Chapter 146 Fu Shi it grave
佛世尊之墓（二更）
คังหนิงที่เพิ่งถอยหนีด้วยความหวาดกลัว,ฝ่ามือของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำได้ตบมาแล้ว.
ก่อนที่จะเห็นศีรษะของเขาลอยกระเด็นออกไปจากลำตัว.
ฝ่ามือของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ได้กุดหัวของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว.
ร่างกายส่วนล่างยังคงยืนนิ่ง.
สายโลหิตที่พุ่งกระฉูดเป็นสายออกจากลำคอ.
เหล่ายอดฝีมือวังม่านหมอกและสำนักอู๋เซิ่งที่แข็งขาอ่อนยวบไปในทันที.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำเผยยิ้ม,จ้องมองคนของวังม่านหมอกและสำนักอู๋เซิ่ง,ก้าวเข้าหาพร้อมกับตบออกไปอีก.
เห่าผี,หวงจิว ทั้งสองเองก็ลงมือเช่นกัน.
พริบตานั้น,เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นไม่หยุด,โลหิตและเศษเนื้อกระเด็นกระจายไปทุกทิศทาง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่ไปเยือนที่ใหน,คนของวังม่านหมอกและสำนักอู๋ซ่างต่างก็ถูกตบลอยกระเด็น,บางคนถูกตบอัดพื้น,บางคนก็ถูกตบหัวหลุด,ลอยไปทุกทิศทุกทาง.
ท้ายที่สุด,การสังหารของเขายังไม่สาแก่ใจ,ที่ด้านหน้าศีรษะของวัวกระทิงมังกรเขาทองคำปรากฏเขาสีทองสองคู่ขึ้น,พร้อมกับลอยพุ่งออกไปขวิดเหวี่ยงไปทั่วสารทิศด้วยตัวของมันเอง.
เขาสีทองที่แหลมคมเป็นอย่างมาก,มันกระชากร่างบั่นชีวิตคนของวังม่านหมอกและสำนักอู๋เซิ่งอย่างไม่ปราณี.
จนสังหารหมดเกลี้ยงจึงบินกลับมาอยู่ในมือของวัวกระทิงเขาทองคำ.
เวลานี้คนของวังม่านหมอกและสำนักอู๋เซิ่งต่างก็กลายเป็นศพนอนเกลื่อนบนพื้น.
เห่าผี,หวงจิวทั้งสองที่จ้องมองชงักงัน.
แท้จริงแล้ว,เขาวัวใช้เช่นนี้นะเอง.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่เสียบเขาคืนกลับหน้าผาก.
เขาทั้งสองที่จมหาย เข้าไปในร่างกายของเขา.
เหล่ายอดฝีมือสำนักอื่นที่จ้องมองด้วยแววตาชงักงันหวาดผวา.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำที่หันไปมองพวกเขาเอ่ยออกมาว่า“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าถูกเชิญมาช่วยวังม่านหมอกและสำนักอู๋เซิ่งใช่ใหม?”
เพียงพริบตานั้นวิญญาณของพวกเขาแทบหลุดลอยออกจากร่าง,แข้งขาที่ราวกับงอกออกมาเอง,โกยแนบหายไปอย่างรวดเร็ว.
พื้นที่ว่างเปล่าอ้างว้างไปในทันที.
วัวกระทิงมังกรเขาทองคำ,ส่ายหน้าไปมา,“แค่ล้อเล่น,ไม่เห็นต้องจริงจัง.”
หวงจิว,เห่าผี ทั้งสองที่เผยยิ้มอย่างขมขื่น.
ตอนนี้ทั้งจิวเทียนคงมีคนที่คิดว่าลุงวัวทองพูดเล่นอยู่หรอกนะ.
ท้ายที่สุด,เวลานี้เหลือเพียงซุนไห่หยิน.
เห่าผีมีระดับเทพสวรรค์,ไม่อาจสังหารซุนไห่หยินได้,ทำได้แค่ซัดซุนไห่หยินเจ็บปวดไปทั่วร่างเท่านั้น.
ส่วนซุนไห่หยินจะเอาคืนแต่ละครั้ง,พื้นที่รอบ ๆ ก็ปรากฏมิติกาลอากาศขึ้นโดยลู่อี้ผิง,ทำให้ความเร็วการเคลื่อนไหวของเขาลดลงหลายร้อยหลายพันเท่า,แม้แต่พลังความแข็งแกร่งของเขายังหดหายไปด้วย,จนไม่อาจใช้ทักษะอะไรออกมาได้เลย.
ท้ายที่สุดลซุนไห่หยินก็เขียวช้ำไปทั่วร่าง.
แม้นว่าเทพสวรรค์ ยากจะสังหารจ้าวพิภพได้,ทว่าเวลานี้การถูกซ้อมโดยที่ไม่อาจตอบโต้,ร่างกายก็สะสมความเสียหายไม่หยุดหย่อนเช่นกัน.
ซุนไห่หยิน,ที่ถูกอ้าวผีโจมตีไม่หยุด,จนท้ายที่สุดชีพจรทั่วร่างก็เสียหาย,อวัยวะภายในแตกร้าว,หัวใจเต้นผิดจังหวะ.
แน่นอนสำหรับจ้าวพิภพแล้ว,แม้นว่ากายเนื้อจะพังทลายเสียหาย,แต่ตราบเท่าที่วิญญาณไม่ถูกทำลาย,ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะตกตาย.
ซุนไห่หยินที่จ้องมองอ้าวผีด้วยความโกรธ,เผยยิ้มอย่างเศร้าสลด,“ไม่คาดคิด ว่าข้าซุนไห่หยิน,ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้,จะต้องมาตกตายด้วยน้ำมือมดปลวก.”
สำหรับจ้าวพิภพขั้นปลาย,เทพสวรรค์ก็ไม่ต่างจากมดปลวกอย่างแท้จริง.
ตายด้วยน้ำมือของมดปลวก,ซุนไห่หยินไม่ยินดีแม้แต่น้อย.
“เจ้าคนแซ่ลู่,สังหารข้าซะสิ.”ซุนไห่หยินเอ่ยต่อลู่อี้ผิง.
รู้ว่าต้องตายอยู่แล้ว,ดังนั้นภายในใจของเขาจึงไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
ลู่อี้ผิงที่ดูดร่างซุนไห่หยินลอยมาหา,พร้อมกับค้นวิญญาณ,หลังจากค้นวิญญาณเสร็จ,ลู่อี้ผิงก็เอ่ยต่ออ้าวผี,“บิดาของเจ้ายังไม่ตาย.”
อ้าวผีที่ตกใจ,ก่อนที่จะเผยความตื่นเต้นดีใจ“ต้าเหริน,เป็นความจริงอย่างงั้นรึ?”
ลู่อี้ผิงพยักหน้า.
ซุนไห่หยินเผยยิ้ม“บิดาของเจ้าแม้นว่าไม่ตายสมบูรณ์,ร่างมังกรถูกตัดชำแหละกินโดยข้า,โลหิตก็ถูกดื่มจนเกลี้ยง,เหลือเพียงวิญญาณ,ถึงแม้นว่าไม่ตาย,ก็ไม่ต่างจากตายไปแล้ว,หลังจากนี้คงมีชีวิตเป็นได้แค่เป็นวิญญาณมังกรในโลกใบนี้.”
“ไม่จำเป็น.”ลู่อี้ผิงเอ่ย,ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยร่างวิญญาณอ้าวอี้เสวียนออกมาจากร่างของซุนไห่หยิน,ในเวลานั้น,เสียงมังกรคำราม,เห็นเพียงวิญญาณมังกรบินออกมา.
เห็นวิญญาณของอ้าวอี้เสวียนแล้ว,อ้าวผีเผยท่าทางดีใจ“ท่านพ่อ!”
ในเวลานั้น,ลู่อี้ผิงที่นำศิลาเทวะฮุ่นตุ้นออกมาจากหม้อจักรวาล,จากนั้นในฝ่ามือของเขาปรากฏเปลวเพลิงพร้อมกับหลอมศิลาเทวะฮุ่นตุ้นให้กลายเป็นของเหลว.
เวลาต่อมา,ลู่อีผิ้งได้ส่งของเหลวนั้นผสานเข้าไปกับดวงวิญญาณของอ้าวอี้เสวียน,มันเริ่มก่อรูปเปลี่ยนรูปร่างเป็นหัวมังกร,ร่างมังกร,เล็บมังกร,หางมังกร.
จากนั้นก็ปรากฏเกล็ดมังกรที่เริ่มเติบโต.
ซุนไห่หยินที่กลายเป็นงงงวย.
“เป็นไปไม่ได้!”เขาไม่อาจเชื่อได้เลยแม้แต่น้อย.
ถึงจะเป็นตัวตนเหนือจ้าวพิภพ,ก็ไม่มีทางที่จะคืนร่างให้กับจ้าวพิภพได้.
“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้.”ลู่อี้ผิงเอ่ยอย่างไม่แยแส.
เขาที่ตระหนักรู้ มหาเต๋าชีวิตและความตายจากหยกเจาหัว,มหาเต๋าสังสารวัฏ,ที่ช่วยหลอมกายเนื้อได้อย่างง่ายดาย,ก่อนหน้านี้เขาก็ช่วยหลอมร่างให้กับเทพปิศาจเฉียงเหลียงที่เหลือแต่หัวใจปิศาจโบราณ,ให้อีกฝ่ายกลับมามีชีวิตมาแล้ว.
“กายมังกรแท้ฮุ่นตุ้น?”อ้าวอี้เสวียนที่สัมผัสได้ถึงกายาใหม่ของเขา,ก็เผยความประหลาดใจ.
ซุนไห่หยินแทบสำลักน้ำลาย.
ลู่อี้ผิงไม่เพียงแค่ช่วยหลอมร่างอ้าวอี้เสวียนขึ้นมาใหม่,ทว่าร่างที่หลอมยังเป็นร่างมังกรแท้ฮุ่นตุ้นอีก?
อ้าวผีที่ประหลาดใจดีใจ,จากนั้นก็เอ่ยกล่าวแนะนำลู่อี้ผิง.
อ้าวอี้เสวียนก้าวไปด้านหน้าลู่อี้ผิง,เอ่ยกล่าวขอบคุณด้วยความนอบน้อม.
“จะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่พวกเจ้า”ลู่อีผิ้งไม่ได้สังหารซุนไห่หยิน,ผนึกพลังของเขา,ก่อนส่งให้กับอ้าวอี้เสวียนและอ้าวผี,สองพ่อลูก.
ท้ายที่สุด,ซุนไห่ยินก็ถูกสองพ่อลู่อ้าวอีเสวียนและอ้าวผีบดกลายเป็นกองเนื้อ,แม้แต่วิญญาณและประกายเทพก็แตกระเบิดกลายเป็นฝุ่น.
ข่าวคังหนิงและคนอื่น ๆ ถูกลู่อี้ผิงสังหาร,ได้ถูกส่งไปยังวังม่านหมอกสาขาใหญ่.
“ลู่อี้ผิงสังหารนิกายคุนเผิง,นิกายฉินหัว,สำนักกระบี่ไท่ชิง,ตอนนี้ยังสังหารคนของวังม่านหมอกของข้า,มันจะบ้าคลั่งกัดไม่เลือกไปแล้ว,มันคิดว่าจะทำอะไรในจิวเทียนก็ได้รึอย่างไรกัน.”บรรพชนชราสำนักงานใหญ่วังม่านหมอกที่โกรธเกรี้ยว.
เจ้าวังม่านหมอกเองก็โกรธเกรี้ยวเช่นกันก่อนเอ่ยสอบถามคนรายงาน“ทำไมลู่อี้ผิงได้สังหารคังหนิงหัวหน้าสาขาวังม่านหมอกด้วย?”
ยอดฝีมือคนดังกล่าวที่ดูลังเล ก่อนเอ่ยตอบ“เรื่องนี้เป็นเพราะลู่อี้ผิงได้มายังสาขาวังม่านหมอก ว่าจ้างเงินหมื่นล้านศิลาวิญญาณเกรดเทวะเพื่อให้ค้นหาที่อยู่ซุนไห่หยิน,ทว่าซุนไห่หยินและคังหนิงรู้จักกันมาก่อนแล้ว,เขาเคยช่วยคังหนิงในอดีต,ดังนั้นคังหนิงจึงรับแค่เงิน แต่ไม่แจ้งลู่อี้ผิงว่าซุนไห่หยินอยู่ที่ใด.”
“นอกจากนี้คงหนิงและซุนไห่หยินยังพักอยู่ที่เดียวกันด้วย.”
กล่าวถึงตรงนี้,ยอดฝีมือคนดังกล่าวก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปอีก.
เรื่องหลังจากนั้น,ทุกคนควรจะคาดเดาได้ถูกต้อง.
ความโกรธเกรี้ยวที่ด่าว่าลู่อี้ผิงก่อนหน้านี้ทำให้เขาสำลักคำพูด,ทว่าบรรพชนชราวังม่านหมอกก็ยังเอ่ยออกมาว่า“ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็เถอะ,คังหนิงเป็นคนของวังม่านหมอก,คนที่จะจัดการคังหนิงได้จะต้องเป็นคนของวังม่านหมอก.”
อย่างไรก็ตามน้ำเสียงกับไม่แข็งขันเหมือนกับก่อนหน้านี้.
หลังจากนั้นครึ่งวัน.
ใกล้ ๆ กับภูเขาหกตาดินแดนไท่สวี,ปรากฏคนกลุ่มหนึ่ง,เป็นลู่อีผิ้งนั่นเอง.
ลู่อี้ผิงมาผ่านทางมา,จึงต้องการมาคารวะหลุมศพฟู่ซี,อรหันต์ปิศาจยุคโบราณ.
อย่างไรก็ตาม,ขณะลู่อี้ผิงมาถึง,พบว่าที่เทือกเขาหกตา,มีผู้เยาว์กลุ่มหนึ่งอยู่ที่ด้านหน้าสุสานขนาดใหญ่,ก็ขมวดคิ้วแน่น.
“ภูเขาหกตาที่งดงามเช่นนี้,ใครมันมาสร้างสุสานเอาไว้กัน.”
“ทำลายไปซะ!”
“ขวางหูขวางตา!”
