Chapter 160 This small Kun Kun delivered me
这小鲲鲲就送我了吧（四更）
บรรพบุรุษหยวนที่ทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยวจ้องมองเขม็งไปยังลู่อี้ผิง,ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายที่หวดร่างของเหล่ยเห่า,เฉินโหยวเฉียนและคนอื่น ๆ พุ่งเข้าไปในดินแดนบรรพชนนิกายเทวะคุนหยวนไม่หยุด,แทบจะทุกคนแทบจะเข้าเป้ากระแทกร่างของเจ้าจนขยับไม่ได้.
ดังนั้นในดินแดนบรรพชน,เวลานี้นอกจากเหล่ยเห่าและเฉินโหยวเฉียนยังมีร่างของคนอื่น ๆ ถูกอัดยัดเข้าไปแน่นไปหมด.
เพราะคนมากมายที่ถูกยัดเข้าไป ห้าผู้ยิ่งใหญ่,จ้าวพิภพสองพัน และเทพสวรรค์หลายหมื่นอัดแน่นอยู่ด้านดินแดนบรรพชนนิกายเทวะคุนเผิง,จึงไม่มีที่ให้เขาซ่อนตัว,ทำให้ต้องหนีออกมาจากดินแดนบรรพชน.
“ผู้ยอดเยี่ยมเป็นใคร?!”บรรพบุรุษหยวนที่โกรธเกรี้ยว,ขณะที่เห็นแววตาของลู่อี้ผิงที่มองมา,เขากับรู้สึกหวาดกลัวเจ็บใจ.
ไม่ได้ใช้อำนาจแห่งกฎ,ทว่ากับแข็งแกร่งได้ขนาดนี้เลยอย่างงั้นรึ?!
พลังของคนผู้นี้เขาไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคนพูดได้เลย.
เวลานี้แทบทุกคนที่อยู่รอบ ๆ จ้องมองลู่อี้ผิง,ต่างก็เผยความหวาดกลัวโดยสมบูรณ์.
หลินเจ๋อและพวกที่มาพร้อมกับลู่อี้ผิงก่อนหน้านี้,เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา,รู้สึกขนลุกซู่.
แววตาที่ลึกล้ำ,ความสุขุมที่ลึกเกินหยั่ง,ผู้เยาว์ที่เป็นมิตรเป็นอย่างมาก,คาดไม่ถึงว่าจะเป็นอสุรกายถมสวรรค์ที่น่าหวาดกลัว.
ในเวลาเดียวกัน,ไม่นานหลังจากนั้น,ที่ไกลออกไป,มีกลุ่มยอดฝีมือกลุ่มหนึ่งที่กำลังบินมา.
เดิมทีพวกเขามัวแต่จับจ้องมองลู่อี้ผิงเลยไม่รับรู้การมาของคนเหล่านี้,ทว่าเมื่อเห็นแล้วก็กลายเป็นวุ่นวายขึ้นมาทันที.
“นักบุญอู๋ซ่วง!”
ผู้ก่อตั้งโรงเตี้ยมอู๋ซ่วง.
ได้ยินมาว่าเป็นศิษย์พิเศษของนักบุญปิศาจ.
“ท่านเฉิงซ่วงหลง!”
“ท่านโจวหลิน!”
“ท่านเหมียวชิงหยาง!”
เมื่อเห็นคนที่ตามหลังนักบุญอู๋ซ่วงมา,ไม่มีใครไม่ตื่นตะลึง.
กล่าวได้ว่าในอดีตพวกเขาก็คือผู้ติดตามท่านนักบุญปิศาจ,ที่พิชิตทั่วหล้านั่นเอง.
“จ้าวสงครามทั้งสิบแปด!”บรรพชนชรานิกายเสวียนเทียน จีเทียนเอ่ยอุทาน.
จ้าวสงครามทั้งสิบแปด ก็คือแม่ทัพผู้ติดตามของนักบุญปิศาจ,คาดไม่ถึงว่าจะถูกส่งออกมาทั้งหมดเวลานี้.
“ไม่ใช่ว่าโรงเตี้ยมอู๋ซ่วงปฏิเสธคำเชิญนิกายเทวะคุนเผิงหรอกรึ? ตอนนี้กับนำกำลังทั้งหมดออกมาเลยรึ?”ใครบางคนที่เอ่ยออกมา.
ทุกคนที่ได้ยินต่างก็เผยความประหลาดใจ.
ก่อนหน้านี้เหล่ยเห่าได้ส่งคำเชิญนักบุญอู๋ซ่วงด้วยตัวเอง,หวังให้นักบุญอู๋ซ่วงเข้าร่วมชุมนุมครั้งนี้,เพื่อล้อมสังหารลู่อี้ผิง,ทว่านักบุญอู๋ซ่วงได้ปฏิเสธไป,แม้แต่ทุบตีทูตของนิกายเทวะคุนเผิงครึ่งเป็นครึ่งตายกลับมาด้วย.
ตอนนี้,นักบุญอู่ซ่วงกับนำจ้าวสงคราทั้มงสิบแปดของนักบุญปิศาจมาที่นี่.
ขณะที่ทุกคนกำลังประหลาดใจตกใจอยู่นั้น,ก็เห็นนักบุญอู๋ซ่วงก้าวเข้ามา,อยู่ด้านหน้าของลู่อี้ผิง.
เฉิงซ่วงหลงและคนทั้งสิบแปดเองก็ด้วย.
เวลานี้ทุกคนที่รู้สึกแปลก ๆ.
“ได้ยินมาว่าลู่อี้ผิงปิดโรงเตี้ยมอู๋ซ่วงที่เมืองเสวียนกู่,นักบุญอู๋ซ่วงจึงมาคิดบัญชีกับลู่อี้ผิงอย่างงั้นรึ?”ประมุขบางคนที่เอ่ยออกมา.
“เป็นไปไม่ได้,กู่อู๋ซ่วงไม่ใช่คู่มือของลู่อี้ผิง,ไม่มีทางที่จะต่อต้าน,เว้นแต่สมองของเขามีแต่แป้งเปียก.”เจ้านิกายอีกคนที่ส่ายหน้าไปมา.
ขณะที่ทุกคนกำลังจ้องมอง,กู่อู๋ซ่วงและคนทั้ง 18 คน,เข้ามาใกล้ลู่อี้ผิงแล้ว.
ในเวลานี้,อสูรเทวะคุนเผิงที่กลายเป็นเหมือนกับศพเหยียดตรงไม่ต่างจากไม้กระบองในมือของลู่อี้ผิง.
กู่อู๋ซ่วงที่จ้องมองอสูรเทวะคุนเผิงที่ไม่ต่างจากซากศพ,หัวใจที่เต็นไปมา.
เฉิงซ่วงหลง,โจวหลิน,เหมียวชิงหยาง ทั้งสิบแปดคน,ที่ตามหลังมา.
ท้ายที่ศิษย์,กู่อู๋ซงและเฉิงซ่วงหลงและพวกทั้ง 18,ก็คุกเข่าลงที่ด้านหน้าลู่อี้ผิง,เอ่ยกล่าวด้วยความเคารพ“ศิษย์หลานกู๋อู๋ซ่วงคารวะ,ซีจู่!(อาจารย์ของอาจารย์)”
“พวกเราของคารวะซีจู่เย่ (อาจารย์ของเจ้านาย!”
เฉิงซวงหลง,โจวหลิน,เหมียวชิงหยางและพรรคพวกทั้งสิบแปดที่โค้งคำนับอย่างนอบน้อม,พร้อมกับเอ่ยเสียงดัง.
ยอดฝีมือรอบ ๆ ที่เงียบกันหมด.
“ซีจู่?!”หลินเจ๋อที่เอ่ยเสียงสั่น.
ทุกคนรู้ว่ากู่อู๋ซ่วงเป็นศิษย์กิตติมศักดิ์ของท่านนักบุญปิศาจ,กู่อู๋ซ่วงเรียกลู่อี้ผิงว่าซีจู่,หมายความว่าเป็นอาจารย์ของท่านนักบุญปิศาจอย่างงั้นรึ?
“ลู่อี้ผิงก็คืออาจารย์ของท่านนักบุญปิศาจ?!”จ้าวพิภพคนหนึ่งที่เอ่ยเสียงดัง.
นักบุญปิศาจ!
หนึ่งตัวตนที่สั่นคลอนจิวเทียน,โลกเทวะและแดนโหยวหมิงมาแล้ว! ผู้ไร้เทียมทานทั้งสามยุค.
หนึ่งแสนปีก่อน,ผู้ที่มีชื่อเสียงมากที่สุด,ย่อมเป็นนักบุญปิศาจ.
แม้แต่ตัวตนที่มีชื่อเสียงหลายคนในยุคโบราณยังถูกชื่อเสียงของนักบุญปิศาจกลบไป.
ใครคืออาจารย์ของนักบุญปิศาจ,ไม่เคยมีใครรู้.
ตอนนี้,คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยว่าบรรพชนทัณฑ์สายฟ้า,ก็คืออาจารย์ของนักบุญปิศาจ.
บรรพบุรุษหยวนจ้องมองกู่อู๋ซวง,สายตาชงักงัน.
แม้นว่าเขาจะซ่อนตัวจากโลกหล้ามาเนิ่นนานหลายยุค,ทว่าเกี่ยวกับเรื่องนักบุญปิศาจ,เขาย่อมรู้ดี.
กู่อู๋ซ่วง,เฉิงซ่วงหลงและคนอื่น ๆ ที่คุกเข่า,ทว่าก็รู้สึกร้อนรน,ฝ่ามือหลังเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมาไม่น้อย.
“ลุกขึ้น.”ลู่อี้ผิงเอยต่อกู่อู๋ซวง,เฉิงซ่วงหลิงและคนอื่น ๆด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ.
กู่อู๋ซ่วง,เฉินซ่วงหลงและคนอื่น ๆ ที่ลุกขึ้นอย่างนอบน้อม.
ในเวลานั้น,ลู่อี้ผิงที่บีบร่างของอสูรเทวะคุนเผิง,ให้ย่อขนาดลงอีก.
“แท้จริงแล้วสหายเต๋า ก็คือซือจุ้นของนักบุญปิศาจนี่เอง”บรรพบุรุษหยวนที่ได้สติ,ยกมือผสานเอ่ยต่อลู่อี้ผิง.
เขาเรียกลู่อี้ผิงว่าสหายเต๋า.
เพราะลู่อี้ผิงคือซือจุ้นของนักบุญปิศาจ,ในความเห็นของเขา เป็นรุ่นเดียวกัน.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำก้าวเข้าไปหาลู่อี้ผิง,จ้องมองอสูรเทวะคุนเผิงในมือของอีกฝ่าย,เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“จูเหริน,ให้ข้าได้เล่นบ้าง.”
ลู่อี้ผิงที่โยนอสูรเทวะคุนเผิงให้กับวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,รับอสูรเทวะคุนเผิง,ก่อนที่จะหวดออกไป.
อสูรเทวะคุนเผิงที่กำเนิดคลื่นพลังพุ่งเข้าหาบรรพบุรุษหยวน.
พลังเหวี่ยงที่เกิดจากอสูรเทวะคุนเผิง,ทำให้บรรพชนหยวนตกใจใบหน้าเปลี่ยนสี,ร่างกายที่เผยอำนาจแห่งกฎพิภพ,ยกมือขึ้นรับอสูรเทวะคุนเผิงที่กลายเป็นไม้กระบอง.
เวลานั้น,พลังอากาศที่สูงใหญ่ราวกับคลื่นสึนามิ,ปะทะเข้ากับอำนาจแห่งกฎพิภพทองคำ 110,000 สว่างจ้า.
“อำนาจแห่งกฎพิภพ 110,000!”กู่อู๋ซวงและคนอื่น ๆ อุทานอกมาเสียงดัง.
แม้แต่จ้าวพิภพทั่วไปการจะรวมพลังพิภพนั้นก็ยากเข็นพอแล้ว,ผู้บัญชาภพที่ควบคุมพลังแห่งกฏพิภพได้หนึ่งแสนยิ่งยากเข้าไปใหญ่.
พลังแห่งกฎพิภพ บรรพบุรุษหยวนที่ตระหนักรู้ได้นั้นกับมีถึง 110,000 กฎพิภพ.
ตูมมมมมมม!
พลังของเขาที่ปะทะเข้ากับอสูรเทวะคุนเผิง.
อย่างไรก็ตาม,อสูรเทวะคุนเผิงกับเคลื่อนขยับเร็วมาก.
ตูมมมมมมมมมม!
พลังแห่งกฎพิภพของบรรพบุรุษหยวน 110,000 แตกสลาย,ร่างบรรพบุรุษหยวนที่ถูกฟาดกระแทกลอยละล่องพุ่งเข้าไปยังดินแดนบรรพชนคุนเผิงทันที.
ผืนปฐพีที่สั่นไปมาอย่างรุนแรง,ผ่านไปนานเหมือนกัน.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองไปยังวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ไม่อาจเอ่ยคำอะไรออกมาได้.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เหวี่ยงอสูรเทวะคุนเผิงเอ่ยออกมาว่า“รู้สึกดีจริง ๆ,หลังจากนี้ใครขัดตา,ก็ใช้เผิงเผิง หวดออกไปก็พอแล้ว.”
ทุกคนที่มุมปากกระตุก.
อสุรเทวะคุนเผิงที่ใหญ่ยักษ์เท่ากับครึ่งหนึ่งของเทือกเขานิกายเทวะคุนเผิง,กลายเป็นไม้กระบองไปแล้ว?
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม“จูเหริน,เสี่ยวคุนมอบให้ข้านะ.”
ก่อนหน้านี้เรียกเผิงเผิง,ตอนนี้เรียกเสี่ยวคุนไปซะแล้ว.
“ไม่ใช่เจ้ามีแท่งเหล็กอยู่แล้วไม่ใช่รึ?”ลู่อี้ผิงเอ่ย.
อาวุธของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำก็คือเสาสวรรค์ที่ใหญ่ที่สุดที่ถอนออกมาจากห้องโถงศาลสวรรค์ในยุคปรัมปรา,ทว่านับตั้งแต่ดึงออกมาก็ไม่เคยนำมาใช้เลย.
“เสาสวรรค์มันใหญ่ยาวไป.”วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเอ่ยด้วยรอยยิ้ม“เสี่ยวคุนนี่สิ,ถึงจะเหมาะมือ.”
ลู่อี้ผิงที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวได้แต่ส่ายหน้าไปมา,ก่อนที่จะก้าวตรงเข้าไปยังดินแดนบรรพชนนิกายเทวะคุนเผิง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ผนึกอสูรเทวะคุนเผิงเอาไว้ในสิ่งประดิษฐ์เทวะมิติเก็บของส่วนตัว,ก่อนจะก้าวเข้าไปในดินแดนบรรพชนตามหลังลู่อี้ผิงไป.
