Chapter 183 Rubbed three
搓了三下（二更）
“สามารถกระตุ้นทัณฑ์ปรุงยา,เกรงว่าคงปรุงเม็ดยาเทวะชั้นยอดออกมาได้,”บรรพชนชราลัทธิเจิ้งอี้อุทานออกมา“ไม่รู้ว่าเป็นผู้เยาว์คนใหนสามารถปรุงเทวะขึ้นมาได้,ไม่รู้ว่าจะสามารถซื้อขายเม็ดยาเทวะดังกล่าวได้ใหม.”
จักรพรรดิเผ่ามนุษย์เมืองเซิ่งหวงเฉินซิ่วเผยยิ้ม“เป็นไปได้ว่าเป็นคุณชายฉีหวยเมืองจ้านเทียนหรือไม่? ได้ยินมาว่าอีกฝ่ายมีทักษะปรุงยาที่ยอดเยี่ยมไม่น้อย.”
“ดูเหมือนว่าทักษะปรุงยาของรุ่นเยาว์จะไม่ได้เป็นรองคนรุ่นเก่าเลย.”บรรพชราคนหนึ่งเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.”
ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น,เสียงคำรามของมังกรอสนีก็ดังกึกก้องปรากฏขึ้นมาอีกหนึ่งเส้น.
ตามาด้วยเส้นที่สาม,เส้นที่สี่,เส้นที่ห้า,เส้นที่หกและเส้นที่เจ็ด!
“เจ็ดทัณฑ์สายฟ้า!”
เดิมทีเหล่าผู้คนมากมายล้วนแต่เป็นจ้าวพิภพและเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ต่างหาได้สนใจ,ทว่าตอนนี้เห็นทัณฑ์สายฟ้าเจ็ดทัณฑ์สวรรค์ที่ฟาดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ใบหน้าเปลี่ยนสีไปตาม ๆ กัน.
เม็ดยาเทวะทั่วไป,หาได้ทำให้พวกเขาสนใจไม่,ทว่าหากเป็นเม็ดยาเทวะเจ็ดทัณฑ์สวรรค์,ย่อมแตกต่างออกไป.
ภายในห้องโถงแม้นว่าจะมีคนสามารถหลอมเม็ดยาเทวะทั่วไปได้,ทว่าการจะหลอมเม็ดยาเทวะเจ็ดทัณฑ์ยานั้น,มีน้อยแทบนับคนได้.
จักรพรรดิเผ่ามนุษย์เมืองเซิ่งหวงเอ่ยต่อผู้ใต้บังคับบัญชา“ส่งคนไปยังคฤหาสน์ธิดาศักดิ์สิทธิ์, งานชุมนุมปรุงยาครั้งนี้,เป็นยอดฝีมือคนใหนที่กำลังปรุงเม็ดยาอมตะ.”
ยอดฝีมือวังเซิ่งหวงที่รับคำสั่งและออกไปทันที.
หลังจากผู้ใต้บังคับบัญชาวังเซิ่งหวงออกไป,บนท้องฟ้าก็ปรากฏทัณฑ์สายฟ้าฟาดลงมาเป็นสายที่แปด.
“เม็ดยาเทวะแปดทัณฑ์สายฟ้า!”หลายคนที่อุทานออกมาด้วยความตกใจ.
หนำซ้ำ สายฟ้าสายที่เก้าก็ฟาดลงมาอีกครั้ง.
เมื่อทัณฑ์ยาสายที่เก้าส่องสว่าง,ผู้คนทั้งเมืองเซิ่งหวงแทบตาลายไปตาม ๆ กัน.
“เม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สายฟ้า!”จักรพรรดิมนุษย์เฉินซิ่วถึงกับลุกขึ้นยืนในทันที.
หลายคนต่างก็ยืนขึ้น,จ้องมองทัณฑ์ยาเก้าสายด้วยความประหลาดใจ.
“ยอดฝีมือวิถียาของโหยวหมิง,แม้นว่าจะมีอยู่มากมาย,ทว่าการที่หลอมเม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สวรรค์ได้,เกรงว่าคงมีไม่ถึงสิบคน.”บรรพชนชราลัทธิเจิ้งอี้ที่ตกใจ“เป็นใครจากตระกูลใหน,เป็นอสุรกายพรสวรรค์คนใดกัน!”
ในเวลานั้น,คนของวังเซิ่งหวงก็กลับมา.
“เป็นยอดฝีมือจากตระกูลใหนอย่างงั้นรึ?”จักรพรรดิมนุษย์เฉินซิ่วเอ่ยสอบถามออกไป.
“เรียนท่านจักรพรรดิ,เป็นคุณชายเห่าเหลียนยวีหลานของอาวุโสราชันย์หมาป่ายวีเมี่ยน.”ยอดฝีมือวังเซิ่งหวงเอ่ย“เขากำลังแข่งปรุงยากับคนผู้หนึ่งอยู่.”
“แท้จริงแล้วเป็นหลานของราชันย์หมาป่ายวีเมี่ยนนี่เอง.”จักรพรรดิมนุษย์เฉินซิ่วเอ่ยออกมาทันที“ในยุคจ้านเทียน,ราชันย์หมาป่ายวีเมียนเป็นหนึ่งในสิบสุดยอดฝีมือวิถีปรุงยาด้วย.”
บรรพชนชรานิกายหยางจินเอ่ยออกมาว่า“ราชันย์หมาป่ายวีเมี่ยนดูเหมือนว่าจะดูแลหลานผู้นี้อย่างดี,เกรงว่าคุณชายเห่าเหลียนยวีคงจะก้าวข้ามคนสอนได้ในเร็ว ๆ นี้”
“ว่าแต่,เป็นคนของตระกูลใดไม่ประเมินตัวเองถึงกับกล้าประลองวิถีปรุงยากับคุณชายเห่าเหลียนยวี.”
ยอดฝีมือวังเซิ่งหวงเอ่ย“เป็นคนของตระกูลกู่ โรงเตี้ยมอู๋ซ่วง,แต่เป็นใครนั้นไม่อาจบอกได้.”
“ตระกูลกู่?”จักรพรรดิมนุษย์เฉินซิ่วและคนอื่น ๆ ต่างก็เผยความประหลาดใจ.
“ใช่แล้วได้ยินมาว่าสถานะของคนตระกู่ ผู้นั่นไม่ธรรมดา,เขาถือตราทองม่วงของนักบุญอู๋ซ่วงด้วย.”ยอดฝีมือวังเซิ่งหวงเอ่ยตอบ.
ผู้ฝึกตนตระกูลกู่ที่ถือตราทองม่วง!
เวลานี้ทุกคนต่างก็เผยความประหลาดใจออกมา.
เจียงไห่ตงขุนเขาอู๋เซี่ย,ได้ยินก็ตื่นตะลึงใบหน้ากลายเป็นซับซ้อนแปลกประหลาดเช่นกัน.
บรรพชนชราลัทธิเจิ้งอี้เอ่ย“ระดับวิถีปรุงยาของนักบุญอู๋ซ่วงนั้นอ่อนด้อยกว่าราชันย์หมาป่าอยู่หลายขั้น,คนของตระกูลกู่ไม่เห็นเคยได้ยินว่ามีคนที่มีฝีมือด้านการปรุงยามาก่อน,เกรงว่าหากหลอมเม็ดยาเทวะได้สักหนึ่งทัณฑ์สายฟ้าก็ถือว่าโชคดีแล้ว.”
บรรพชนชรานิกายหยางจินที่ส่ายหน้าไปมา“เขากล้าท้าประลองคุณชายเห่าเหลียนยวี,อธิบายได้ว่า,เขาควรจะมีความสามารถสามารถอยู่เหมือนกัน,อาจจะปรุงเม็ดยาสามหรือสี่ทัณฑ์สายฟ้าขึ้นมาได้.”
จักรพรรดิมนุษย์เฉินซิ่วที่สั่งการออกไปอีกครั้ง“เจ้าไปดู,ว่าคนตระกูลกู่ปรุงเม็ดยาเทวะอะไร.”
ยอดฝีมือวังเซิ่งหวงที่ก้าวถอยออกไป.
ในเวลานั้น,ที่ใจกลางลาน,ทัณฑ์สายฟ้าเก้าสายที่ฟาดลงมายังหม้อดาราโจวเทียน,ดาราทั้ง 108 ดวงที่ส่องสว่างไปมา,พลังงานท่บ้าคลั่งจากสายฟ้าเก้าทัณฑ์สวรรค์ที่ทำให้เกิดเสียงระเบิดติดต่อกันถึง 11 ครั้ง.
หลังจากสายฟ้าที่สลายหายไป,พลังสายฟ้าที่แล่นไปทั่วหม้อปรุงยา,ก่อรูปกำเนิดเม็ดยาเทวะขึ้นมา.
ภายในหม้อปรุงยา,เม็ดยาหลากสีที่ส่องประกายวับวาว,แผ่รัศมีที่น่าหลงใหลส่งกลิ่นหอมฟุ้งออกมา.
เม็ดยาเทวะสีทองที่ค่อย ๆ ลอยออกมาจากเตาช้า ๆ.
เห็นเม็ดยาที่มีเก้าเส้นประทับอยู่,บ่งบอกได้ว่านี่คือเม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สายฟ้า.
“กลายเป็นเม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สายฟ้าไปแล้ว!”
“นอกจากนี้ยังเป็นเม็ดยาหล่อเลี้ยงหยวนสวรรค์อีกด้วย!”
เม็ดยาหล่อเลี้ยงหยวนสวรรค์นั้นมีประโยชน์เพิ่มพลังบ่มเพาะ,กล่าวได้ว่าการปรุงยาเพิ่มพลังบ่มเพาะนั้นยากยิ่งกว่าการหลอมเม็ดยาชนิดอื่น ๆ มาก.
เฉินหานเสวี๋ยและฉีหวยก้าวออกไปด้านหน้า.
“ยินดีกับคุณชายเห่าเหลียนยวีที่หลอมเม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สายฟ้าได้.”เฉินหานเสวี๋ยเอ่ย,“วิถีปรุงยาของคุณชายเห่าเหลียนยวี,เหนือกว่าหานเสวี๋ยมากมายนัก.”
ฉีหวยที่กล่าวชื่นชมเช่นกัน“วิถีปรุงยาของข้าด้อยกว่าสหายเห่าเหลียนยวีแล้ว.”
เห่าเหลียนยวีเผยยิ้ม“เพียงโชคดีเท่านั้น”เขาไม่คาดคิดเช่นกัน ว่าจะหลอมเม็ดยาเก้าทัณฑ์สวรรค์ได้,เดิมที่เขาวางแผนที่จะหลอมเม็ดยาเทวะแปดทัณฑ์สวรรค์ โดยการใช้เตาดาราโจวเทียนช่วยเหลือเพียงเท่านั้น.
เหล่ายอดฝีมือของวังเซิ่งหวงที่ได้รับคำสั่งมาดูสถานะการณ์เห็นเม็ดยาหล่อเลี้ยงหยวนเก้าทัณฑ์สวรรค์,ถึงกับอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
อย่างไรก็ตาม,เขายังไม่ได้กลับไปรายงาน,ยังคงเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ.
เห่าเหลียนยวีเผยยิ้มให้กับลู่อี้ผิง เอ่ยออกมาว่า“สหายตระกูลกู่,ข้าหลอมยาของข้าเสร็จแล้ว,ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้ว.”จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“หากสหายไม่มีเตาปรุงยา,สามารถใช้เตาดาราโจวเทียนของข้า ชั่วคราวได้.”
ลู่อี้ผิงที่เห็นรอยยิ้มมั่นอกมั่นใจของเห่าเหลียนยวี,จึงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ“ไม่จำเป็น,เม็ดยาเทวะเก้าทัณฑ์สายฟ้า,ไม่จำเป็นต้องใช้เตาปรุงยา,ข้าหลอมง่าย ๆ,ก็ชนะเจ้าได้แล้ว.”
คำพูดดังกล่าว,ทำให้ทุกคนตะลึงไปเหมือนกัน.
เฉินหานเสวี๋ยที่ขมวดคิ้วไปมา,คิดว่าคำพูดของลู่อี้ผิงนั้น,ช่างคุยโวยิ่งนัก.
ฉีหวยที่จ้องมองลู่อี้ผิงด้วยแววตาแปลก ๆ.
ซุนเห่าเฟยที่ยิ้มเยาะออกมา.
เห่าเหลียนยวีหัวเราะ“ดี,หากสหายตระกูลกู่ไม่ใช่เตาปรุงยา,ในเวลา 20 นาทีหากสามารถหลอมเม็ดยาเก้าทัณฑ์สายฟ้าได้,ไม่ว่าจะเป็นเม็ดยาอะไร,ก็ถือว่าข้าพ่ายแพ้ก็แล้วกัน.”เสียงหัวเราะของเขาที่เจือไปด้วยความโกรธ.
“20 นาทีอย่างงั้นรึ? ไม่จำเป็น.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ“เพียงแค่สองสามนาทีก็พอแล้ว.”กล่าวจบเขาก็ยื่นมือคว้าไปในอากาศ,จากนั้นดอกไม้และต้นหญ้าที่ปลูกในสวนใกล้ ๆ ก็ลอยออกมา,อยู่ด้านหน้าของเขา.
“เฮ้ ๆ ไม่ใช่ว่าต้องการหลอมเม็ดยาเก้าทัณฑ์สายฟ้า ด้วยดอกไม้ต้นหญ้าเหล่านี้หรอกนะ?”ซุนเห่าเฟยที่หัวเราะลั่น.
คนอื่น ๆ ต่างก็หัวเราะไม่ต่างกัน.
ในเวลาต่อมา,ต้นหญ้าและดอกไม้,ที่หล่นอยู่ในมือของลู่อี้ผิง,ปรากฏเปลวเพลิงที่ลุกโชน,จากนั้นเขาก็ประกบมือ ถูดอกไม้และต้นหญ้าไปมาหลายสิบครั้ง.
เพียงแค่,ถูฝ่ามือไปมา.
อีกครั้งและก็อีกครั้ง.
ซุนเซียวเฟยที่หัวเราะดังลั่น“หลอมเม็ดยาเซียนเช่นนี้,ข้าเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก,วันนี้ได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริง ๆ.”
เฉินหานเสวี๋ยที่ลอบส่ายหน้าไปมา.
ลู่อี้ผิงที่หยุดถูและปล่อยฝ่ามือออก,ทุกคนที่มองออกไป เห็นเพียงเม็ดยาเม็ดหนึ่งในฝ่ามือ,เม็ดยาดังกล่าว,ส่องแสงแวววาว,เหมือนกับมรกต,แผ่กลิ่นหอมราวกับคลื่นน้ำทะเลออกมา,กระจายไปทั่วสวรรค์และปฐพี.
นอกจากนี้เม็ดยาดังกล่าว,ราวกับว่ามีชีวิตเป็นของตัวเอง,พวกเขาสามารถมองเห็นเงาชีวิตอยู่ด้านใน.
