ตอนที่ 1195 ข้าจะทำอย่างไรกับเจ้า!

จีอู๋ลี่ได้รับบาดเจ็บและอสูรทั้งหมดวิ่งเข้ามาคุ้มกันเขาทันที

ถ้าเป็นคนอื่นอย่างนั้นการป้องกันคงมีผล

แต่สำหรับชายชราลึกลับผู้นี้ไม่สนใจการป้องกันไม่สนใจสิ่งปกป้องทุกอย่างถือว่าเป็นทัศนคติที่ซื่อสัตย์ต่ออารมณ์ นางปีศาจแมงมุมยกเลิกการควบคุมซื่อเสินและปล่อยบุรุษอันดับหนึ่งของขุนเขาเหนือขุนเขาทันทีความคิดของนางก็คือแม้ว่าซื่อเสินจะไม่ใช่ศัตรูแต่ไม่ว่าอย่างไรปล่อยให้เขาเป็นตัวช่วยดีกว่าดึงดันใช้สายใยรักกักเขาต่อไป

อสูรสยองขวัญปล่อยซวงหาน,จ้าวซีและเฮยโจวออกมาจากมิติโลกสยองขวัญ

ในสนามรบแต่ละครั้งที่เป้าหมายเพิ่มคนลึกลับจะต้องแบ่งแยกความสนใจออกไปด้วยวิธีนี้ เจ้านายผู้ถูกโจมตีบาดเจ็บสาหัสอาจได้รับความสนใจน้อยลงและมีโอกาสรอดได้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งส่วน

ซวงหานและเฮยโจวยังไม่ทราบว่ามีเหตุเปลี่ยนพลิกฟ้าคว่ำโลกในภายนอกและคิดว่าจีอู๋ลี่ยังควบคุมสถานการณ์ไว้ได้

แต่เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บสาหัสของเขาก็อดตกใจกลัวมิได้

เทพอุดรจ้าวซีเพิ่งสร่างเมาจากฤทธิ์หนอนมึนเมาในตอนนี้หายเมาแล้วพวกเขาเป็นเทพผู้สูงส่ง แม้ว่าอาการบาดเจ็บจะทำให้พวกเขาอ่อนแอแต่ก็ยังตระหนักถึงความน่ากลัวของบุรุษลึกลับได้และพวกเขาต้องพึ่งพาอาศัยซื่อเสินโดยไม่รู้ตัวพวกเขายกเลิกความคิดจะฆ่าซื่อเสิน แม้แต่เฮยโจวก็ไม่ยกเว้นตอนนี้สถานการณ์ย่ำแย่ ถ้าไม่รวมกลุ่มพลังสู้กับชายชราผู้นี้พร้อมกันบางทีพวกเขาอาจจะพ่ายแพ้อย่างง่ายดายไม่ต่างจากขยะ!

“รอเดี๋ยว! ข้าต้องกำจัดพวกเจ้า พวกเจ้าสามารถหนีไปได้ไกลเท่าไหน ก็ไปได้เลย”   ซื่อเสินชูกระบี่วิถีกำศรวลสูดหายใจลึก

ศัตรูที่น่ากลัวอย่างชายชราลึกลับ

เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

ตอนนี้ปัญหาคือเมื่อเขาใช้กระบี่ได้เขาจะสามารถเอาชนะได้หรือไม่

อย่างไรก็ตามในฐานะนักสู้เขาไม่ยอมให้ตนเองขลาดเขลาไม่กล้าสู้เขาจะไม่ยอมวางอาวุธแล้วหนีไป และจะไม่ยอมถูกคนลึกลับฆ่า ต่อให้ตายซื่อเสินหวังว่าเขาจะตายในการรบและตายในสนามรบเหมือนกับทหารดีกว่าตายอย่างอับอาย

“ไม่มีประโยชน์.... เราเอาชนะไม่ได้  และหลบหนีก็ไม่ได้!” จ้าวซีผู้มีกระจกวิเศษยิ้มขมขื่น

“เฮอะ...”

เฮยโจวรู้สึกว่าเขาโชคร้ายเกินไป

แค่จีอู๋ลี่ก็ไม่ธรรมดาเล่นงานเขาได้ในเงื้อมมือได้อย่างหนักแล้ว เขาคาดไม่ถึงว่าจีอู๋ลี่ผู้หยิ่งลำพองจะมีวันที่กลายเป็นเหยื่อของคนอื่น  เฮยโจวสามารถมีความสุขได้  ที่สำคัญยิ่งจีอู๋ลี่โชคร้าย เขายิ่งรู้สึกมีความสุขมาก ปัญหาก็คือบุรุษลึกลับผู้นี้ทำให้จีอู๋ลี่เหมือนกลายเป็นมดแมลง และทัศนคติที่บุรุษนี้มีต่อตัวเฮยโจวเองก็ยังคงเป็นมดแมลงที่เขาสามารถใช้มือบดขยี้ได้ไม่มีอะไรต่างกันแม้แต่น้อย

หรือพูดอีกอย่างหนึ่งจีอู๋ลี่จะตายและเขาจะไม่สามารถมีชีวิตได้ ทุกคนจะตายกันหมด!

ผลเช่นนี้จะทำให้เขามีความสุขได้อย่างไร?

ซวงหานมองดูเย่ว์หยาง

เขาพบว่าชี่เฉียวผู้นี้เป็นคนที่มีวิญญาณกบฏต่อต้าน

ตรงกันข้ามกับจิตวิญญาณของซื่อเสินผู้มีแนวคิดสู้เพื่อเกียรติยศเป็นครั้งสุดท้ายซวงหานพบว่าการต่อต้านของเย่ว์หยางไม่ใช่เป็นการต่อสู้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง  แต่เขาคิดอย่างใจเย็นและมีเหตุผลเขาต่อต้านอย่างมุ่งมั่นและสงบ ความอ่อนแอนั้นอยู่ห่างไกลจากความมั่นใจ แต่เย่ว์หยางไม่ใช่ขี้เถ้าในสายตาเขา ไม่สิ้นหวังสีหน้ามีแววท้าทายแทบคลั่ง

เพราะไม่เคยเห็นใครมุ่งมั่นและดื้อรั้นอย่างเย่ว์หยางมาก่อน

ซวงหานตัดสินใจสนับสนุนเขา

ชนะอย่างเด็ดขาด เขาจะไม่คิดเรื่องนี้ชั่วคราว

อย่างน้อยซวงหานรู้สึกว่าเขาควรสนับสนุนจิตวิญญาณที่ดื้อรั้นต่อต้านและปณิธานที่ไม่ยอมแพ้

“เจ้าต้องการสู้กับข้าหรือ?”บุรุษลึกลับประหลาดใจเล็กน้อย ขณะมองดูเย่ว์หยางเขายิ้มและถาม “เจ้าคิดว่าเป็นไปได้ที่จะเอาชนะข้าใช่ไหม?  อย่าว่าแต่เจ้ายังเป็นเด็กใหม่เลยพวกที่มีชีวิตมานานหลายพันปีหลายร้อยปีก็ยังทำให้ข้าขยับนิ้วไม่ได้”

“เหลวไหลจะสู้ชนะหรือไม่ นั่นมันเรื่องหนึ่งแต่เจ้าคิดว่าข้าจะงอมืองอเท้ารอความตาย นั่นเป็นไปไม่ได้!”  เย่ว์หยางหัวเราะ

“มีความมั่นใจและมีจิตวิญญาณนักสู้เป็นเรื่องที่ดีแน่นอน  แต่สำหรับข้าไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรผลก็คือเหมือนกัน”  บุรุษลึกลับมีคุณสมบัติพูดเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงเมื่อหมื่นปีที่แล้วมีพลังมากพอล้างเลือดหมู่บ้านหุบเขาฝังกระบี่มาแล้ว นับประสาอะไรกับวันนี้เขามีพลังแข็งแกร่งมากพอเอาชนะเย่ว์หยาง

“ขอบอกตามตรงเลยนะตาเฒ่า  เจ้าติดค้างหนี้ไว้จริงๆ!” เย่ว์หยางอดถ่มน้ำลายไม่ได้

“ใช่แล้ว หลายคนก็พูดอย่างนี้”  บุรุษลึกลับพยักหน้ายอมรับ  “แต่พวกเขาตายหมดแล้ว...”

“เจ้า!” เย่ว์หยางตะลึงเหมือนกับมีอาหารติดคอเขาเป็นฝ่ายโกรธอีกฝ่ายหนึ่งแทบกระอักเลือด  วันนี้เขาจะต้องลงโทษแก้แค้นปีศาจเฒ่าผู้นี้ตัดศีรษะของเขาเอามาเตะเล่นต่างฟุตบอล

ทันใดนั้นเขามีความทรงจำผุดขึ้น

เย่ว์หยางปล่อยวางอารมณ์และตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาชี้นิ้วใส่ตาแก่ลึกลับอย่างมิอาจควบคุมอารมณ์ได้นาน  ในที่สุดเขาตะโกนอย่างมิอาจอดกลั้นได้  “ข้ารู้แล้ว ในอดีตเจ้าคือตาแก่ที่ปล้นหมู่บ้านฝังดาบแล้วชิงสมบัติกระจกวิเศษชิ้นที่สามไป  และไปหลุบหัวซ่อนหางอยู่นาน ในขณะที่เทียนอี้นำยอดฝีมือจากแดนสวรรค์เข้าโจมตี เจ้าซ่อนตัวคอยลอบโจมตีและชิงของวิเศษชิ้นที่สามไป  เจ้ามันแค่โจรที่จับปลาตอนน้ำขุ่นคืนกระจกวิเศษของครอบครัวข้ามาเลย!”

ไม่ว่าหมู่บ้านเขาฝังดาบจะกลายเป็นซากปรักหักพังทางประวัติศาสตร์ของหอทงเทียนเมื่อหลายหมื่นปีก่อน  แต่เรื่องนี้ไม่อาจป้องกันเย่ว์หยางมิให้รวบรวมของวิเศษทั้งหกไว้เป็นมรดกตกทอดของตระกูลได้

ถ้าบัณฑิตฝังดาบยังมีชีวิตและได้ยินเรื่องนี้เข้าบางทีเขาอาจตะโกนด่าและเตะก้นเจ้าเด็กหน้าด้านนี้ได้

นี่หน้าหนาเกินไปหรือไม่?

ที่เย่ว์หยางออกคำสั่งเช่นนี้

บุรุษลึกลับรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก  เขาไม่ปฏิเสธและไม่ยอมรับ  แต่กลับยิ้มแล้วถามคืน “เด็กน้อยเจ้าพิสูจน์ได้ไหมว่าเจ้าคือคนรุ่นหลังของหมู่บ้านทิ้งดาบ?”

เย่ว์หยางชูคทาเทพจักรพรรดิอวี้  “ดูซะ, ข้าคิดว่าไม่ต้องอธิบาย แค่คทานี้ก็เพียงพอจะพิสูจน์ได้ว่าข้าคือคนรุ่นหลังของหมู่บ้านฝังดาบผู้เป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหก”

สำหรับพฤติกรรมของเย่ว์หยางนั้นบุรุษลึกลับเยาะเย้ยทันที “ถ้าเจ้าเอาของวิเศษออกมาอวดแล้วบอกว่าเป็นลูกหลานของหมู่บ้านฝังดาบและอ้างเป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหกอย่างนั้นเจ้าจะไปรับเกราะวิเศษสมบัติชิ้นที่สี่จากเทียนอี้ด้วยหรือเปล่า?”  คำพูดของเขายังไม่ทันจบเย่ว์หยางเปลี่ยนเอาผนึกเทพจักรพรรดิอวี้ออกมาและประกาศอย่างเคร่งขรึม  “อย่าสับสนเอาหัวหน้าโจรกับเจ้าของมาปนกัน  ข้าคือเจ้าของ ส่วนเขากับเจ้าคือโจรทั้งคู่ต่อให้ของวิเศษชิ้นใดชิ้นหนึ่งอยู่ในมือพวกเจ้านี่ไม่มีทางเปลี่ยนความจริงข้อนี้ไปได้”

“ของวิเศษทั้งหกรวมกับสองชิ้นนี้  รวมทั้งดาบวิเศษ ดูเหมือนเป็นของจักรพรรดิอวี้ด้วยใช่ไหม?”  บุรุษลึกลับถาม

“ในมือข้าก็มีเช่นกัน” เย่ว์หยางผายมือสรุปว่าของวิเศษมีอยู่ที่บ้านของเขา ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจ

“ดีมาก” บุรุษลึกลับให้คำยืนยันรับรอง  “อย่างน้อยเจ้ามีของวิเศษสามชิ้นเจ้าคงเป็นลูกหลานทายาทจากหุบเขาทิ้งดาบ อย่างไรก็ตามมีใครรู้บ้าง?  แม้ว่าจะมีคนรู้ แต่ใครเล่าจะสนใจ?  เทียนอี้ไม่สนใจ  ข้าไม่สนใจ และตงฟางผู้เกลียดหอทงเทียนยิ่งกว่าใครก็ไม่สนใจและกล่าวอย่างสรุปในแดนสวรรค์ มันคือพลังอำนาจ ไม่ใช่สมบัติเสริมหรือของช่วยเหลืออะไร...บางทีข้าพูดไปเจ้าอาจจะโกรธ แต่นี่เป็นความจริงแน่นอน ตัวอย่างเช่นบัดนี้ข้าจะฆ่าเจ้าและเก็บสมบัติวิเศษของเจ้าทั้งหมดทำของเหล่านั้นให้เป็นสมบัติสาธารณะแล้วประกาศว่าข้าเป็นลูกหลานทายาทของหมู่บ้านฝังดาบ เป็นเจ้าของสมบัติวิเศษทั้งหกเจ้าคิดว่าคนอื่นจะเชื่อข้าไหม? แน่นอน, ตราบใดที่ข้ายังมีพลังพอ ตราบนั้นจะไม่มีใครสงสัยข้า เจ้าคิดว่าจะมีคนในโลกนี้มาร้องทุกข์แทนเจ้าหรือ?  ไม่มีแน่นอน เพราะเจ้ามันอ่อนแอ น่าสมเพช!”

“ความหมายในการเอาชีวิตรอดในแดนสวรรค์นั้นง่ายมากคนอ่อนแอเป็นเหยื่อคนแข็งแกร่ง ถ้าเจ้าแข็งแกร่งไม่พอก็ต้องพบกับความล้มเหลวอยู่เรื่อย ความอับอาย ความเจ็บปวด ขณะที่ชัยชนะเกียรติยศและความสุขตกเป็นของคนอื่น....อย่างไรก็ตามข้าคิดว่ามันอาจจะโหดร้ายที่ข้าฆ่าเจ้าลูกหลานจากหมู่บ้านฝังดาบ  แต่ว่าเจ้าของของวิเศษทั้งหกมีความอำมหิตไม่พอเอง ถ้าเจ้ามอบของวิเศษทั้งหมด ทำลายอสูรศึกทั้งหมดเลิกทำสัญญากับคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นคนไร้ความสามารถ ข้าจะพิจารณาปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่กับความอัปยศก็ได้”

“ในกรณีของเจ้า เจ้าสามารถมีชีวิตเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง ข้าสามารถพึงพอใจที่ทำให้เจ้าต้องสูญเสียเกียรติยศอัจฉริยะในรอบหมื่นปีของหอทงเทียน  เด็กน้อยเจ้าจะไม่คิดดูหน่อยหรือ?”  ในที่สุดบุรุษลึกลับก็ยื่นข้อเสนอ

ให้เย่ว์หยางสละทุกอย่างและมีชีวิตต่อไปได้

บุรุษลึกลับได้ของทุกอย่างและมีความสุขกับการบีบคั้นอัจฉริยะให้เป็นสุนัข

เงื่อนไขของการเลือกนี้แน่นอนว่าน่าละอายอย่างไม่เคยมีมาก่อนและเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่กำหนดแล้วว่าไม่สามารถหวนกลับได้...สิ่งเดียวที่จะได้รับก็คือความอับอายขายหน้าตลอดชีวิต

ดวงตาของซื่อเสินสะท้านเย็นชาเขายอมตายมากกว่าที่จะยอมรับเงื่อนไขที่น่าอับอายเช่นนี้

จ้าวซีมองดูซวงหนานที่ได้รับบาดเจ็บ

ทั้งสองคน

พยักหน้าให้กันเงียบๆ

พวกเขาทุกคนเข้าใจดีว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนที่จะยอมตัวเป็นทาสเพื่อให้มีชีวิตรอดอยู่

ในทางตรงกันข้ามเฮยโจวที่ถูกจีอู๋ลี่ทีดูดซับพลังเทพไปมากมายร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัสและสูญเสียมุกประทีปราตรี ยืนตะโกนอย่างอ่อนแรง  “ข้ายินดี!”

“เจ้าไม่มีคุณสมบัติเลือก”  ทัศนคติที่บุรุษลึกลับมีต่อเฮยโจวก็เหมือนเพชฌฆาตมองดูหนูตัวเล็กที่ไม่ควรใส่ใจ

ในสายตาของเขาเห็นแต่เพียงเย่ว์หยางเท่านั้น  แม้แต่จีอู๋ลี่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสและแม้แต่ซื่อเสินผู้ถือกระบี่วิถีกำศรวลเขายังไม่เหลียวแล

จู่ๆ เย่ว์หยางก็ยิ้ม

เป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจสดใสดุจอาทิตย์ยามเช้า

เมื่อเผชิญหน้าชายชราลึกลับถือดี เย่ว์หยางให้คำตอบเดียวคือชูนิ้วกลางให้  “ปีศาจเฒ่า! เจ้าสับสนเลอะเทอะหรือไม่? หรือว่ากินยาไม่ตรงเวลา?  ดูๆไปแล้วเจ้าก็ไม่ได้ป่วย! หากเจ้าเบื่อหน่ายชีวิตเราคุณชายยินดีส่งเจ้าสู่เส้นทางปรภพโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายแก่จนจวนจะตายอยู่แล้วยังบ่นเพ้ออะไรอีก? เจ้าต้องการให้ข้าให้คำตอบให้ชัดเจนหรือไม่?  ข้าให้คำตอบชัดๆ กับเจ้าก็ได้ ”ไปตายซะ!”

เย่ว์หยางไม่พูดอ้อมค้อมแต่ว่ากันโดยตรง

ทันทีที่พูดจบเขาเตรียมใช้คทาเทพจักรพรรดิอวี้และผนึกเทพจักรพรรดิอวี้เพื่อใช้ฆ่าชายชรา

ตาเฒ่านี้ในอดีตเคยพ่ายแพ้สามีของภูตไหมฟ้าในเมื่อเขาทำได้ ตัวเขาเองก็ต้องทำได้เช่นกัน!