ยักษ์ควบสร้างขึ้น

กลีบดอกไม้กระจายปลิวร่วงลงหล่นราวฝนตกสีสันแดงราวกับโลหิต

ลำต้นของดอกไม้ยักษ์เปลี่ยนรูปทันที

ราวกับว่าถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก....ตั่วตั่วที่ควบคุมดอกไม้ยักษ์มีสีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ มุมปากของนางหลั่งโลหิต

การเผชิญหน้ากันระหว่างพลังเทพด้วยกันผลการปะทะกันระหว่างเจตจำนงเทพแม้จะไม่ได้ลงไปสู้ด้วยตนเอง แต่มีอันตรายยิ่งลงไปต่อสู้ด้วยตนเองเป็นร้อยเท่าผู้ที่ด้อยกว่าเพียงเล็กน้อย จะได้รับความเสียหายร้ายแรงได้นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทักษะและกลยุทธ์ใดจะสามารถจัดการได้!

ภายใต้พละกำลังที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง พลังที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้นจะเป็นกุญแจสู่ชัยชนะ

เหนืออื่นใด

ไม่ว่าจะเป็นทักษะหรือยุทธวิธีดูเหมือนจะด้อยกว่าเห็นได้ชัด

“ชีวิตไม่มีที่สิ้นสุด  สวรรค์คือธรรมชาติที่แน่นอน” ดวงตาของตั่วตั่วแสดงให้เห็นความมุ่งมั่นพยายามอย่างแท้จริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเสี่ยวเหวินหลีช่วยเย่ว์หยางออกมาจากภูเขาหินที่ฝังร่างของเขาเขากำหมัดแน่นเจตจำนงราชันย์ไม่มีความเคลื่อนไหว

ด้วยคำพูดของนางทะเลดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งทั้งหมดภายใต้แรงกดดันของบุรุษลึกลับฟื้นฟูพลังขึ้นในทันที

ดอกหนามยักษ์ที่ถูกร่างฉายยักษ์ทองย่ำศีรษะกับพื้นกอดรัดขาของยักษ์ทองทันที

ร่างขนาดสองกิโลเมตรของยักษ์ทองเริ่มสั่นสะเทือน

ตั่วตั่วเริ่มตอบโต้กลับนางเป็นเทพธิดาบุปผาเลื่อนระดับขึ้นมาเป็นเทพของมวลหมู่บุปผานางมีพลังกฎสวรรค์แห่งชีวิตที่ใครก็แก้ไม่ได้ซึ่งเป็นกฎแห่งโบราณกาลไม่ว่าบุรุษลึกลับจะแข็งแกร่งเพียงไหน ก็ไม่อาจโน้มน้าวสุดยอดพลังเทพชนิดนี้ได้

“ดอกไม้และพืชพันธุ์ในฤดูใบไม้ผลิฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว กฎสวรรค์แบบนี้อ่อนแอนัก!” เห็นได้ชัดว่าบุรุษลึกลับดูหมิ่นพลังแห่งอสูรสายพฤกษาและพฤกษาแห่งชีวิตสำหรับเขาแล้วพลังธรรมชาติของน้ำแข็ง ลมสายฟ้าและอัคคีนั้นยิ่งใหญ่กว่าพลังแห่งต้นไม้ใบหญ้าทันทีที่เขาเริ่มพูดร่างยักษ์ทองย่ำเท้าทันที พลังเทพแทรกซึมลึกลงไปในโลกปล่อยลาวาเหลวร้อนออกมาจากใต้พื้นดิน...  พลังธาตุดั้งเดิมถูกฝังอยู่ในใจกลางโลกทันทีที่พลังกระตุ้นก็ระเบิดออกมาทันที พลังถูกปลดปล่อยออกมาอย่างบ้าคลั่ง

กรวดหินนับล้านแร่ เถ้าถ่านนับไม่ถ้วนพ่นออกมาจากรูใต้เท้ายักษ์ทอง

แมกม่าลาวาเพลิงแดงพ่นออกมานับไม่ถ้วน

แม้ว่าหัวของดอกหนามยักษ์จะป้องกันลาวาได้ แต่ไม่สามารถหยุดการพ่นระเบิดของลาวาที่บ้าคลั่งหินหนืดแดงพ่นออกมาราวกับน้ำตก แมกมาสีแดงเลือดพุ่งออกมาเหมือนงูยักษ์ดันและฉีกทำลายหัวดอกหนามพุ่งขึ้นไปบนฟ้า

พอสุดแรงส่งก็ร่วงตกลงมา

บุรุษลึกลับมองด้วยแววตาเสียดสี  นางจะป้องกันพลังลาวาระเบิดได้อย่างไร?

ต้องการจะเอาชนะศัตรูทำไมต้องลงมือกำจัดด้วยเอง? แค่นี้ก็เพียงพอเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นเถ้าถ่านได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งมีชีวิตประเภทพฤกษาทั้งหมด แค่ถูกพลังน้ำแข็งสายฟ้าที่เป็นจุดอ่อนร้ายแรงก็สามารถทำลายล้างได้อย่างรวดเร็ว

“พลังสร้างโลก!” เย่ว์หยางที่ถูกลอบยิงจากระยะไกลหายตัวมาอยู่ข้างตั่วตั่วเด็กหนุ่มจากโลกอื่นถูกศัตรูคุกคามในตอนนี้ตัดสินใจต่อสู้ตอบโต้แก้แค้นบุรุษลึกลับด้วยวิธีตาต่อตาและฟันต่อฟันของเขา   เขาจ้องมองคนลึกลับและตัดสินใจช่วยตั่วตั่วโค่นล้มเจ้าผู้นี้จากนั้นแยกสังขารเป็นสามสิบหกส่วนระบายอารมณ์ให้สมกับความเกลียดนี่ไม่ใช่รูปแบบของเย่ว์หยางแน่นอน!

มีสนามพลังสร้างโลกของเจ้านายและพลังสร้างโลก ตั่วตั่วดีใจทันที

นางจับมือเย่ว์หยาง

ประสานนิ้วทั้งสิบ

ในฝ่ามือของเขามีมุกสร้างโลกระดับเทพ  ภายใต้สำนึกคิดทั้งสองพลังปั่นป่วนและพลังพื้นฐานสมบัติเทพพลังของทั้งสองคนแผ่ออกทันที

เสี่ยวเหวินลอยขึ้นไปอยู่ด้านบนหลังเธอมีปีศาจอสรพิษทองยาวหนึ่งกิโลเมตรมือทั้งหกข้างมีอาวุธป้องกันสำนึกเทพป้องกันและโล่พลังป้องกันจากคัมภีร์อัญเชิญระดับเพชรคลุมป้องกันยักษ์ทองสูงสองพันเมตรด้านหลังบุรุษลึกลับที่พยายามใช้หมัดต่อยเพื่อป้องกันการร่วมมือกันของเย่ว์หยางและตั่วตั่ว

ลาวาอุณหภูมิสูงที่พุ่งขึ้นท้องฟ้าและตกมายังพื้นทำให้เกิดกลิ่นหอมของดอกไม้

มีสีสันแปลกประหลาด

ลาวามีลักษณะคล้ายดาวตกขนาดใหญ่ถูกย่อยกลายเป็นเพชรที่ใสสะอาดโปรยปรายลงพื้นโลก...ควันหนาทึบกลายเป็นรุ้งเปลวไฟกลายเป็นผีเสื้อและเถ้าภูเขาไฟกลายเป็นหยดน้ำโปรยปรายให้ความชุ่มชื้นกับดอกไม้ในทะเลดอกไม้ทำให้พืชพันธุ์ที่งดงามเหล่านี้มีชีวิตชีวามากขึ้นท่ามกลางสายลมที่พัดพลิ้ว

ปล่องภูเขาไฟที่ระเบิดลาวาออกมาอย่างเกรี้ยวกราดไม่รู้ว่ามีดอกหนามสีแดงเลือดปกคลุมตั้งแต่เมื่อใด

ดอกหนามยักษ์ที่ถูกทำลายไปยืนต้นขึ้นอีกครั้ง

ไม่เพียงแต่หัวดอกหนามงอกใหม่เท่านั้น  แต่ยังมียอดมงกุฎดอกหนามปีศาจเกิดขึ้น  ดอกหนามที่ยืนต้นใหม่ครั้งนี้มีความสูง 1500เมตร ยังนับว่าต่ำกว่ายักษ์ทองอยู่ช่วงหนึ่ง

“อุ้บ!” เย่ว์หยางไม่เคยพยายามใช้สนามพลังสร้างโลกใหญ่ขนาดนี้มาก่อนต่อให้เป็นแค่ความคิด นอกจากถอนรากถอนโคน แต่นี่ไม่ใช่เจตจำนงราชันย์ของเขาหลังจากผ่านประสบการณ์มาเป็นเวลานาน  เปลี่ยนเป็นคนอื่นอย่างเช่นซื่อเสินคงตายไปแต่แรกแล้ว   เย่ว์หยางยัมีอาการปวดหัวพยายามประคองตนเองไม่ให้ล้ม เขาใช้มือปิดปากและจมูกป้องกันไม่ให้เลือดหยดออกมา

เขาได้รับบาดเจ็บ

แต่เขาจะไม่ยอมให้คนเห็นความอ่อนแอของเขาไม่ว่าเมื่อไหร่ ต่อให้ตายก็ต้องตายอย่างนักสู้

มีเพื่อนพ้องญาติมิตรมากมายที่สนับสนุนเขาและรอให้เขากลับมาเย่ว์หยางรู้ตัวว่าเขาไม่สามารถตายได้อย่างง่ายดายไม่ว่าเวลาใดก็ตาม ศัตรูแบบไหนไม่ว่าจะทรงพลังเพียงไหน เขาจะต้องชนะต่อสู้...เขาจะต้องนำชัยชนะและความสำเร็จมาสู่ตระกูลและเพื่อนพ้องของเขา เขาต้องอดทนและต้องไร้เทียมทาน!

ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้แม่สี่ต้องผิดหวังตัวเขาต้องไห้เพราะเขา

นอกจากนี้ตัวเขาข้ามมาจากโลกอื่นเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร

ใครก็ไม่มีทางผ่านมาถึงระดับนี้ได้

เริ่มตั้งแต่สือจินโหวนั่นเป็นต่อสู้ที่เขาต้องกัดฟันสู้จนถึงที่สุดไม่ใช่หรือ?

น่าเสียดายที่สาวหิมะยังคงหลับลึกอยู่ไม่สามารถติดตามต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเขาได้ไม่อย่างนั้นนางที่มีคัมภีร์แห่งสัจจะช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ให้เขาอีกร้อยเท่า

เลือดไหลผ่านระหว่างนิ้วของเย่ว์หยางและหยดลงพื้น

เสี่ยวเหวินอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เธอเชื่อมกับร่างเทพปีศาจอสรพิษทองเมื่อพลังเทพสะท้อนกับเต็มที่ร่างน้อยๆของเธอได้รับความเจ็บปวดอย่างเลือดไหลจากปากเธอย้อมร่างเย่ว์หยาง

ในกลุ่มคนที่สู้มีเพียงตั่วตั่วเท่านั้นที่ยังคงมีพละกำลังพอจะยืนหยัดอยู่ได้ แม้แต่ซื่อเสินที่ใช้กระบี่ค้ำยันร่างตนเองก็แทบจับกระบี่ด้วยแขนเดียวแทบไม่ไหว   ซวงหานแทบจะหมดสติและจ้าวซีผู้มีกระจกวิเศษไม่ได้รับบาดเจ็บรุนแรงยังคงประคองสติได้แต่ข้อมูลที่ได้จากกระจกวิเศษทำให้เขาตกใจและอดตะโกนเตือนเย่ว์หยางตั่วตั่วและเสี่ยวเหวินหลีไม่ได้  “มีเขามีอีก....”

เทพอุดรจ้าวซีตะโกน

อย่างไรก็ตามบุรุษลึกลับเพิ่มแรงกดดันพลังแทบ ตัดเสียงด้านหลังไม่ให้ลอดไปถึงเย่ว์หยางได้

แม้ว่าคนลึกลับไม่คิดว่าจ้าวซีจะมีประโยชน์ช่วยเตือนเย่ว์หยางได้แต่เขาไม่พอใจ จ้าวซีมองเห็นความจริงและตะโกนออกมาพลังเทพเป็นเหมือนเข็มนับพันที่มองไม่เห็นแทงทะลุร่างของจ้าวซีในเวลาเดียวกันพลังเทพกดดันก็ตัดเสียงของจ้าวซีได้โดยตรง

ในใจของเขา  เขาคิดว่าเทพต้องควบคุมทุกอย่างได้

ไม่ว่าศัตรูต้องการจะพูดอะไร

จะทำอะไร

ทั้งหมดต้องเป็นไปตามความประสงค์ของเขา