Chapter 65 Ancient Demon Heart
亘古魔心
“สำนักกระบี่ไท่ชิง.”ลู่อี้ผิงได้ยินคำพูดดังกล่าว,ยังคงสุขุม.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำได้ยิน,ก็เผยยิ้มหยัน“แท้จริงแล้วเป็นเจ้าพวกนกเฒ่าสำนักไท่ชิงนี่เอง,ไม่ใช่ว่าโหลวหนิงเป็นศิษย์ของพวกนกเฒ่าหรอกรึ?”
นกเฒ่า?
หว่านอู๋ตี้ได้ยิน,ใบหน้าถึงกับพูดไม่ออก.
เขารู้ว่าวัวกระทิงเขามังกรชอบพูดจาใหญ่โตโอ้อวด,ทว่าคำพูดหลายคำ,ก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปเหมือนกัน.
“พวกเราจะไปแล้ว.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
“ต้าเหรินจะไปแล้วอย่างงั้นรึ?”หว่านอู๋ตี้ที่ประหลาดใจ,และเผยท่าทางลังเลดูอักอ่วนที่จะกล่าว.
ลู่อี้ผิงเห็นท่าทางอีกฝ่ายก็เอ่ยออกมาว่า“เจ้าต้องการใบเหยี่ยนชิงมากลั่นกายเทพอย่างงั้นรึ?”
หว่านอู๋ตี้ที่เผยใบหน้าแดงกล่ำขึ้นมา,ไม่คาดคิดเลยว่าลู่อี้ผิงมองเห็นความคิดของเขา,เขาเพิ่งตัดผ่านมายังระดับเทพสวรรค์,ใบเหยี่ยนชิงจากต้นเทวะเหยี่ยนชิงนั้น,จะช่วยทำให้เขาลดเวลาในการปรับสภาพตัวเองลงได้หลายร้อยปี.
ลู่อี้ผิงเอ่ย“เพลิงเหยี่ยนชิงจากต้นเทวะเหยี่ยนชิง,แม้นว่าจะนำมากลั่นยาชั้นยอดได้,ทว่าประสิทธิภาพของมันไม่ค่อยดีนัก.”กล่าวจบ,เขาได้ชี้นิ้วขึ้นปรากฏลุ่มก้อนเปลวเพลิงสีทองขึ้นมา.
มิติรอบ ๆ ที่ราวกับถูกหลอมกลายเป็นของเหลวขึ้นมาทันที.
หว่านอู๋ตี้จ้องมองเพลิงสีทองในมือของลู่อี้ผิง,ก็เผยความประหลาดใจออกมา“ใบเพลิงฟินิกซ์ออย่างงั้นรึ?!”
“ใช่แล้ว,มันคือใบเพลิงฟินิกซ์จากพฤกษาเทวะฟินิกซ์.”
“เพลิงฟินิกซ์,เหนือกว่าเพลิงเหยี่ยนชิง,สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้หลากหลาย.”ลู่อี้ผิงเอ่ยพร้อมกับส่งมันให้อีกฝ่าย “หากนำมากลั่น,ก็จะสามารถตระหนักรู้กฎธาตุเพลิงได้.”
หว่านอู๋ตี้ที่คุกเข่าลง เอ่ยกล่าวด้วยความซาบซึ้ง“ขอบคุณต้าเหริน.”
“ลุกขึ้น.”ลู่อี้ผิงเอ่ย“หากไม่มีสิ่งใดเข้าใจในการบ่มเพาะ,เจ้าสามารถสอบถามข้าได้ในตอนนี้”
หว่านอู๋ตี้ที่เผยความตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก,หลังจากนั้นเขาก็เริ่มถามถึงปัญหาที่ไม่เข้าใจในการบ่มเพาะที่มีหลายปีที่ผ่านมากับลู่อี้ผิงทันที.
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง.
ลู่อี้ผิง,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำและพวกโจวเฉิงก็ออกจากเมืองเทียนตูไป.
หว่านอู๋ตี้ที่ออกมาส่งอีกฝ่ายด้วยตัวเอง.
จนกระทั่งลู่อี้ผิงหายไปลับตา,หว่านอู๋ตี้ก็กลับดินแดนบรรพชนตระกูลหว่าน.
“เรื่องเจ้าหนูหยางตง,ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกี่ยวข้องกับโหลวหนิง!”หลังจากออกมาจากเมือง,โจวเฉิงที่ขมวดคิ้วไปมา.
เขาที่เริ่มอ่านข้อความจากยันต์สื่อสาร.
เขาคาดเดาได้ทันทีว่าเป้าหมายของลู่อี้ผิงก็คือดินแดนฟู่.
โจวเฉิงที่จ้องมองไปยังลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาว่า“เจ้าวางแผนที่จะไปพบอีกฝ่ายงั้นรึ?”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เผยยิ้ม“หวังว่าการตายของเจ้าหนูหยางตง,จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา,...หากเกี่ยวข้องละก็,ชะตาของเขาจะอนาถยิ่งกว่าหยางตงอีก.”
ลู่อี้ผิงที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา.
โจวเฉิงที่ถอนหายใจยาว“โหลวหนิงนับว่าเป็นคนใช้ได้,ข้าคิดว่าเขาไม่ควรจะมีความคิดชั่วร้ายเช่นนั้น”เขาที่หยุดและเอ่ยต่อ“ทว่าเขาและสำนักระบี่ไท่ชิงนั้นมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาต่อกัน.”
“หลายปีมานี้,ดูเหมือนว่าเขาเองนั้นโลภในตำแหน่งจ้าวทวีปเทพยุทธ์เหมือนกัน,และดูเหมือนว่าสำนักกระบี่ไท่ชิงกำลังหนุนหลังของเขาอยู่.”
เอ่ยถึงสำนักกระบี่ไท่ชิงจากจิวเทียน,โจวเฉิงก็เผยใบหน้าเคร่งขรึม.
หลังจากนั้นสามวัน.
พวกของลู่อี้ผิงก็มาถึงทุ่งราบเทพปิศาจ.
ทุ่งราบเทพปิศาจ,ที่นี่คือพื้นที่ราบที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเทพยุทธ์.
หนำซ้ำยังเป็นทุ่งกว้างที่โกลาหลที่สุดในทวีปเทพยุทธ์อีกด้วย.
ภายในพื้นที่ราบนี้,มีกลุ่มอิทธิพลที่น่าสนใจหลายกลุ่ม.
กลุ่มอิทธิพลที่นี่ไม่ได้สังกัดอยู่ในจักรวรรดิใด ๆ,แม้แต่ตระกูลหว่านเองก็ไม่อาจเข้ามาควบคุมที่นี่ได้.
สถานที่แห่งนี้,เป็นสถานที่รวมกองกำลังปิศาจมากมายของทวีปเทพยุทธ์,สำนักภูตหยิน,สำนักปิศาจน้ำพุเหลือง,สาขาตระกูลถาน เหล่ากองกำลังปิศาจที่แข็งแกร่งของทวีปเทพยุทธ์ล้วนแต่อยู่ที่นี่.
ที่นี่มีนิกายภูตหยิน,นิกายปิศาจน้ำพุเหลือง,สาขาตระกูลถานและกองกำลังสาขาที่สำคัญของกองกำลังหลักของทวีปเทพยุทธ์นับไม่ถ้วน.
ไม่ใช่แค่นิกายภูตหยิน,นิกายน้ำพุเหลือง,สาขาตระกูลถาน,ยังมีสำนักเพลิงแผดเผา,สำนักเจี่ยเล่อ,ลัทธิเทพปิศาจ,นิกายปิศาจสวรรค์และสำนักงานใหญ่ของอีกหลายกลุ่มอิทธิพลล้วนแต่อยู่บนทุ่งราบเทพปิศาจแห่งนี้.
ที่แห่งนี้,มีการต่อสู้รบกันอยู่ทุกหนแห่ง.
เป้าหมายของพวกเขาก็คือดินแดนฟู่,แน่นอนว่าคืออีกฝั่งของทุ่งราบเทพปิศาจ.
ลู่อี้ผิงจะต้องข้ามผ่านทุ่งราบเทพปิศาจเพื่อไปยังดินแดนฟู่.
“ในยุคโบราณเทพปิศาจได้ล่วงหล่นจากสวรรค์ที่นี่,ดังนั้นที่นี่จึงมีลมปราณปิศาจที่หนักหน่วงรนุแรง.”โจวเฉิงขี่ลา,ยกสุราขึ้นดื่มเป็นระยะและเอ่ย“มีบางคนบอกว่า,ที่จริงเทพปิศาจยุคโบราณนั้นยังไม่ตาย,หัวใจของเขา,ยังมีชีวิตอยู่!”
เทพปิศาจยุคโบราณถือว่าเป็นศัตรูคู่แข่งของจ้าวแห่งทวยเทพ.
อย่างไรก็ตาม,เทพปิศาจยุคโบราณ,จ้าวแห่งทวยเทพ,ล้วนแต่เป็นหนึ่งในสิบสุดยอดฝีมือยุคโบราณจึงไม่มีใครเหนือไปกว่ากันแต่อย่างใด.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย“เจ้าหนูเฉียงเหลียงนั่นฝึกฝนหัวใจปิศาจโบราณ,ถึงแม้นว่าจิตวิญญาณของเขาจะถูกทำลาย,กายเนื้อแตกสลาย,แต่หัวใจของเขาก็ยังมีชีวิตรอดได้.”
เทพปิศาจโบราณ,มีนามว่าเฉียงเหลียงนั่นเอง.
“หัวใจปิศาจโบราณ!”โจวเฉิงได้ยินก็ใบหน้าเปลี่ยนสี.
เขารู้ว่าหัวใจปิศาจโบราณนั้น,บำเพ็ญให้สำเร็จได้ยากเย็นเป็น
นับตั้งแต่ยุคโบราณของพิภพเหิงหยวน,มีเพียงแค่คนเดียวที่บ่มเพาะหัวใจปิศาจโบราณ.
อย่างไรก็ตาม,ไม่เคยได้ยินว่าเทพปิศาจยุคโบราณจะสำเร็จวิชาบำเพ็ญนี้ได้.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย“เจ้าเด็กนั่น,นับว่ามีพรสวรรค์ระดับสัตว์ประหลาดจริง ๆ,นอกจากนี้ยังได้รับลมปราณยุคโบราณทำให้บ่มเพาะทักษะปิศาจไร้คู่เปรียบ,จนสำเร็จขั้นสุดท้ายได้ด้วย.”
โจวเฉิงที่ไม่รู้เกี่ยวกับลมปราณปิศาจยุคโบราณ,ทว่าก็พอจะคาดเดาได้ว่าคงเป็นยอดฝีมือปิศาจในยุคโบราณเป็นแน่.
“ยุคโบราณ เทพปิศาจสำเร็จวิชาหัวใจปิศาจโบราณจริง ๆ รึ?”โจวเฉิงที่ถามด้วยความประหลาดใจ“ทว่าเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เทพปิศาจยุคโบราณไม่ได้บันทึกเอาไว้.”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม“ประวัติศาสตร์มีหลายอย่างที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้มากมาย,ยกตัวอย่างเจ้าหนูเฉียงเหลียงนั้นมีขนทั่วร่างเป็นสีม่วง,ประวัติศาสตร์ก็ไม่ได้บันทึกเอาไว้.”
โจวเฉิงแทบสำลักสุรา.
นี่มันเรื่องอะไร?
“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?”เขาที่จ้องมองวัวกระทิงมังกรเขาทองคำด้วยความสงสัย“เรื่องเช่นนี้นี้,เป็นไปได้ด้วยรึ?”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม,เอ่ยออกมาว่า“เพราะว่าข้าเป็นคนถอนขนเจ้าเด็กนั่น.”
ลาที่ได้ยินก็หัวเราะลั่น“เจ้าไม่บอกไปเลยล่ะว่าเจ้าเป็นคนถอนขนของจักรพรรดิสวรรค์ยุคโบราณ.”
โจวเฉิงที่ส่ายหน้าไปมา.
ลู่อี้ผิงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน.
ในยุคโบราณ,เทพปิศาจเฉียงเหลียงถูกเสี่ยวจินถอนขนจริง ๆ,นอกจากนี้ยังถูกถอนขนไปทั่วร่างจนเกลี้ยงจนไม่เหลืออีกด้วย.
อย่างไรก็ตาม,เกี่ยวกับเจ้าหนูเฉียงเหลียง,ดูเหมือนว่าจะถูกใจลู่อี้ผิงเหมือนกัน.
การกระทำของเจ้าหนูนั่น,แม้นว่าอีกฝ่ายจะฝึกฝนวิชาปิศาจ,ทว่าก็ไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธ์.
หลังจากจบสิ้นสงครามแห่งทวยเทพในอดีต,เขาได้ซ่อนตัวจากโลกหล้าในป่าศักดิ์สิทธิ์,หลังจากผ่านมาไม่กี่ปี,เขาก็ได้ยินเรื่องที่เทพปิศาจโบราณล่วงหล่นจากสวรรค์เช่นกัน.
หลังจากที่เข้ามายังทุ่งราบเทพปิศาจ,บนห้วงมิติสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายปิศาจ,ทำให้ลู่อี้ผิงขมวดคิ้วไปมา,ใครกันที่ได้วางมหาค่ายกลเอาไว้? นี่เพียงแค่ต้องการสังหารเทพปิศาจเฉียงเหลียงอย่างงั้นรึ?
ในเมื่อฝ่ายตรงข้ามสังหารเทพปิศาจเฉียงเหลียงไปแล้ว,ทำไมยังติดตั้งค่ายกลเอาไว้ที่นี่.
หลังจากเดินทางไม่นาน,พวกเขาก็มองเห็นเมืองเก่าแห่งหนึ่ง.
เมืองเก่าแห่งนี้อยู่ในทุ่งราบเทพปิศาจ,บนกำแพงเมืองนั้นมีรอยกระบี่ถูกทิ้งเอาไว้,นอกจากนี้บนกำแพงเมืองเองก็มีรอยอาวุธมากมายหลากหลายอยู่เต็มไปหมด.
“เมืองต้าหวง.”
บนประตูเมืองมีอักขระโบราณถูกประทับเอาไว้.
เมืองต้าหวง,นับเป็นเมืองใหญ่ที่สุดในทุ่งราบเทพปิศาจ,เป็นเมืองที่เก่าแก่ที่สุดของที่นี่.
แม้นว่าจะมีชื่อว่า เมืองต้าหวง(มหาโบราณ),ทว่ากับไม่ได้อ้างว้างโบราณแต่อย่างใด,ภายในเมืองเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินเตร็ดเตร่ไปมา.
“ได้ยินมาว่าเคล็ดวิชากษิติครรภปรากฏขึ้น,เป็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ใช้เคล็ดวิชากษิติครรภสังหารอาวุโสสำนักเจี่ยเล่อไป!”
ภายในฝูงชน,เสียงพูดคุยที่ดังผ่านออกมา.
เหล่ายอดฝีมือที่ผ่านไปมา,ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเคล็ดวิชากษิติครรภ,หนึ่งในสี่เคล็ดวิชาวิถีพุทธกันไม่หยุดหย่อน.
