Chapter 404 Injured beautiful woman
受伤的美妇人
“ตระกูลเมิ่งและตระกูลจูแต่งงานกัน,ไม่รู้ว่าเป็นใคร?”
“ได้ยินมาว่าเป็นจักรพรรดินิเมิ่งเฉียนถงและจักรพรรดิเซียนจูเหิง.”
“อะไรนะ,จักรพรรดินิเมิ่งเฉียนถง? โอ้วนั่นเทพธิดาของข้า!”
“เทพธิดาของเจ้าผายลมนะสิ,เจ้าไม่คิดส่องกระจกบ้างรึ? แม้แต่คนเลี้ยงม้าของจักรพรรดินิเมิ่งเจ้ายังไม่คู่ควรเลย.”
“คนเลี้ยงม้าไม่เหมาะ,ข้าเป็นคนถือรองเท้าก็แล้วกัน.”
ทั่วถนนหนทาง,ร้านค้า,ร้านอาหาร,เหล่าผู้ฝึกตนต่างก็พูดคุยเรื่องงานแต่งของตระกูลเมิ่งและตระกูลจู.
ตระกูลเมิ่งและตระกูลจู่,ถือเป็นยักษ์ใหญ่ในอาณาจักรเทพ,นอกจากนี้เมิ่งเฉียนถงยังถือเป็นทายาทที่โดดเด่นที่สุดของตระกูลเมิ่ง,สวยทั้งรูปและความสามารถ,ล้วนแต่เป็นที่เฝ้าฝันของผู้ฝึกตนบุรุษทั่วทั้งอาณาจักรเซียน.
ดังนั้น,เรื่องที่ตระกูลเมิ่งและตระกูลจู่,เมิ่งเฉียนถงและจูเหิง,ย่อมสั่นสะเทือนเหล่าผู้ฝึกตนบุรุษทั้งอาณาจักรเซียน.
“พวกเจ้าคงไม่รู้,ข้าได้ยินมาว่าจักรพรรดินิเมิ่งเฉียนถงนั้นไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานนี้.”ใครบางคนเอ่ยออกมาทันที.
“จักรพรรดินิเมิ่งเฉียนถงไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานอย่างงั้นรึ?”
“ใช่,จักรพรรดิเมิ่งเฉียนถงเคยเอ่ยว่าสักวันหนึ่งจะเป็นปราชญ์,ไม่เช่นนั้นก็จะไม่คิดเรื่องแต่งงาน.”
ในเวลานั้น,ผู้คนต่างก็พูดคุยกันไปต่าง ๆ นานาไม่หยุดหย่อน.
เมื่อลู่อี้ผิงผ่านมาถึงหน้าภัตตาคาแห่งหนึ่ง,ก็หยุดลง.
“ภัตตาคารสามชีวิต.”ลู่อี้ผิงที่จ้องมองชื่อ,พลางกับครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต.
“ไม่คิดเลยว่าเมืองเล็ก ๆ นี้จะมีภัตตาคารสามชีวิต.”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ย.
แม้นว่าเมืองหลิงหลงจะเต็มไปด้วยผู้คน,ทว่าหากเทียบขนาดในอาณาจักรเซียน,เมืองแห่งนี้เป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ ทั่วไป,เจ้าเมืองยังเป็นเพียงเซียนลึกล้ำเท่านั้น.
“พวกเราเข้าไปนั่ง.”ลู่อี้ผิงเอ่ย,จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในภัตตาคารดังกล่าว.
ภัตตาคารแห่งนี้มีขนาดใหญ่อยู่ไม่น้อย,มีสองชั้น,ชั้นล่ะ 1000 ตารางเมตร,ธุรกิจดีมาก,มีคนมาใช้บริการเกือบเต็มทีเดียว.
พวกลู่อี้ผิงไม่ได้ขึ้นไปชั้นสอง,ทว่าเข้าไปนั่งที่มุมเงียบ ๆแห่งหนึ่ง.
ทั้งสองที่เรียกพนักงานร้านมา.
ลู่อี้ผิงที่ส่งศิลาเซียนชั้นยอดให้พนักงาน.
พนักงานต้องรับได้รับศิลาเซียนชั้นยอด,ก็ตะลึงงันไปในทันที.
ในอาณาจักรเซียน,อัตราแลกเปลี่ยน,ศิลาเซียนชั้นยอดเท่ากับศิลาเซียนชั้นสูง 100ก้อน,หากคิดเป็นศิลาเซียนชั้นกลางก็เท่ากับ 10,000ก้อน และหากคิดเป็นศิลาเซียนระดับต่ำก็เท่ากับ 1 ล้านก้อน.
ดังนั้น,ศิลาเซียนชั้นยอด,ถูกนำมาใช้ในเมืองหลิงหลงที่เล็กกระจ้อย,ย่อมเป็นจำนวนมหาศาล.
ศิลาเซียนชั้นยอดก้อนเดียว,สามารถซื้อสวนขนาดเล็กใจกลางเมืองหลิงหลงได้เลย.
“นำสุราสามชีวิตมาสองเหยือก,และอาหารเล็กน้อยสองสามอย่างมาให้พวกเรา.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
พนักงานที่ได้สติเอ่ยกล่าวด้วยความเคารพ“ขอรับ,ต้าเหรินโปรดรอสักครู่.”จากนั้นเขาก็เผยยิ้มขมออกมา“เพียงแต่ว่า,ต้าเหรินท่านมีศิลาเซียนระดับสูงหรือระดับกลางหรือไม่? สุราสามชีวิตสองเหยือกและอาหารทั่วไปนั้นไม่ต้องจ่ายมากขนาดนั้น.”
ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม“ที่เหลือมอบให้เจ้า,ข้ามีเรืองต้องการสอบถามเจ้า.”
พนักงานที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต,กล่าวเสียงสั่น“ให้ข้าอย่างงั้นรึ?”เขาแทบไม่อยากเชื่อ.
ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม“ถูกต้อง,”จากนั้นเขาเอ่ยสอบถาม“ภัตตาคารสามชีวิตตอนนี้เป็นตาเฒ่าสามชีวิตดูแลอยู่หรือไม่?”
พนักงานที่ตกใจ,ก่อนส่ายหน้าไปมา“ไม่,หนึ่งล้านปีก่อน,ภัตตาคารสามชีวิตของพวกเราเป็นต้าเหรินจูหูเป็นผู้ดูแล.”
“จูหู?”ลู่อี้ผิงเผยท่าทางสงสัย.
“ขอรับ,จูหูต้าเหริน,เป็นหลานของท่านสามชีวิต”พยักงานเอ่ย.
หลาน?
ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำจ้องมองหน้ากันและกัน.
พวกเขาจำได้ว่าตาเฒ่าสามชีวิตนั้นไม่เคยมีหลาน.
“ตาเฒ่าสามชีวิตไม่มีญาติพี่น้อง,แล้วจะมีหลานได้อย่างไร?”ลู่อี้ผิงเอ่ยถาม.
พนักงานส่ายหน้าไปมา“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้,ข้าเพียงได้ยินคนอื่น ๆ ในร้านพูดกันเท่านั้น.”
ลู่อี้ผิงที่สอบถามเรื่องของตาเฒ่าสามชีวิตอีกเล็กน้อย.
หลังจากนั้น,พนักงานก็จากไปด้วยความสุขสันต์,จากนั้นสุราสามชีวิตก็ถูกนำมาเสิร์ฟ.
“ตาเฒ่าสามชีวิตเข้าไปในถ้ำที่พักปราชญ์ชิงเหล่ยอย่างงั้นรึ?”หลังจากที่พนักงานจากไป,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็ส่ายหน้าไปมา“เกรงว่าตาเฒ่าสามชีวิตคงจะโชคร้ายมากกว่าโชคดี.”
ถ้ำที่พักปราชญ์ชิงเหล่ย,เป็นถ้ำที่พักที่ปราชญ์ชิงเหล่ยเคยอาศัยในอดีต,หนึ่งล้านปีก่อนได้ปรากฏขึ้นมา,ตาเฒ่าสามชีวิตได้เข้าไปด้านใน,หลังจากนั้นก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย.
ภายในถ้ำที่พักของปราชญ์ชิงเหล่ยมีค่ายกลมากมาย,ตาเฒ่าสามชีวิตไม่ได้ออกมา,เกรงว่าคงตายในถ้ำที่พักปราชญ์ชิงเหล่ยแล้ว.
ลู่อี้ผิงที่ส่ายหน้าไปมา,ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก,ก่อนที่จะยกสุราขึ้นดื่ม.
หลังจากที่กินอาหารและสุราเสร็จ,ทั้งสองก็ออกจากภัตตาคาร.
ขณะทั้งสองออกมาจากภัตตาคาร,ไม่ไกลออกไป,เห็นเด็กสาวสภาพมอมแมมอายุ 7-8 ขวบกำลังร้องไห้ขอร้องคนที่ผ่านไปมาช่วย“พี่ชาย,พี่สาม,ช่วยข้าด้วย,ช่วยแม่ข้าด้วย,ข้าขอร้อง.”
แม้นว่าเด็กสาวจะค่อนข้างมอมแมม,ทว่าก็ยากจะปกปิดความน่ารักและน่าเอ็นดูของนางได้,แม้นว่านางจะยังเด็ก,ทว่าพลังบ่มเพาะของนางก็ไม่ต่ำ,นางมีขอบเขตครึ่งเซียน.
แม้แต่ในตระกูลยักษ์ใหญ่,ทายาท 7-8 ขวบที่บ่มเพาะได้ถึงขอบเขตครึ่งเซียนก็นับว่าหายากมากแล้ว,เมื่อลู่อี้ผิงเห็นสัญลักษณ์หงส์ทมิฬบนแขนของนาง,ในใจก็สั่นไหว,ก้าวเข้าไปหาทันที.
สาวน้อยเห็นพวกลู่อี้ผิงก้าวเข้ามาหา,นางก็ก้าวเข้ามาขอร้องลู่อี้ผิง“พี่ชาย,ขอร้องท่าน,ช่วยแม่ข้าด้วย.”
“น้องสาวตัวน้อย,มารดาของเจ้าเป็นอะไร?”ลู่อี้ผิงที่ก้มลงและเอ่ยสอบถาม.
ได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยถาม,เด็กหญิงก็เอ่ย“ข้าและท่านแม่กำลังเดินทางไปหาญาติ,ระหว่างทางพวกเราถูกคนไม่ดีปล้นชิง,แม่ของข้าได้รับบาดเจ็บหนัก,พาข้าหนีมาที่นี่,แม่ของข้ากระอักโลหิตใกล้จะตายแล้ว.”
นางเอ่ยถึงตรงนี้,สาวน้อยก็ร้องไห้,พร้อมกับสะอื้นหนัก.
“แม่เจ้าอยู่ที่ใหน? พาพวกเราไปดู.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
เด็กสาวได้ยิน,ก็เร่งรีบนำลู่อี้ผิงออกจากเมืองหลิงหลงตรงไปยังพื้นที่ทางเหนือ.
ท้ายที่สุดก็พบกับซากปรักหักพัง,ภายในสวนที่มีต้นหญ้ารกชัน.
ที่มุมหนึ่งของสวน,สตรีที่ดูสูงศักดิ์นอนอยู่,ใบหน้าซีดขาว,กลิ่นอายอ่อนแอ,มีโลหิตเปื้อนไปทั่วร่าง.
จากปากของสตรีน้อย,มารดาของนางได้รับบาดเจ็บหนัก,ชีพจรเซียนเสียหายโดยสมบูรณ์,ดวงวิญญาณแทบสลายหายไป,ไม่อาจช่วยเหลือได้,มีแต่ต้องตายเท่านั้น.
“ท่านแม่!”สาวน้อยที่พุ่งเข้าไปซบข้าง ๆ หญิงงาม,ร้องไห้,ใบหน้าเล็ก ๆ ที่อาบน้ำตา,แม้นว่านางจะเขย่าหญิงงามอย่างไร,สตรีงามก็ไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้.
ลู่อี้ผิงที่นำพฤกษาแห่งชีวิตออกมา,พลังชีวิตที่ถ่ายเทลงไปในร่างของหญิงงาม,ผ่านไปนานเหมือนกัน,ใบหน้าซีดเซียวของหญิงงามก็กลับมามีน้ำมีนวล.
หลังจากอาการบาดเจ็บคงที่แล้ว,ลู่อี้ผิงก็เก็บพฤกษาแห่งชีวิต,จากนั้นก็นำเม็ดยาเซียนออกมา,ให้เด็กหญิงให้มารดานางกิน.
เด็กสามที่เห็นใบหน้าของมารดามีเลือดฝาด,ไม่กระอักโลหิตต่อไป,กลิ่นอายคงที,หลังจากขอบคุณลู่อี้ผิง,ก็นำเม็ดยาเซียนให้มารดาของนางกิน.
สาวงามที่ได้สตินั่งสมาธิ,โคจรดูดซับพลังของเม็ดยาเซียน.
ลู่อี้ผิงเห็นท่าทางของเด็กสาวที่ดูกระวนกระวายก็เอ่ยออกมาว่า”วางใจได้,มารดาของเจ้าจะหายดีในพรุ่งนี้เช้า.
ในเวลานั้น,สภาพแวดล้อมที่ค่อย ๆ มืดลง,ลู่อี้ผิงให้วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก่อกองไฟไม่ไกลออกไป,และถอนหญ้ารอบ ๆ ให้สะอาด.
จากนั้นลู่อี้ผิง,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำและเด็กสาวก็นั่งข้าง ๆกองเพลิง,พูดคุยกัน.
