Chapter 164 Do not injure Miss Yi Fan
别伤了依凡姑娘（一更）
หลังจากหญิงสาวจากไป,ลู่อี้ผิง,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เริ่มซ่อมแซมฟื้นฟูสุสานองค์อรหันต์.
ลู่อี้ผิงที่นำสุรานิรันดรออกมา,ก่อนที่จะรินรดด้านหน้าสุสาน.
องค์อรหันต์มหาราชันย์ศักดิ์สิทธิในยุคโบราณ,กล่าวได้ว่าเป็นศิษย์กิตติมศักดิ์คนหนึ่งของเขาเช่นกัน.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำจ้องมองหลุมศพองค์อรหันต์,เอ่ยออกมาว่า“เจ้าหนูสุรานิรันดรของจูเหรินที่เจ้าชอบมากที่สุด,ตอนนี้ข้าและจูเหรินมาเยี่ยมเจ้าแล้ว.”
ในอดีต,องค์อรหันต์ตกตายในมือของเจ้าปิศาจ,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำโกรธเกรี้ยวมาก,ได้เดินทางไปยังหารจ้าวปิศาจหยงเย่ด้วยตัวเอง,แม้แต่สังหารจ้าวพิภพหยงเย่ให้ตายแทบจะในทันที.
หลังจากผ่านไปสองสามชั่วโมง.
ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำได้ออกจากทุ่งราบดังกล่าวไป.
ทั้งสองมุ่งหน้าสู่เมืองที่ใกล้ที่สุด.
“เมืองชิงเฟิง.”ลู่อี้ผิงที่จ้องมองประตูเมือง.
เป็นเมืองที่มีชื่องดงาม.
ทั้งสองมุ่งตรงไปยังเมืองชิงเฟิง,เพื่อสอบถามค้นหาตำแหน่งสาขาของวังถามสวรรค์,เพื่อที่จะซื้อข้อมูลนั่นเอง.
หลังจากลู่อี้ผิงมาถึง,ก็เข้าไปในห้องโถง,จากนั้นก็ให้พวกเขาช่วยสืบข่าวเรื่องจูหลางศิษย์สายตรงของสำนักยวีฟ่าน,และเฉียงเหลียงว่าอยู่ที่ใด.
แน่นอน,ลู่อี้ผิงไม่ได้เผยสถานะที่แท้จริงของเฉียงเหลียง,เพียงบอกว่าเฉียงเหลียงเป็นจ้าวพิภพ,และอธิบายลักษณ์รูปลักษณ์ของอีกฝ่ายออกไป.
แม้นว่าจะเป็นการค้นหาคนสองคน,ทว่าโหยวหมิงนั้นกว้างมาก,จึงไม่ใช่งานง่าย,ดังนั้นราคาจึงไม่ถูกเช่นกัน,โดยราคาของการค้นหาคนทั้งสองคือคนละสิบล้านศิลาวิญญาณเกรดเทวะ,และใช้เวลาดำเนินการหนึ่งเดือน.
“ข้าจะจ่ายสิบเท่า,ต้องการข้อมูลภายในสิบวัน.”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
“สิบเท่า.”หัวหน้าสาขาที่ตะลึงงัน.
“ถูกต้อง.”ลู่อี้ผิงเอ่ย“นอกจากนี้,ข้าต้องการให้เจ้าช่วยหาข้อมูล,หนึ่งล้านปีก่อนด้วย,หลังจากที่ผู้ก่อตั้งนิกายเทวะคุนเผิงเข้ามายังโหยวหมิง,ได้ไปที่ใหนบ้าง.”
แน่นอนว่าเขาต้องการตรวจสอบว่าผู้ก่อตั้งนิกายเทวะคุนเผิง,ได้รับศิลาภูเขาปู้โจวมาจากที่ใดนั่นเอง.
“ผู้ก่อตั้งนิกายเทวะคุนเผิง?”ในเวลานั้นหัวหน้าสาขาคนดังกล่าวได้ยินแล้ว,ก็เผยท่าทางแปลก ๆ,ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา,ไม่อาจรับหน้าที่นี่ได้.
ถึงแม้นว่าจะเป็นวังถามสวรรค์,ไม่มีทางที่จะสืบเรื่องราวย้อนกลับไปถึงหนึ่งล้านปีได้.
ดังนั้น,ถึงแม้นว่าลู่อี้ผิงจะจ่ายร้อยล้านศิลาวิญญาณเกรดสวรรค์,ท้ายที่สุด,เขาก็ไม่อาจรับเงินได้.
“จูเหริน,ข้าต้องการหาข่าวด้วย.”ในเวลานั้น,วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เอ่ยกล่าวอย่างเขิน ๆ.
ลู่อี้ผิงที่เห็นสภาพวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ก็ชงักเล็กน้อย,ท้ายที่สุดก็เข้าใจ,เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม“เจ้าต้องการสอบถามเรื่องเทียนเชียนอยู่ที่ใดอย่างงั้นรึ?”
เทียนเชียนก็คือบุตรสาวคนเล็กของผู้ก่อตั้งวังถามสวรรค์,เทียนเหวินนั่นเอง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่พยักหน้าอาย ๆ.
ลู่อี้ผิงเผยยิ้ม.
“เช่นนั้น,เจ้าช่วยข้าสอบถามว่า,กงจูเทียนเชียนอยู่ที่ใด?”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยออกมาทันที.
“กงจูเทียนเชียนอย่างงั้นรึ?”เจ้าหน้าที่เอ่ยสอบถาม.
วังถามสวรรค์,เองก็มีกงจูหลายคน,ว่าแต่ในนั้นมีกงจูเทียนเชียนด้วยอย่างงั้นรึ?
“นางก็คือบุตรสาวของผู้ก่อตั้งวังถามสวรรค์,เป็นบุตรสาวคนเล็กของเทียนเหวิน.”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยอธิบาย“เทียนเชียน,เป็นสหายของข้าเอง.”
บุตรสาวผู้ก่อตั้ง
หัวหน้าสาขาได้ยิน,ตะลึงงันไปเหมือนกัน.
ผู้ก่อตั้ง?
บุตรสาวคนเล็กสุดรึ? สหายรึ?
เขาจ้องมองไปยังวัวกระทิงมังกรเขาทองคำด้วยท่าทางแปลก ๆ,แม้แต่จ้องมองลู่อี้ผิง,ด้วยแววตางงงัน.
เจ้านายและลูกน้อง,ต้องการสอบถามเรื่องผู้ก่อตั้งนิกายเทวะคุนเผิงเมื่อหนึ่งล้านปี,ตอนนี้ยังต้องการสอบถามบุตรสาวคนเล็กสุดของผู้ก่อตั้งวังถามสวรรค์อีกรึ? แล้วยังบอกว่าเป็นสหายอีกด้วย!
ท้ายที่สุด,เจ้าหน้าที่เผยความแปลก ๆ,พร้อมกับปฏิเสธเรื่องที่ไม่สมเหตุสมผลนี้ไป.
ขณะที่ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำออกจากวังถามสวรรค์,เจ้าหน้าได้จ้องมองทั้งสองจากไปไกล,พร้อมกับส่ายหน้าไปมา“พูดอะไรไม่สมเหตุสมผลเลย.”
ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เอ่ยกับเขา“ทั้งสองไม่ใช่ตัวตนจากหนึ่งล้านปีก่อนหรอกนะ?”
หัวหน้าสาขาเผยยิ้ม“ก็อาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้.”
ทั้งสองที่เผยยิ้มหัวเราะเบา ๆ.
ลู่อี้ผิง,และวัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เพิ่งออกจากวังถามสวรรค์ไม่ไกล,พบว่าที่ด้านหน้ามีมากมายกำลังมุงดูเรื่องอะไรอยู่.
“นั่นมันจักรพรรดินิอี้หว่านภูเขาอู๋เซี่ยอย่างงั้นรึ?”
“ดูเหมือนว่าภูเขาอู๋เซี่ยและนิกายจินกังจะไม่ถูกกันนะ.”
ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่จ้องมองผ่านช่องว่าง,เห็นสตรีน้อยผู้หนึ่ง,ที่เวลานี้ถูกบุรุษที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสูงใหญ่หลายคนขวางเอาไว้.
เห็นสตรีคนดังกล่าว,ลู่อี้ผิงและวัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยความประหลาดใจ,ไม่ใช่ว่านี่คือสตรีน้อยที่พวกเขาพบที่สุสานองค์อรหันต์หรอกรึ?
อี้หว่านจักรพรรดินิภูเขาอู๋เซี่ยอย่างงั้นรึ?
ทั้งสองที่แหวกฝูงชนก้าวเข้าไป.
บุรุษกล้ามใหญ่ห้าคนที่ขวางหน้านางเอาไว้,ก็คือคนของนิกายจินกัง.
ศิษย์นิกายหม่าเฟยด้านหน้าสุด,หม่าเฟยจ้องมองไปยังสตรีวัยเยาว์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“แม่นางอี้หว่าน,ภูเขาอู๋เซี่ยใกล้จะล่มสลายแล้ว,ข้าคิดว่าเจ้าควรจะมารับใช้นิกายจินกังได้แล้ว.”
“นิกายจินกังของพวกเราใกล้จะรวบรวมมนทลอวิ๋นโหลวเป็นหนึ่งเดียวได้เร็ว ๆ นี้แล้ว.”
ดินแดนปิศาจสวรรค์เป็นพื้นที่ใหญ่ที่สุดในโหยวหมิง,และยังมีมนทลมากกว่า 60 แห่ง,มนทลอวิ๋นโหยวเองก็เป็นหนึ่งในมนทลที่มีขนาดใหญ่ของดินแดนปิศาจสวรรค์อีกด้วย.
สามารถรวมมนทลทั้งหมดเป็นหนึ่ง,กล่าวได้ว่านิกายจินกังนั้นไม่อ่อนแออย่างไม่ต้องสงสัย.
สาวน้อยอี้หว่านที่จ้องมองหม่าเฟยนิกายจินกังด้วยความโกรธเกรี้ยว,เอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง“เพ่ย! นิกายจินกังหมารับใช้,เผ่าปิศาจวิญญาณรัตติกาล,เป็นหมารับใช้เผ่าปิศาจ,กลายเป็นเผ่ามนุษย์โฉดชั่ว,จะต้องตายเหมือนหมา!”
“พวกเจ้าไม่ตายดีแน่นอน!”
คนของนิกายจินกัง,หม่าเฟยที่ใบหน้าบิดเบี้ยว,เผยยิ้มเย็นชา“ในเมื่อแม่นางอี้หว่านนั้นไม่รู้จักคิด,พวกเราก็จะไม่เกรงใจอีกต่อไป.”จากนั้นเขาก็โบกมือให้กับคนของนิกายจินกังลงมือ.
ยอดฝีมือของนิกายจินกังคนหนึ่งเข้าใจพร้อมกับก้าวออกไปยังด้านหน้าสาวน้อยอี้หว่าน,ฝ่ามือของเขาฟาดออกไป,แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแผ่รัศมีแสงสีทอง.
ฝ่ามืออากาศสีทองที่ลอยแหวกอากาศออกไป.
“ฝ่ามือเทวะจินจัง,ที่สามารถทำลายภูเขาทั้งลูกได้.”
“คนนั้นเป็นใคร? สามารถฝึกฝนฝ่ามือเทวะจินกังได้,ดูเหมือนว่าจะฝึกฝนจนไปถึงขั้นที่เจ็ดแล้ว!”
สตรีผู้เยาว์อี้หว่านที่ปล่อยฝ่ามือโจมตีออกไปเช่นกัน.
ฝ่ามืออากาศของทั้งสองที่พุ่งเข้าปะทะกัน.
สตรีน้อยอี้หว่านที่ต้องถอยหลังไปสามก้าว,ใบหน้าเปลี่ยนสี,ยอกฝีมือนิกายจินกังมีระดับขอบเขตเดียวกับนาง,ขอบเขตมหาจักรพรรดิขั้นที่สิบ,คาดไม่ถึงว่าจะมีความแข็งแกร่งมากกว่า.
ในเวลานี้,ยอดฝีมือนิกายจินกัง ยังคงบุกเข้ามา,ฝ่ามือสีทองที่แหวกอากาศพุ่งออกไปไม่หยุด,สตรีผู้เยาว์อี้หว่านได้แต่หลบไปมาซ้ายขวา.
พลังฝ่ามืออากาศที่ทรงพลังโจมตีลงพื้น,ทำลายแผ่นพื้นศิลาแตกกระกระจายเป็นหลุมใหญ่ขึ้น.
หลังจากการโจมตี,ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่หยุด,สตรีผู้เยาว์อี้หว่านดูจะเสียเปรียบขึ้นเรื่อย ๆ,ไม่อาจโต้กลับได้เลย,หากเป็นเช่นนี้อีกไม่นานเกรงว่าจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่น้องสงสัย.
เหล่าคนมุงเวลานี้ต่างหลีกหนีไปซ่อนไกลออกไป,กลัวว่าจะถูกลูกหลง.
อี้หว่านที่ตกใจและโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก.
หม่าเฟยนิกายจินกังที่หัวเราะเต็มไปด้วยความสนุก,“แม่นางอี้หว่านผิวเนียนนุ่ม,จัดการเบา ๆ หน่อย,อย่าให้แม่นางอี้หว่านบาดเจ็บ,โดยเฉพาะส่วนสำคัญของสามงาม.”
เหล่าคนของนิกายจินกังที่หัวเราะลั่นพร้อม ๆ กัน.
แม้แต่เหล่าคนมุงบางคน ยังหัวเราะไปกับพวกเขาด้วยซ้ำ.
ใบหน้าของอี้ฟ่านที่แดงกล่ำโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ.
ในเวลานั้น,นางที่เสียหลักเซถลาไปจนถึงมุมแห่งหนึ่ง.
ฝ่ามือของยอดฝีมือนิกายจินกังที่โจมตีออกไป,อี้ฟ่านไม่อาจหลบได้อีกต่อไป,ทว่าเวลานั้นฝ่ามือ ๆ หนึ่งที่ยกยื่นออกมาจากด้านหลังนาง,รับฝ่ามือจินกังเอาไว้,ป้องกันฝ่ามือจินกังเอาไว้.
