Chapter 200 Takes Spring of Life? Seeks happily with me?(
要一池生命之泉？拿我寻开心是吧？（二更）
ขณะที่ลู่อี้ผิงมาถึง,ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาถึงด้วยเช่นกัน,คนกลุ่มนี้,สวมชุดที่โออ่าสีแดงชาติ,ที่หน้าอกปักษ์รูปเปลวเพลิงไว้.
“นิกายเพลิงชาติ!”
เหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ ที่เห็นคนกลุ่มดังกล่าว,ต่างก็อุทานและหวั่นเกรงไปตาม ๆ กัน.
นิกายเทวะเพลิงชาติ,นับว่าเป็นนิกายใหญ่ของแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะ,นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับราชวงศ์แดนศักดิ์สิทธิ์หิมะอย่างลึกซึ้งอีกด้วย.
นิกายเพลิงชาตินำมาโดยผู้เยาว์คนหนึ่ง,ที่เต็มไปด้วยความอหังการ,เขาได้นำยอดฝีมือจำนวนมากมาด้วย,ขณะเอ่ยกับทุกคน“เจ้านิกายเอ่ยว่าราชาต้องการหาท่อนไม้,เมื่อพบมันผุดออกมาจากภูเขาไฟสายฟ้า,จะต้องตรวจดูให้ดี,แล้วนำมันกลับมาให้ได้.”
เหล่ายอดฝีมือมากมายของนิกายเทวะเพลิงชาติต่างก็เอ่ยตอบรับด้วยความเคารพ.
ถูต้าเหล่ยที่ขมวดคิ้วไปมา,ราชาแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะต้องการหาท่อนไม้ในมือของเขาด้วยหรือไม่?
ใบหน้าของลู่อี้ผิงที่ไม่สนใจแม้แต่น้อย.
คนจำนวนมากที่รอคอยอยู่นั้น,เวลาเดียวกัน ภูเขาไฟสายฟ้าที่กำลังสั่นไปมา,จากภายในแอ่งลาวาที่เปลวเพลิงพวยพุ่ง,สายฟ้าแล่นไปทั่ว,กำลังเดือดปุด ๆ อย่างรุนแรง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ยื่นมือออกไป,ดูดซับของบางอย่างที่มีสีทองออกมาจากภายในลาวา,โลหะดังกล่าวนั้นมีขนาดเท่ากับฝ่ามือ,แผ่รัศมีสีทอง,และมีสายฟ้าที่แล่นปกคลุมไปทั่ว.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม“ไม่คิดเลยว่าใต้ภูเขาไฟสายฟ้าจะมีศิลาจารึกเพลิงสายฟ้าด้วย.”
อักขระเพลิงสายฟ้าบนศิลาจารึกดังกล่าวนั้น,สร้างขึ้นมาจากวัตถุดิบล้ำค่าเป็นสมบัติจิตวิญญาณสวรรค์.
ที่ไกลออกไป,ผู้ฝึกตนนิกายเทวะเพลิงชาติที่เห็นศิลาจารึกเพลิงสายฟ้าในมือวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ดวงตาพวกเขาเป็นประกายทันที,เอ่ยต่อผู้เยาว์ที่เป็นผู้นำ“ศิษย์พี่เจ้า,ดูนั่น,ศิลาจารึกเพลิงสายฟ้า!”
ผู้เยาว์ที่เป็นผู้นำนามเจ้าเทียนยวีจ้องมองไปยังศิลาจารึกเพลิงสายฟ้าในมือวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,เอ่ยออกมาว่า“ไม่คิดเลยว่าเจ้านั่นจะโชคดีขี้หมาเช่นนี้,ถึงกับพบศิลาจารึกเพลิงสายฟ้า!”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำโยนศิลาจารึกเพลิงสายฟ้าให้กับถูต้าเหล่ย.
ถูต้าเหล่ยที่รับศิลาจารึกเพลิงสายฟ้า,เอ่ยด้วยความตกใจ“ท่านเสี่ยวจิน,มอบให้กับข้าอย่างงั้นรึ?”
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม“สิ่งนี้ไร้ประโยชน์ต่อข้าและจูเหริน,หรือว่าเจ้าไม่ต้องการอย่างงั้นรึ?”
ถูต้าเหล่ยที่จ้องมองราชันย์หมาป่ายวีเมียน,ราชันย์หมาป่ายวีเมียนเผยยิ้ม“ท่านเสี่ยวจินให้เจ้า,เจ้าก็รับไป!”
ถูต้าเหล่ย จากนั้นก็รับมา,พร้อมกับโค้งคำนับขอบคุณวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ.
ภูเขาไฟสายฟ้าที่เริ่มสั่นไปมาแรงยิ่งกว่าเดิม,ลาวาที่พ่นสูง,ขณะที่พ่นลาวาขนาดใหญ่ออกมา,พริบตานั้นมีมีริ้วแสงสายฟ้าพุ่งผ่านออกมา.
“มุกสายฟ้าเพลิงคราม!”ศิษย์นิกายเทวะเพลิงชาติที่เห็นสิ่งที่พุ่งออกจากลาวา,เป็นลูกแก้วที่มีเพลิงสีคราม,ก็เผยความตื่นเต้นดีใจ.
มุกสายฟ้าเพลิงครามนั้น,หลอมขึ้นมาจากเม็ดยาเซียน,เมื่อกลืนลงไปแล้ว,จะช่วยกลั่นร่างกาย,ยกระดับสัมผัสเทวะ,กล่าวได้ว่ามีระดับสูงกว่าเม็ดยาเทวะชั้นยอดด้วยซ้ำ.
ขณะที่เจ้าเทียนยวีนิกายเทวะเพลิงชาติกำลังตื่นเต้นดีใจ,ลงมือคว้าออกไป,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ยื่นมือดูดดึงมุกสายฟ้าเพลิงครามเข้ามาในมือทันที.
เจ้าเทียนยวีที่คว้าความว่างเปล่า,เขาจ้องมองวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ใบหน้าที่บิดเบี้ยวไม่น่าดู.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ไม่สนใจสายตาของนิกายเทวะเพลิงชาติแม้แต่น้อย,เขาที่โยนมุกสายฟ้าเพลิงครามให้กับถูต้าเหล่ยทันที.
ถูต้าเหล่ยที่รับมุกสายฟ้าเพลิงครามมา,เขารู้สึกว่ามุกสายฟ้าเพลิงครามนั้นล้ำค่ายิ่งกว่าศิลาจารึกเพลิงสายฟ้าซะอีก.
ราชันย์หมาป่ายวีเมียนเผยยิ้ม“ของเหล่านี้,ท่านเสี่ยวจินและท่านลู่ไม่ได้ขาดแคลน,เจ้ารับไปเถอะ.”
ถูต้าเหล่ยที่ได้ยินคำพูด,ก็โค้งคำนับขอบคุณวัวกระทิงมังกรเขาทองคำอีกครั้ง,พร้อมกับเก็บมุกสายฟ้าเพลิงครามไป.
เจ้าเทียนยวีที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,จากนั้นก็เดินตรงไปยังกลุ่มของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ.
ในเวลานั้นศิษย์คนหนึ่งของนิกายเทวะเพลิงชาติเอ่ยต่อเจ้าเทียนยวี,“ศิษย์พี่เจ้า,คนผู้นั้น,อาจจะเป็นถูต้าเหล่ย!”
“คุณชายสายฟ้าถูต้าเหล่ยนะรึ?!”เจ้าเทียนยวีได้ยิน,ก็ตกใจ,หยุดชั่วครู่,จ้องมองไปยังถูต้าเหล่ย“เป็นเขาจริง ๆ รึ?”
“ควรจะเป็นเขา,หลายปีก่อนข้าเห็นเขาในงานชุมนุมปรุงยาเซียนด้วย.”ศิษย์นิกายเทวะเพลิงชาติเอ่ย.
ใบหน้าของเจ้าเทียนยวีที่กลายเป็นมืดครึ้มเย็นชา.
คุณชายฟ้าฟ้าถูต้าเหล่ย,นับเป็นหนึ่งคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในหมู่ผู้เยาว์แดนศักดิ์สิทธิ์หิมะ,นอกจากนี้ยังมีสายโลหิตซิงเหล่ย,อายุยังน้อย,แต่ก็มีระดับเทพสวรรค์แล้ว!
สิ่งสำคัญที่สุด,อาจารย์ของถูต้าเหล่ยนั้นเป็นจ้าวพิภพ.
“ศิษย์พี่เจ้า,พวกเรา..”ศิษย์นิกายเทวะเพลิงชาติเอ่ยเตือน.
เจ้าเทียนยวีพยักหน้า.
หลังจากนั้น,ภูเขาไฟสายฟ้าก็ยังพ่นสมบัติออกมาหลายอย่าง,ทว่าทุกอย่างที่ผุดออกมาล้วนแต่ตกอยู่ในมือของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำทั้งหมด.
ใบหน้าของเจ้าเทียนยวีที่บิดเบี้ยวอัปลักษณ์.
อย่างไรก็ตาม,เพราะหวั่นเกรงสถานะของถูต้าเหล่ย,เขาจึงต้องอดทน.
อย่างไรก็ตามทันใดนั้น,ภูเขาไฟสายฟ้ากับสั่นรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง,ครั้งนี้การสั่นสะเทือนมากกว่าครั้งก่อน ๆ,ลาวาที่พุ่งขนาดใหญ่,สายฟ้าที่พลุ้งพล่านกระจายไปทุกทิศทุกทาง,ผู้ฝึกตนรอบ ๆ ต่างก็หลบเลี่ยงไปคนละทิศ,ด้วยหวั่นเกรงจะได้รับผลจากลาวาสายฟ้า.
ขณะที่ทุกคนกำลังหลบฉากออกไป,ทันใดนั้น,ลาวาก็สาดกระจายผุดท่อนไม้ออกมา,ท่อนไม้ดังกล่าวมีสีแดงฉาน,ส่องแสงสว่างวับวาว.
“ได้ยินมาว่าราชาแดนเทวะหิมะกำลังค้นหาอยู่!”เจ้าเทียนยวีที่ตื่นเต้นดีใจ,ลงมือทันที,มือของเขาที่ปล่อยแหเทวะพุ่งเข้าปกคลุมท่อนไม้ดังกล่าว.
ทว่าขณะที่แหจะปกคลุมไปทั้งหมด,ทันใดนั้น,ท่อนไม้ดังกล่าวกับเปลี่ยนทิศทางร่อนลงในมือของลู่อี้ผิง.
เจ้าเทียนยวีและคนของนิกายเทวะเพลิงชาติกลายเป็นงงงวยไปเลย.
เจ้าเทียนยวีที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,ในเวลาต่อมาเขาก็ก้าวเดินมายังด้านหน้าพวกลู่อี้ผิง.
เขาเอ่ยต่อลู่อี้ผิง“ผู้น้อย เจ้าเทียนยวีนิกายเทวะเพลิงชาติ,ท่อนไม้เหล่านั้น,ราชาแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก,ไม่รู้ว่าจะสามารถมอบมันให้กับราชาแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะได้หรือไม่?”
“แน่นอน,พวกเราสามารถแลกเปลี่ยนเป็นสมบัติอย่างอื่นได้.”
ขณะที่ราชันย์หมาป่าและถูต้าเหล่ยและคนอื่น ๆ คิดว่าลู่อี้ผิงจะปฏิเสธ,ลู่อี้ผิงกับเอ่ยออกมาว่า“ย่อมได้.”
เจ้าเทียนยวีที่รู้สึกดีใจ,ดูเหมือนว่าผู้เยาว์ชุดน้ำเงินจะฉลาดเหมือนกัน,รู้ว่าราชาแดนศักดิ์สิทธิ์หิมะต้องการ,ก็ตอบตกลงโดยง่าย,เจ้าเทียนยวีทีเผยยิ้มเอ่ยออกมาว่า“ไม่รู้ว่าสมบัติใดที่ท่านต้องการแลกเปลี่ยน?”
ลู่อีผิ้งที่เห็นเจ้าเทียนยวีที่หัวเราะอยู่ในลำคอ,จึงเอ่ยออกมาว่า“ข้าต้องการน้ำพุแห่งชีวิต.”
ตอนนี้,เถาวัลย์น้ำเต้าเจ็ดสีต้องใช้น้ำพุแห่งชีวิตรดวันละสองชาม,เขาจึงต้องการน้ำพุแห่งชีวิตเป็นอย่างมาก,แม้แต่มีความสำคัญกว่าท่อนไม้ไท่หยางฟู่ซ่างซะอีก.
“พรูด!”ราชันย์หมาป่ายวีเมียนได้ยินลู่อี้ผิงเอ่ยน้ำพุแห่งชีวิต,ก็แทบสำลักน้ำลาย.
แม้แต่สุดยอดกลุ่มอิทธิพลของพิภพเหิงหยวน,บางคนยังไม่เคยเห็นน้ำพุแห่งชีวิตด้วยซ้ำ.
“น้ำพุแห่งชีวิตอะไรกัน?”เจ้าเทียนยวีที่ตกใจ,ก่อนมองมายังลู่อี้ผิงด้วยความโกรธ,“เจ้ากำลังล้อข้าเล่นอยู่อย่างงั้นรึ?”
วัวกระทิงมังกรทองคำที่จ้องมองเจ้าเทียนยวีที่ใบหน้าขึงขังเอ่ยออกมาว่า“ล้อเล่นกับเจ้าอย่างงั้นรึ? เจ้าก็ตัวกระจ้อยร่อยเท่านั้น,จูเหรินของข้าต้องล้อเล่นกับเจ้าด้วยรึ?”
“ไม่มีน้ำพุแห่งชีวิต,ก็ไสหัวไป.”
เจ้าเทียนยวีได้ยินคำพูดดังกล่าว,ก็โกรธเกรี้ยวหน้าแดง,เขาจ้องเขม็งไปยังลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองำ,เอ่ยด้วยเสียงแหบเครือ“ดี,ดีมาก.”จากนั้นเขาก็จ้องมองไปยังถูต้าเหล่ยเอ่ยออกมาว่า“คุณชายสายฟ้าถูต้าเหล่ยอย่างงั้นรึ? พวกเราขอลาล่ะ.”
