Chapter 174 Earlier Heaven Spirit Root of primordial chaos period
鸿蒙时期的先天灵根（一更）
เจียงไห่ตงเอ่ยด้วยความตื่นเต้น,แม้แต่คุกเข่าให้กับลู่อี้ผิง“ขุนเขาอู๋เซี่ย เจียงไห่ตง,คารระ อาจารย์นักบุญปิศาจ,เจียงไห่ตงดวงตาฝ้าฟาง,เข้าใจผิดคิดว่าต้าเหรินเป็นเผ่าวิญญาณรัตติกาล,ขอให้ต้าเหรินลงโทษด้วย!”
เจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ย,บรรพชนชรา,อาวุโสสูง,อาวุโส,และศิษย์ต่างก็คุกเข่าลงแทบจะพร้อมเพรียงกัน.
แม้แต่ยอดฝีมือคุมกฎก่อนหน้านี้,ยังคุกเข่าลงขาสั่นตัวสั่นใบหน้าไร้สีอย่างสิ้นเชิง.
ลู่อี้ผิงที่จ้องมองไปยังเจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ย,เถาอี้เฟิง.
“เจ้าคือเถาอี้เฟิง?”ลู่อี้ผิงเอ่ยออกมาเล็กน้อย.
เถาอี้เฟิงที่ร่างกายสั่นไปมาอย่างแรง,เอ่ยเสียงสั่นไปกล่าวไม่เป็นจังหวะ“..เรียน..ต้าเหริน,ข้า..เถาอี้เฟิง.”
เจียงไห่ตงและคนอื่น ๆ จ้องมองเถาอี้เฟิงเป็นสายตาเดียวกัน.
แววตาของลู่อี้ผิงที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร,มือข้างหนึ่งที่ดึงร่างเถาอี้เฟิงให้มาลอยอยู่ด้านหน้า,มือคว้าไปที่ลำคออีกฝ่าย,ใบหน้าของอีกฝ่ายที่เขียวช้ำ,เผยแววตาหวาดกลัว.
แววตาของลู่อี้ผิงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “ทำไมถึงรู้ว่าข้าจะสังหารเจ้า?”
“เจ้าและศิษย์คนแรกเหลียงหงจี ทรยศขุนเขาอู๋เซี่ย,รับใช้เผ่าวิญญาณรัตติกาลและนิกายจินกัง,หลังจากนั้นศิษย์หลินซือโหลวและเหยาเฟิงตระกูลเหยารู้เรื่องนี้เข้า,เจ้าได้ให้ศิษย์คนแรกเหลียงหงจีข่มขืนและสังหารหลินซือโหลวไป.”
“หนำซ้ำยังให้เหลียงหงจีไล่ล่าสังหารเหยาเฟิงตระกูลเหยาอีก!”
เหล่ายอดฝีมือขุนเขาอู๋เซียวต่างก็จ้องมองเถาอี้เฟิงด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ลู่อี้ผิงที่เอ่ยเพิ่ม“เจ้าเห็นว่าเหลียงหงจีหายตัวไป,และพบว่าเหยาเฟิงและศิษย์คนเล็กอี้หว่านอยู่ในที่เดียวกัน,เจ้ากังวลว่าเหยาเฟิง ได้เผยความลับต่ออี้หว่านแล้ว,ดังนั้นจึงใส่ร้ายศิษย์ตัวเอง,กล่าวว่านางเป็นสายลับจากเผ่าวิญญาณรัตติกาล! และยังสั่งให้หอคุมกฏมาจับกุมนางอีก!”
เสียงที่เย็นชาของลู่อี้ผิง,ที่ก้องกังวานไปทั่วเทือกเขาอู๋เซี่ย,เข้าไปในหูของศิษย์ทุกคน,แม้แต่เหล่าคนทรยศด้วย.
เถาอี้เฟิงเวลานี้ใบหน้าซีดเซียวไร้โลหิต.
ลู่อี้ผิงทำการค้นวิญญาณอีกฝ่ายทันที,หลังจากค้นวิญญาณเสร็จ,สายฟ้าเทวะก็ฟาดลงมายังร่างของเขา,ทำให้เถาอี้เฟิงกลายเป็นเถ้าถ่าน สายลมพัดขี้เถ้าสลายหายไป.
“ข้าเพิ่งค้นวิญญาณของเถาอี้เฟิงรับรู้แล้วว่ามีคนมากมายที่รับใช้เผ่าวิญญาณรัตติกาลและนิกายจินกัง.”ลู่อี้ผิงที่กวาดตามองเหล่ายอดฝีมือขุนเขาอู๋เซี่ย,จากนั้นสายตาก็ไปหยุดที่บรรพชนชรา.
บรรพชนชราหลายคนที่ใบหน้าซีดเซียว,รางกายสั่นเทิ้มคุกเข่าโขลกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่า,ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา.
จากคนแรกที่สั่นใบหน้าซีดเซียวจากนั้นก็ปรากฏอีกคนและก็อีกคนที่เผยใบหน้าซีดเซียวหวาดกลัว,คุกเข่าขอโทษร่างกายสั่นไม่หยุด.
เจียงไห่ตงที่กวาดตามอง,เห็นว่ามีบรรพชนชรากว่า 30 คน,อาวุโสสูง 20 คน,อาวุโสและศิษย์หลักอีกจำนวนมาก.
เขารู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก,เพราะเขาเก็บตัวบำเพ็ญอยู่ในดินแดนบรรพชน,มานานหลายปีไม่ได้สนใจกิจการของนิกายขุนเขาอู๋เซี่ย,ไม่คาดคิดเลยว่า คนของเขามากมายที่รับใช้เผ่าวิญญาณรัตติกาลและนิกายจินกังลับ ๆ.
อย่างไรก็ตาม,ลู่อี้ผิงไม่สังหารคนเหล่านี้,ทว่ามอบมันให้กับนิกายขุนเขาอู๋เซี่ยจัดการกันเอง.
......
ในคืนนั้น.
ลู่อี้ผิงที่ยืนอยู่ในตำหนักที่นิกายขุนเขาอู๋เซี่ยเตรียมไว้ให้,นำเทือกเขาปู้โจวจำลองออกมา,ก่อนที่จะกระตุ้นมัน,พร้อมกับสำรวจหาศิลาปู่โจวก้อนอื่น ๆ.
ตอนนี้ภูเขาป็โจวของเขานั้น,ได้ผสานจากศิลาสองก้อน,สัมผัสของมันค่อนข้างจำกัด,สามารถสัมผัสศิลาปู่โจวได้รัศมีได้ไม่กี่เมตรเท่านั้น.
หลังจากที่พยายามแล้วไม่ได้ผลอะไร,ลู่อี้ผิงก็หยุดลง.
ลู่อี้ผิงครุ่นคิดเล็กน้อย,ก่อนที่จะเรียกเจียงไห่ตงมา,เอ่ยออกไปว่า“ข้ามายังเทือกเขาอู๋เซี่ยครั้งนี้,ที่จริงต้องการค้นหาของบางอย่าง.”เขานำเทือกเขาศิลาปู้โจวออกมา,พร้อมกับเอ่ยคุณลักษณะต่อเจียงไห่ตง.
หลังจากเจียงไห่ตงได้ยิน,ก็ดูลังเลเอ่ยออกมาว่า“เรียนต้าเหริน,ศิลาที่ท่านเอ่ยนั้น,มีอยู่ในคลังของนิกายขุนเขาอู๋เซี่ยของพวกเราอยู่หลายก้อน,ไม่รู้มาก่อนว่ามันคือสิ่งที่ต้าเหรินตามหา.”
“อะไรนะ,มีหลายก้อนอย่างงั้นรึ?”ลู่อี้ผิงที่ตะลึง,จากนั้นก็เอ่ยออกมาว่า“นำข้าไปดู.”
เจียงไห่ตงไม่กล้าลังเล,นำลู่อี้ผิงไปยังคลังสมบัติขุนเขาอู๋เซี่ย,จากนั้นก็เปิดประตูนำลู่อี้ผิงไปยังส่วนลึก.
เขาที่เห็นศิลาสีเงินหลายก้อนอยู่ในส่วนลึกนั่น.
นับรวมแล้วมีทั้งหมดสี่ก้อน.
บางก้อนมีขนาดหนึ่งเมตร,บางก้อนก็สูงแค่ครึ่งเมตรเท่านั้น.
ลู่อี้ผิงที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
เป็นศิลาปู้โจวจริง ๆ.
นอกจากนี้ยังมีถึงสี่ก้อนด้วย.
“ศิลาเหล่านี้,เจ้าพบที่ใหนรึ?”ลู่อี้ผิงเอ่ยสอบถาม.
หากรู้สถานที่พบ,อาจจะได้รับร่องรอยก้อนอื่น ๆ เพิ่มอีกก็ได้.
เจียงไห่ตงที่เห็นใบหน้าลู่อี้ผิงมีความสุข,ก็รู้สึกวางใจ,เร่งรีบกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม“เรียนต้าเหริน,ศิลาเหล่านี้,พวกเราพบที่ส่วนลึกของถ้ำในเทือกเขาด้านหลัง.”
“ตอนแรกข้าคิดว่าศิลาเหล่านี้ไม่ธรรมดา,จึงเก็บมันกลับมาทั้งหมด.”
“อย่างไรก็ตามศิลาเหล่านี้,นอกจากแข็งเป็นพิเศษ,กับไม่อาจใช้ประโยชน์อะไรได้,นอกจากนี้ข้ายังใช้เพลิงเทวะหลากหลายชนิด,แต่กับไม่อาจหลอมศิลาดังกล่าวได้เลย.”
ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม,ศิลาปู้โจวนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าเจี้ยนมู่ซะอีก,หากเจ้าสามารถหลอมได้ก็แปลกแล้ว.
ศิลาป็โจวนั้น,ถึงจะใช้เพลิงฮุ่นตุ้น,ก็ไม่อาจหลอมมันได้.
ท่ามกลางสวรรค์และปฐพี,สิ่งที่สามารถหลอมศิลาปู้โจวได้นั้น,คงมีเพียงแค่หนึ่งถึงสองอย่างเท่านั้น.
เหมือนกับเจี้ยนมู่,มีเพียงขวานเปิดสวรรค์และพลั่วสะบั้นปฐพีที่ตัดมันได้.
หลังจากนี้,ลู่อี้ผิงก็ใช้สมบัติจิตวิญญาณสี่ชิ้นเพื่อแลกเปลี่ยนกับศิลาปู้โจวทั้งสี่,เจียงไห่ตงที่ไม่กล้ารับของ,ทว่าก็ไม่อาจต้านลู่อี้ผิง,จึงทำได้แค่ยอมรับเท่านั้น.
ลู่อี้ผิงนำศิลาปู้โจวทั้งสี่เก็บเข้าไปในหม้อจักรวาลชั่วคราว,เจียงไห่ตงได้นำลู่อี้ผิงไปยังถ้ำส่วนลึกด้านหลังเขา.
ถ้ำส่วนลึกดังกล่าว,แม้นว่าจะไม่ใหญ่,ทว่าก็สามารถให้คน 2-3 คนเข้าไปอยู่ได้.
หลังจากมาถึง,ลู่อี้ผิงได้ใช้เนตรทัณฑ์สายฟ้าที่หน้าผาก,เปิดเพื่อกวาดตามองพื้นที่รอบ ๆ.
อย่างไรก็ตาม,ลู่อี้ผิงรู้สึกผิดหวังอยู่เหมือนกัน,ไม่มีศิลาปู่โจวเหลืออีก.
ท้ายที่สุด,ก็ทำได้แค่ถอนหายใจ.
เอ๊ะ!!
หลังจากกวาดตามองด้วยเนตรทัณฑ์สายฟ้าไปยังพื้นที่ส่วนหนึ่งก็พบเข้ากับมิติแยก.
มิติแยกแห่งนี้,คาดไม่ถึงว่าจะมีลมปราณปฐมภูมิฮุ่นตุ้นอยู่!
นอกจากลมปราณปฐมฮุ่นตุ้นแล้ว,ยังมีรัศมีแสงเก้าสีที่น่าอัศจรรย์อยู่ด้วย.
“รอข้าที่นี่.”ลู่อี้ผิงเอ่ยต่อเจียงไห่ตง ก่อนจะก้าวไปยังพื้นที่ด้านในมิติแยก.
ลู่อี้ผิงที่สำรวจมิติแยก,ซึ่งอัดแน่นด้วยลมปราณปฐมภูมิฮุ่นตุ้น.
มิติแยกแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก,ท้ายที่สุดลู่อี้ผิงก็ไปถึงพื้นที่ทิศเหนือ,ที่นั่นมีศิลาขนาดใหญ่หลายสิบเมตรตั้งอยู่.
ภูเขาย่อม ๆ,คาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นศิลาปู้โจ้ว!
เห็นศิลาปู่โจวใหญ่ยักษ์ขนาดนั้น,ทำให้ลู่อี้ผิงงงงวย.
ศิลาปู้โจวสี่ก้อนที่ได้มาจากเจียงไห่ตงก่อนหน้านี้,เทียบกับศิลาปู่โจวด้านหน้า,กลายเป็นเล็กกระจิดริดไปเลย.
ทว่าศิลาปู่โจวด้านหน้า,บนนั้นมีเถาวัลย์น้ำเต้าที่มีสีทองม่วงห้อยอยู่ด้วย,แม้แต่ปล่อยลมปราณปฐมภูมิฮุ่นตุ้นออกมาเป็นระยะ ๆ.
“นี่คือรากวิญญาณเถาวัลย์น้ำเต้ากำเนิดวิญญาณสวรรค์ปฐมกาล,ช่วงเวลาหงเหมิงไม่ใช่รึ?”ลู่อี้ผิงที่คาดเดา,ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ.
ก่อนยุคเปิดสวรรค์,ก็คือยุคกำเนิดจักรวาล และช่วงเวลาหงเหมิง.
