Chapter 85 Heavenly Monster descendant
天妖后裔
หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง,ลู่อีผิ้งก็มาถึงเทือกเขาอสูรสวรรค์.
ถ้ำที่พักของราชาอสูรหยวนหยิงนั้นอยู่ลึกเข้าไปในเทือกเขาอสูรสวรรค์.
เทือกเขาอสูรสวรรค์นั้นมีขนาดใหญ่กว้างขวางเป็นอย่างมาก,ตอนนี้ถือเป็นเทือกเขาที่ใหญ่ที่สุดของพิภพเหิงหยวน.
เมื่อลู่อี้ผิงมาถึงเชิงเขาอสูรสวรรค์,ท้องฟ้าที่สว่างเจิดจ้า
ที่เชิงเขานั้น,มีหมู่บ้านขนาดเล็กกระจายอยู่ทั่วทุกหนแห่ง.
โจวเฉิงเอ่ย“หลายหมู่บ้าน,ล้วนแต่เป็นลูกหลานของเผ่าอสูร,มีแม้แต่เผ่าอสูรสวรรค์,อย่ามองว่าเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ,บางหมู่บ้านมียอดฝีมือเทพแท้จริงอยู่หลายคน.”
“ลูกหลานของอสูรสวรรค์อย่างงั้นรึ?”วัวกระทิงเขามังกรที่เผยความประหลาดใจออกมา.
ในยุคโบราณ,มีจ้าวอสูรสวรรค์,จ้าวแห่งทวยเทพ,จ้าวปิศาจหยงเย่ ล้วนแต่เป็นยอดฝีมือยุคเดียวกัน,นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในสิบยอดฝีมือในสมัยนั้นทุกคน.
เฉียงเหลียงที่เผยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก.
โจวเฉิงที่พยักหน้ารับ“ใช่แล้ว,ทว่าสายโลหิตของลูกหลานเผ่าอสูรสวรรค์ที่จางลงเรื่อย ๆ,นอกจากนี้วิชาบ่มเพาะหลายวิชายังสูญหาย,การจะฟื้นคืนความยิ่งใหญ่กลับไปเหมือนกับเผ่าอสูรสวรรค์ยุคโบราณเป็นเรื่องที่ยากมาก.”
ลู่อี้ผิงเอ่ย“ถ้ำที่พักราชาอสูรหยวนหยิง,อยู่ใกล้กับเผ่าอสูรสวรรค์ในปัจจุบันอย่างงั้นรึ?”
โจวเฉิงเอ่ย“ใช่แล้ว,ถ้ำที่พักราชาอสูรหยวนหยิงนั้นอยู่ไม่ห่างจากเผ่าอสูรสวรรค์นัก.”
คนไม่กี่คนที่พูดคุยกันไปมา,ขณะก้าวสู่ขอบเขตเทือกเขาอสูรสวรรค์.
ด้านนอกเทือกเขาอสูรสวรรค์,ไม่อาจสัมผัสได้ถึงลมปราณอสูร,ทว่าเมื่อเข้ามาด้านในพื้นที่เทือกเขาอสูรสวรรค์,ปราณอสูรก็แข็งแกร่งขึ้นมาในทันที.
เมื่อเข้ามายังเทือกเขาอสูรสวรรค์พวกเขาก็พบกับคนกลุ่มใหญ่ด้านใน.
คนกลุ่มนี้มีจำนวนหมื่นกว่าคน,พวกเขาสวมเกราะหนักขี่อาชาชั้นดี,แผ่กลิ่นอายที่ทรงพลัง,ผู้นำนั้นเป็นชายวัยกลางคน,ด้านข้างเป็นสตรีผู้เยาว์คนหนึ่งในชุดสีม่วงอ่อน.
“คนของจักรวรรดิโตวจัน.”โจวเฉิงเอ่ย.
จักรวรรดิโตวจัน,เป็นจักรวรรดิแห่งหนึ่งในทวีปฟู่เฉิง.
ทว่าเทียบความแข็งแกร่งแล้วแล้วเหนือกว่าจักรวรรดิเป่ยโตวทวีปเทพยุทธ์อยู่หลายเท่า.
ลู่อี้ผิงที่ก้าวก้าวตรงเข้ามา,ชายวัยกลางคนและสตรีน้อยจดจ้องมองมาทันที.
ชายวัยกลางคนที่จ้องมองลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาทันที“น้องชาย,เจ้ากำลังเข้าไปยังภูเขาเลี่ยเหยาอย่างงั้นรึ?”
ลู่อี้ผิงมองฝ่ายตรงข้าม,เอ่ยอย่างไม่แยแส“ไม่.”
ทว่าขณะที่ลู่อี้ผิงกำลังนำเฉียงเหลียงและโจวเฉิงจากไป,สตรีน้อยที่เอ่ยปากออกมาทันที“หยุดตรงนั้น!”
สิ้นเสียงของนาง,ทันใดนั้นเหล่ายอดฝีมือจักรวรรดิโตวจันที่เข้าล้อมกรอบพวกเขาในทันที.
สตรีน้อยที่จ้องมองลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาว่า“ในเมื่อเจ้าไม่ได้ไปที่ภูเขาเลี่ยเหยา,แล้วจะเข้าไปในเทือกเขาทำอะไร?”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่หรี่ตา,เผยยิ้ม“สาวน้อย,พวกเราเข้าไปด้านในเทือกเขาทำอะไร,เกี่ยวกับย่าเจ้า.”
“พวกเราจะเข้าไปผายลมด้านใน,จะต้องรายงานเจ้าด้วยรึไง?!”
สตรีน้อยที่เผยใบหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที.
อย่างไรก็ตาม,ในเวลานั้นชายวัยกลางคนที่เอ่ยปากออกมาทันที“เสวี๋ยเอ๋อ,อย่าเสียมารยาท!”
ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำยกมือประสานเอ่ยกับลู่อี้ผิง“นางอารมณ์ร้อนไปหน่อย,ขอภัยทุกท่านด้วย.”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม,ดวงตาที่เหร่จ้องมองหน้าอกของนางอย่างหนัก.
สตรีน้อยที่เห็นวัวกระทิงมังกรที่จ้องมองหน้าอกนาง,ใบหน้าของนางที่กลายเป็นเขียวแดงเข้ม.
หลังจากที่ลู่อี้ผิงจากไป,สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกมาว่า“ท่านพ่อ,เจ้าอสูรวัวนั่นน่ารังเกียจเกินไป,หากท่านไม่ขวางข้า,ข้าได้ควักลูกตามันออกมาแล้ว!”
แววตาของชายวัยกลางคนที่ดูลึกล้ำ,จ้องมองกลุ่มลู่อี้ผิงจากไป,เอ่ยออกมาว่า“เป้าหมายของพวกเราคืออสูรสวรรค์,อย่าได้สร้างปัญหา.”
จากนั้นเขาก็โบกมือสั่งการทุกคน“เร่งความเร็ว,ไปให้ถึงเผ่าอสูรสวรรค์ให้เร็วกว่านี้!”
เหล่ายอดฝีมือมากมายที่กล่าวด้วยความเคารพ“รับด้วยเกล้า,ท่านฉินหวัง!”
ชายวัยกลางคนผู้นี้ก็คือ,ฉินหวังของจักรวรรดิโตวจัน,จูเหยี่ยน! นอกจากนี้ยังเป็นอาของจักรพรรดิคนปัจจุบันของจักรวรรดิโตวจัน,แม้นว่าพลังของจักรวรรดิโตวจันจะแข็งแกร่งไม่น้อย,ทว่าในดินแดนแห่งนี้ก็มียอดฝีมืออยู่เต็มไปหมด.
ดังนั้น,จูเหยียนจึงได้เร่งความเร็วเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายให้เร็วที่สุด.
อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าจู่เหยี่ยนและคนอื่น ๆ จะเร่งความเร็วเท่าไหร่,ทว่าก็ไม่อาจเร็วกว่าพวกลู่อี้ผิงได้.
สตรีนามจู่หลิงที่ขมวดคิ้วไปมาเอ่ยกับจุ่เหยียน“ไม่ใช่ว่าเจ้าพวกนั้นล่วงหน้ามาก่อนเล็กน้อย,เห็นกันอยู่อย่างชัดเจน? พวกเขาจะเร็วขนาดนั้นเลยรึ? นี่พวกเขาข้ามผ่านเทือกเขาไปทางใหนกัน?”
จู่เหยียนเองก็สงสัยเช่นกัน.
ทว่าเวลานั้น,ห่างออกไปกว่าพันลี้,เสียงลาที่กล่าวดูแคลนวัวกระทิง“เจ้าช่วยมีมารยาทหน่อยได้ใหม.”
วัวกระทิงเขามังกรที่เผยยิ้ม“วัวตัวนี้สุภาพเรียบร้อยเสมอ.”
โจวเฉิงเอ่ย“ชายวัยกลางคน,น่าจะเป็นฉินหวังจู่เหยี่ยน.”กล่าวเรื่องดังกล่าวออกมา,เขาก็เผยท่าทางสงสัยเช่นกัน“พวกเขาไม่ควรจะเข้ามาในเทือกเขาเลี่ยเหยาเฉย ๆ แน่,หากเป็นเรื่องปรกติคงไม่นำยอดฝีมือมากมายเข้ามา.”
เฉียงเหลียงเอ่ยอย่างไม่แยแส“อยากทำอะไรก็ช่างพวกเขา,ขออย่ามาขวางทางพวกเราก็พอ.”
ในเวลานั้นพวกเขาที่บินต่อไปด้านหน้า.
ในเวลานั้นปราณอสูรที่หนาแน่นมากขึ้นและก็มากขึ้น.
โดยเฉพาะ ยิ่งเข้าใกล้ถ้ำที่พักราชาอสูรหยวนหยิน,ปราณอสูรก็ยิ่งหนาแน่นจนรวมตัวกันเป็นสัตว์อสูร.
อสูรลมปราณเป็นเหมือนกับอสูรเงามันคือกลุ่มก้อนพลังที่รวมตัวกันของลมปราณอสูรเมื่อผ่านเวลามาเนิ่นนานหลายปีก็เกิดสติปัญญา,ความแข็งแกร่งของพวกมันจึงไม่ธรรมดาเลย,แม้แต่ขอบเขตมหาจักรพรรดิก็ยากจะรับมือได้.
อสูรเงาเหล่านี้,ไม่มีเลือดเนื้อ,จึงยากที่จะสังหาร.
นอกจากนี้ยังไม่กลัวเปลวเพลิงและสายฟ้า.
อย่างไรเหล่าอสูรเงาที่พุ่งโจมตีเข้ามา,ยังไม่ถึงร่างของพวกลู่อี้ผิง,ร่างกายของพวกมันก็สลายกลายเป็นฝุ่นไปในทันที.
พื้นที่เกือบสิบลี้เต็มไปด้วยอสูรเงา,พวกลู่อี้ผิงที่ข้ามผ่านก่อนไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
ยอดเขาแห่งนี้ไม่สูงนัก,มีรูปลักษณ์ที่เหมือนกับแมงป่องยักษ์.
“ถ้ำที่พักของราชาอสูรหยวนหยิงอยู่ที่เนินตรงกลาง.”โจวเฟิงเอ่ย“ทว่า,เทือกเขาแห่งนี้มีค่ายกลมากมาย,ข้าใช้เวลาหลายสิบปีท้ายที่สุดก็เข้าไปถึง.”
เพิ่งกล่าวจบ,เขาก็เห็นลู่อี้ผิงชี้นิ้วออกไป,ที่นิ้วมือของเขาปรากฏอักษรรูนยักษ์ที่บินลอยออกไป,กระแทกเข้ากับเทือกเขาเกิดระเบิดดังกึกก้อง,ทันใดนั้น,ริ้วแสงที่แตกแยกออกมา,เห็นเป็นม่านพลังใสยืดลามยาวเข้าไปถึงเทือกเขา,ที่ตรงกลางนั้นมีช่องมิติให้เดินเข้าไปยังใจกลางภูเขา.
โจวเฉิงที่เห็นแล้วงงงวย.
เขาต้องใช้เวลาหลายสิบปีกว่าจะผ่านไปถึงถ้ำที่พัก,เวลานี้กับถูกทะลวงเข้าไปง่าย ๆเลยรึ?
ลู่อี้ผิงที่ขี่วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก้าวเข้าไป,เฉียงเหลียงก้าวตาม,เขาถึงดึงสติกลับมา,เร่งรีบตามไปทันที.
ข้ามผ่านช่องมิติ,จนกระทั่งไปถึงกลางเนินเขา,พวกลู่อี้ผิงก็มาถึงตำหนักขนาดใหญ่มากแห่งหนึ่ง.
ตำหนักแห่งนี้เกรงว่าจะกลืนพื้นที่หลายร้อยลี้.
บนท้องฟ้าของตำหนัก,ดูเหมือนกับอวกาศที่กว้างใหญ่.
บนอวกาศนั้นมีดวงดาราที่กำลังโคจรส่องสว่างเจิดจ้าลอยอยู่บนนั้น.
“มหาค่ายกลเปลี่ยนฤดู!”ลู่อี้ผิงจ้องมองพื้นที่ดวงดาราที่โคจรอยู่นั้นและเอ่ยออกมา.
มหาค่ายกลเปลี่ยนฤดู,ในยุคโบราณ,คือค่ายกลลวงตาที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก,แสงดาราที่ส่องออกมาถึงดูธรรมดาทั่วไปแต่กับเต็มไปด้วยพลังทำลายมหาศาล,ถึงจะเป็นบรรพชนหวง,ไป่อู๋ซ่าง,กู่เหล่ากุยคนเหล่านี้ถูกโจมตี,อาจถูกสังหารในการโจมตีเดียวด้วยซ้ำ.
โจวเฉิงที่จ้องแสงดาราที่ส่องออกลงมานั้น,ก็เผยความหวาดกลัวออกมา,ในอดีตนั้น,เขาได้เห็นพลังที่น่าพรั่นพรึงของมันมาแล้ว.
“ตามหลังมาให้ดี.”ลู่อี้ผิงเอ่ย,จากนั้นก็ขี่วัวกระทิงเขามังกรก้าวเข้าไปในตำหนัก,โจวเฉิงที่ไม่กล้าลังเล,ก้าวตามไปแบบแนบชิดทันที.
โจวเฉิงพบว่า,เมื่อลู่อี้ผิงก้าวผ่านเข้ามา,แสงดาราที่ส่องประกายแสงไปรอบทิศ,ทว่าพวกเขากับผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็น
เพียงไม่นาน,พวกเขาก็ผ่านเข้ามาถึงพื้นที่ห้องโถงส่วนลึกแห่งหนึ่ง.
