Chapter 51 It is not the high-quality goods
不是什么好货
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองชายชราเอ่ยออกมาว่า“หัตถ์เทพเงาปิศาจ,ฝึกฝนได้ถึงมิติที่เจ็ด,นับว่าใช้ได้.”
ชายชรามอซอที่ใบหน้าสั่นกระตุก,ดวงตาที่สั่นส่ายไปมา,จับจ้องมองลู่อี้ผิง,รู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายมองทะลุทุกอย่างของเขาไปแล้ว“เจ้ารู้หัตถ์เทพเงาปิศาจได้อย่างไร!”
หัตถ์เทพปิศาจเงา,ไม่ได้ปรากฏขึ้นบนโลกนี้มาหลายปีแล้ว,เขาแทบไม่เคยใช้มันออกมา,แม้แต่ผู้ก่อตั้งนิกายมากมายก็ไม่มีใครจำได้แน่,ทว่าชายชุดน้ำเงินผู้นี้กับรู้ได้อย่างไร?
ลู่อี้ผิงไม่ได้ตอบกลับ,ทว่าจ้องมองไปยังชายชรามอซอ,“เจ้าได้รับสืบทอดวิชามาจากราชาอสูรหวนหยิงอย่างงั้นรึ?”
ชายมอซะได้ยินคำพูด,ตกใจอย่างแท้จริง,จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความอัศจรรย์ใจ.
ในเวลานั้น,ขบวนเสด็จของโหลวถงได้เข้ามาใกล้เรียบร้อยแล้ว.
โหลวถงบนราชรถคันหรู,เห็นชายชราและกลุ่มของลู่อี้ผิง,ก็ตกใจ,สายตาของนางที่จ้องมองชายชรามอซอ,ดวงตาคู่งามเต็มไปด้วยความประหลาดใจ,ก่อนที่นางจะสั่งขบวนเสด็จหยุดลง,จากนั้นนางก็ก้าวลงจากรถ.
นางเดินตรงไปยังด้านข้างชายชรามอซอ,พร้อมกับยกมือประสานเอ่ยด้วยความเคารพ,“ใช่อาวุโสโจวเฉิงหรือไม่?”
ชายชรามอซอโจวเฉิงที่หันหน้ากลับมา,จ้องมองโหลวถง,เผยยิ้ม“เป็นสาวน้อยโหลวถงนี่เอง,ดูเหมือนว่าจะยิ่งโต เจ้าก็ยิ่งงดงามกว่าอาจารย์ของเจ้าซะอีก.”
โหลวถงที่ยิ้มหวานเอ่ยด้วยรอยยิ้มประณีต,“อาวุโสโจวเฉินล้อเล่นแล้ว”จากนั้นนางก็เอ่ยออกมาว่า“ท่านปู่นั้นคิดถึงอาวุโสมาตลอด,ในเมื่ออาวุโสมายังทวีปเทพยุทธ์,จะไปเยือนตระกูลโหลวได้หรือไม่?”
ท่านปู่ที่นางเอ่ยถึงก็คือเทพกระบี่โหลวหนิงนั่นเอง.
ชายชรามอซอโจวเฉิงได้ยินก็กล่าวหยัน“เจ้าเด็กโหลวหนิงนั่นมันคิดถึงแค่วิชาของข้าเท่านั้นล่ะ,บอกปู่เจ้าเลิกล้มความคิดชั่วร้ายของเขาซะ,อย่าได้หวังวิชาของข้า!”
โหลวถงตกใจ,เผยยิ้มพรายเอ่ยกล่าวอย่างอักอ่วน“อาวุโจวเฉิงกล่าวล้อเล่นแล้ว.”
ชายชรามอซอโจวเฉิงไม่สนใจใจโหลวถง,จ้องมองลู่อี้ผิง,“ไม่รู้ว่าน้องชายนั้นเป็นศิษย์ของผู้ใด?”
ลู่อี้ผิงส่ายหน้าไปมา,“ข้าไม่มีอาจารย์.”
หากจะกล่าวถึงอาจารย์,ก็ควรจะเป็นแผ่นหยกโชควาสนา,สิ่งของล้ำค่าที่สุดของยุคปฐมกาลฮุ่นตุ้น.
(ยุคปฐมกาลฮุ่นตุ้นè ยุคปรัมปรา è ยุคบรรพกาล è ยุคโบราณ)
มี 1000 มหาเต๋า,ที่มีอยู่ในชิ้นส่วนหยกโชควาสนา,แม้แต่ในยุคโบราณก็นับเป็นพลังที่โดดเด่น,ทว่ากายแท้ของเขานั้นไม่ธรรมดาโดยธรรมชาติ,นับตั้งแต่ที่เขาได้รับมันมาก็รับรู้ว่าชิ้นส่วนของหยกโชควาสนานั้นเป็นของล้ำค่าตั้งแต่ปฐมกาลฮุ่นตุ้นแล้ว.
ได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยว่าไม่มีอาจารย์,ชายชรามอซอโจวเฉิงยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่,ไม่มีอาจารย์อย่างงั้นรึ?
เขาจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความสงสัย,เห็นชัดเจนว่าลู่อี้ผิง อาจไม่ต้องการเปิดเผยสำนักหรืออาจารย์ของเขา,เขาที่ดูลังเลก่อนที่จะนำจี้หยกออกมา,เอ่ยออกไปว่า“จี้หยกนี้,เป็นสิ่งที่มาจากยุคโบราณ,ไม่รู้ว่าสหายน้อยยินดีที่จะแลกเปลี่ยนกับสุราของเจ้าหรือไม่?”
เขาจ้องมองไปยังไหสุราของลู่อี้ผิงไม่วางตา.
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองจี้หยกในมือฝ่ายตรงข้าม,เผยความประหลาดใจ,เอ่ยอย่างลังเล“นี่เจ้ารู้จักหยกต้นกำเนิดหรือไม่?”
ชายชราโจวเฉินที่ส่ายหน้าไปมา“ข้ารู้เพียงว่ามันมาจากยุคโบราณ,ดูไม่ธรรมดา,มูลค่าของมันมากกว่าร้อยล้านแน่นอน.”
มากกว่าร้อยล้าน,แน่นอนว่าเขาหมายถึงศิลาวิญญาณเกรดเทวะร้อยล้าน.
จี้หยกนี้,เป็นสิ่งที่เขาได้รับมาจากถ้ำที่พักของราชาอสูรหวนหยิง,เขาได้ศึกษามันมาหลายปีแล้ว,แต่กับไม่พบสิ่งใดเลย.
ลู่อี้ผิงที่นำสุราอีกไหออกมาจากหม้อจักรวาล,โยนออไปให้ชายชราโจวเฉิง,อีกฝ่ายที่งงงวยจ้องมองลู่อี้ผิง ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีสุราอีกไห,เขาที่รับมา,เปิดฝาไห,สัมผัสกลิ่นที่แผ่โชนตลบอบอวลอยู่ในจมูก.
ชายชราโจวเฉิงทีเร่งรีบปิดฝา,จากนั้นก็โยนจี้หยกให้ลู่อี้ผิง,เผยยิ้มพราย“ขอบคุณสหายน้อย,หวังว่าคงได้พบกันอีก!”จี้หยกที่เขาไม่อาจใช้ประโยชน์อะไรได้,สามารถแลกสุราชั้นยอดจากลู่อี้ผิงได้,นับว่าเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง.
เขารับสุรามา,จากนั้นก็ขึ้นลา ควบออกไปทันที,ไม่สนใจโหลวถงเลยแม้แต่น้อย.
Luo Tong shouts: „Senior Zhou Cheng, you wait/etc! I prepared several altar/jar nice wines to you!”
โหลวถงที่ร้องตะโกนไล่หลัง“อาวุโสโจวเฉิง,ช้าก่อน! ข้าได้เตรียมสุราชั้นยอดหลายไหไว้ให้กับท่าน!”
ชายชราโจวเฉิงที่ควบลาวิ่งออกไป,ไม่หันหน้ากลับมาเลย,เห็นเพียงแค่มือที่ยกมือโบกไหว ๆ,บอกเจตนาว่า ไม่ต้องการ.
โหลวถงที่อ้าปากค้าง,ท้ายที่สุดก็ไม่เอ่ยตะโกนออกมาอีก,นางที่จ้องมองอย่างทอดถอนใจ มองชายชราโจวเฉิงที่ขี่ลาหายลับตาไป.
ชายชราโจวถงที่หายไปจากทุ่งร้อยดอกไม้อย่างรวดเร็ว,เห็นเพียงแค่กลีบดอกไม้ที่ลอยละล่องเป็นทาง.
โหลวถงดึงสายตากลับมา,หันกลับมาจ้องมองลู่อี้ผิง,จับจ้องมองไปยังจี้หยก,เผยยิ้มหวาน“ไม่รู้ว่าจะเรียกคุณชายว่าอย่างไร,จี้หยกนั่น,มอบให้กับข้าได้หรือไม่?”
น้ำเสียงนุ่มละมุน,เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวน.
“ให้เจ้าอย่างงั้นรึ?”ลู่อี้ผิงเผยยิ้มเล็กน้อย.
สตรีผู้นี้ที่ใช้เสียงปิศาจสาปรักเมื่อสักครู่นี้,เป็นพลังที่เพียงพอที่จะสะกดผู้คนให้รับคำของนาง.
อย่างไรก็ตามเพียงแค่เอ่ย,เพียงพอให้เขามอบให้นางเฉย ๆ ได้อย่างงั้นรึ?
นี่นางคิดว่าสิ่งของทั้งโลก,หากนางต้องการ,ทุกคนจะต้องมอบให้นางเลยรึ? ทว่าด้วยใบหน้าค่าตาที่งดงามของนาง,ไม่จำเป็นต้องเอ่ยว่า มันสามารถล่อลวงบุรุษหน้าโง่ได้มากมายนับไม่ถ้วน.
โหลวถงที่เห็นแววตาของลู่อี้ผิงยังใสกระจ่าง,แม้แต่เผยท่าทางดูแคลนออกมา,ทำให้นางตกใจ,ก่อนที่นางจะเปลี่ยนเป็นเผยยิ้มสดใส,เอ่ยออกมาว่า“อืม,ขอเพียงแค่คุณชายมอบจี้หยกนั้นให้ข้า,ข้าจะมอบให้ร้อยล้านศิลาวิญญาณเกรดเทวะแลกเปลี่ยน.”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่หยุดเคี้ยวเนื้อย่าง,หัวเราะ หึ หึ เอ่ยออกมาว่า“สาวน้อย,เสียงปิศาจสาปรักของเจ้าด้อยกว่าเทพธิดาโหลวสุ่ยในอดีตมาก,อ่อนด้อยชนิดเทียบกันไม่ติดเลย.”
จากนั้นมันก็ชำเลืองมองโหลวถงจากบนลงล่าง“แน่นอน,ใบหน้าความงามเอง เจ้าก็ยังเทียบกับเทพธิดาโหลวสุ่ยไม่ติดฝุ่นเลยสักนิด.”
“เจ้าพูดอะไรนะ?!”ที่ด้านหลัง,หัวหน้าองค์รักษ์ที่ก้าวเข้ามา,จ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,พร้อมกับเตรียมชักกระบี่ที่เอวออกมา.
โหลวถงที่ส่ายหน้าไปมาห้ามหัวหน้าองค์รักษ์,จากนั้นก็เผยยิ้มให้กับลุ่อี้ผิง“ไม่คาดคิดเลยว่าวัวของคุณชายจะรู้จักทักษะ เสียงปิศาจสาปรักด้วย,ในเมื่อคุณชายไม่ยินดีมอบจี้หยกล้ำค่าให้,โหลวถงก็ไม่ฝืนใจ.”จากนั้นนางก็กลับขึ้นรถลาก.
ขบวนเสด็จของนางที่ค่อย ๆ จากไปช้า ๆ.
วัวกระทิงมังกรจ้องมองไปยังขบวนเสด็จที่จากไป,เอ่ยกับลู่อี้ผิง“เจ้าขอทานก่อนหน้านี้บอกว่าปู่ของนางมีจิตใจที่ไม่ค่อยดี,ข้าคิดว่าสตรีนางนี้เองก็คงไม่ใช่คนดีนักหรอก.”
ลู่อี้ผิงที่นั่งอยู่หน้ากองไฟ,จับจ้องมองจี้หยกอย่างระมัดระวัง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่จ้องมองจี้หยก,เอ่ยกล่าวอย่างไม่แน่ใจ“มันคือหยกหลงฮานอย่างงั้นรึ?”
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองหยกหลงฮาน,ความเป็นจริงแล้วหยกหลงฮานนั้นมีอยู่ด้วยกันทั้งหมดห้าชิ้น,ไม่ใช่สิ่งของยุคโบราณ,แต่เป็นสิ่งของยุคปฐมกาล หากรวมกันครบห้าชิ้นก็จะได้รับวิชาบ่มเพาะที่ไร้เทียมทานที่มีพลังของมังกรหยวนปฐมกาล,ฟินิกซ์หยวนปฐมกาล,พลังวารีและเพลิงกิเลน.
หยกหลงฮาน,ก็เหมือนกับหยกโชควาสนา มันไม่สมบูรณ์ เขาไม่รู้เลยว่าอีก 23 ชิ้นนั้นอยู่ที่ใดเวลานี้.
อีกฝั่งหนึ่งโหลวถงที่จากมา,มุ่งตรงไปยังสำนักเฟยฮัว.
“ท่านหญิง,เจ้าเด็กนั้นไม่รู้ความ,หากท่านต้องการให้ข้าลงมือช่วงชิงหยกนั้นมาก็จบแล้ว.”หัวหน้าองค์รักษ์ของโหลวถงเอ่ย.
โหลวถงที่ส่ายหน้าไปมา“ชายหนุ่มผู้นั้นไม่ได้รับผลจากทักษะเสียงปิศาจสาปรักของข้าเลย,เขาไม่ใช่คนธรรมดา”จากนั้นนางที่ดูลังเลเอ่ยเพิ่ม “ตาเฒ่าโจวเฉิงคงไม่ได้มายังทวีปเทพยุทธ์โดยไม่มีเหตุผลแน่.”
“เขาอาจจะมาที่นี่เพราะแม่น้ำเทพสวรรค์หรือไม่?”หัวหน้าองค์รักษ์คาดเดา.
แสงตะวันที่ค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยไล่ความมืดให้จากไปช้า ๆ.
พวกลี่อี้ผิงที่ออกเดินทางต่อไป.
จากนั้นพวกเขาก็ไปถึงสำนักเฟยฮัวในที่สุด.
ขณะที่พวกลู่อี้ผิงมาถึงประตูทางเข้าสำนักเฟยฮัว,ก็ถูกศิษย์ของสำนักเฟยฮัวขวางเอาไว้.
“วันนี้สำนักเฟยฮัวไม่รับแขก,ขอให้กลับไปด้วย.”
เพราะว่าการมาของโหลถง,ดังนั้นสำนักเฟยฮัวจึงปฏิเสธแขกคนอื่น ๆ,ด้วยเกรงว่าจะไปรบกวนโหลวถงนั่นเอง.
