Chapter 91 The body of not dying?
不死之身？
“นี่คือพลังจ้าวพิภพ?! บรรพชนรุ่นที่หนึ่งเหนือกว่าเทพสวรรค์แล้ว!”มหาจักรพรรดิจูเจิ้งที่สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่น่าเกรงขามของจูเหยียน,ก็ตื่นเต้นมากมาย,แทบไม่อยากเชื่อเช่นกัน.
ยอดฝีมือของจักรวรรดิโตวจันเอง ต่างก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน.
“บรรพชนรุ่นที่หนึ่งก้าวสู่ระดับจ้าวพิภพแล้ว! สามารถกำราบได้ทั่วทิศแล้ว.”
“จักรวรรดิโตวจันของพวกเราจะสามารถยึดครองไปทั้งทวีปฟู่เฉิงได้อย่างแน่นอน!”
บรรพชนชราจักรพรรดิโตวจัน,เหล่าแม่ทัพนายกองที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
ลู่อี้ผิงที่สุขุมไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ.
เขาสามารถบอกได้ว่าบรรพชนรุ่นหนึ่งจูเหยียนนั้นเพิ่งตัดผ่านระดับเป็นจ้าวพิภพ.
ขอบเขตจ้าวพิภพเอง,ดูเหมือนว่าจะยังไม่เถียรด้วยซ้ำ.
เห็นอีกฝ่ายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่มากล้นออกมา,ทำให้ลู่อี้ผิงแค่นเสียง.
ร่างของจูเหยียนยังแผ่กลิ่นอายแผ่แรงกดดันออกมาไม่หยุด,อำนาจจ้าวพิภพ,อำนาจเผด็จการ,กวาดไปทั้งสวรรค์และปฐพี.
เขาจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความเย็นชา“ตอนแรก,หากเจ้าเข้าใจคำสั่งของข้าก่อนหน้านั้น แล้วปล่อยคน,เจ้าก็สามารถจากไปโดยยังมีลมหายใจ,ตอนนี้ไม่เพียงแค่เจ้า,แม้แต่คนของเจ้า,กระทั่งสัตว์ขี่ก็ต้องตายทั้งหมด!”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เผยยิ้ม.
ในเวลานั้น,จ้าวพิภพโจวเหยียนที่โคจรเร่งรีดพลังไปจนถึงขีดสุด,จากนั้นก็ต่อยไปยังทิศทางของลู่อี้ผิง,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,เฉียงเหลียนทั้งสามในทันที.
เห็นชัดเจนว่าเขาต้องการจัดการทั้งสามคนด้วยหมัดเดียว.
“คุกมังกรทมิฬ!”
เสียงหมัดแหวกอากาศดังกึกก้อง.
คลื่นพลังความมืดที่ดังโหยหวนบ้าคลั่ง.
ก่อรูปเป็นมังกรดำทมิฬตนหนึ่ง.
มังกรสีดำสนิท,ที่กำเนิดขึ้นจากพลังจ้าวพิภพ.
พลังจ้าวพิภพ,อำนาจครอบงำที่แข็งแกร่งกว่าเทพสวรรค์มาก.
เห็นหมัดมังกรทมิฬที่ต่อยออกมา,ลู่อี้ผิงก็ยกมือขึ้น,ต่อยหมัดออกไปหนึ่งหมัดเช่นกัน.
หมัดของลู่อี้ผิงที่เหมือนกับดวงตะวัน,ส่องประกายแสงนับล้านล้านสาย,ฟ้าดินที่สว่างเจิดจ้า,ไม่เพียงแค่เมืองหลวงจักรวรรดิโตวจันที่มองเห็น,ทว่าเมืองอื่น ๆ ต่างก็มองเห็นลำแสงจากหมัดดังกล่าวด้วย.
หมัดที่ส่องสว่างน่าหวาดกลัว,ปะทะเข้ากับมังกรทมิฬในทันที.
ตูมมมมมมมมมมมมมม
ราวกับฟ้าดินกำลังล่มสลาย.
จิตใจของเหล่ายอดฝีมือของจักรวรรดิโตวจันที่ชงักค้าง,แม้แต่ได้รับผลกระทบจนต้องกระอักโลหิตออกมาแทบทุกคน.
แต่ละคนที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
มังกรทมิฬที่กำเนิดขึ้นมาจากพลังจ้าวพิภพ,เวลานี้เริ่มแตกออกเป็นรอยร้าวกระจายออกไปไม่หยุด,จนสุดท้ายก็ระเบิดกลายเป็นฝุ่นผง.
หมัดแสงสว่างนั้นน่าหวาดกลัวมาก,ไม่เพียงแค่สะบั้นทำลายหมัดมังกรทมิฬ,มันยังพุ่งกระแทกร่างของบรรพชนรุ่นหนึ่งจูเหยียนด้วย.
ตูมมมมม
จูเหยียนที่ลอยบนอากาศ,ร่างกายระเบิดกลายเป็นเศษเนื้อ.
แรงกดดันที่รุนแรงที่กวาดไปทั่วเมืองหลวงจักรวรรดิโตวจันก่อนหน้านี้ได้สลายหายไปจนเกลี้ยง
ผู้คนของจักรวรรดิโตวจันที่นิ่งค้างไปตาม ๆ กัน.
“เป็นไปไม่ได้! บรรพชนรุ่นที่หนึ่งตัดผ่านระดับเป็นจ้าวพิภพแล้ว,จะตายได้อย่างไร!”มหาจักรพรรดิโตวจัน จูเจิ้งที่แววตาชงักสั่นส่ายไปมา,ความตื่นเต้นดีใจหายไปหมด,ถูกแทนที่ด้วยความไม่อยากเชื่อ.
เหล่าบรรพชนชราและแม่ทัพนายกองคนอื่นเองก็เหมือน ๆ กัน.
“ใครบอกว่าเป็นจ้าวพิภพแล้วตายไม่ได้กัน?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ยิ้มเยาะ“แม้แต่เหนือจ้าวพิภพ,ก็ยังตายเหมือนกัน.”
ในเวลานั้น,ในกองเศษเนื้อของจู่เหยียน,ปรากฏริ้วแสงสีแดงโลหิตที่สว่างโร่,ก่อรูปรวมตัวผสานฟื้นฟูจากกองเศษเนื้อ,ท้ายที่สุดก็กลายร่างเป็นจูเหยียนอีกครั้ง.
คนของจักรวรรดิโตวจันที่ตกใจ,จากนั้นก็เผยความดีใจขึ้นมาอีกครั้ง.
ดวงตาของเฉียงเหลียงที่หรี่ตาจ้องมอง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำแค่นเสียง“พลังฟื้นฟูเผ่าหยินหมิง! ข้าคิดว่ามันแปลก ๆ,แท้จริงแล้วเจ้าแก่หนังเหี่ยวนี่เป็นหุ่นเชิดของเผ่าหยินหมิงนี่เอง!”
เผ่าหยินหมิงในยุคโบราณ,ต่อให้เลือดเนื้อ,วิญญาณ แตกสลายก็ฟื้นฟูกลับมาได้,แม้แต่ระเบิดกลายเป็นฝุ่นก็ยังรวมตัวฟื้นฟูกลับมาได้เช่นกัน.
อย่างไรก็ตาม,บรรพชนรุ่นหนึ่งจักรวรรดิโตวจัน,จูเหยียนนั้น,ไม่ใช่เผ่าหยินหมิงที่แท้จริง,เพียงแค่ได้รับโลหิตที่เผ่าหยินหมิงมอบให้,จึงมีพลังฟื้นฟูจากเศษกองเนื้อเท่านั่นเอง.
เหมือนกับพวกบริวารของบรรพชนโลหิต,หลังจากถูกกัด,ก็จะได้รับทักษะผ่านทางโลหิตเป็นเพียงบริวารไม่ได้เป็นปิศาจโลหิตจริง ๆ.
ผู้คนของจักรวรรดิโตวจันได้ยินคำพูดของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ เอ่ยถึงเผ่าหยินหมิง,ก็เผยความประหลาดใจออกมา.
จูเหยียนเองก็ประหลาดใจลังเลใจขึ้นมาเช่นกัน.
เห็นชัดเจนว่าเขาไม่คาดคิดว่าพวกลู่อี้ผิงนั้นรู้เรื่องเกี่ยวกับเผ่าหยินหมิง.
ในเวลานั้น,ลู่อี้ผิงที่ยกมือขึ้นดึงดูดร่างของจูเหยียนลอยมาอยู่ด้านหน้า.
จูเหยียนที่ตกใจ,กล่าวเหยียดหยัน“เจ้าเป็นใคร? ในเมื่อรู้เกี่ยวกับเผ่าหยินหมิง,ควรจะรู้ว่าเผ่าหยินหมิงของพวกเรานั้นไร้เทียมทานเป็นมหาราชในโลกหล้า,เจ้ากล้าล่วงเกินเผ่าหยินหมิง,ชีวิตของเจ้าไม่จบดีแน่!”
“นอกจากนี้,เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้,ตอนนี้หากเจ้าปล่อยข้า,เรื่องที่เจ้าล่วงเกินเผ่าหยินหมิงของพวกเราข้าจะไม่ถือสาและยังข้ายังสามารถขอร้องท่านนักบุญประทานร่างที่ไม่ตายให้กับเจ้าได้ด้วย!”
คำพูดของจู่เหยียน,ทำให้วัวกระทิงเขามังกรหัวเราะลั่น,แทบสำลักน้ำลายตัวเอง“ประทานร่างที่ไม่ตายอย่างงั้นรึ? มารดาเถอะเจ้าคิดจริง ๆ รึว่าเผ่าหยินหมิง เจ้าพวกคนก็ไม่ใช่ ผีก็ไม่เชิง,มีร่างที่ไม่ตายจริง ๆ นะ?”
“จูเหรินของข้าไม่ได้สังหารเจ้าเมื่อครู่นี้,เจ้าคิดจริง ๆ รึไงว่าเจ้าจะไม่ตายจริง ๆ.”
ลู่อี้ผิงคร้านจะสนใจคำพูดอีกฝ่าย,ทำการค้นวิญญาณอีกฝ่ายทันที.
อย่างไรก็ตาม,ขณะลู่อี้ผิงกำลังจะค้นวิญญาณ,ในเวลานั้นมีพลังที่แข็งแกร่งกำลังต่อต้านเขาอยู่.
ยอดฝีมือเผ่าหยินหมิงได้วางค่ายกลป้องกันจิตวิญญาณของจูเหยียนเอาไว้.
ลู่อี้ผิงแค่นเสียง,เพิ่มอำนาจทะลวงผ่านค่ายกลเผ่าหยินหมินทันที.
เพียงไม่นาน,ลู่อี้ผิงก็ค้นวิญญาณสำเร็จ,ฝ่ามือของเขาที่ปรากฏเพลิงทองคำ,เปลวเพลิงทองคำที่ปกคลุมร่างจูเหยียนเอาไว้.
จูเหยียนที่ร้องครวญทรมานหวาดผวา.“เป็นไปไม่ได้! ท่านนักบุญบอกว่าร่างนี้ไม่มีวันตาย,ไม่มีทางที่ข้าจะถูกสังหารได้!”
“เจ้าเป็นใครกัน?!”
“ล่วงเกินเผ่าหยินหมิง,เผ่าหยินหมิงไม่ปล่อยเจ้าแน่!”
แววตาของจูเหยียนที่เศร้าสลดและทรมาน,เปลวเพลิงที่ค่อย ๆ ไหม้ร่างของเขาช้า ๆ,จนกลายเป็นความว่างเปล่าไปในที่สุด.
พลังฟื้นฟูของเผ่าหยินหมิงนั้นจะต้องสร้างร่างขึ้นมาใหม่ฟื้นฟูจากเศษชิ้นส่วน,แต่หากถูกเผาไหม้ที่ไม่เหลือแม้แต่เศษก็ไม่อาจฟื้นฟูคืนกลับมาได้,นอกจากนี้พวกเขาที่รับพลังไม่ตายนี้จะไม่อาจคืนกลับสู่วัฏจักรสังสารวัฏได้ตลอดกาล.
ลู่อี้ผิงที่ก้าวไปหาบรรพชนชราและเหล่าแม่ทัพจักรวรรดิโตวจัน.
บรรพชนชราและแม่ทัพเหล่านี้หลายคนเป็นคนขององค์กรเต๋าเทพสังหาร.
เมื่อเห็นลู่อี้ผิงก้าวเข้ามา,เหล่าบรรพชนชราและเหล่าแม่ทัพ เร่งรีบถอยหนีด้วยความหวาดกลัว.
เหล่าบรรพชนชราและแม่ทัพนายกองของจักรวรรดิโตวจันเริ่มหนี,หากแต่ในมือของลู่อี้ผิงปรากฏกระบี่รัตติกาลนิรันดรขึ้น,พริบตานั้นสวรรค์และปฐพีก็กลายเป็นมืดมิดสวรรค์และปฐพีได้เปลี่ยนให้เป็นคืนเดือนมืดไปแล้ว.
เมื่อท้องฟ้าที่มืดมิดกลับมาสว่างเป็นเช่นเดิม,มหาจักรพรรดิโตวจันจูเจิ้งก็พบว่าเหล่าบรรพชนชราที่หลบหนี,แม่ทัพทั้งหมดได้ถูกฟันขาดเป็นสองท่อนหัวหลุดจากบ่านอนเกลื่อนบนพื้นแล้ว.
นับจากนี้เป็นต้นไป,เหล่าผู้นำองค์กรเต๋าเทพสังหาร,ได้ตกตายกันหมดแล้ว.
ลู่อี้ผิงจ้องมองไปยังจูเจิ้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“องค์กรเทพสังหารยังมีสมาชิกหลายคนในกองทัพของเจ้า,เป็นข้าราชบริพารของเจ้า,ข้าให้เวลาหนึ่งเดือน,ให้เจ้าจัดการทำความสะอาดซะ,หากเจ้ายังไม่ทำ,เมื่อถึงเวลาเมื่อข้าลงมือด้วยตัวเอง จะมีคนตายหลายแสนคนถูกวาดล้างไปในทันที.”
กล่าวจบเขาก็พาวัวกระทิงมังกรเขาทองคำและเฉียงเหลียงจากไป.
มหาจักรพรรดิจูเจิ้งที่จ้องมองลู่อี้ผิงจากไป,ด้วยใบหน้าอัปลักษณ์.
ทว่าหลังจากออกจากวังหลวงจักรวรรดิโตวจัน,เขาก็มุ่งตรงไปยังทิศทางของนิกายพุทธะไท่ฮัวทันที.
ในเวลานี้,ที่ใจกลางนิกายพุทธะไท่ฮัว,บนพื้นปรากฏหลุมลึกเชื่อมต่อสู่อเวจี,หลุมที่ดำมืดลึกจนมองไม่เห็นก้น.
จากภายในปรากฏเหล่าอสุรกายมากมายนับล้าน ๆ ที่ร้องโหยหวน,กำลังเบียดเสียดกรูกันออกมา,พร้อมกับไล่ล่าสังหารเหล่าศิษย์ของนิกายพุทธะไท่ฮัว.
เสียงร้องเจ็บปวดทรมาน,โลหิตที่สาดกระจายไปทั่วทิศ.
นิกายพุทธะไท่ฮัว,บรรพชนพุทธะผู้นำ,เวลานี้แผ่ลำแสงอยู่บนท้องฟ้า,ทว่าลมปราณปิศาจนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก,ทำให้ไม่อาจป้องกันให้สถานที่แห่งนี้ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นคุกโลหิตได้.
เมื่อเหล่าจ้าวปิศาจที่หนีออกจากรังปิศาจอเวจี,บนท้องฟ้านิกายพุทธะไท่ฮัว,ก็ปรากฏยอดฝีมือกลุ่มใหญ่,คนเหล่านี้มาจากกลุ่มอิทธิพลต่าง ๆ ทั่วทวีปฟู่เฉิง.
ผู้นำคนกลุ่มหนึ่ง,เป็นอรหันต์ไจ่ชิง,ที่จ้องมองเหล่าศิษย์นิกายพุทธะไท่ฮัวที่กำลังเพลี้ยงพล้ำตกตายไปเป็นจำนวนมาก,เขาก็เอ่ยสั่งการทันที“นิกายพุทธะไท่ฮัวใกล้จะล่มสลายแล้ว,ทุกคนจึงเร่งรีบฉกฉวยสมบัติล้ำค่าทั้งหมดของนิกายพุทธะไท่ฮัว,เพื่อไม่ให้มันตกอยู่ในมือของเหล่าปิศาจสวรรค์!”
