Chapter 173 It seems like you do not understand
看来你还是不明白（四更）
ยอดฝีมือผู้คุมกฎทั้งสองที่ก้าวเข้าหาอี้หว่าน,จ้องมองลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อี้หว่าน,ทำให้เขาสงสัยเอ่ยออกออกมาว่า“เจ้าเป็นใคร? เกี่ยวอะไรกับกบฏอี้หว่านรึ?”เขาเอ่ยสอบถามออกมา.
ลู่ชิงเอ่ยออกมาว่า“ไม่ใช่ว่าทั้งสอง,ก็คือคนของเผ่าวิญญาณรัตติกาลหรอกรึ?”
“คงเป็นเช่นนั้นล่ะ.”รองผู้คุมกฎเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ในเวลานั้น,ผู้คุมกฎทั้งสองที่มายืนด้านหน้าอี้หว่าน,โซ่กุญแจมือที่เหวี่ยงออกไป,เพื่อจับตัวอี้หว่าน.
อี้หว่านโกรธเกรี้ยว,ลู่ชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ข้าขอเตือนเจ้าอย่าชัดขืนดีกว่า,หากขัดขืน,พวกเราจะลงมือสังหารเจ้าในฐานกบฏทันที.”
อี้หว่านที่ใบหน้าซีดเซียว.
โซ่กุญแจมือที่พุ่งมา,อี้หว่านเห็นว่ามันเคลื่อนที่ช้าลงเรื่อย ๆ,ก่อนที่จะหยุดลง.
Then, she noticed that the iron chain revolves to return to that two law enforcement palace expert suddenly, pulled out to fly that two law enforcement palace expert.
จากนั้นนางก็เห็นโซ่กุญแจมือที่ลอยกลับไปกระแทกร่างผู้คุมกฎทั้งสอง.
อี้หว่าน,ลู่ชิงและคนอื่น ๆ ตะลึงงันไปในทันที.
ทันใดนั้น,ลู่ชิงที่จ้องมองไปยังลู่อี้ผิง,และวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,“เจ้าเป็นใคร?”
รองเจ้าหอคุมกฎเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ข้าไว้แล้ว,พวกมันทั้งสองจะต้องเป็นลิ่วล่อเผ่าวิญญาณรัตติกาลแน่นอน!”
อย่างไรก็ตาม,เพียงแค่เขาเอ่ยจบ,ทันใดนั้นทัณฑ์สายฟ้าบนอากาศก็ฟาดลงมาทันที.
เสียงระเบิดดังกึกก้อง,เวลานั้นรองเจ้าหอคุมกฏขุนเขาอู๋เซี่ยที่ยืนเด่น,กลายเป็นกองถ่านจากสายฟ้าเทวะไปในทันที
“อะไรกัน!”ลู่ชิงและคนอื่น ๆ ที่เห็นสายฟ้าเทวะฟาดลงมาโดยที่ไม่มีเค้ามาก่อนก็ตกใจ.
ลู่ชิงและคนอื่น ๆ ที่เห็นกองถ่านสีดำของรองเจ้าหอ,ทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว.
รองเจ้าหอคุมกฎนั้นไม่อ่อนแอ,มีระดับเทพแท้จริงขั้นสุดท้าย.
ลู่ชิงที่ตกใจโกรธเกรี้ยว,พร้อมกับส่งสัญญาณไปหาเจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ยในทันที.
แจ้งผ่านยันต์สื่อสารว่า มีศัตรูบุกเข้ามา.
ในห้องโถง,เวลานั้นเจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ยและเหล่าอาวุโสสูงกำลังประชุมกันอยู่ ก็ตกใจ.
,ยันต์สื่อสารของเขาที่สั่นไปมา,ก่อนที่จะนำมันออกมาดู,ใบหน้าถึงกับซีดเซียวตกใจ.
“ลู่ชิงได้ส่งสารผ่านยันต์สื่อสารเข้ามา,เอ่ยว่ามีคนของเผ่าวิญญาณรัตติกาลบุกมา!”เจ้านิกายอู๋เซี่ยเอ่ย“รองเจ้าหอคุมกฎเวลานี้ถูกอีกฝ่ายสังหารไปแล้ว!”
“อะไรกัน,เผ่าวิญญาณรัตติกาลดุร้ายขนาดนั้นเลย!”ในตำหนัก,เหล่าอาวุโสสูงหลายคนที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
“รวมอาวุโสทั้งหมด,อาวุโสสูง,ตามข้าไปพบกับศัตรู.”เจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ยที่เผยใบหน้าจริงจัง.
หลังจากนั้น,เจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ยก็นำอาวุโสสูง,และอาวุโสทั้งหมดมุ่งตรงไปยังทิศทางของลู่อี้ผิง,นอกจากนี้หลังจากลงเขาแล้ว,ยังแจ้งไปยังเจียงไห่ตงในดินแดนบรรพชนด้วย.
เจียงไห่ตงที่ได้รับข้อมูลจากยันต์ข้สื่อสาร,ก็ใบหน้ามืดครึ้มเย็นชา.
หลังจากนั้น,เจียงไห่ตงก็นำเหล่าบรรพชนชราออกมาจากดินแดนบรรพชน.
เกี่ยวกับเรื่องของเผ่าวิญญาณรัตติกาล,ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อย่างแน่นอน.
ดังนั้นหลังจากที่เจ้านิกายขุนเขาอู๋เซี่ยและคนอื่น ๆ ที่เร่งรีบออกไป,เจียงไห่ตงและบรรพชนชราคนอื่น ๆ เองก็เร่งรีบเดินทางออกมาเช่นกัน.
เจ้านิกายและลู่ชิงเห็นเจียงไห่ตงมา ก็คาดไม่ถึง,เร่งรีบแสดงความเคารพออกมา.
หลังจากเจียงไห่ตงมาถึง,เห็นสภาพของ รองเจ้าหอคุมกฎกลายเป็นถ่านดำไปแล้ว,ก็ใบหน้ามืดครึ้มเย็นชา.
อี้หว่านที่เห็นเถาอี้เฟิงมา,จากนั้นก็เป็นเจียงไห่ตง,ก็เผยความประหลาดใจ,ทว่าพวกเขาที่ถูกหาว่าเป็นคนของเผ่าวิญญาณรัตติกาล,ซ้ำยังสังหารรองเจ้าหอคุมกฎไปแล้ว,เรื่องราวต่อจากนี้,ไม่อาจบอกได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น.
“เกิดอะไรขึ้น?”เจียงไห่ตงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
ลู่ชิงเร่งรีบก้าวไปด้านหน้า,กล่าวด้วยความเคารพ“เรียนบรรพชน,ท่านเถาอี้เฟิงแจ้งว่าศิษย์ของเขาอี้หว่านนั้นเป็นสายลับของเผ่าวิญญาณรัตติกาล,จึงสั่งให้พวกเรามาที่นี่,เพื่อจับอี้หว่านไปสอบส่วน,ทว่าสองคนที่นางนำมา,ไม่เพียงขัดขืน,ยังสังหารรองเจ้าหอคุมกฎไปด้วย.”
อี้หว่านเป็นเพียงแค่ศิษย์หลักขุนเขาอู๋เซี่ย,โดยปรกติแล้วไม่มีคุณสมบัติที่จะพบกับเจียงไห่ตงด้วยซ้ำ,ตอนนี้เห็นบรรพชนชราเจียงไห่ตงมาถึง,ใบหน้าของนางก็ซีดเซียวหวาดกลัวจนเอ่ยอะไรไม่ออก.
ในเวลานั้น,ลู่ชิงเอ่ยออกมาว่า“พวกเราสงสัยว่า,คนทั้งสองก็คือลิ่วล่อของเผ่าวิญญาณรัตติกาล!”
อย่างไรก็ตาม,ทันทีที่เขาเอ่ยจบ,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำได้นำสัตว์อสูรเทวะคุนเผิงออกมาพร้อมกับเหวี่ยงฟาดออกไปทันที.
ตูมมมมมมม!
เจ้าหอคุมกฎลู่ชิงถูกฟาดจมพื้นธรณีไปในทันที.
พื้นดินที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง.
เศษหินดินทรายที่ลอยคลุ้ง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ดูเหมือนว่าจะไม่เข้าใจสินะว่าทำไมถึงตาย.”
ทุกคนที่ชงักงัน.
อี้หว่านที่ใบหน้าซีดเซียวหวาดกลัวก่อนหน้านี้,ดวงตาเบิกกว้างกลมโตด้วยความประหลาดใจ.
“โหดเหี้ยมไปแล้ว!”เจียงไห่ตงที่โกรธเกรี้ยวจนหนวดกระตุก,เขาฟาดฝ่ามือไปยังวัวกระทิงมังกรเขาทองคำทันที.
“ฝ่ามือทะเลมรกตอู๋เซี่ย!”
เวลานั้นริ้วแสงหลากสีที่พุ่งตัดอากาศออกไปแผ่คลื่นเสียงเป็นระลอกคลื่นเหมือนกับคลื่นน้ำทะเล.
เจียงไห่ตง,ที่เป็นจ้าวพิภพขั้นกลาง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำแทบไม่มอง,ชี้นิ้วออกไป,เห็นเพียงเสาอากาศที่น่าเกรงขามปรากฏขึ้น,ทำลายฝ่ามือทะเลมรกตอู๋เซี่ยแทบจะในทันที.
เสาอากาศที่น่าเกรงขามพุ่งไปจนถึงร่างเจียไห่ตง,กระแทกลอยร่างของเขาให้ลอยกระเด็นออกไปยังยอดเขาที่ด้านหลัง,เกิดระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว,ยอดเขาสูงพังทลายเศษหินดินทรายที่ลอยฟุ้ง.
เจียงไห่ตงที่จมฝังเข้าไปในยอดเขาที่พังทลาย.
เหล่ายอดฝีมือของเทือกเขาอู๋เซี่ยตะลึงงันไปตาม ๆ กัน.
อี้หว่านที่จ้องมองไปยังวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ด้วยความโง่งม.
“รีบเปิดใช้งานมหาค่ายกลอู่เซี่ยเร็วเข้า!”เจ้านิกายเทือกเขาอู๋เซี่ยที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
ในเวลานั้น,จากยอดเขาอู๋เซี่ยปรากฏริ้วแสงท่วมสวรรค์,มหาค่ายกลที่ส่งเสียงหวีดหวิวปกคลุมท้องฟ้า.
ลู่อี้ผิงที่เงยหน้าชำเลืองมองคราหนึ่ง.
พริบตานั้นปรากฏมังกรสวรรค์ที่บินออกมาจากห้วงมิติกระจายไปทั่วทุกทิศทาง.
มังกรสวรรค์ที่สาดซัดออกมาราวกับคลื่นยักษ์กลืนสวรรค์และปฐพี,เสียงมังกรคำรามก้อง,ผู้คนที่ได้ยินต่างก็หูดับไปตาม ๆ กัน,แววตาของคนเทือกเขาอู๋เซี่ย,ที่แทบตาลายที่เห็นมังกรสวรรค์อยู่ ๆ ก็ผุดออกมา.
เสียงมังกรสวรรค์ที่คำราม,แผ่กลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา,พร้อมกับโจมตีไปยังม่านพลังมหาค่ายกลคุ้มกันเทือกเขาอู๋เซี่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า,จนม่านพลังคุ้มกันเทือกเขาที่แข็งแกร่งแตกเป็นทาง,ค่ายกลทีแผ่รัศมีแสงเจิดจ้าพริบตานั้นก็ระเบิดออกมา ราวกับกระจกแตก.
ค่ายกลคุ้มกันเทือกเขาอู๋เซี่ย,เพียงแค่เปิดใช้งาน,ก็หายไปเรียบร้อยแล้ว.
มังกรสวรรค์ที่เคลื่อนที่กลับมาบินอยู่รอบ ๆ ร่างของลู่อี้ผิง.
ลู่อี้ผิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางพวกมัน,ราวกับเป็นบรรพชนเผ่ามังกร,ร่างกายของเขาไม่ได้มีความผันผวนของพลังเลยแม้แต่น้อย,แต่กับดูน่าเกรงขามที่ทำให้ทุกคนต้องการก้มศีรษะให้.
“เจ้าเป็นใคร?!”เจ้านิกายอู๋เซี่ย,เถาอี้เฟิงและคนอื่น ๆ จ้องมองลู่อี้ผิง,เผยแววตาหวาดผวา.
ในเวลาต่อมา,สายตาของทุกคนที่มองเห็นหลุมขนาดใหญ่ยักษ์บนท้องฟ้า,ในหลุมดังกล่าวมีสายฟ้าเทวะมากมายคำรามดังกึกก้อง,ปกคลุมไปจนทั่วเทือกเขาอู๋เซี่ย.
เทือกเขาอู๋เซี่ย,ที่ถูกแสงสายฟ้ากวาดม้วนปกคลุมส่องสว่างจ้า กลบความมืดมิดทั้งหมดไป.
“พลังสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์!”
“เจ้าคือบรรพชนทัณฑ์สายฟ้า!”
“อาจารย์นักบุญปิศาจ!”
“ท่านลู่อี้ผิง!”
เจียงไห่ตงที่คลานออกมาจากเศษซากภูเขาที่พังทลาย,ขณะมองเห็นสายฟ้ามากมาย,ก็เผยความตื่นเต้นดีใจออกมา.
เจ้านิกายอู๋เซี่ย,เถาอี้เฟิงและคนอื่น ๆ ต่างก็หวาดผวาไปตาม ๆ กัน.
อี้หว่านจ้องมองลู่อี้ผิง,แววตาเผยความไม่อยากเชื่ออกมา,พี่ใหญ่ลู่? คือลู่อี้ผิงอย่างงั้นรึ?
