Chapter 71 Nine Heavens Grand Pure Sword School
九天太清剑派
ประมุขน้อยตระกูลโหลว,โหลวเจิ้นรู้สึกเศร้าและตกใจเป็นอย่างมาก,ก่อนกล่าวเหยียดหยันดูแคลน,“ลู่อีผิ้งผู้นี้,ไม่เพียงล่วงเกินวิหารปิศาจทมิฬ,นิกายปิศาจน้ำพุเหลือง,นิกายภูตหยิน,หอเทพยุทธ์,เวลานี้เขายังดึงลูกหลานจ้าวปิศาจหยงเย่เข้ามาอีก,ข้าเกรงว่าเขาคงต้องตายไร้ที่ฝังก็คราวนี้ล่ะ!”
“เทพยุทธ์จิ่วเจ่ว,ในอดีตเคยเข้าไปในป่าศักดิ์สิทธิ์,หลังจากออกมา,ก็กลายเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทาน,ตอนนี้ยังปิดด่านมาเนิ่นนานหลายปี,พลังบ่มเพาะคงสั่นสะเทือนผืนปฐพีไปแล้ว! มีเพียงแค่จ้าวปิศาจหยงเย่คืนชีพกลับมา,ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีใครสามารถช่วยลู่อี้ผิงได้!”
“เทพยุทธ์จิ่วเจว่ลงมือเอง,ถึงจะเป็นสำนักไท่อี้,เจียงยวีก็ไม่อาจคุ้มกะลาหัวลู่อี้ผิงได้!”
ยอดฝีมือตระกูลโหลวอีกคนเผยยิ้ม“ประมุขน้อยเอ่ยถูกแล้ว,เทพยุทธ์จิวเจว่นั้นได้ปิดด่านมานานแล้ว,ลู่อี้ผิงสังหารเทพแท้จริงของหอเทพยุทธ์ไปสองคน,ด้วยนิสัยใจของของเทพยุทธ์จิ่วเจว่,จะต้องตัดสินใจลงมือเป็นแน่!”
ประมุขน้อยตระกูลโหลว,โหลวเจิ้นที่ถือหยกโลหิตหลายชิ้นในมือ,เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“อีกไม่กี่วันจะเป็นงานครบรอบวันเกิดของท่านปู่,หยกโลหิตมังกรเหล่านี้,ท่านปู่จะต้องชอบอย่างแน่นอน.”
เพราะใกล้ถึงงานครอบรอบวันเกิดเทพกระบี่โหลวหนิง,เขาจึงเดินทางมายังเมืองต้ากู่,เพื่อซื้อหยกมังกรโลหิต,ซึ่งแก่นของมังกรโลหิตนั้น,เป็นสมบัติที่ช่วยยืดอายุขัยให้ยืดยาวได้นั่นเอง.
ยอดฝีมือตระกูลโหลวคนหนึ่งที่เผยยิ้ม“ได้ยินมาว่างานฉลองวันคล้ายเกิดของบรรพชนชรา,ไม่เพียงแค่ท่านเจียงซู่ซู่สำนักไท่อี้จะมาด้วยแล้ว,แม้แต่สำนักกระบี่ไท่ชิงเองก็ส่งยอดฝีมือมาร่วมงานฉลองวันเกิดบรรพชนชราด้วย!”
“ในพิภพเหิงหยวนแห่งนี้,แม้แต่ท่านเจียงยวีสำนักไท่อี้ก็ไม่ได้รับเกียรติขนาดนั้น!”
ดินแดนจิวเทียน,สำนักกระบี่ไท่ชิง!
งานฉลองวันคล้ายวันเกิดเทพกระบี่โหลวหนิง,สำนักไท่ชิงส่งยอดฝีมือเข้าร่วม,เรื่องนี้เป็นเกียรติยศที่ไม่ธรรมดา.
โหลวเจิ้นที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม“บรรพชนชรานั้นตระหนักรู้กฎเทพสวรรค์ 9999 เส้นแล้ว,ในพันปีนี้จะต้องกลายเป็นเทพสวรรค์ได้อย่างแน่นอน!”
“เมื่อถึงเวลา,ด้วยมีสำนักกระบี่ไทชิงสนับสนุน,ตำแหน่งจ้าวทวีป,จะต้องเป็นของตระกูลโหลวอย่างแน่นอน!”
แม้นว่าจะได้ยินมาว่าหว่านอู๋ตี้ได้ตัดผ่านระดับ เป็นเทพสวรรค์แล้ว,ทว่าในความเห็นของเขา,ด้วยการมีสำนักกระบี่ไท่ชิงสนับสนุน,เมื่อบรรพชนชราตัดผ่านระดับเป็นเทพสวรรค์,ย่อมสามารถยึดครองตำแหน่งจ้าวทวีปเทพยุทธ์แห่งนี้ได้.
หลังจากนั้น,ประมุขน้อยตระกูลโหลวที่ไม่กล้าล่าช้า,ออกจากที่ราบเทพปิศาจกลับดินแดนฟู่ตระกูลโหลวทันที.
ขณะคนของวังปิศาจทมิฬ,นิกายปิศาจน้ำพุเหลือง,นิกายภูตหยิน,และหอเทพยุทธ์กำลังวุ่นวายกันอยู่นั้น,พวกของลู่อี้ผิงเวลานี้ได้มาถึงลัทธิเทพปิศาจแล้ว.
เทพปิศาจยุคโบราณเฉียงเหลียงที่เห็นสิ่งก่อสร้างของลัทธิเทพปิศาจ,ความรู้สึกของเขาที่ดูซับซ้อนปนเป.
ในอดีต,เขาเป็นคนก่อตั้งลัทธิเทพปิศาจขึ้นมาเอง,เขามีสาวกนับล้านล้าน,อยู่ทั่วทุกหนแห่งของพิภพเหิงหยวน,ทว่าตอนนี้,ลัทธิเทพปิศาจเหลือเพียงแค่ส่วนเล็ก ๆ ในมุมหนึ่งของทวีปเทพยุทธ์เท่านั้น,กล่าวได้ว่าเป็นตัวตนที่อ่อนแอไม่น้อย แม้แต่ในทุ่งที่ราบเทพปิศาจแห่งนี้.
กล่าวได้ว่าในยุคโบราณนั้น,ลัทธิเทพปิศาจมีเทพแท้จริงมากมายนับไม่ถ้วน,ทว่าตอนนี้,กับมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น.
แน่นอนว่าลัทธิเทพปิศาจในปัจจุบัน,ไม่ใช่ลัทธิเทพปิศาจที่เขาก่อตั้งในอดีตอีกต่อไป,ในอดีตร่างกายของเขาถูกทำลาย,หัวใจปิศาจโบราณถูกผนึก,ลัทธิเทพปิศาจถูกสำนักนิกายมากมายล้อมกรอบ,สังหารและทำลายไปหมดแล้ว.
ลัทธิเทพปิศาจในวันนี้,เป็นลูกหลานของผู้ศรัทธาที่สร้างขึ้นมาใหม่เท่านั้น.
สำหรับเขา,แม้นว่าจะมีส่วนหนึ่งที่มาจากในอดีต,แต่มันก็ไม่ใช่ลัทธิเทพปิศาจอีกต่อไปแล้ว.
พวกลู่อี้ผิงมาถึงที่นี่,ทำให้ผู้คุ้มกันประตูลัทธิเทพปิศาจจ้องมองด้วยท่าทางสนใจ.
“ไม่รู้ว่ามีเรื่องอันใดกับลัทธิเทพอสูรอย่างงั้นรึ?”ผู้คุ้มกันลัทธิเทพปิศาจก้าวเข้ามาสอบถาม.
ลู่อี้ผิงและคนของเขาที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา.
เทพปิศาจยุคโบราณเฉียงเหลียง,ยกมือข้างหนึ่งขึ้น,ผืนปฐพีที่แยกออกจากกัน,เสียงดังกึกก้องดังสนั่น,เศษดินเศษหินที่ลอยคลุ้งกระจายไปทั่ว.
ในเวลานั้น,เงาของยอดฝีมือมากมายของลัทธิเทพปิศาจต่างก็ตกอกตกใจหลั่งไหลออกมาทันที.
หลังจากจ้าวลัทธิเทพปิศาจออกมา,เห็นพวกลู่อี้ผิงก็เผยความประหลาดใจออกมาทันที.
ในเวลานั้น,วิหารลัทธิเทพปิศาจแห่งหนึ่งที่ระเบิดออก,ปรากฏดาบที่มีใบดาบคล้ายกับเคียวปรากฏออกมาจากส่วนลึก,พุ่งแหวกอากาศก่อนจะมาหล่นลงที่มือของเทพปิศาจโบราณเฉียงเหลียง.
ดาบใหญ่ยักษ์ที่แผ่กลิ่นอายปิศาจที่น่าอัศจรรย์ใจออกมา,คลื่นพลังอันบ้าคลั่งปะทุพวยพุ่งอย่างบ้าคลั่ง,แรงกดดันที่น่าหวาดกลัวกัดกร่อนจิตใจ,เสียงของสัมภเวสีนับไม่ถ้วนที่ดังกึกก้องแสบแก้วหู.
เทพปิศาจเฉียงเหลียงที่กุมดาบเอาไว้,เผยยิ้ม“สหายเก่า,เจ้าสบายดีสินะ.”
ดาบสองคมที่ดังหวึ่ง ๆ,สั่นไปมา,ราวกับกล่าวทักทายเขา.
นี่คืออุปกรณ์เทวะดาบเทพปิศาจที่เทพปิศาจเฉียงเหลียงเคยใช้ในอดีตนั่นเอง.
คนกลุ่มนี้มา,เพื่อชิงดาบเทพปิศาจ
ยอดฝีมือลัทธิเทพปิศาจเอ่ยต่อจ้าวลัทธิ,“ท่านจ้าวลัทธิ,นั่นคือดาบเทพปิศาจของท่านเทพปิศาจในอดีต!”
จ้าวลัทธิเทพปิศาจไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา,หัวใจที่กำลังเต้นไปมา,คาดไม่ถึงเลยว่าดาบเทพปิศาจของท่านเทพปิศาจยุคโบราณจะคงอยู่ในลัทธิเทพปิศาจมาโดยตลอด.
จ้าวลัทธิปิศาจที่เห็นลู่อี้ผิงและคนอื่น ๆ กำลังจากไป,ก็เอ่ยปากออกมาทันที“ท่านทั้งหลายมายังลัทธิเทพปิศาจแล้วนำของลัทธิเทพปิศาจของพวกเราไป,คงไม่คิดจะจากไปง่าย ๆ หรอกนะ?”
ลู่อี้ผิงไม่ได้หยุดแต่อย่างใด.
เทพปิศาจเฉียงเหลียงที่เผยยิ้มชั่วร้าย“สิ่งของลัทธิปิศาจของเจ้าอย่างงั้นรึ?”เขาหยุดและเอ่ยต่อ“ข้านำมันไปแล้ว,เจ้าจะทำอะไรได้?”
จ้าวลัทธิเทพปิศาจที่ใบหน้ากลายเป็นเย็นชา“ลัทธิเทพปิศาจของข้า,แม้นว่าจะไม่อาจเทียบได้กับนิกายภูตหยิน,นิกายปิศาจน้ำพุเหลือง,ทว่าก็ไม่ใช่ที่เจ้าต้องการมาก็มา,ต้องการจะไปก็ไปได้หรอกนะ!”
“วางดาบเทพปิศาจลงซะ!”
เทพปิศาจเฉียงเหลียงที่ยกดาบขึ้น,แผ่กลิ่นอายแสงสีโลหิตสูงนับหมื่นจั้งพวยพุ่งกวาดม้วนออกไปรอบ ๆ ทันที.
จ้าวลัทธิเทพปิศาจและคนของลัทธิเทพปิศาจไม่มีเวลาตอบสนองด้วยซ้ำ,รู้สึกร่างกายเย็นยะเยือบ,เสื้อผ้าของพวกเขาที่ระเบิดขาดออกเป็นชิ้น ๆ.
เหล่าคนของลัทธิเทพปิศาจที่ร่างกายเปล่าเปลือย ปรากฏเพียงรอยขีดข่วนของดาบ,มีโลหิตไหลซิบ ๆ.
จ้าวลัทธิเทพปิศาจและคนของเขาที่ยืนตัวแข็ง,รู้สึกเจ็บแสบบนรอยของโลหิตที่ไหลออกมา.
“ไป.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
เทพปิศาจเฉียงเหลียงที่บินตามทุกคนไป.
หลังจากพวกลู่อี้ผิงจากไปแล้ว,จ้าวลัทธิปิศาจและคนอื่น ๆ เวลานี้สั่นสะท้านสูดหายใจลึก.
ขณะพวกเขาจ้องมองรอยดาบที่ขีดข่วนอยู่บนร่างของพวกเขา,ก็ทำได้แค่กลืนน้ำลายคำโต.
หากไม่เพราะว่าอีกฝ่ายเมตตาไม่สังหารพวกเขา,เกรงว่าตอนนี้พวกเขาคงไม่เหลือแม้แต่เศษซาก.
“จ้าวลัทธิ,ชายชุดน้ำเงินนั้น,คือเซียนกู่ฉินลู่อี้ผิง!”ในเวลานั้นยอดฝีมืออีกคนที่เอ่ยกล่าวรายงาน.
“คุณชายเซียนกู่ฉิน,ลู่อี้ผิง!”
“เป็นเขา?!”
ในเวลานั้น,จ้าวลัทธิและคนอื่น ๆ ที่เผยความประหลาดใจออกมา.
“ส่วนชายชุดดำนั้น,เป็นไปได้ว่าจะเป็นคนรุ่นหลังของท่านเทพปิศาจ!”อีกคนที่เอ่ยกล่าวรายงาน.
หลังจาก,จากมาแล้ว ลู่อี้ผิงที่เอ่ยสอบถามเทพปิศาจเฉียงเหลียง“เจ้าไม่ต้องการฟื้นฟูลัทธิเทพปิศาจกลับมาอีกครั้งรึ?”
เทพปิศาจโบราณเฉียงเหลียงที่ใบหน้ากลายเป็นซับซ้อน,ก่อนจะส่ายหน้าไปมา“ไว้หลังจากนี้ค่อยคิด.”
ลู่อีผิงไม่ได้เอ่ยอะไรอีก,พวกเขามุ่งสู่ดินแดนฟู่ต่อไป.
หลังจากนั้นไม่นาน.
พวกเขาก็ออกจากที่ราบทุ่งเทพปิศาจ.
หลังจากออกจากที่ราบทุ่งเทพปิศาจ,ก็เป็นดินแดนฟู่.
ดินแดนทุ่งราบเทพปิศาจเต็มไปด้วยการสังหาร,โลหิตที่เจิ่งนองไปทั่วทุกหนแห่ง,มีกลิ่นอายของปิศาจกระจายไปทั่วทิศ,ทว่าเมื่อเข้ามาดินแดนฟู่,การต่อสู้ที่มีน้อย,อากาศอบอุ่น,สภาพแวดล้อมอุดมสมบูรณ์งดงาม.
ยิ่งเข้าใกล้ที่พักของตระกูลโหลว,ก็ยิ่งเห็นผู้คนมากมายขึ้นเท่านั้น.
“งานเลี้ยงฉลองคล้ายวันเกิดท่านเทพกระบี่โหลวหนิงครั้งนี้,แม้แต่สำนักกระบี่ไท่ชิงดินแดนจิวเทียนยังส่งยอดฝีมือมาร่วมงาน,นับว่าอีกฝ่ายมีหน้ามีตาเป็นอย่างมาก.”
“ได้ยินมาว่าสำนักกระบี่ไท่ชิงดินแดนจิวเทียนมาในครั้งนี้ไม่ใช่ยอดฝีมือเทพแท้จริงด้วย,แต่เป็นเทพสวรรค์!”
ในเวลานั้นระหว่างทางผู้คนมากมายที่พูดคุยกันเสียงดัง.
