Chapter 23 I buy a thing
我来买点东西
เมื่อเห็นลู่เผิง,ลู่เสี่ยวยวีและคนอื่น ๆ ,ลู่อี้ผิงก็เผยท่าทางประหลาดใจ.
นี่มาทำอะไรกันที่จักรวรรดิเป่ยโตวแห่งนี้กัน?
จักรวรรดิเป่ยโตวนั้น,ไม่ได้อยู่ใกล้กับนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนเลย.
ในเวลานั้น,เจ้านิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนที่ก้าวเข้ามาด้านหน้า,เอ่ยด้วยความเคารพ“คารวะคุณชาย.”
ก่อนหน้านั้น,เขาถูกปราณรกบี่ดับวิญญาณของมารกระบี่ตะวันตก,เป็นลู่อี้ผิงที่ขับพิษให้กับเขา.
แม้นว่าซ่งหนิงจะไม่รู้สถานะที่แท้จริงของลู่อี้ผิง,ทว่าก็รู้ว่าบรรพชนหยางตงและเฉินหงนั้นเคารพลู่อี้ผิงเป็นอย่างมาก.
นอกจากนี้เขายังคาดเดาได้ว่าความตายของมารกระบี่ตะวันตกนั้น,ควรจะเกี่ยวข้องกับลู่อี้ผิงด้วย.
เหล่าผู้ฝึกตนของนิกายเหล่ยแวเจี้ยนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลู่อี้ผิง,ทว่าเห็นเจ้านิกายซ่งหนิงคารวะต่อลู่อี้ผิง ก็เผยความตกใจออกมาเหมือนกัน.
ลู่อี้ผิงพยักหน้ารับ,ก่อนเอ่ยถามซ่งหนิง,“พวกเจ้ามาทำอะไรที่จักรวรรดิเป่ยโตว?”
ซ่งหนิงเร่งรีบเอ่ยตอบ,“เรียนคุณชาย,วันที่หนึ่งเดือนหน้านั้นเป็นงานครบรอบก่อตั้งจักรวรรดิเป่ยโตวครบหนึ่งหมื่นปี,ทำให้ผู้คนทั่วทั้งจักรวรรดิ,ต่างก็เดินทางมาร่วมงานฉลองครั้งนี้.”
งานครบครอบก่อตั้งจักรวรรดิเป่ยโตวครบ 10,000 ปี,นี่นับเป็นเรื่องสำคัญของทวีปเทพยุทธ์.
ดังนั้นจึงมีราชวงศ์จักรพรรดิหลายแห่ง,เจ้านิกายจากนิกายต่าง ๆ,แม้แต่ยอดฝีมือจากจักรวรรดิอื่นเดินทางมาเข้าร่วมงานฉลองด้วย.
“คุณชายมายังจักรวรรดิเป่ยโตว,เพื่อร่วมงานฉลองอย่างงั้นรึ?”ซ่งหนิงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง.
ลู่อี้ผิงเอ่ย,“ข้ามาซื้อของ.”
ซ่งหนิงที่ได้ยิน,เผยยิ้ม“ไม่รู้ว่าคุณชายต้องการซื้อสิ่งใด? คุณชายสามารถบอกข้าได้,ข้าพอจะรู้จักกับผู้ดูแลของหอการค้าความลับสวรรค์.”
หอการค้าความลับสวรรค์,นี่เป็นหอการค้าที่ใหญ่ที่สุดในทวีปเทพยุทธ์.
ทว่าลู่อี้ผิงที่ส่ายหน้าไปมา,เอ่ยออกมาว่า“สิ่งที่ข้าต้องการซื้อ,เจ้าไม่อาจจ่ายได้.”
กายาเทพแท้จริง,อย่างว่าแต่ซ่งหนิงเลย,แม้แต่หยางเฉิงขายสมบัติทั้งคลังนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยน,ก็ไม่อาจจ่ายได้.
กายเทพแท้จริง,ไม่ใช่สิ่งที่นิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนจะจ่ายได้.
หนำซ้ำเขายังต้องการสองรกายาอีกด้วย.
อาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนที่เห็นลู่อี้ผิงพูดจาใหญ่โต,ไม่อาจทนได้ จึงเอ่ยออกมาว่า“เจ้าหนู,พูดจาใหญ่โต,คิดว่าเจ้านิกายของพวกเราไม่อาจจ่ายได้อย่างงั้นรึ?!”
ซ่งหนิงได้ยินอาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนหยาบคายต่อลู่อี้ผิง ก็ใบหน้าเปลี่ยนสีตื่นตระหนก,เขายกมือขึ้นตบหน้าอีกฝ่ายลอยกระเด็นออกไป“สามหาว!”
เหล่าคนของนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนแทบหยุดหายใจ,เห็นจิตสังหารของเจ้านิกายแล้ว,ก็ตื่นตะหนกโง่งมไปเลย.
พวกเขาไม่เคยเห็นเจ้านิกายดุร้ายเคร่งครัดขนาดนี้มาก่อน.
เพียงแค่อาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนว่ากล่าวอีกฝ่าย,เจ้านิกายต้องโกรธเกรี้ยวขนาดนั้นเลยรึ?!”
“ยังไม่กล่าวขอโทษคุณชายลู่อีก?!”ซ่งหนิงที่จ้องมองด้วยความโกรธไปยังอาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยน.
อาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนที่จ้องมองซ่งหนิงด้วยความงงงวย,ในหูที่ดังหวึ่ง ๆ,ใบหน้าเขียวแดงเป็นรอยมือ,เห็นชัดเจนว่าเมื่อครู่นี้ซ่งหนิงลงมือเต็มกำลังเลย.
ลู่อี้ผิงจ้องมองอาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยน,เอ่ยอย่างไม่แยแส“เอาล่ะ,คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด.”
ซ่งหนิงที่กล่าวขอโทษและขอบคุณลู่อี้ผิงด้วย.
ลู่อี้ผิงเอ่ย,“ในเมื่อเจ้ารู้จักหัวหน้าหอการค้าความลับสวรรค์,ช่วยสอบถามให้เข้า,ว่าหอการค้าความลับสวรรค์,เวลานี้มีร่างเทพแท้จริงขายหรือไม่?”
เวลานั้นซ่งหนิงกลายเป็นเซ่อไปเลย.
อาวุโสนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนและคนอื่น ๆ,จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความตื่นตะลึง,นี่ชายหนุ่มคนนี้คิดอะไรอยู่?
“คุณชายท่านต้องร่างเทพแท้จริงแบบใด?”ซ่งหนิงที่เอ่ยพลางกลืนน้ำลายลงคอ,แม้แต่หัวใจก็เต้นไปมาไม่เป็นจังหวะ.
ลู่อี้ผิงเอ่ย,“ธรรมดาข้าไม่ต้องการ,ข้าต้องการระดับชั้นยอด.”
ร่างเทพแท้จริงชั้นยอด!
ไม่ต้องการธรรมดาทั่วไป.
ร่างของซ่งหนิงที่สั่นไปมาอย่างบ้าคลั่ง.
“ข้าต้องการซื้อสองร่าง.”ลู่อี้ผิงเอ่ยเพิ่ม.
หัวใจของซ่งหนิงที่สั่นไปมาไม่หยุด
สอง,สองร่าง!
ลู่เผิงและลู่เสี่ยวยวีทั้งสองจ้องมองลู่อี้ผิงด้วยความตื่นตะลึง.
แม้นว่าทั้งสองจะเดินทางร่วมกับลู่อี้ผิงชั่วระยะเวลาหนึ่ง,ทว่าเกี่ยวกับเรื่องเหนือสามัญสำนึกเหล่านี้ พวกเขารู้น้อยกว่าซ่งหนิงซะอีก.
ทุกคนกลายเป็นเงียบ.
นิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีกต่อไป.
ผ่านไปนานเหมือนกัน,ซ่งหนิงที่เปลี่ยนเรื่องเอ่ยออกมาว่า“คุณชาย,พวกเรากำลังไปหาโรงแรมที่พัก,คุณชายหากยังไม่มีที่พัก,ไปด้วยกันเลยใหม?”จากนั้นก็จ้องมองไปยังลู่อี้ผิง.
“ก็ดี.”ลู่อี้ผิงที่เอ่ยตอบรับ.
ซ่งหนิงเห็นลู่อี้ผิงกล่าวตอบรับ,ก็เผยความดีใจ.
ดังนั้นลู่อี้ผิงและคนของนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนจึงไปหาโรงแรมที่พัก.
ลู่อี้ผิงเห็นบนถนนนั้น,มีรถลากมากมายหลายชนิด จราจรที่ดูติดขัดเหมือนกัน.
“วิชาดาบอาชูร่า,ฝึกไปถึงใหนแล้ว?”ลู่อี้ผิงที่เอ่ยถามลู่เผิงและลู่เสี่ยวยวี.
ลู่เผิงเร่งรีบกล่าวตอบรับ,“เรียนคุณชาย,ตลอดเดือนมานี้,พวกเราฝึกทั้งวันทังคืน,ตอนนี้ฝึกไปถึงกระบวนท่าที่ 19 แล้ว.”
“หลายวันนี้,หากมีเรื่องไม่เข้าใจ,ก็มาถามข้าได้.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
“ขอบคุณคุณชาย.”ลู่เผิง,และลู่เสี่ยวยวีที่เร่งรีบกล่าวขอบคุณ.
ซ่งหนิงเห็นเข้าแน่นอนว่าย่อมรู้สึกอิจฉา.
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม,ซ่งหนิงที่เร่งรีบวิ่งเข้ามา หน้าผากที่มีเหงื่อหลั่งออกมาเต็มไปหมด.
แม้นว่าพื้นที่จักรวรรดิเป่ยโตวจะใหญ่มา,แต่เพราะว่าอีกครึ่งเดือนเป็นงานเฉลิมฉลอง,ทำให้โรงแรมที่พักล้วนแต่ถูกจองเต็มไม่มีที่พักเหลืออยู่เลย.
“คุณชาย,พวกเราลองไปถามโรงแรมด้านหน้าดูใหม?”ซ่งหนิงเอ่ยถาม.
“ไม่จำเป็น.”ลู่อี้ผิงส่ายหน้าไปมา“ถึงจะไปถาม,ก็คงเหมือนเดิม,ข้ามีสถานที่อยู่แล้ว,ไปพร้อมกันเลยก็แล้วกัน.”
เขาเพิ่งนึกได้,บรรพชนชราสวีซิวนิกายปิศาจน้ำพุเหลืองนั้นมีคฤหาสน์ในเมืองแห่งนี้,เพราะไม่ค่อยแวะมาเท่าใดนัก,คฤหาสน์ดังกล่าวจึงว่างเปล่า.
ซ่งหนิงได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยเช่นนั้นก็เผยความประหลาดใจออกมาเหมือนกัน.
อย่างไรก็ตาม,เขาก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไร,นำคนของนิกายเหล่ยฉิงเจี้ยนตามลู่อี้ผิงไปยังคฤหาสน์ของสวีซิวทันที.
สวีซิวคือยอดฝีมือเทพแท้จริงขั้นสุดท้าย,คฤหาสน์ที่เขาซื้อไว้ย่อมยอดเยี่ยม,ตั้งอยู่ศูนย์กลางของจักรวรรดิเป่ยโตว.
ขณะที่ลู่อี้ผิงและคนอื่นกำลังตรงไปยังคฤหาสน์ของสวีซิว,ทว่าที่ด้านหน้ากับปรากฏคนกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวเข้ามาขวางทางพวกลู่อี้ผิงเอาไว้.
คนเหล่านี้,เป็นคนของสำนักกระดูกขาวนั่นเอง.
มีจำนวนถึง 70-80 คน.
ซ่งหนิงเห็นคนดังกล่าว,ก็เผยใบหน้าตกใจ“สำนักกระดูกขาว!”
ในเวลานั้น,เหมียวเหยี่ยนสำนักกระดูกขาวก้าวเข้ามา,จ้องมองลู่อี้ผิงพร้อมกับยิ้มหยัน“แท้จริงเป็นคนนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนราชวงศ์จักรพรรดิอู๋จี้นี่เอง”จากนั้นเขาก็เอ่ยกับชายชรา“อาจารย์ เป็นคนของมันที่สังหารศิษย์น้องเฉิน!”
หวังฉีซานที่ก้าวออกมา,จ้องมองลู่อี้ผิง,และจางจิน,และพวกเจ้าเหวินทั้งสี่,เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“สังหารศิษย์ของข้า,ทำลายผีดิบมนุษย์ของข้าไปหลายหมื่นตน,บอกมาสิว่าจะชดใช้อย่างไร.”
ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส“ชดใช้รึ?”จากนั้นก็เผยยิ้ม“ต้องการให้ชดใช้อย่างไร?”
หวังฉีซานเห็นลู่อี้ผิงเผยยิ้ม,ก็เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม“ในเมื่อเจ้าเป็นคนของนิกายเหล่ยฉิวเจี้ยน,ข้าจะไว้หน้านิกายเหล่ยฉิวเจี้ยนสักหน่อย,สังหารศิษย์ของข้า,ก็ต้องชดใช้ชีวิต,ข้าต้องการชีวิตคนที่สังหาร!”
“นอกจากนี้,เจ้าทำลายผีดิบมนุษย์ไปหลายหมื่นตน,ก็ต้องชดใช้ด้วยศิลาวิญญาณระดับสูงหนึ่งล้าน!”
